Αν οι ρυθμοί της καταστροφής του πλανήτη συνεχιστούν στο ίδιο τέμπο, τότε δεν θα αργήσει η ημέρα που το ανθρώπινο είδος, αν όχι στο σύνολό του, αλλά στη συντριπτική πλειονότητα θα εξαφανιστεί (χωρίς βέβαια να αποκλείεται το ενδεχόμενο να εξαλειφθεί τελείως).
Ο Αλαν Γουάισμαν στο εξαίρετο βιβλίο του «Η Γη χωρίς εμάς» (εκδόσεις Polaris) διαπιστώνει πως το ανθρώπινο είδος, όχι μόνο δεν παίζει κανέναν ρόλο για τη λειτουργία της Γης, αλλά η κυριαρχία του είναι ευθέως αντίθετη με τη ζωή του πλανήτη που τον καταστρέφει συστηματικά. Και μαζί του μπαίνει σε μια πορεία αργής, αλλά σίγουρης αυτοκτονίας. Αυτές τις μέρες η Ευρώπη έχει μπει στον φούρνο. Αυτό το Σαββατοκύριακο οι μετεωρολόγοι περιμένουν «σαραντάρια».
Ακόμα και στον Αρκτικό Κύκλο της Νορβηγίας το θερμόμετρο θα χτυπήσει κόκκινο. Στη Σουηδία το φαινόμενο «πυρκαγιά στο δάσος» ήταν άγνωστο. Δεν είχαν ούτε ένα πυροσβεστικό αεροπλάνο ή ελικόπτερο. Και αυτό σε μια χώρα που όλα τα προβλέπει και ξέρει να προφυλάσσεται.
Η Γαλλία, η πατρίδα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του απόλυτου σεβασμού της ανθρώπινης ζωής, θρήνησε το 2003 περίπου 15.000 ανθρώπους από τον καύσωνα. Κάθε χρόνο η θερμοκρασία ανεβαίνει. Και οι άνθρωποι παρακολουθούν το θερμόμετρο του φούρνου τους και νομίζουν πως βλέπουν τηλεόραση. Και καμιά διεθνής συμφωνία για το περιβάλλον και το φαινόμενο του θερμοκηπίου δεν έχει τηρηθεί.
Ο Γουάισμαν κάνει μια έξοχη παρατήρηση. Αν ο Homo Sapiens αφανιστεί, όλη η χλωρίδα και η πανίδα θα στήσουν τρικούβερτο γλέντι. Κανείς δεν θα τον κλάψει. Εκτός από κάποιες ψείρες, όχι όλες, που είναι εξαρτημένες από τον άνθρωπο, γιατί αποτελεί την τροφή τους.
Την ψείρα του τριχωτού της κεφαλής και την ψείρα του σώματος που θα τον ακολουθήσουν στη μοιραία πορεία του. Για να αποδώσουμε τον πρεπούμενο φόρο τιμής στο είδος, ας πούμε τις ψείρες με τα λατινικά τους ονόματα που ακούγονται πιο αξιοπρεπή από τις μουνόψειρες. Pediculus humanus capitis και Pediculus humanus humanus. Και έτσι την ύστατη στιγμή θα νομίσουμε πως έχουμε τιμές Ρωμαίου αυτοκράτορα. Ποιος ξέρει πια λατινικά για να μας ελέγξει;
Την τραγωδία στο Μάτι μπορούμε να τη θεωρήσουμε ως μια συνέπεια της περιβαλλοντικής καταστροφής; Απολύτως όχι, όσο και αν έχει κάποια μακρινή σχέση. Κάτι τέτοιο θα αθώωνε τους υπεύθυνους αυτής της εγκληματικής πράξης. Χωρίς να είμαι ο αστυνόμος Χαρίτος, αυτό που κατασταλάζει στο μυαλό μου είναι πως πρόκειται για εγκληματική πράξη, εγκληματικής οργάνωσης, χωρίς καμία οργάνωση να παίρνει την ευθύνη.
Διάβασα όσα μπόρεσα να βρω για το Μάτι. Η εντύπωση που αποκόμισα ήταν πως επρόκειτο για έναν οικισμό-ποντικοπαγίδα, πίσω από το καλό όνομα της περιοχής, Μαραθώνας-Λούτσα-Μάτι (που για μας τους έγκλειστους των πολυκατοικιών, το να πάμε έστω και για μια βουτιά εκεί, σε συνδυασμό με ένα ταβερνάκι, ήταν ένα δώρο) με τη θάλασσα να δίνει το άλλοθι στην περιοχή που κατοικούσε ο Χάρος.
Από τα δημοσιεύματα των εφημερίδων μάθαμε εκ των υστέρων πως η γνώση για την επικινδυνότητα της περιοχής υπήρχε. Μόνο που αυτή ήταν στα χέρια των ειδικών και ποτέ πολιτική του κράτους. Και αν κατά διαστήματα έβγαινε κάποιος σωστός νόμος, έμενε στα χαρτιά.
Οι ιδιοκτήτες αυθαιρέτων είναι η καλύτερη πελατεία των κομμάτων της εξουσίας. Σύμφωνα με την πάντα έγκυρη Χαρά Τζαναβάρα («Εφ.Συν.» 1/8/2018), τα αυθαίρετα που έχουν νομιμοποιηθεί από το 2011 είναι περίπου 1,5 εκατομμύριο. Και υπάρχουν ακόμα 375.000 αυθαίρετα (σύμφωνα με υπολογισμούς) που δεν έχουν δηλωθεί. Δηλαδή, το απόλυτο χάος στον πιο ακραίο παραλογισμό. Το αυθαίρετο βαφτίζεται νόμιμο αν δώσεις το «κάτι τις» στο κράτος.
Και έτσι έχουμε νόμιμα αυθαίρετα που συγκατοικούνται από τον θάνατο. Αν υποθέσουμε πως θα βρεθεί κάποια κυβέρνηση και ξανασχεδιάσει επιστημονικά τους οικισμούς και σύμφωνα με τους κανόνες της σύγχρονης πολεοδομίας, πράγμα που θα σήμαινε μαζικές κατεδαφίσεις, οι πρώτοι που θα αντιδρούσαν έντονα θα ήταν οι ιδιοκτήτες των αυθαιρέτων. Και χωρίς τις ψήφους «του κόμματος των αυθαιρεσιών» δεν βγαίνει κυβέρνηση. Μπορεί να γκρεμιστούν κάποιες μάντρες για τις ανάγκες της τηλεθέασης και της προβολής των αρμόδιων υπουργών, αλλά επί της ουσίας δεν θα γίνει τίποτα.
Η κυβέρνηση εξήγγειλε μια σειρά από μέτρα. Και υποσχέθηκε ριζικές αλλαγές. Και ο Τσίπρας πήρε την πολιτική ευθύνη. (Δεν είναι ξεκάθαρο αν αυτή η ευθύνη συμπεριλαμβάνει και τις ανθρώπινες ζωές ή είναι ρητορική ευθύνη εν γένει).
Δεν έχω καμία αντίρρηση με όσα ανακοινώθηκαν, αν και θα μπορούσε να ήταν περισσότερα, π.χ. να χτίσει το κράτος το κάθε καμένο σπίτι, αφού ο εκπρόσωπος του κράτους παραδέχτηκε τις ευθύνες του. Υπάρχει όμως και μια άλλη ανάγνωση. Υπάρχει μια άμεση παραδοχή της ολιγωρίας της κυβέρνησης. Μετά την εμπειρία των πυρκαγιών του 2007 στην Ηλεία επί Καραμανλή, αυτά τα μέτρα έπρεπε να παρθούν από την πρώτη μέρα της κυβέρνησης Τσίπρα. Γιατί δεν πάρθηκαν εγκαίρως; Γιατί τώρα, και κατόπιν εορτής, μοιάζουν να εντάσσονται στην επικοινωνιακή πολιτική του Μαξίμου.
ΥΓ. Μαζί με τη σημερινή εφημερίδα θα υπάρχει ένθετο «Ο Μετρονόμος» αφιερωμένος στον Μάνο Ελευθερίου. Ένας σημαντικός δημιουργός που θα έπρεπε να είχε τιμηθεί από επίσημους φορείς του πολιτισμού και αγνοήθηκε. Και ένα μικρό περιοδικό, που βγαίνει με ιδρώτα και αίμα, μας δίνει μια πληρέστατη εικόνα του ποιητή. Ας δείξουμε την αλληλεγγύη μας σε αυτόν τον αγώνα του περιοδικού για επιβίωση με μια συνδρομή.
*Πηγή: efsyn.gr
