Σε συνέντευξη της στους δημοσιογράφους Φραντζέσκα Σαββοργινάκη και Χρήστο Χαλαζιά (ΑΡΤΗΡΙΑ, 7.3.2017) η πρ. αν. Υπουργός Οικονομικών Νάντια Βαλαβάνη απάντησε, μεταξύ άλλων, σχετικά με τους νέους «προβληματισμούς» των ηγετών της ΕΕ, όπως αυτοί εμφανίστηκαν στις εξαγγελίες της «μίνι συνόδου» των Βερσαλλιών (6.3.2017) και στη «Λευκή Βίβλο» του Γιουνγκέρ μια βδομάδα πριν.
Η Νάντια Βαλαβάνη αναφέρθηκε στα 5 εναλλακτικά υποθετικά μελλοντολογικά σενάρια της λεγόμενης «Λευκής Βίβλου» για το πώς φαντάζεται η Κομισιόν ότι θα είναι η ΕΕ το 2025. Από τον τρόπο που παρατίθενται τα υπέρ και τα κατά στα 5 σενάρια, διαφαίνεται ότι η ίδια η Κομισιόν τάσσεται υπέρ του 4ου ή του 5ουσεναρίου: Το 4ο σενάριο προβλέπει ότι λόγω περιορισμένων πόρων θα γίνουν «λιγότερα σε λιγότερους τομείς με αποδοτικότερο τρόπο», ενώ το 5ο σενάριο συνίσταται στο να κάνουν «όλες οι χώρες μαζί όσο πιο πολλά μπορούν». Αυτό το τελευταίο σενάριο συνιστά ουσιαστικά επανάληψη της κατεύθυνσης της ιδρυτικής Διακήρυξης, τα 60χρονα της οποίας θα γιορτάσουν όσοι θεωρούν ότι έχουν λόγους γιορτασμού σε λίγες μέρες, την 25η Μαρτίου – παραβλέποντας ότι έχει παρεμβληθεί το Μάαστριχτ και πολλά άλλα.
Η Ν. Βαλαβάνη τόνισε ότι δεν ξέρει πόσοι πιστεύουν ότι στην ΕΕ θα μπορούσαν να κάνουν «όλοι μαζί όσο γίνεται περισσότερα», αυτό πάντως πλέον εμφανίζονται ανοιχτά να μην το πιστεύουν τα πραγματικά «αφεντικά» της Ένωσης. Σ’ αυτά δε συγκαταλέγεται τόσο η Κομισιόν, ένα «εργαλείο» στο πλαίσιο των τεράστιων αντιθέσεων και αντιφάσεων του ευρωπαϊκού «οικοδομήματος», όσο ό,τι απέμεινε μετά την απόφαση για BREXIT, που επίσης θα επισημοποιηθεί εντός Μαρτίου: Οι τέσσερις μεγαλύτερες χώρες – πριν απ’ όλα το πραγματικό «αφεντικό», η Γερμανία, και κατά δεύτερο λόγο η Γαλλία, η Ισπανία και η Ιταλία – που για πρώτη φορά διακηρύσσουν ανοιχτά όχι απλώς την προτίμηση τους, αλλά την προοπτική που οι ίδιες βλέπουν για την ΕΕ και η οποία ταυτίζεται με το 3ο σενάριο της «Λευκής Βίβλου», την «Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων». Για πρώτη φορά οι «4» λένε ανοιχτά αυτό που όλοι ξέρουν και συνιστά το 1ο σενάριο, ότι αν η ΕΕ συνεχίσει με business as usual, θα «κολλήσει» συνολικά. Γι’ αυτό ισχυρίζονται ότι συμφέρει όλες τις χώρες ν’ αφήσουν όσες μπορούν να προχωρήσουν μόνες τους μπροστά, με την ελπίδα ότι έτσι και οι «πίσω» ταχύτητες κάπως θα τρέχουν.
Η Ν. Βαλαβάνη ανάφερε ότι αυτή η «επιλογή» των «4» έχει πολύ μεγάλη σημασία, καθώς κανείς δεν πιστεύει ότι η παραπέρα προοπτική της ΕΕ θ’ αποφασιστεί μέσα από μια ελεύθερη, ισότιμη και δημοκρατική συζήτηση των 27. Γι αυτό και η «προτίμηση» της Γερμανίας – που ως «Βορράς» μαζί με τους δορυφόρους της μεγαλούργησε μέσω μιας ληστρικής, σε πολλές περιπτώσεις, με κορυφαία αυτή της Ελλάδας, καταλήστευσης ενός όχι αποκλειστικά γεωγραφικού «Νότου» – σημαίνει ανοιχτή αναγνώριση ότι εξέλειπε ο αρχικός λόγος ύπαρξης της «Ευρώπης», τουλάχιστον στα λόγια: Επί 60 χρόνια μέχρι σήμερα, αυτός δεν είναι άλλος από το στόχο σύγκλισης των οικονομιών όλων των χωρών της προς ένα επίπεδο ευημερίας που υποτίθεται ότι θα μοιράζονται όλοι. Με τις Βερσαλλίες σήμερα, η Γερμανία όχι απλώς αναγνωρίζει την πραγματικότητα της αυξανόμενης απόκλισης των οικονομιών, με δραματικά αποτελέσματα όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και γενικότερα για τις οικονομίες του «Νότου», αλλά εμφανίζεται να τη «νομιμοποιεί» και να αντικαθιστά πλέον το στόχο της σύγκλισης με αυτόν της απόκλισης («Ευρώπη πολλών ταχυτήτων»). Η θέση των Βερσαλλιών έχει πολλά επίπεδα ανάγνωσης. Πρώτον, πρόκειται για ένα εγχείρημα, στη θέση του διαλυμένου πάλαι ποτέ «γαλλογερμανικού άξονα», που υποτίθεται ότι αποτελούσε την «ατμομηχανή» την ανάπτυξης στο παρελθόν, να στηθεί μια νέα «συμμαχία προθύμων» των 4 μεγαλύτερων χωρών, οι τρεις απ’ τις οποίες ωστόσο βρίσκονται σε θέση «μεγάλου ασθενή», με μεγαλύτερο απ’ όλους την Ιταλία του τεράστιου διεθνούς χρέους και του εξαιρετικά επισφαλούς τραπεζικού συστήματος. Δεύτερον, καθώς συμπεριλαμβάνει τις δυο σημαντικότερες χώρες του «Νότου», συνιστά ένα εγχείρημα που «αδειάζει» εκ των προτέρων οποιεσδήποτε μελλοντικές απόπειρες για επίτευξη της περίφημης «συμμαχίας των χωρών του Νότου» από τα «πάνω» και, πιθανότατα, και από τα «κάτω». Τρίτο, είναι ένας τρόπος σε μια «εκλογική χρονιά» σε μια Ευρώπη που αλλάζει σε συνθήκες μεγάλης αβεβαιότητας (Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία και πιθανόν Ιταλία), οι ηγετικοί κύκλοι αυτών των χωρών να μπορούν να πουν για πρώτη φορά τόσο ανοιχτά στους πολίτες των χωρών τους ότι είναι πρώτιστα τα δικά τους συμφέροντα που μετρούν και εξυπηρετούνται. (Στην πραγματικότητα, βέβαια, είναι τα συμφέροντα των ιθυνουσών ελίτ ενάντια επίσης στην εργαζόμενη κοινωνία των ίδιων των χωρών τους.) Τέταρτο και κυριότερο, η ανοιχτή αναγνώριση, και μάλιστα ως «προοπτικής» για την «Ευρώπη του μέλλοντος», της πραγματικότητας που ζούμε σήμερα, σημαίνει ότι οι μικρότερες χώρες θα έχουν μπροστά τους ένα πολύ-πολύ δύσκολο μέλλον και μια ακόμα πιο δυσοίωνη προοπτική.
Απαντώντας σ’ ερώτηση για τη θέση της Ελλάδας σ’ αυτή την «Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων», η Νάντια Βαλαβάνη απάντησε ότι ήδη ευρωπαϊκοί κύκλοι αναφέρουν ότι αναμένεται η Ελλάδα να είναι στην πρώτη ταχύτητα, φτάνει να υπηρετεί πιστά όλες τις «μεταρρυθμίσεις» που χρειάζεται να κάνει. Απ’ αυτό, απ’ την «πρόβλεψη για την Ελλάδα, αποκαλύπτεται και το μέγεθος της κοροϊδίας: Το «καρότο» της «πρώτης ταχύτητας» προφανώς θα σείεται μπροστά σε κάθε μικρή η μεγαλύτερη χώρα της ΕΕ με αντάλλαγμα ν’ αποδεχθεί το «μαστίγιο» θυσιών που ρημάζουν παραπέρα και βαθιά μέσα στο μέλλον την πλειοψηφία του λαού της κι επιτρέπουν τις «μεγάλες ταχύτητες» για τα συμφέροντα των ιθυνόντων κύκλων πριν απ’ όλα της Γερμανίας και των μεγαλύτερων χωρών.
Στον ακόλουθο σύνδεσμο βρίσκεται ολόκληρη η συνέντευξη της πρ. αν. Υπουργού Οικονομικών Νάντιας Βαλαβάνη:
