Δεν είμαι ρεπόρτερ. Πολύ περισσότερο δεν ξέρω να κάνω ρεπορτάζ που με αφορά ως ενεργό μέρος. Θεωρήστε αυτά που ακολουθούν μια μαρτυρία. Το μόνο που μπορείτε να θεωρείτε δεδομένο είναι η ειλικρίνεια του γράφοντος.
Μια ομάδα Δικηγόρων, κυρίως από την Ελλάδα, επισκέφτηκε στις 3 ως τις 8 Ιανουαρίου την Συρία. Είδαμε διάφορους εκεί και διάφορα. Συναντηθήκαμε με τον Πρόεδρο και μέλη του Δικηγορικού Συλλόγου της Συρίας στην Δαμασκό. Είδαμε τον Πρόεδρο του Ανώτατου Διοικητικού Δικαστηρίου (κάτι σαν το Συμβούλιο της Επικρατέιας) της χώρας, που εκεί έχει και την εποπτεία των εκλογών με βάση το Σύνταγμα. Μιλήσαμε με συναδέλφους που μας συνόδευσαν μάλιστα σε γεύματα στην Δαμασκό αλλά και σε μια εκδρομή εκτός, στο ορθόδοξο Μοναστήρι της Σααντνάγια και στα φυλάκια της εθνοφρουράς στο βουνό πιο πέρα, απ’ όπου βλέπαμε σε μεγάλη ακτίνα την περιοχή.
Μας δέχτηκε ο Υπουργός της Δικαιοσύνης. Συναντηθήκαμε με καθηγητές και φοιτητές της Νομικής σχολής της Δαμασκού, τον Μουφτή και τον αναπληρωτή του Πατριάρχη Αντιόχειας μια και ο ίδιος έλειπε. Μιλήσαμε όμως και με απλούς ανθρώπους στο ξενοδοχείο, στην αγορά, στα μπλόκα της εθνοφρουράς που ήταν αρκετά μέσα στην πόλη.
Συνομιλήσαμε με την διοίκηση του Εμπορικού Επιμελητήριου της Δαμασκού για το εμπάργκο. Τέλος μιλήσαμε και με μέλη της Ελληνικής Κοινότητας της Δαμασκού που λειτουργεί οργανωμένα εδώ και ένα αιώνα περίπου. Φρικτά παράπονα για την ταλαιπωρία της αναγκαστικής μετακίνησης στην Βυρηττό (και τη συμπεριφορά των υπαλλήλων μας εκεί).
Παρά την έλλειψη διπλωματικών σχέσεων (δεν υπάρχουν πρεσβείες και προξενεία) το κλίμα για τους Έλληνες ήταν παραπάνω από φιλικό. Μέχρι οι εθνοφρουροί στα μπλόκα όταν λέγαμε «Γιουνάν» κρέμαγαν τα όπλα και βγάζαμε αγκαλιά φωτογραφίες! Τα προβλήματα εμφανή, όχι τόσο από τις συγκρούσεις. Δεν είδαμε κατεστραμμένα κτίρια, παρά μόνο κάποια ελάχιστα ίχνη παλιών βομβαρδισμών και ακούσαμε πολλές ιστορίες.
Κανόνια ακούσαμε όταν βρισκόμασταν στο Μοναστήρι, που είναι στα βουνά. Εκείνες τις μέρες οι τζιχαντιστές είχαν κόψει το νερό στην συριακή πρωτεύουσα – κάτι σαν τον δικό μας Εύηνο- και ο στρατός έκανε επιχείρηση για να τους διώξει και να αποκαταστήσει την ύδρευση της πρωτεύουσας. Η ενέργεια αυτή, το κόψιμο του νερού, καταδικάστηκε από τον ΟΗΕ ως έγκλημα. Έτσι είναι νομικά, αλλά τα ΜΜΕ της Δύσης όταν οι τρομοκράτες είναι εντός της Συρίας λένε ότι πρόκειται για αγωνιστές της δημοκρατίας, αμφιβάλλω λοιπόν αν το έμαθε κανείς αυτό. Άλλοι που θα μπορούσαν να το θέσουν φοβούνται μην προκαλέσουν… ισλαμοφοβία!
Η οικονομία έχει επιβραδυνθεί. Ο πόλεμος είναι κάτι σαν… μνημόνιο (ή μήπως το μνημόνιο είναι κάτι σαν πόλεμος;). Η εργάσιμη μέρα έχει μειωθεί για να μην γίνουν απολύσεις, δεν κυβερνά εκεί η Αριστερά βλέπετε. Βασική αιτία δεν είναι όμως ο πόλεμος. Κυρίως είναι το εμπάργκο. Οι τιμές για μας και τα ευρώ μας ήταν φτηνές, αλλά μάλλον οι εργαζόμενοι εκεί δεν μπορούν να πουν το ίδιο, παρά το ότι δεν φαίνονταν να λείπουν βασικά αγαθά.
Οι άνθρωποι εκεί είναι αξιοπρεπείς και μπορώ να πω περήφανοι. Υπήρχε μια λύπη όταν μας έλεγαν για την ξένη επέμβαση και τους χιλιάδες τζιχαντιστές που ήλθαν στη Συρία από 80 χώρες! Σχεδόν ο καθένας έχει κάποιο θύμα στην οικογένειά του. ‘Εχουν πνεύμα μαχητικό αλλά χωρίς φανατισμό. Υπερασπίζονται την μακραίωνη συνύπαρξή τους μέσα στην διαφορετικότητα. Ο Μουφτής (που μας εξέπληξε δηλώνοντας θαυμαστής του Ανδρέα Παπανδρέου!) τόνισε αυτή την ευρύτητα πνεύματος. Σε ερώτηση «πόσοι Σύριοι είναι Χριστιανοί;», «πόσοι είναι Αλεβίτες;», «πόσοι είναι Σουνίτες» μας έδωσε την ίδια απάντηση και στα τρία ερωτήματα: «23 εκατομμύρια», δηλαδή όλοι. Αργότερα μάθαμε ότι αυτή τη θέση την έχει πληρώσει με τη ζωή του γιού του, που δολοφονήθηκε από τους δημοκράτες «μετριοπαθείς τζιχαντιστές»!
Πάντως όλοι έχουν συνείδηση ότι εμείς εδώ έχουμε διαστρεβλωμένη εικόνα για τη χώρα τους. Ακόμα κι οι φοιτητές μας ρώταγαν: εσείς που ήλθατε εδώ, θα πείτε αυτά που βλέπετε όταν γυρίσετε; Ή, κάποτε, μας έφεραν σε δύσκολη θέση: ένας φοιτητής μας ρώτησε γιατί η Ελλάδα έκλεισε τις πρεσβείες; Τι να του πούμε; Μας ανάγκασαν οι κυβερνήσεις που εξοπλίζουν τους τζιχαντιστές σας;
Ο Υπουργός Δικαιοσύνης, ένας κλασσικός ανατολίτης στην εμφάνιση, ωστόσο Καθηγητής της Νομικής, τοποθετήθηκε κατά της θανατικής ποινής «που θα έπρεπε να είχε καταργηθεί αν δεν υπήρχε ο πόλεμος», και μας πληροφόρησε ότι έχουν εκτελεστεί ελάχιστοι (φανταστείτε τι θα είχε γίνει από τα δυτικά ΜΜΕ αν υπήρχε έστω μια αμφισβητούμενη περίπτωση). Το πιο σημαντικό ήταν η αναφορά του όχι μόνο στα εγκλήματα των τζιχαντιστών και τη στοχοποίηση του νομικού κόσμου (δεν χρειάζονται εκπαιδευμένοι στο κοσμικό δίκαιο στον κόσμο της Σαρία) και τα σχετικά φρικιαστικά ντοκουμέντα, αλλά και στο νόμο για τη συμφιλίωση και την αμνηστία που δίνει τη δυνατότητα (στους Σύριους μόνο) ένοπλους να μην διωχθούν αν παραδώσουν τα όπλα. Βέβαια το πρόβλημα δεν λύνεται γιατί στη χώρα τα τελευταία χρόνια έχουν εισβάλει πάνω από 200.000 ξένοι μαχητές.
Δύο τουλάχιστον βράδια περιφερόμασταν στην πόλη ασυνόδευτοι. Δεν υπήρχε πολύς κόσμος στους δρόμους. Όμως υπήρχαν κέντρα με κόσμο. Τα φώτα ήταν λιγότερα από το κανονικό. Όχι για στρατιωτικούς λόγους, μάλλον για οικονομία. Το εμπάργκο σκοτώνει αλλιώς…
Στιγμές που θυμάμαι ιδιαίτερα είναι: οι μουσουλμάνες που ερχόντουσαν – πολλές – να πάρουν λάδι από το καντήλι της Παναγίας Σααντνάγια. Ο φοιτητής του Πολυτεχνείου που τις εργάσιμες μέρες σπουδάζει στη Δαμασκό και τις μη εργάσιμες είναι στο φυλάκιο στο βουνό πάνω από την πόλη και το μοναστήρι, φρουρός με το όπλο στο χέρι. Η συγκίνηση με την οποία απάνταγαν «να δώσει ο Θεός» (ινσαλλά) όταν ευχόμασταν «Νίκη και Ειρήνη!». Ο ελληνικός εθνικός ύμνος στο στέκι των δημοσιογράφων της Δαμασκού (όπου μάλιστα δεν έπαιξαν μόνο δύο στροφές αλλά περισσότερες) και η αμηχανία μας όταν ένας ορθόδοξος σύριος παπάς απάντησε στο «εσείς οι άραβες» το εξής: «μας λένε αραβόφωνους»…
Κι όμως! Σ’ αυτή τη χώρα η Ελλάδα δεν έχει Πρεσβεία και Προξενεία (ενώ αντίστοιχα η Βουλγαρία έχει)… Ρωτήστε το πολιτικό μας σύστημα και ιδιαίτερα την κυβέρνηση, γιατί.
Εμένα μη με ρωτάτε. Πιστεύω ότι είναι επιβεβλημένο να ανοίξουν οι πρεσβείες και τα προξενεία. Χτες.
Πηγή: tvxs.gr
