Ο αλλοτριομορφοδίαιτος Θεόδωρος Σταυράκης, Σταύρος Θεοδωράκης ή όπως αλλιώς αρέσκεται να συστήνεται κατά καιρούς, έχει βαλθεί εσχάτως να διαψεύσει την πατροπαράδοτη σοφία εκατονταετηρίδων, τουτέστιν τις λαϊκές παροιμίες. Η σχετική λέξη άλλωστε, περιέχεται στον δέκατο ορφικό ύμνο περί Φύσεως και περιγράφει, σύμφωνα με τους Λίντελ και Σκοτ, εκείνον που συνηθίζει να αλλάζει όψεις και σχήματα· να διαιτάται –να ζει, πά’ να πει– μέσα από τη μορφή άλλων. Γράφεται κατά κόρον ότι με την υπαναχώρηση, ήγουν την αποχώρηση, από το Κίνημα Αλλαγής προτού καλά καλά προσχωρήσει, ο εν λόγω ακυρώνει τη ρήση «Το Ποτάμι δεν γυρίζει πίσω».
Χαλίφης στη θέση της Φώφης θέλει να γίνει ο ερίφης. Είδε κι έπαθε το Αμστερνταμ να αποκτήσει την πρώτη του γυναίκα δήμαρχο και δη αριστερή, τη Φέμκε Χάλσεμα, έπειτα από 675 συναπτά έτη ανδροκρατίας. Δεκάδες προβεβλημένες προσωπικότητες της ολλανδικής πόλης συνυπέγραψαν κείμενο στο οποίο ισχυρίζονταν πως «για μια πρωτεύουσα που θεωρεί εαυτήν χειραφετημένη, πολυσυλλεκτική, προοδευτική και δεν κάνει διακρίσεις, είναι προσβλητικό να μην έχει διαχειριστεί ποτέ ώς τώρα τις τύχες της εκπρόσωπος του δεύτερου φύλου».
Θρασυδειλία χαρακτηρίζει θαρρώ όποιον δεν ανέχεται γυναίκα ούτε για αρχηγό κόμματος που πασχίζει ασθμαίνον να μπει στη Βουλή. Ο γάμος μεταξύ Χαριλάου Τρικούπη και Σεβαστουπόλεως, λοιπόν, σχόλασε πριν ακόμη φτάσουν οι καλεσμένοι στην ταβέρνα. Κι επειδή οι ως άνω οδοί τυγχάνουν πυκνοκατοικημένες και στερούνται ελεύθερων χώρων, το γλέντι στήνεται κατά Κουμουνδούρου μεριά, που, όσο να ’ναι, διαθέτει άπλες. Η πολύφερνη κόρη μάζεψε τα προικιά της, κάτι τσόλια ξεφτισμένα και φο μπιζού της συμφοράς, και κατηφορίζει την Πειραιώς με κλαρίνα, σαντουρόβιολα, νταούλια και λοιπά κλαπατσίμπανα.
Ειρήσθω εν παρόδω ο μαύρος ο Σταύρος προδίδει πρωτίστως τη γενέθλια παροιμία της συνιστώσας του: «Οπου κατουρούν πολλοί μαζί, κυλάει Ποτάμι», αποδεικνύοντας στην πράξη ότι ενδέχεται ενίοτε να ρέουν βαθύροα ρέματα κι όπου ουρούν τρεις κι ο κούκος. Βουρκοπόταμοι, θα πείτε, που ωστόσο ταιριάζουν και συμπεθεριάζουν με τα συριζαϊκά τενάγη και άγη, αν και ο Χρήστος Πρωτόπαπας προεξοφλεί ότι η ηγεσία άγει το πηδάλιο ίσως και προς το Μοσχάτο. «Ρόλο δεκανικιού στο πρώτο κόμμα, όποιο κι αν είναι» της αποδίδει.
Στάνταρ καταστάσεις. Οσο κοντύτερο είναι το μπόι τους τόσο περισσότερο μεγαλοπιάνονται οι άφρονες. Αράζουν αμφοτέρωθεν στις όχθες κι ονειρεύονται βίον ανθόσπαρτον στα πολύβουα Παρίσια και ειδυλλιακούς περιπάτους στα γιοφύρια του Σηκουάνα. Με ελαφρά κεφαλή ο επικεφαλής των ποταμίσιων καυχήθηκε ότι διατηρεί «διαύλους επικοινωνίας με το ευρωπαϊκό ρεύμα Μακρόν, το οποίο πρέπει να εκφραστεί δυνατά και στην Ελλάδα». Μα, αγαπητέ μου, η δημοφιλία του Γάλλου προέδρου βρίσκεται στο ναδίρ τούτον τον καιρό. Το «μεγαλειώδες ρεύμα» που οραματίζεσαι πνίγηκε στο ρέμα. Ετσι πάει: Οταν κόβεις καπίστρι, βλέπεις καταρράκτες ακόμα και στους ξεροπόταμους.
*Πηγή: efsyn.gr
