Είκοσι έξι χρόνια μετά την κατάρρευση τού υπαρκτού Σοσιαλισμού και δέκα χρόνια μετά την απόρριψη τού Ευρωπαϊκού Συντάγματος, ή ανθρωπότητα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια γενικευμένη και πρωτοφανή κρίση. Πρόκειται για μια ανθρωπιστική κρίση σε όλους τούς τομείς.
Οι οικονομικές σχέσεις, οι κοινωνικές δομές, η πολιτική διαθρωτική συγκρότηση και ο πολιτισμός βρίσκονται σε διαρκή ανισορροπία, εξαιτίας της οποίας όλο και περισσότερο πλανιέται το φάσμα της πείνας και της εξαθλίωσης και όλο και πιο πολλοί μιλούν για το ενδεχόμενο ενός νέου παγκόσμιου πολέμου. Την ανατροπή των εργατικών, σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών κρατών και κομμάτων, παρουσίασαν οι ιμπεριαλιστές καπιταλιστές ως θρίαμβο των δικών τους ιδεών. Αδιαφορώντας δε για τις συνέπειες πού προκαλούν στους Λαούς, ως μοναδικοί παίκτες στο παγκόσμιο γήπεδο, παίζουν καθορίζοντας μονομερώς τούς κανόνες τού παιχνιδιού και τούς επιβάλουν, άλλοτε με τελεσίγραφα και μνημόνια και άλλοτε με τη φωτιά των παρεμβατικών πολέμων. Από την άλλη μεριά οι λαοί, και κατά τις κυρίαρχες τάξεις τα κοινωνικά περιτρίμματα, χαρακτηριζόμενοι σε κάθε εποχή ως ποπολάροι, αλήτες, άθλιοι και άλλα παρόμοια, εσχάτως δε και ως λαϊκιστές και δραχμιστές, αρνούνται να υποταχτούν και συμπεριφέρονται με ασυνήθιστο τρόπο. Καταπιεζόμενοι και διαρκώς εξαθλιούμενοι οι Λαοί μοιάζουν σήμερα περισσότερο με κινούμενη άμμο παρά με συντεταγμένες κοινωνίες. Από το ένα μέρος απολιτικοποιούνται μαζικά, φαινόμενο άκρως επικίνδυνο. Από το άλλο αποδοκιμάζουν τούς πολιτικούς στυλοβάτες τού νεοφιλελευθερισμού και τις γλοιώδεις πολιτικές τους, αναζητούν ικανοποίηση της ταπεινωμένης αξιοπρέπειάς τους, στρεφόμενοι όπου βρουν. Αυτή η επικίνδυνη εξέλιξη αναθέτει και πάλι στη μαχόμενη Αριστερά να βγει μπροστά, στέρεα μαχητική και οργανωμένη να παίξει το ρόλο της. Για να το πετύχει αυτό πρέπει να πιάσει το νήμα από εκεί πού κόπηκε. Για να γίνει αυτό οφείλει πρώτα από όλα να σκύψει στην ιστορική διαδρομή οικοδόμησης τού Σοσιαλισμού και στα λάθη πού την ανέκοψαν, όχι βέβαια για να μοιράσει ευθύνες αλλά για να μάθει, διότι ιστορικά το πάθημα γίνεται μάθημα και όχι το μάθημα πάθημα. Το 1978 φιλοξένησα στο σπίτι μου τον αναπληρωτή πρεσβευτή της Σοβιετικής Ένωσης. Συζητώντας θεωρητικά θέματα τον ρώτησα κατά πόσο ή Σοβιετική Νεολαία συμβάλει στην πάρα πέρα οικοδόμηση και ανάπτυξη του Σοσιαλισμού . Ο Σοβιετικός Διπλωμάτης μού απάντησε ότι η Σοβιετική Νεολαία δεν έχει ζήσει στον καπιταλισμό και δε γνωρίζει τί σημαίνει. Εγώ κατάλαβα ότι η Σοβιετική Νεολαία δε συμμετείχε στην οικοδόμηση τού Σοσιαλισμού. Δεν αναφέρω το περιστατικό για να δείξω κάτι. Απλά θέλω να υπογραμμίσω ότι μπορεί να μην έφταιγε η ίδια η Σοβιετική Νεολαία. Το χειρότερο στην ιστορία αυτή, ήταν το γεγονός ότι η Σοβιετική εργατική τάξη, όχι μόνο δεν υπερασπίστηκε τον Σοσιαλισμό, αντιθέτως βοήθησε να πέσει μια ώρα γρηγορότερα. Βέβαια το σταμάτημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης ξεκίνησε από την Πολωνία με μια γενικευμένη αποσταθεροποίηση, που προκλήθηκε από λαθεμένες πολιτικές της ηγεσίας τού Πολωνικού Κ.Κ. τις οποίες αξιοποίησαν οι Καπιταλιστές με τον ενεργούμενό τους, τον ΛΕΧ ΒΑΛΕΣΑ.
Την εξέλιξη αυτή την παρουσίασαν οι καπιταλιστικοί κύκλοι ως αυθεντική νίκη του φιλελευθερισμού και καταλυτική ήττα του Μαρξισμού. Σήμερα οι λαοί και κυρίως οι νέοι όχι μόνον αρνούνται να στηρίξουν τον καπιταλισμό, αλλά κάτι πάρα πάνω, ολοένα και περισσότεροι τον αντιμάχονται και τον απορρίπτουν. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι κάθε εποχή θέτει τα δικά της προβλήματα και απαιτεί τις ανάλογες απαντήσεις-λύσεις. Ιστορικά κινούμεθα προς τα μπροστά, στρεφόμενοι δε προς τα πίσω, δεν κινούμεθα πάνω σε κύκλο, αντίθετα αναζητούμε αναλογική προβολή των θεμάτων του χθες για να χαράξουμε την πλέον ορθή πορεία προς το μέλλον. Τα σύγχρονα προβλήματα είναι πολύ πιο έντονα και σύνθετα γι’ αυτό οι απαντήσεις -λύσεις πού απαιτούνται πρέπει να είναι πολύ καλά εδραιωμένες, αποδεκτές και κυρίως εφαρμόσιμες. Είναι τόσο εκτεταμένη η κοινωνική αδικία, ή εξαθλίωση, ή αβεβαιότητα, ό καταναγκασμός, ό εμπαιγμός, και όλα τα άλλα ψεύδη και απάτες που του σερβίρουν, ώστε από ιδεολόγος δεξιός ή αριστερός κλπ να μεταλλάσσεται άλλοτε σε απολίτικο και απονευρωμένο, και άλλοτε σε πολιτικό υποκείμενο υπό διαρκή αμφισβήτηση. Στην Ευρώπη και στην Αμερική συντελούνται γεγονότα πού δεν εξηγούνται με την τετριμμένη πολιτική ορολογία. Στην Ελλάδα ή «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση ανακοινώνει δημοψήφισμα και γελοιοποιείται. Στη Μεγάλη Βρετανία, παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες τού πρωθυπουργού Κάμερον, κερδίζει η έξοδος από την Ε.Ε. . Στην Αυστρία παρά λίγο να εκλεγεί ναζιστής Πρόεδρος, στην Γαλλία η Μαρί Λεπέν καλπάζει, στην Ιταλία χάνει το Δημοψήφισμα ο κος Ρέτζι, ο κος Ολάντ και το Κόμμα του βυθίζεται, στις Η.Π.Α. οι Ρεπουμπλικάνοι συνασπίζονται με τους Δημοκρατικούς ενάντια στον Τράμπ και αυτός σαρώνει.
Για τα φαινόμενα αυτά, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί έχουν μία και μοναδική εξήγηση, τον «ΛΑΙΚΙΣΜΟ». Αυτός φταίει για την σύγχρονη αναστάτωση της ευνομούμενης και ευημερούσας καπιταλιστικής κοινωνίας. Φταίει διότι αρνείται να πεινάει , αντιστέκεται στην εξαθλίωση, και στην σκλαβοποίηση πού λέγεται και παγκοσμιοποίηση. Πέρα από τις ποικιλώνυμες και κυρίως αντικρουόμενες ερμηνείες τού φαινομένου , αυτό πού έχει σημασία είναι το γεγονός ότι οι λαοί αντιστέκονται. Το «σωστά ή λάθος» θα το δείξει η Ιστορία. Για την Αριστερά αυτό πού έχει σημασία τώρα είναι να αφήσει στην άκρη τα αποπροσανατολιστικά ιδεολογήματα. Να εμβαθύνει στα σύγχρονα προβλήματα, και να επεξεργασθεί τις αναγκαίες λύσεις. Οι καιροί είναι σκοτεινοί. Το πέπλο τού ζόφου πού λέγεται παγκοσμιοποίηση τυλίγει τον πλανήτη. Ολιγάριθμες αφανείς ανθρωποειδείς δυνάμεις, έχουν επιτύχει μια πρωτοφανή συγκέντρωση πλούτου, εξουσιάζοντας την παγκόσμια οικονομία, προκαλώντας μια πρωτοφανή οικονομική ανισορροπία. Ο Αρμαγεδώνας του παγκόσμιου χρέους μεγαλώνει τερατωδώς σε βάρος τού παγκόσμιου πλούτου. Ο Αρχιερέας της πτώχειας και της εξαθλίωσης, Γερμανός Υπουργός Οικονομικών ΣΟΪΜΠΛΕ διατυμπανίζει ότι οι Έλληνες ζουν πλουσιοπάροχα , και πάντως καλύτερα από τούς Γερμανούς. Η Αστική Οικονομική Θεωρία και Σκέψη, πού στήριξε τις Οικονομικές πρακτικές τού Καπιταλισμού, έχει πλέον αυτοκαταργηθεί ως προς την εφαρμογή της. Αντίθετα, ο Μαρξισμός ως επιστήμη της Οικονομίας, της Κοινωνιολογίας και της Πολιτικής δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Αυτό πού εφαρμόστηκε ήταν ένα κράμα δογματικής επιστημολογίας, προσαρμοσμένο στα συμφέροντα της κομματικής άρχουσας τάξης της λεγόμενης νομενκλατούρας, και όχι στα συμφέροντα της Σοσιαλιστικής Κοινωνίας. Η Ιταλία η Γαλλία, η Ολλανδία , η Βουλγαρία, ίσως η Αυστρία με 45% Ναζί, στους επόμενους μήνες θα θέσουν ζητήματα αμφισβήτησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα την οδηγήσουν σε αποσύνθεση και διάλυση. Ιστορικά είναι αποδεδειγμένο ότι όσο χάνουν τον έλεγχο οι κυρίαρχες δυνάμεις τόσο περισσότερο καταφεύγουν στον αυταρχισμό και την βία. Όσο μεγαλώνουν τη βία τόσο φουντώνει η αντιβία. Οι ανόητοι ευρωπαίοι πολιτικοί, μεταξύ των οποίων περίοπτη θέση κατέχουν τα δικά μας αριστεροδεξιά αστέρια, βαπτίζοντας τούς πολίτες «λαϊκιστές», έχουν την ψευδαίσθηση ότι καθάρισαν και μπορούν αυτοί να ζουν στη χλιδή και στην τρυφή και οι άλλοι να ψάχνουν στα σκουπίδια και στα κοινωνικά συσσίτια. Σφάλουν σε αφάνταστο βαθμό.
Οι δυνάμεις τού Σοσιαλισμού, οι νέοι και οι νέες, οι εργάτες, οι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι επιστήμονες, οι ερευνητές, οι τεχνολόγοι , οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων, οι άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού, ο κάθε ένας αυτό πού ξέρει, ο κάθε ένας αυτό πού μπορεί, όσο μπορεί , ο κάθε επιδέξιος στην επιδεξιότητά του, ο κάθε ειδικός στην ειδικότητά του, ο Χειρούργος στο χειρουργείο, ο Νταλικέρης στη νταλίκα, ο Αγρότης πάνω στο τρακτέρ, ο Χαλυβουργός στο χαλυβουργείο, ο Δάσκαλος στα σχολεία, για να τελειώνω, ο κάθε ένας εκεί πού πρέπει , ο κάθε ένας και ή κάθε μια στις δικές του ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ. Εάν τούτο γενεί πράξη τότε θα σωθεί και η ΕΛΛΑΔΑ. Και ο κάθε ένας μας θα λέει με καμάρι: «Κάτι έκαμα κι εγώ» . Τελειώνοντας θέλω να σας πω ότι το τραπέζι της Ιστορίας είναι στρωμένο και σας προσμένει πλουσιοπάροχο και χαρωπό. Στρωμένο το ίδιο για τους επώνυμους και για τους ανώνυμους . Είναι στρωμένο για τούς πατριώτες πού καταθέτουν το μαρτύριό τους στην ιδέα μιας λεύτερης και ανεξάρτητης Πατρίδας. Οι άλλοι οι ουτιδανοί άρχισαν κιόλας να στοιβάζονται στον πάτο του σκουπιδοντενεκέ , σειρά έχει το δικό μας αστέρι και η παρέα που το περιτριγυρίζει. Όσο και να περιπαίζουν τον αλυσοδεμένο Ελληνικό Λαό, πλησιάζει το τέλος τους και σας διαβεβαιώνω ότι θα είναι αφάνταστα ατιμωτικό, θα είναι όπως ταιριάζει σε προδότες.
*Ο Παναγής Λάσκαρης είναι Αγρότης – Οικονομολόγος από την Κεφαλλονιά
Τον βαλεσα τον λεμε, το δικο μας αστερι γιατι δεν το λεμε? Τον προστατευουμε? Ντροπη!