Τον Μάρτιο του 2011, η κυβέρνηση Μπους ανακοινώνει την απόσυρση των ΗΠΑ από τη Συμφωνία του Κιότο για την κλιματική αλλαγή, συμφωνία που είχε υπογράψει το 1997 ο -πρωτοστατών- αντιπρόεδρος Αλ Γκορ της κυβέρνησης Κλίντον και ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη η πρώτη φάση της εφαρμογής της.
Οι ΗΠΑ δεν έχουν «ενδιαφέρον» για την εφαρμογή της, δηλώνει ο πρόεδρος της χώρας, και έτσι το κεφάλαιο υπερθέρμανσης του πλανήτη περνά για την Αμερική στις αβαρίες της Ιστορίας των μεγάλων πρωτοβουλιών της χώρας.
Το Πρωτόκολλο του Κιότο για την κλιματική αλλαγή, που είναι η υφιστάμενη συμφωνία και σήμερα, συμφωνήθηκε το 1997, χρειάστηκαν οκτώ χρόνια για να τεθεί σε εφαρμογή (2005) και λήγει το 2020 που θα αντικατασταθεί από την Συμφωνία του Παρισιού. Η πρώτη περίοδος εφαρμογής του πρωτοκόλλου άρχισε το 2008 και έληξε το 2012, μια περίοδος μόλις τεσσάρων χρόνων για να καταγραφούν τα πρώτα αποτελέσματα. Η Ελλάδα, στο πλαίσιο της συμφωνίας της Ε.Ε., έχει αναλάβει τη δέσμευση για 25% αύξηση των δεξαμενών παγίδευσης αερίων, δηλ. αλλαγή χρήσης γης και της δασοκομίας.
Φαίνεται όμως ότι, τις μόνες «δεξαμενές» που έχουν στον νου τους οι πολιτικοί είναι αυτές των ψηφοφόρων που δεν θα ήθελαν να ανακατεύονται τα θέματα χρήσης γης και δασοκομίας με οικολογικά, όπως φάνηκε και από το θέμα με τις αναταράξεις για τους δασικούς χάρτες.
Για να μπει σε εφαρμογή το Πρωτόκολλο του Κιότο, που στον γενικό στόχο του αφορά τη μείωση κατά 5% των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου (με βάση τα όρια του 1990), θα έπρεπε να επικυρωθεί από 55 χώρες που αντιπροσωπεύουν το 55% των εκπομπών των ανεπτυγμένων χωρών. Ο όρος αυτός επαναλαμβάνεται και στην Συμφωνία του Παρισιού. Είναι προφανές ότι αν δεν συμφωνούσαν οι μεγάλες βιομηχανικές χώρες δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί. Το Πρωτόκολλο του Κιότο δεν περιλαμβάνει τις αυτοκινητοβιομηχανίες (!) ως παράγοντα εκπομπής ρύπων.
Και ενώ ο Μπους «σκοτώνει» το πρωτόκολλο και ο Γερμανός τότε καγκελάριος Σρέντερ αναλαμβάνει την εκστρατεία να τον μεταπείσει -σταυροφορία όμως χωρίς αποτέλεσμα που σήμερα δεν υιοθετεί η Μέρκελ για τον δεύτερο Αμερικανό πρόεδρο, τον κ. Τραμπ, που «σκοτώνει» τη Συμφωνία του Παρισιού- η ιστορία που μισεί τις μισοτελειωμένες δουλειές στρέφεται σε αποκαλύψεις.
Ο γερμανικός κολοσσός της αυτοκινητοβιομηχανίας, η Φολκσβάγκεν, «συλλαμβάνεται» από τον αμερικανικό Οργανισμό Περιβαλλοντολογικής Προστασίας να παραβιάζει τους κινητήρες ντίζελ με ειδικό λογισμικό κλέβοντας στις δοκιμές ρύπων.
Η εταιρεία παραδέχεται ότι 11 εκατομμύρια αυτοκίνητα παγκοσμίως είναι εφοδιασμένα με τη συσκευή που δίνει λανθασμένη μέτρηση των εκπομπών ρύπων. Τα οχήματα Φολκσβάγκεν εξέπεμπαν 40 φορές ψηλότερα από το όριο που επιτρέπεται από τη διεθνή συμφωνία για την καθαρή ατμόσφαιρα. Το σκάνδαλο αυτό έφερε αποκαλύψεις και για άλλες αυτοκινητοβιομηχανίες.
Το Πρωτόκολλο του Κιότο, που περιβλήθηκε με τόσες ελπίδες κυρίως από τους Ευρωπαίους ηγέτες για την επιβράδυνση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, φαίνεται να κείτεται απαξιωμένο μέχρι την προσεχή αντικατάστασή του. Οι ισχυροί διατηρούν άθικτη την εξουσία τους πάνω στα μέσα παραγωγής με τους όρους της κερδοφορίας που αυτοί ορίζουν.
Οι συμφωνίες για την κλιματική αλλαγή λειτουργούν περισσότερο ως «ηθική» αντιπολίτευση των πολιτικών μέσα στην αγριότητα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Οι τομείς της αεροπορίας και της ναυτιλίας δεν συμπεριλαμβάνονται στη Συμφωνία του Παρισιού.
Αναφέρονται όμως στο Πρωτόκολλο του Κιότο. Με επιστολή των ευρωβουλευτών πέντε πολιτικών ομάδων ζητήθηκε από τις ηγεσίες των συνομιλιών της Συμφωνίας του Παρισιού να συμπεριληφθούν στη νέα συμφωνία αυτοί οι δυο κρίσιμοι οικονομικοί τομείς.
Δεν πέτυχαν τίποτα. Στα χρόνια της Συμφωνίας του Κιότο όχι μόνο δεν εφαρμόστηκε κανένα μέτρο για τον περιορισμό των εκπομπών των διεθνών αερομεταφορών, αντίθετα, οι εκπρόσωποί τους κατάφεραν να αποκλείσουν τη φορολόγηση των καυσίμων τους.
Δεν έχει οριστεί η ημερομηνία ισχύος της Συμφωνίας του Παρισιού. Οταν τεθεί σε ισχύ, οι κυβερνήσεις θα καθορίζουν τακτικά και θα επικαιροποιούν τους εθνικούς στόχους μείωσης των εκπομπών. Οι εθνικές συνεισφορές καλύπτουν χρονικές περιόδους 5 ή 10 ετών αρχίζοντας από το 2020.
Οι Ευρωπαίοι νοικοκυραίοι της κλιματικής αλλαγής χρησιμοποίησαν πολλαπλώς την απόφαση της κυβέρνησης του Τραμπ να αποσυρθεί από τη συμφωνία αποκρύπτοντας ότι η αμερικανική κυβέρνηση από το 2011 δεν συμμετέχει ούτε στο Πρωτόκολλο του Κιότο.
Θέλησαν έτσι να αναδείξουν ένα σταθερό μέτωπο που έχει η «ηθική» Ευρώπη απέναντι στην αμερικανική ηγεσία. Εκρυψαν εκεί όλο το ατελέσφορο μέτωπο των στόχων του Κιότο, δημιούργησαν ένα νέο αφήγημα για τον κόσμο, χρωμάτισαν με διακηρύξεις το αδύναμο του εθελοντικού νέου σχεδίου για την κλιματική αλλαγή και εν τέλει θάμπωσαν την πραγματική εικόνα ενός πλανήτη που παραπαίει από την καπιταλιστική αγριότητα του κέρδους και της εκμετάλλευσης.
Οι νοικοκυραίοι της κλιματικής αλλαγής τώρα πια είναι αναγνωρίσιμοι ως εκπρόσωποι ανταγωνιστικών συμφερόντων και πιάστηκαν με τα «κλεμμένα» από ένα ιστορικό αίτημα που δεν τους ανήκει.
*Πηγή: efsyn.gr
