Τα πρόσφατα γεγονότα στη γειτονική Ιταλία είναι λίγο πολύ γνωστά και δεν χρειάζεται να επανέλθουμε επαναλαμβάνοντάς τα. Η Ιταλία οδεύει μέσα από μια βαθιά θεσμική – συνταγματική κρίση σε νέες εκλογές -πιθανόν αρχές του φθινοπώρου- με μοναδική διακύβευση την εθνική της κυριαρχία και ανεξαρτησία, ή την οριστική υποταγή της στο υπερεθνικό αυτοκρατορικό μόρφωμα της γερμανικής Ευρώπης. Οι «αγορές» εν τω μεταξύ τρίζουν τα δόντια τους μυρίζοντας φρέσκο «αίμα»!
Έχει όμως ιδιαίτερο ενδιαφέρον το πως παρουσιάζονται τα γεγονότα αυτά στην Ιταλία στο εσωτερικό της χώρας μας.
Οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι
Τα γνωστά φασιστοειδή της πληρωμένης δημοσιογραφίας και τα στελέχη των ευρώδουλων κομμάτων, έσπευσαν αμέσως να χειροκροτήσουν τις ενέργειες του Ιταλού προέδρου Ματταρέλλα, αφού έτσι διασώζεται -προσώρας- το «υπέρτατο αγαθό» της «δημοκρατίας» του ευρώ που, προς στιγμήν κινδύνευσε στην Ιταλία, με συνέπειες στο σύνολο της ευρωένωσης, από την «ακροδεξιά» και τους «λαϊκιστές».
Προκειμένου μάλιστα να «νομιμοποιήσουν» την άποψή τους ανακάλυψαν στο ιταλικό σύνταγμα ρυθμίσεις που δίνουν το «αυτοκρατορικό» δικαίωμα στο εκεί πρόεδρο της δημοκρατίας να αρνείται την εκπεφρασμένη βούληση της λαϊκής πλειοψηφίας στο όνομα των αγορών.
Για κακή τους τύχη, βέβαια, το ιταλικό σύνταγμα είναι ξεκάθαρο στην απλότητα της διατύπωσης των διατάξεών του. Μολονότι το πρόβλημα στην ουσία του είναι βαθιά πολιτικό και όχι νομικίστικο που ανοίγει πεδίο δόξης λαμπρόν για τους νομικούς να ερμηνεύσουν, πρόκειται πολιτικά για «καραμπινάτη» υπέρβαση εξουσίας από την πλευρά του Ιταλού προέδρου, προκειμένου να ικανοποιήσει αλλότρια συμφέροντα και εντολές, που οδήγησε σε αυτήν τη βαθιά θεσμική κρίση. Το προηγούμενο ιστορικό το βρίσκει κανείς στα καθ’ ημάς και στα γνωστά Ιουλιανά το 1965, όπως σωστά επισημάνθηκε από διάφορες πλευρές.
Οι περί ου κονδυλοφόροι και λοιποί έμμισθοι εργολάβοι του «αντιφασισμού» στοχεύουν βεβαίως, μπερδεύοντας νομικές ερμηνείες με το πολιτικό ζήτημα, στους αφελείς και επί της ουσίας απληροφόρητους, αφού οι Έλληνες δεν φημίζονται για την προσεκτική μελέτη των γεγονότων και των δεδομένων και για την κρίση τους μετά από αυτή τη διερεύνηση. Συνήθως διαβάζουν, ή ακούν κάτι και αν δεν το παπαγαλίσουν αυτούσιο, διαμορφώνουν μια δική του ο καθένας άποψη, συνήθως στρεβλή την οποία υποστηρίζουν με εμμονή, βγάζοντας τρελούς όλους τους υπόλοιπους. Αποτελούν την κύρια στόχευση της προπαγάνδας και της προσπάθειας για αποπροσανατολισμό.
Δεν θα περιμέναμε φυσικά κάτι καλύτερο από τους πολιτικούς της ευρωκρατίας και τους στομωμένους από τα κονδύλια τύπου Σόρος κονδυλοφόρους νέο-γιωργαλάδες. Και ο «εξυπνακισμός» πολλών αφελών στην καλύτερη υπηρεσία τους….
Οι «θεσμικοί»
Πλάι στους βαλτούς και πληρωμένους υπάρχουν και οι «θεσμικοί». Οι τελευταίοι έσπευσαν να αναγνωρίσουν τη συνταγματική εκτροπή στην Ιταλία, αλλά και αυτοί με τη σειρά τους, προσπαθούν να ερμηνεύσουν και να αιτιολογήσουν στη λογική περίπου του «μοιραίου» και ότι εν πάσει περιπτώσει δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, φτάνοντας μάλιστα να δικαιολογούν τις ενέργειες του Ιταλού προέδρου, με το επιχείρημα ότι αφού είμαστε στην ενωμένη Ευρώπη πρέπει να συνηθίσουμε τις αποφάσεις να τις λαμβάνουν οι ιθύνοντες και όχι οι λαοί. Δικαιολογούν λοιπόν κι αυτοί με τη σειρά τους τον Ματταρέλλα, ο οποίος κλήθηκε να επιλέξει μεταξύ δύο κακών. Τη συνταγματική εκτροπή, ή την άνοδο και την κατίσχυση του «εθνολαϊκισμού» -φτου κακά!
Οι «γεωπολιτικοί» εμβριθείς αναλυτές
Μερικοί, στην αγωνία τους να εκφραστούν διαφορετικά και να πείσουν για την αντίληψη και τις γνώσεις τους, είδαν πίσω από τα διαδραματιζόμενα στην Ιταλία τη σύγκρουση των υπερδυνάμεων. Άλλοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν τις εξελίξεις στο πλαίσιο ενός ακήρυχτου πολέμου μεταξύ δολλαρίου και ευρώ. Είναι αυτοί που αν δεν γράφεις, ή λες τη λέξη «γεωπολιτική» τρεις φορές σε κάθε παράγραφο και άλλες δυο σε κάθε πρόταση, είσαι ένας απαίσιος… οικονομιστής, που δεν αντιλαμβάνεσαι γρι από την παγκόσμια σκακιέρα και το παιγνίδι των υπερδυνάμεων.
Δεν γνωρίζουμε βέβαια εάν ο Κόντι είναι πράκτορας των Εβραίων, εάν ο Ντι Μάιο πληρώνεται από την αμερικανική πρεσβεία της Ρώμης, ή ο Σαλβίνι τα παίρνει χονδρά από τον Πούτιν. Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι.
Η αλήθεια όμως είναι ότι η Ιταλία έχει πρόβλημα εδώ και χρόνια με τη θέση της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ο ιταλικός λαός επιλέγοντας με τη ψήφο του τα συγκεκριμένα κόμματα και πρόσωπα ζήτησε αλλαγή πορείας, όχι κατ’ ανάγκην εκτός ευρωένωσης. Προσωπικά αδυνατώ να εκτιμήσω σε τι θα συνέφερε το Ισραήλ μια κρίση της ευρωζώνης και πως θα μπορούσε να παρέμβει στο εσωτερικό της Ιταλίας, ή πως ο Πούτιν θα μπορούσε να επηρεάσει προκαλώντας τις εξελίξεις στην Ιταλία προς όφελός του. Αλλά και οι ΗΠΑ που επί της ουσίας δημιούργησαν το ευρώ ως αναγκαίο συμπλήρωμα και δεκανίκι του δολλαρίου για να κατισχύσουν οικονομικά επί του πλανήτη, γιατί θα επεδίωκαν τη διάλυση της ευρωζώνης στην παρούσα φάση.
Βέβαια είναι αλήθεια, την οποία οπωσδήποτε πρέπει να λαμβάνουμε υπ’ όψη μας, κάθε γεγονός, κάθε εξέλιξη, κάθε κρίση που δημιουργείται παντού στον κόσμο, και στην ευρωπαϊκή Ιταλία βεβαίως, όλοι θα σπεύσουν να την εκμεταλλευτούν και να αποκομίσουν αντίστοιχα οφέλη, ή να περιορίσουν τις ενδεχόμενες ζημιές τους. Βεβαίως υπάρχει γεωπολιτικό ενδιαφέρον. Αλλά ως απόρροια των εξελίξεων και όχι να αντιμετωπίζεται η γεωπολιτική εδώ ως γενεσιουργός τους αιτία.
Φυσικά υπάρχει και ένας υπόγειος οικονομικός πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε. με γεωπολιτικό αποτύπωμα, (κι έτσι ελπίζω κι εγώ να πάρω διαβατήριο αποδοχής από τους «αναλυτάδες», αφού δεν αφίσταμαι του λεξιλογίου τους), επειδή οι ΗΠΑ δημιούργησαν την Ε.Ε. ως δορυφόρο και θεωρούν τις ευρωπαϊκές χώρες ως προτεκτοράτο τους. Στο βαθμό που η Ε.Ε. με επικεφαλής την Γερμανία προσπαθεί εμφανώς πλέον να αυτονομηθεί, είναι αναπότρεπτο αυτό να προκαλέσει τις αντιδράσεις της Αμερικής. Πολύ περισσότερο που η Γερμανία δεν κρύβει την επιθυμία της να τα «βρει» με τον μεγάλο χερσαίο αντίπαλο, δηλαδή τη Ρωσία και προσπαθεί να χρησιμοποιήσει ως υπομόχλιο ολόκληρη την ένωση.
Παρ’ όλα αυτά απέχει μακράν της αλήθειας να πιστέψουμε, ότι οι εξελίξεις στην Ιταλία οφείλονται σε αυτό το «παίγνιο». Βεβαίως και τα γεγονότα αυτά με τη δυναμική που θα αποκτήσουν στην πορεία, αν αποκτήσουν, θα χρησιμοποιηθούν κατάλληλα για να βληθεί η Γερμανία στην προσπάθεια αυτονόμησής της από το «δυτικό», δηλαδή το αμερικανικό στρατόπεδο.
Αυτό το γεγονός δεν μας κάνει βεβαίως να στεκόμαστε άκριτα ούτε στο πλευρό της Γερμανίας, ούτε των ΗΠΑ. Αντίθετα η υπόγεια αυτή αντιπαράθεση ενδεχομένως να δημιουργεί ευκαιρίες.
Ευκαιρίες για όλους εμάς που υφιστάμεθα αυτόν τον ανελέητο πόλεμο και όπου όλοι θέλουν να μας χρησιμοποιούν ως πιόνια. Και οι εξελίξεις στην Ιταλία μπορεί να βοηθήσουν σε αυτό.
Όχι μόνον επειδή έγινε φανερό σε όλους πια, η βαθιά αντιδημοκρατική νοοτροπία τόσο της Γερμανίας, όσο και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και το αδίστακτο των ενεργειών τους, αλλά διότι φέρνουν ξανά μπροστά στο προσκήνιο του λαούς, οι οποίοι είναι οι μόνοι που μπορούν να δώσουν ώθηση και να στρέψουν σε διαφορετική κατεύθυνση τα πράγματα.
Με απλά λόγια ο αντίπαλος δεν διακρίνεται από αρραγή ενότητα. Αντίθετα μαστίζεται από έντονες εσωτερικές αντιθέσεις. Αλλά δεν είναι αυτές οι αντιθέσεις που συνιστούν το πρόβλημα, ούτε συνέβαλαν στη δημιουργία του.
Το πρόβλημα είναι η ίδια η αρχιτεκτονική της ένωσης και του ευρώ που καταδικάζει τους λαούς σε αιώνια λιτότητα και στη διάλυση κάθε συνεκτικού ιστού που κρατάει τις κοινωνίες ενωμένες. Οι άνθρωποι σκέπτονται απλά και επιθυμούν για τον εαυτόν τους και τον περίγυρό τους ασφάλεια, καλύτερη ζωή, ελπίδα και προοπτική.
Όλα αυτά ήλθε να αμφισβητήσει με χυδαίο τρόπο ο υποτιθέμενος «φεντεραλισμός» και η λειτουργία της Ε.Ε. ως το μακρύ χέρι του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Και στο βαθμό που η λεγόμενη αριστερά έγινε ο διαπρύσιος κήρυκας αυτής της χυλώδους προοπτικής για τους λαούς, είναι εξ ίσου λογικό οι λαοί να αντιδράσουν και να στραφούν σε αυτό που οι χυδαιολόγοι μεταμοντερνιστές του «δικαιωματισμού» και της ιμπεριαλιστικής παράνοιας αποκαλούν «εθνολαϊκισμό».
Μετά την Ελλάδα ήλθε η σειρά της Ιταλίας. Μπροστά σε αυτό το φαινόμενο βρισκόμαστε και καλούμαστε όλοι να το αντιμετωπίσουμε θετικά.
Η επίκληση γενικά της γεωπολιτικής ως εργαλείο ερμηνείας των τεκταινομένων απέχει μακράν από το να βοηθήσει στην κατανόηση της ανάγκης αντιστροφής των πραγμάτων. Αυτοί που το κάνουν -ενδεχομένως χωρίς οι ίδιοι να το αντιλαμβάνονται- αρνούνται να αναγνωρίσουν τον καθοριστικό ρόλο που ενίοτε καλείται να παίξει στις περιστάσεις ο λαϊκός παράγοντας, ανατρέποντας πολιτικές και καθεστώτα.
Αντίθετα η συστηματική επίκληση της γεωπολιτικής λειτουργεί παραλυτικά, αφού δημιουργώντας μια εικόνα του δήθεν ακατανίκητου αντιπάλου, που μοιράζει τον κόσμο με τους ισοδύναμούς του και με τις αποφάσεις να λαμβάνονται μακράν, εκφοβίζει και οδηγεί σε μια μοιρολατρική αποδοχή των «τετελεσμένων», τόσο στη χώρα μας, όσο και παντού αλλού. Πολύ περισσότερο εφ’ όσον παρουσιάζεται ψευδώς ως η γενεσιουργός αιτία των πάντων, αγνοώντας τη σημασία κάθε ανεξάρτητης εξέλιξης σε χαμηλότερο επίπεδο, κάθε αυτόνομου γεγονότος, το οποίο συμβάλει, με την όποια δυναμική αναπτύσσει, στην τελική διαμόρφωση της γεωπολιτικής σκακιέρας και επηρεάζει τους στρατηγικούς σχεδιασμούς των μεγάλων «παικτών». Παράδειγμα, η αυτονόμηση της Τουρκίας από το δυτικό στρατόπεδο αλλάζει άρδην τα δεδομένα και υποχρεώνει σε αλλαγές, τόσο σε τακτικό επίπεδο, όσο και σε στρατηγικό, τους σχεδιασμούς. Καινούργιες παράμετροι υπεισέρχονται στην αρχική εξίσωση, καινούργια δεδομένα, νέα ζητούμενα.
Το ίδιο τώρα συμβαίνει με την κρίση στην ευρωζώνη, προεξάρχουσας της Ιταλίας. Η ζωή, οι κοινωνίες και το γεωπολιτικό αποτέλεσμα εξελίσσονται δυναμικά, πέραν κάποιων αρχικών σταθερών, που όντως υφίστανται μέχρις ότου αμφισβητηθούν κι αυτές. Η ευθύγραμμη ανάγνωση των εξελίξεων, βάζοντας και λίγο κουτοπόνηρη συνωμοσιολογία, οδηγεί σε λάθος εκτιμήσεις, στη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό, μακρυά από οποιαδήποτε σοβαρή ανάλυση.
Η επανάσταση δεν βρίσκεται στο τσεπάκι μας… έτοιμη προς χρήση
Τέλος διαπιστώνουμε και μια ακόμη κατηγορία πολιτικών εκτιμητών, αναλυτών, ή εν πάσει περιπτώσει εχόντων δημόσιο λόγο. Αυτών που ενώ αναλύουν σωστά και αναγνωρίζουν το πρόβλημα και τις αιτίες του, προβάλλοντας όμως αστήρικτες αιτιάσεις και κάνοντας δίκες προθέσεων για, τους υφιστάμενους το προεδρικό πραξικόπημα στην Ιταλία, κομματικούς σχηματισμούς των 5 αστέρων και της Λέγκας, αναρωτιούνται -συμβάλλοντας έτσι στον αποπροσανατολισμό και τη σύγχυση- γιατί ο Κόντι με τους Ντι Μάιο και Σαλβίνι παρέδωσαν την εντολή;
Γιατί να καλούν τον κόσμο να αντιδράσει στη εκτροπή, ενώ αυτοί υποχώρησαν και έτσι δεν ανέλαβαν τις ευθύνες τους; Μήπως γιατί ήδη έχουν κάνει «κωλοτούμπα»;
Πρόκειται για μια εντελώς επιπόλαιη προσέγγιση. Επειδή η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή και αυταπόδεικτη.
Διότι δεν έγινε καμία λαϊκή επανάσταση στην Ιταλία και η εξουσία βρίσκεται με βάση τις συνταγματικές προβλέψεις στα χέρια του προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας μέχρι να ορκιστεί και να αναλάβει καθήκοντα, παίρνοντας και την ψήφο εμπιστοσύνης των δύο σωμάτων του κοινοβουλίου, η όποια κυβέρνηση.
Ο εντολοδόχος πρωθυπουργός και τα κόμματα που τον υπέδειξαν δεν έχουν την παραμικρή εξουσία και κανέναν θεσμικό ρόλο πέραν του συνταγματικά οριζόμενου!
Σε περίπτωση άρνησης συμμόρφωσης από την πλευρά τους, και προσπάθεια ανάληψης της διακυβέρνησης εκτός συνταγματικού πλαισίου με την παράκαμψη του προέδρου θα βρισκόντουσαν άμεσα οι ίδιοι κατηγορούμενοι για πραξικόπημα και εσχάτη προδοσία και θα οδηγούντο στις φυλακές από τα νομιμόφρονα σώματα ασφαλείας, που -ειρήσθω εν παρόδω- θεσμικός επικεφαλής τους είναι ο πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας.
Έτσι η κατάθεση της εντολής και η απεύθυνση στον λαό ήταν Μονόδρομος!
Κοντολογίς πρέπει να ξέρουμε τι λέμε, διαφορετικά κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε τουλάχιστον αφελείς, φερόμενοι ως απατημένοι σύζυγοι επειδή δεν πραγματοποιούνται (από άλλους) οι «επαναστατικές» φαντασιώσεις μας.
Στην πράξη τόσο ο εντολοδόχος πρωθυπουργός Κόντι όσο και οι ηγέτες των δύο πλειοψηφούντων κομμάτων, Ντι Μάιο και Σαλβίνι, λειτουργώντας απολύτως θεσμικά στο προσκήνιο, και αποκαλώντας τα πράγματα με το όνομά τους, εξέθεσαν ανεπανόρθωτα εντός και εκτός Ιταλίας, τόσο τον πρόεδρο Ματταρέλλα, που απέρριψε, χωρίς αποχρώντα λόγο και καθ’ υπέρβαση του καθήκοντός του, καθόλα νόμιμη και τυπική κυβερνητική συγκρότηση, επικαλούμενος τις «αγορές», όσο και ολόκληρο το ευρωσύστημα που τον στηρίζει, αφήνοντας ανοικτή, συνάμα, την όποια ποινική διαδικασία για εσχάτη προδοσία γίνει κατορθωτό να ξεκινήσουν σε βάρος του προέδρου σε δεύτερο χρόνο.
Τι θα γίνει.
Παρόλες τις καθ΄ ημάς «εμβριθείς» αναλύσεις, κανείς δεν πίστεψε ότι πραγματική πρόθεση της Λέγκας, ή των 5 αστέρων είναι να φύγουν από το ευρώ. Ουδέποτε, εξ άλλου, ειπώθηκε από τους ίδιους κάτι τέτοιο.
Εδώ -σε εμάς- η προπαγάνδα προσπαθούσε να δημιουργήσει τέτοιο κλίμα. Και τα τωρινά δημοσιεύματα έχουν κι αυτό το νόημα. Να δημιουργήσουν δηλαδή την αίσθηση της υποχώρησης, ή της κωλοτούμπας.
Αυτό που έχει ειπωθεί -και μάλιστα όχι ανοικτά- είναι η προοπτική ενός σχεδίου Β’ με διπλό νόμισμα ενδεχομένως.
Αυτό που υποτίθεται ότι θα διεκδικούσαν τα κόμματα της πλειοψηφίας, ήταν ισότιμη συμμετοχή στις αποφάσεις των Βρυξελλών και προσπάθεια αλλαγής κάποιων σημείων από τις ευρωπαϊκές συνθήκες, που έχουν αποδειχθεί βλαπτικές για την ιταλική οικονομία και την παραγωγή. Το δε κυβερνητικό πρόγραμμα όπως το δημοσιοποίησαν δεν είναι τίποτε άλλο από ένα light κεϋνσιανό πρόγραμμα, που έρχεται όμως σε αντίθεση με τις πολιτικές λιτότητας της ευρωένωσης.
Μια πρόταση περί διαγραφής 250 δις ευρώ χρέους κι αυτό εξαφανίστηκε από το κοινό τους πρόγραμμα. Παρ’ όλα αυτά οι ευρωκράτες επέλεξαν τη ρήξη από το να τους πάνε γιαλό-γιαλό. Πρόκειται για πανικό; θα δείξει. Η ζημιά όμως έγινε και μπορεί να αποδειχθεί ανυπολόγιστη γι’ αυτούς ακριβώς που την προκάλεσαν.
Έτσι σήμερα το πράγμα είναι διαφορετικό, απ’ ό,τι ήταν μέχρι χθες. Υπάρχει ευθεία και σφοδρή σύγκρουση για το ζήτημα της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας της Ιταλίας, που παρασύρει εκτός ελέγχου τις εξελίξεις σε ολόκληρη της ευρωζώνη. Το εθνικό αυτό ζήτημα προβάλλεται μάλιστα όχι από κάποια περιθωριακά, ή έστω μικρής εμβέλειας κινήματα, αλλά από τα δύο κόμματα που απολαμβάνουν την απόλυτη πλειοψηφία στο εκλογικό σώμα και που έγιναν πλειοψηφία ακριβώς λόγω του «αντισυστημικού» τους λόγου, μολονότι αυτός δεν υπήρξε ουδέποτε εξαιρετικά ακραίος, πλην ίσως μόνο στην πρώτη φάση δημιουργίας του κινήματος των 5 αστέρων με τον Μπέπε Γκρίλλο..
Υπάρχει δηλαδή ποιοτική αναβάθμιση της αντιπαράθεσης και δεν μπορούμε να ξέρουμε πως θα εξελιχθεί.
Είναι ζήτημα, πέρα από προθέσεις, συσχετισμών δύναμης εντός της ιταλικής κοινωνίας και πως αυτοί θα διαμορφωθούν στο εξής με βάση τα δεδομένα μετά τα τελευταία δραματικά γεγονότα.
Για λόγους τακτικής -και όχι μόνο- και τα δύο κόμματα δεν πρόκειται ποτέ να στηρίξουν ανοικτά μια έξοδο από ευρωζώνη και ΕΕ, είτε το πιστεύουν, είτε όχι. Και προσωπικά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν το πιστεύουν.
Είναι η κοινωνική δυναμική που θα αναπτυχθεί προς ποια κατεύθυνση θα οδηγήσει τα πράγματα.
Στην Ιταλία, λοιπόν, υπάρχουν δύο εκδοχές.
Η πρώτη να περάσουν οι εκβιασμοί και ο εκφοβισμός και μέσω των νέων εκλογών να αποκατασταθεί η «τάξη» και το ευρωπαϊκό «politically correct» με την εφαρμογή σκληρού μνημονίου και στην Ιταλία.
Η δεύτερη εκδοχή είναι οι Ιταλοί να μην «τσιμπήσουν» στον εκβιασμό που δέχονται και να σπρώξουν τα πράγματα σε μεγαλύτερη ρήξη επανεκλέγοντας 5 αστέρια και Λέγκα με πολύ μεγαλύτερη πλειοψηφία.
Τότε και μόνον τότε, σ’ αυτήν την περίπτωση –κορύφωσης της κρίσης– θα κριθεί η αξιοπιστία των δύο αυτών κομμάτων και το κατά πόσο θα σεβαστούν τη λαϊκή βούληση, θα υποχωρήσουν, ή θα δώσουν σκληρή τη μάχη, οδηγώντας την ευρωένωση σε κατάρρευση.
Στο αντίστοιχο παράδειγμα της Ελλάδας με το δημοψήφισμα, ενώ ο κόσμος δημιούργησε παρά τους εκβιασμούς, τα capital controls κτλ μια απρόσμενη δυναμική ρήξης, προδόθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ και τρώμε στη μάπα τα τσιράκια της Μέρκελ και τα μνημόνιά τους. Είναι το κλασσικότερο παράδειγμα αντιστροφής της κοινωνικής δυναμικής.
Για την Ιταλία και με δεδομένη την ελληνική εμπειρία, αλλά γνωρίζοντας και το εθνικό φρόνημα των Ιταλών σε σχέση με τη δική μας ραγιάδικη νοοτροπία, δεν μπορούμε παρά να δίνουμε πιθανότητες 50-50 στις δύο αυτές εκδοχές. Επί πρώτου εξαμήνου «πρώτη φορά αριστεράς» το 90-10 που όλοι εμείς που αντιτασσόμασταν ενεργά στον Yanis και την Τσιπροπαρέα του απεδείχθη σχεδόν ακριβές, μετασχηματιζόμενο στο 100-0.
Εν αναμονή λοιπόν, διότι όλα τα ενδεχόμενα είναι απολύτως ανοικτά.
Ανακεφαλαίωση ως επίλογος
Ένα όμως είναι γεγονός, χωρίς τη δυνατότητα λήψης αποφάσεων (δηλαδή άσκησης εξουσίας) τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Άρα το ζητούμενο είναι η κατάκτησή της από τις δυνάμεις της υποτιθέμενης δημοκρατίας. Ο αγώνας έχει αποδειχθεί αέναος, με πολλές εκφάνσεις, με βήματα, έως άλματα μπροστά κι άλλα τόσα δραματικά πισωγυρίσματα.
Στις μέρες μας και με δεδομένο το πρόβλημα που δημιούργησε η εκτρωματική Ε.Ε., οι λαοί άρχισαν να αντιδρούν, όταν το ένιωσαν στο πετσί τους, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας και έχοντας διαφορετικές προσλαμβάνουσες με κοινή συνισταμένη βέβαια το οικονομικό.
Στην Ελλάδα ο κόσμος αντέδρασε έντονα και βγαίνοντας ακόμα και στους… απεχθείς δρόμους και τις πλατείες συγκρούστηκε και κατάφερε να διαλύσει σχεδόν το πολιτικό σύστημα. Έτσι έφερε αυτός ο «φασίστας» λαός στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν για τους περισσότερους η πιο δόκιμη και εφικτή λύση, παρά τις προειδοποιήσεις των πιο «ψαγμένων». Ο άλλος τρόπος ήταν τα όπλα. Τέτοια όμως δυνατότητα δεν υπήρχε, έτσι ο κόσμος προτίμησε το «εφικτό» και όπως το νερό τον πιο εύκολο δρόμο.
Ο κόσμος όμως προδόθηκε με τον πιο χυδαίο τρόπο από αυτούς που τους ανέθεσε τη «δουλειά», γι’ αυτό και η απογοήτευση, ακόμη και η παρατηρούμενη παραίτηση από πολλούς.
Στην Ιταλία καν ο κόσμος δεν πρόλαβε να προδοθεί. Κι εκεί διέλυσαν το παλιό πολιτικό σύστημα και έφεραν στο προσκήνιο τα δύο αντισυστημικά κόμματα (5 αστέρια και Λέγκα).
Τρομοκρατημένο το καθεστώς έριξε προκαταβολικά όλα του τα πυρομαχικά για να μη σχηματιστεί «αντισυστημική» κυβέρνηση.
Τα δύο κόμματα έκαναν, τηρουμένων των αναλογιών, το αντίθετο από αυτό που έκανε ο Τσίπρας. Δεν συμβιβάστηκαν και δεν πρόδωσαν (προσώρας).
Θα μπορούσαν να βρουν μια δικαιολογία απόσυρσης του υποψήφιου τους για το υπουργείο οικονομικών και να προχωρήσουν σταδιακά τη δική τους «κωλοτούμπα», αφού οι εξυπνάκηδες στα καθ’ ημάς την είχαν δεδομένη και προεξοφλημένη.
Δεν το έκαναν, έμειναν πιστοί στις διακηρυγμένες θέσεις τους και προχωρούν σε μετωπική ρήξη με τον αντίπαλο στο πρόσωπο του προέδρου Ματταρέλλα.
Αυτά είναι τα δεδομένα.
Μπορεί να αποδειχθεί ότι τον Ντι Μάιο τον έβαλαν οι… Εβραίοι, τον Σαλβίνι οι Αμερικανοί, ή οι νεφελίμ, ή όλες οι άλλες παγκόσμιες… σκοτεινές δυνάμεις (πχ Πούτιν).
Το γεγονός της μεγάλης ρήξης όμως είναι αυταπόδεικτο και δημιουργεί ήδη τη δική του αυτόνομη δυναμική, που θα επηρεάσει τη γενικότερη εικόνα, τόσο στην Ιταλία, όσο και γενικότερα στην Ευρώπη.
Φυσικά θα εμπλακούν και τρίτοι που θα δουν να καταγράφουν κέρδη, ή ζημιές από τις εξελίξεις. Αυτό είναι φυσιολογικό και παρεπόμενο. Πολλοί θα εκμεταλλευτούν την περίσταση.
Η διαφορά μας είναι, ότι αντί να βλέπουμε αυτούς και να ετεροκαθοριζόμαστε, να αυτο-καθορίσουμε τη στάση μας προτείνοντας υπέρ των συμφερόντων του ελληνικού λαού και της πατρίδας. Οι αγορές μυρίζουν αίμα και τρίζουν τα δόντια τους στην Ιταλία. Ο Τράμπ, ο Πούτιν, η Μέρκελ και κάθε συμμορία τη δουλειά τους κάνουν σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Το ζήτημα είναι οι λαοί να κάνουν τη δική τους δουλειά μετατρέποντας την ανάγκη τους σε Ιστορία….
*Πηγή: hereticalideas.gr
