Δεν θα δώσω διαπιστευτήρια σε κανέναν. Αν συμφωνώ ή διαφωνώ με την πολιτική, ιδεολογική άποψη και τη δράση της 17 Νοέμβρη. Δεν θα δώσω εξηγήσεις πουθενά αν συμφωνώ ή διαφωνώ με τις πράξεις του Δημ. Κουφοντίνα τότε και την πράξη του σήμερα. Οι πολιτικές διαδρομές μας είναι γνωστές.
Αλλά σήμερα δεν κρίνονται αυτά. Σήμερα κρίνονται κάποια ζητήματα βαθύτερης ουσίας. Κρίνεται σε ένα ευαίσθητο σημείο, μια ακόμα φορά, αν οι κατακτήσεις του αστικού πολιτισμού, το λεγόμενο κράτος δικαίου, κατακτήσεις που δεν έγιναν ερήμην του εργατικού και του λαϊκού κινήματος, κάθε άλλο, μπορούν να ισχύουν ή προχωράμε ακόμα πιο βαθειά στη σκοτεινή περίοδο της Ιστορίας;
Στην Ιταλία, για δεύτερη φορά στα χρόνια της κρίσης, συντελείται ένα πραξικόπημα. Η ψήφος του λαού, αυτή η αστική και μη επαναστατική ενέργεια, αυτή η φενάκη δημοκρατικής συμμετοχής, η ψευδεπίγραφη δυνατότητα επιλογής (για την κατάκτηση της οποίας, όμως, έχουν δοθεί αιματηρές μάχες), καταργείται πανηγυρικά με τις ζητωκραυγές (και την ευθύνη) των φανατικών υπερασπιστών της δημοκρατίας εξ Εσπερίας.
Στην Ελλάδα τα ξέρουμε αυτά. Και τα βλέπουμε να εκτυλίσσονται το ένα μετα το άλλο. Τα είδαμε στην κατάργηση μέσω Καννών και Βρυξελλών του καθ’ όλα απαράδεκτου Γιώργου Παπανδρέου και την αντικατάσταση με έναν τραπεζίτη, τα είδαμε με το δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015, το είδαμε με τη μετατροπή της “αριστεράς”, ενός είδους τέλος πάντων, μέσω του ραβδιού της Κίρκης, το βλέπουμε στην καθημερινότητα.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας επικυρώνει τις μειώσεις μισθών και συντάξεων όλων των Ελλήνων αλλά ακυρώνει τις μειώσεις των δικαστών.
Τα δικαστήρια αθωώνουν κατ’ επανάληψη αστυνομικούς που αδικοπραγούν – προχθές κιόλας στην Πάτρα. Καταδικάζουν αυστηρά διαδηλωτές που έχουν φάει ξύλο από τους προηγούμενους. Αχρηστεύουν ζωές με προφυλακίσεις και αλλεπάλληλες δίκες (όπως την Ηριάννα, τον Περικλή, τον Θεοφίλου…).
Αν τυχόν κάποιο δικαστήριο αθωώσει διαδηλωτή ή αναρχικό όλος ο ακροδεξιός εσμός εντός εκτός και επί τα αυτά του κοινοβουλίου, και κυρίως εντός των μέσων μαζικής προσαρμογής, ξεσηκώνεται κατά της επιείκειας των δικαστηρίων και των δικαστών. Οι δικαστές που δικάζουν δίκαια στοχοποιούνται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Με θεσμικά μέσα και με εξωθεσμικές “δολοφονίες χαρακτήρων”.
Κάθε φορά που δίνεται, με βάση το νόμο, άδεια στον Δημ. Κουφοντίνα, η αμερικάνικη πρεσβεία, και οι πολιτικοί ακόλουθοι, που έχουν κάνει πολιτική καριέρα στο όνομα του Π. Μπακογιάννη και των εκτελεσθέντων της 17 Νοέμβρη, ενώνουν τη φωνή τους να διαμαρτυρηθούν κατά των δικαστών που εφαρμόζουν το νόμο.
Όλοι οι “Μένουμε Ευρώπη”, οι “όλοι μαζί μπορούμε”, οι πλασιέ της “κοινωνικής συμμαχίας” βγαίνουν από τα ρούχα τους, αποκαλύπτοντας σε όλους εμάς ποια είναι η γυμνή ψυχή τους. Κανένα αίσθημα δικαίου. Γιατί, όπως είναι γνωστό, νόμος είναι το δίκιο του δεξιού και του αμερικανού!..
Όσο για την κυβέρνηση, όπως είναι γνωστό, που θεωρεί τον Τραμπ στήριγμα της ελληνικής δημοκρατίας, πιστεύει πως κυβερνά μεν αλλά δεν έχει πάρει και την εξουσία, κι έτσι συμβιώνει με τους “αστικούς μηχανισμούς” που προσπαθεί να μην τους ταράξει…, ακολουθώντας πιστά τις επιταγές τους!..
Η επίδειξη ανέξοδων κοινωνικών ευαισθησιών για κάποια δικαιώματα δεν μπορούν να φτάσουν ως την αστυνομία, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και τη Δικαιοσύνη.
Το πολύ-πολύ κανένας βουλευτής που έχει κρατήσει κάτι από τα παλιά να βγει να κάνει κάποια δήλωση, οπότε την άλλη μέρα θα δει την εικόνα του στα πρωϊνάδικα, στα μεσημερινάδικα, στα βραδυνάδικα, στα πρωτοσέλιδα της τσόντας (πολιτικής και άλλης) και θα ακούσει το όνομα του να αποκηρύσσεται από άμβωνος. Και μετά θα τα μαζέψει άρον άρον καθώς το συμφέρον του κόμματος και κυρίως της έδρας, είναι πάνω απ’ όλα. Το βαθύ κράτος είναι εδώ.
Στην περίπτωση του Δημ. Κουφοντίνα οι εισαγγελείς που εφαρμόζουν το νόμο απειλούνται από τους θεσμικά προϊσταμένους, η τήρηση του νόμου τίθεται σε παρανομία.
Η απεργία πείνας που πραγματοποιεί για το αυτονόητο δικαίωμα να παίρνει άδεια χωρίς να χρειάζεται να υπογράψει δήλωση μετανοίας, είναι η εικόνα της ντροπής του κόσμου μας, του κράτους, της κυβέρνησης.
Κανείς αριστερός, δημοκράτης, με την εξήγηση ή το πρόσχημα πως διαφωνεί με τις πράξεις της 17 Νοέμβρη δεν μπορεί να σωπαίνει στο συντελούμενο τώρα σχέδιο υπονόμευσης των δημοκρατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων.
Δεν μπορεί να μένουμε ήσυχοι, μετά από (και) αυτά!
*Πηγή: kommon.gr
