Πρόσφατα ο Νίκος Ξυδάκης, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνέντευξη του, έθεσε το ζήτημα ότι η συζήτηση για το ευρώ ή την δραχμή δεν μπορεί να είναι απαγορευμένη, ότι πρέπει να ανοίξει στην Βουλή και δεν πρέπει να δαιμονοποιείται η πρόθεση κάποιων εκλεγμένων να μιλήσουν γι αυτό το θέμα, δεδομένου ότι βρισκόμαστε σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι.
Τίθεται βέβαια το ερώτημα γιατί ο Νίκος Ξυδάκης έθεσε το ζήτημα αυτό και μάλιστα αυτή τη στιγμή, αφού δεν μπορεί να του ξέφυγε, αντίθετα το έθεσε ενσυνείδητα και στοχευμένα. Πέρα όμως από αυτό είπε κάτι αυτονόητο. Δεν μπορεί να τίθεται εκτός δημόσιου διαλόγου και να δαιμονοποιείται κανένα σημαντικό ζήτημα, ιδιαίτερα το θέμα του ευρώ και της Ευρωπαϊκής ένωσης με δεδομένες τις μεγάλες περιπέτειες της χώρας και ακόμη ότι ένα πολύ μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού θεωρεί την ΕΕ υπεύθυνη για την χρεωκοπία και την καταστροφή των μνημονίων και ζητά την αποδέσμευση.
Τι ήταν να το πει. Σαν να ήταν συνεννοημένοι όλοι οι μουτζαχεντίν του ευρωπαϊσμού, της ΕΕ και του ευρώ πάση θυσία, πέρασαν στην επίθεση. Δημοσιογράφοι, κανάλια και εφημερίδες, πολιτικοί και κόμματα ξεσηκώθηκαν και το ζήτημα αυτό μονοπώλησε την δημόσια συζήτηση μέρες. Ο γραμματέας της ΝΔ, απευθυνόμενος στον Τσίπρα, του ζήτησε να θέσει τέρμα στα σενάρια που καλλιεργεί η συμμορία της δραχμής και της πεντάρας.
Προ ημερών ο Π. Λαφαζάνης σε συνέντευξή του στο ΣΚΑΙ ανέπτυξε τις γνωστές θέσεις του κόμματός του για το ευρώ, προσθέτοντας μάλιστα ότι οι συνθήκες θα υποχρεώσουν την χώρα να επιστρέψει στο εθνικό νόμισμα. Ξανά η ίδια αντίδραση. Προφήτη της δραχμής ανακηρύξαν τον Π. Λαφαζάνη. Κάθε φορά που αμφισβητείται η αστική στρατηγική και τα κύρια βάθρα της όλοι οι μηχανισμοί του συστήματος εξεγείρονται, καταγγέλλουν τους πάντες και τα πάντα επιδιώκοντας να ενεργοποιήσουν τα συντηρητικά αντανακλαστικά και τον τυφλό φόβο ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων.
Είναι σαφές ότι αυτή η αντίδραση δεν είναι συμπτωματική ούτε τυχαία, αλλά απόλυτα συντονισμένη σαν καλοκουρδισμένη μηχανή στην υπηρεσία της υπεράσπισης των στρατηγικών επιλογών της άρχουσας τάξης.
Το πρώτο συμπέρασμα που συνάγεται από την αντίδραση αυτή είναι ότι, η πορεία της χώρας εντός του ευρώ και της ΕΕ είναι κεντρική στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης και την υπεράσπισή της την έχει αναγάγει σε κύριο καθήκον. Αυτή είναι η απάντηση σε όλους αυτούς που θεωρούν τον αγώνα εναντίον της ΕΕ και τη διεκδίκηση της αποδέσμευσης της χώρας ως λανθασμένο και μάλλον ως ένα αγώνα που δεν συμφέρει την εργατική τάξη, περίπου ότι είναι στα όρια της αστικής πολιτικής. Η αστική τάξη και οι εκπρόσωποι της ξέρουν καλά να μελετούν την πραγματικότητα, να αναλύουν τις εξελίξεις και να διακρίνουν τα μέτωπα γύρω από τα οποία οργανώνει την άμυνά της και υπερασπίζεται την κυριαρχία της.
Το δεύτερο. Η εργατική τάξη και η κομμουνιστική και μαχόμενη αριστερά πως οργανώνει τη δική της δράση; Υπερασπίζεται πρόσωπα, θέσεις και ιδέες που διαπομπεύονται από τον αντίπαλο γιατί τολμούν να αμφισβητήσουν τα ιερά και τα όσια; Απέναντι στο αστικό ιδεολογικό και πολιτικό μέτωπο, σχετικά με τη θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή ένωση, την κρίση και την αντιμετώπισή της, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την ισοπέδωση των κατακτήσεων και της ζωής των εργαζομένων, τις αρχές του ανταγωνισμού και του ατομισμού, της κερδοφορίας του κεφαλαίου, πως οργανώνει το δικό της μέτωπο, υπερασπίζοντας τις αξίες της, την ιστορία και τις θέσεις της, πως υπερασπίζεται και στηρίζει τους λαϊκούς αγώνες; Όσο η αστική προπαγάνδα αλωνίζει χωρίς ουσιαστική αντίδραση, όσο η κομμουνιστική αριστερά παρατηρεί σαστισμένη τις εξελίξεις και περιορίζεται κάθε τμήμα της στην υπεράσπιση της δικής του αλήθειας και των στενών του επιδιώξεων δεν πρέπει να αναμένει κανείς θετική εξέλιξη.
Το τρίτο. Ο ελληνικός λαός σε μεγάλο βαθμό αντιλαμβάνεται το ρόλο της ΕΕ στα δεινά που ζει, αντιλαμβάνεται ότι το κομβικό στοιχείο για θετικές αλλαγές υπέρ του είναι η παραμονή της χώρας στην ΕΕ ή η αποδέσμευσή της κάτω από τους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού, που θα ανοίξει το δρόμο των μεγάλων ανατροπών υπέρ του. Μάλιστα παρά την ιδεολογική τρομοκρατία σχετικά με τα δεινά που θα τον πλήξουν αν η χώρα φύγει από το ευρώ και την ΕΕ ένα μεγάλο τμήμα του λαού που σε κάποιες στιγμές ξεπερνά το 40% τοποθετείται ευθαρσώς υπέρ της αποδέσμευσης και αυτό όταν το σύνολο των κοινοβουλευτικών κομμάτων υπερασπίζουν την αναγκαιότητα της παραμονής της χώρας στην ΕΕ. Οι δυνατότητες αυτές πως αξιοποιούνται για να αναπτυχθεί το κίνημα της απαλλαγής από τα μνημόνια, την ιμπεριαλιστική επιτήρηση και την ΕΕ;
Πέραν των άλλων η διαμόρφωση συγκεκριμένης πρότασης αποδέσμευσης στην βάση αντικειμενικών στοιχείων που θα απαντά στα μεγάλα ζητήματα που θα ανακύψουν είναι πρώτης προτεραιότητας. Δεν εννοούμε απάντηση στα εκφοβιστικά διλλήματα που θέτει η χυδαία προπαγάνδα, έλλειψη φαρμάκων, βασικών διατροφικών προϊόντων, ενέργειας, κίνδυνοι από ξένη επέμβαση κλπ. Αλλά τα αναγκαία βήματα που συγκροτούν μια τέτοια πρόταση. Σ’ αυτή τη βάση θα πειστούν ευρύτερα λαϊκά τμήματα να κινητοποιηθούν.
Η δεύτερη αναγκαιότητα είναι να ασχοληθούν οι πολιτικές δυνάμεις και οι συλλογικότητες που τάσσονται υπέρ της αποδέσμευσης με την ανάπτυξη του αντι-ΕΕ κινήματος. Να μη θεωρείται πάρεργο, αντίθετα να αποτελέσει τον κύριο άξονα της ανάπτυξης της ταξικής πάλης.
*Πηγή: ergatikosagwnas.gr
