Γροθιά στο στομάχι το ρεπορτάζ του βρετανικού Guardian, για τη θλιβερή και σκοτεινή καθημερινότητα στον καταυλισμό προσφύγων στη Μόρια.
Το ρεπορτάζ συγκρίνει την κατάσταση στο ΚΥΤ τώρα, σε σχέση με το πώς ήταν το 2016. «Όταν η φωτογράφος Alice Aedy κάλυψε για πρώτη φορά την προσφυγική κρίση το 2016, πίστευε ότι η Ευρώπη θα ανταποκρινόταν με έναν ανθρώπινο τρόπο στις εικόνες οικογενειών που αναζητούσαν καταφύγιο και ασφάλεια» αναφέρει ο Guardian, φιλοξενώντας τη δουλειά και τη ματιά της φωτογράφου.
Η φωτογράφος Alice Aedy βρέθηκε στη Μόρια το 2016 και είδε από κοντά τη φρίκη στη Μόρια.
«Κοιτάζοντας πίσω, καταλαβαίνω ότι ήμουν αφελής» αναφέρει η φωτογράφος.
«Όχι μόνο αποτύχαμε, αθετήσαμε τις υποσχέσεις μας. Η Βρετανία δεσμεύθηκε να αναλάβει 3.000 ασυνόδευτα ανήλικα. Λάβαμε λίγα περισσότερα από 200».
«Οι συνθήκες στα ΚΥΤ είναι άθλιες και χαοτικές. Ενώ έπαιρνα συνέντευξη στους ανθρώπους στα προσωρινά σπίτια τους, άρχισα να φαντάζομαι να μοιράζομαι μια μικρή σκηνή, έναν χώρο που δεν είναι αρκετά μεγάλος για να στέκεται μέσα, με τα πέντε μέλη της οικογένειάς μου. Ακόμη και η σκέψη είναι αφόρητη» λέει η φωτογράφος.
Η φωτογράφος αναφέρεται και στην πρώτη της συνέντευξη με μια 24χρονη Αφγανίδα που είχε χάσει την αδελφή της στο ταξίδι προς την Ελλάδα. «Καθώς έβλεπα τα δάκρυα να ρέουν κάτω από το πρόσωπό της, έπρεπε να κρατήσω τα δικά μου».
«Όπου και να κοίταζα, τα παιδιά έπαιζαν με τις λάσπες. Υπήρχαν μόνο δύο τουαλέτες για σχεδόν 13.000 άτομα. Δίπλα τους, ένας σωρός σκουπιδιών τόσο ψηλός όσο εγώ. Ήταν θλιβερό να ακούω από αμέτρητες γυναίκες ότι δεν μπορούσαν να πάνε μόνο στην τουαλέτα τη νύχτα για να φοβηθούν να βιαστούν» αναφέρει η φωτογράφος.
Ανάμεσα στους πρόσφυγες που της μίλησαν ήταν και η 25χρονη Fatima Hosseini από το Αφγανιστάν. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια της» λέει η φωτογράφος. «Πρακτικά άφωνη, είπα με απαλή φωνή: “Λυπάμαι πολύ”. Η απάντηση: “Όλοι έρχονται εδώ και λένε ότι λυπούνται. Μισώ αυτή τη λέξη”».
«Στο Αφγανιστάν μπορεί να πεθάνεις ακαριαία. Εδώ, πεθαίνεις κάθε στιγμή. Δεν υπάρχει ανθρωπιά εδώ» της είχε πει η Fatima.
«Δε ζούμε εδώ. Απλώς επιβιώνουμε. Χτες ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο. Οι δραστηριότητες με απέσπασαν» θυμάται να της λέει η 15χρονη Zayneb.
«Πολλοί Έλληνες στάθηκαν αφανείς ήρωες στην πρώτη γραμμή της κρίσης, αλλά η εθνική διάθεση έχει γίνει όλο και πιο εχθρική στους πρόσφυγες» αναφέρει η φωτογράφος.
«Οι εθελοντές που γνώρισα, πολλοί από τους οποίους ήταν Έλληνες, ήταν εξαντλημένοι. Η πίεση σε όσους ζουν στα νησιά είναι εμφανής. Σε ορισμένα νησιά ο αριθμός των προσφύγων είναι πλέον ίσος ή κοντά στον αριθμό των κατοίκων. Οι εντάσεις θα αυξάνονται καθώς οι συνθήκες επιδεινώνονται».
«Η κράτηση των ανθρώπων επ’ αόριστον δεν είναι λύση» τονίζει σχετικά με το σχέδιο για τα κλειστά κέντρα κράτησης προσφύγων.
«Πρέπει να δούμε μια σοβαρή δέσμευση από την ελληνική κυβέρνηση να θέσει ένα σχέδιο παροχής ασύλου και να στοχεύει στην επανεγκατάσταση. Ωστόσο, η Ελλάδα δεν πρέπει να μείνει μόνη της για να παρέχει μια επαρκή μεταναστευτική πολιτική. Πρόκειται για ένα συλλογικό ευρωπαϊκό πρόβλημα που χρειάζεται μια συλλογική ευρωπαϊκή απάντηση. Οι πρόσφυγες που φτάνουν στις ελληνικές ακτές έχουν φύγει από τη βία και από ανείπωτες φρίκες. Δεν αξίζουν να αντιμετωπιστούν με κράτηση, εχθρότητα και περαιτέρω πόνο».
«Η φωτογραφία του Alan Kurdi συμβολίζει τη δύναμη της φωτογραφίας να τραβήξει την προσοχή του κόσμου, ακόμα και για μια στιγμή» υπογραμμίζει η φωτογράφος.
«Θα ήθελα να πω ότι ο θάνατός του έκρουσε το καμπανάκι για όλους μας, αλλά από το 2015 αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα καθώς η Μεσόγειος έχει γίνει το πιο επικίνδυνο σύνορο στον κόσμο».
Το κείμενο κλείνει με μια φράση ενός πρόσφυγα, του Mohammad Rezwani: “Η ζωή είναι τόσο σκληρή και αγχωτική εδώ, αλλά πρέπει να συνεχίσουμε να χαμογελάμε. Αυτό είναι το μήνυμά μας σε οποιονδήποτε στην εξουσία μπορεί να μας βοηθήσει. Εάν είστε άνθρωποι, εάν θέλετε μια ασφαλή ζωή για την οικογένειά σας, αυτό είναι το μόνο που θέλουμε…”.