Την Κυριακή 23 Σεπτέμβρη 2018, συνεδρίασε το Γενικό Συμβούλιο του ΜΕΤΑ σε μια γεμάτη αίθουσα συνεδριάσεων στον 3ο όροφο της ΠΟΕ-ΟΤΑ.
Στην ανοιχτή συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου συμμετείχαν εκτός από τα μέλη των οργάνων του ΜΕΤΑ και συνδικαλιστές κι εκπρόσωποι συνδικαλιστικών παρατάξεων με τους οποίους βρίσκεται σε μια κοινή αγωνιστική πορεία και στον δρόμο των αγώνων αλλά και στην ανάλυση, στις διαπιστώσεις και στις προθέσεις.
Σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου που εξέδωσε η συνδικαλιστική παράταξη, παίρνοντας υπόψη το σύνολο των τοποθετήσεων και παρεμβάσεων που έγιναν στην συνεδρίαση καταδεικνύονται ως ανάγκη δύο πράγματα:
1) Η συμπόρευση όλων εκείνων των δυνάμεων που βλέπουν τα πράγματα από την ταξική σκοπιά προκειμένου να μπορέσει ο κόσμος της εργασίας να επαναποκτήσει την εμπιστοσύνη του στα συνδικάτα και στη δύναμη του αγώνα και της συλλογικής δράσης, να αποκτήσει ελπίδα και αυτοπεποίθηση και να διεκδικήσει την υπερασπίση τα συμφέροντα του στις σημερινές συνθήκες και
2) Η ανάλυση σε βάθος τόσο της σημερινής κατάστασης στη χώρα και διεθνώς όσο και του προδιαγραφόμενου μέλλοντος της εργασίας, προκειμένου να μπορέσει το συνδικαλιστικό κίνημα να παίξει το ρόλο που του αρμόζει κι όχι τον ρόλο που έχουν προετοιμάσει η εργοδοσία και οι κυβερνήσεις για αυτό.
Συνοπτικά για τα θέματα που συζητήθηκαν μπορούμε να πούμε τα εξής:
Σημερινή κατάσταση
Είναι γεγονός ότι έχουμε μπει σε μια μακρά προεκλογική περίοδο με απώτατο ορίζοντα το Φθινόπωρο του 2019 που περιλαμβάνει ευρωεκλογές, αυτοδιοικητικές και βουλευτικές εκλογές αλλά και τα δυο μεγάλα συνέδρια του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος αυτά της ΓΣΕΕ (Μάρτης 2019) και της ΑΔΕΔΥ (Νοέμβρης 2019).
Το γεγονός ότι σε προεκλογικές περιόδους υπάρχει ένα κλίμα αναμονής οδηγεί στο να μην αξιοποιούνται πάντα οι δυνατότητες που υπάρχουν για παρέμβαση του συνδικαλιστικού και ευρύτερα του λαϊκού κινήματος στις εξελίξεις, για να τεθούν στην προεκλογική συζήτηση τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να επιμείνουμε μέσα στα συνδικάτα για την ανάδειξη των προβλημάτων των εργαζομένων, για την ανάπτυξη αγώνων και για τη λύση των προβλημάτων τους. Η τακτική αυτή αποτελεί και τον ασφαλέστερο δρόμο για την απόκρουση των επίπλαστων διλημμάτων και την τοποθέτηση και κρίση των εργαζομένων με βάση την πολιτική που υπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα.
Ταυτόχρονα έχουμε μια κυβέρνηση η οποία καλλιεργεί με επιμονή εδώ και καιρό ένα κλίμα που συνοψίζεται στο « Τώρα θα βγούμε, βγαίνουμε, βγήκαμε από τα μνημόνια και επιτέλους θα εφαρμόσουμε την δική μας πολιτική» θέλοντας να αποκρύψει το γεγονός της συνεχιζόμενης πολιτικής και οικονομικής επιτροπείας, του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου της χώρας μας (στην επικαιρότητα είναι το θέμα της εκχώρησης στο υπερταμείο 10.119 ακινήτων) και της συνεχιζόμενης εφαρμογής της ίδιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής σε όλους τους τομείς που συνοδεύεται πάντα και από αυξημένη καταστολή. Γεγονός όμως που όπως φαίνεται δεν μπορεί να «κρυφτεί» είναι οι εξαγγελίες για τις ΣΣΕ, τις συντάξεις, το ασφαλιστικό, την ανεργία, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την εμπορευματοποίηση των δημόσιων αγαθών, της ενέργειας, του νερού, της υγείας και της παιδείας, καταμαρτυρούν την εφαρμοζόμενη πολιτική. Από την απέναντι πλευρά το γενικότερο πολιτικό σκηνικό στην χώρα φαίνεται να μην προσφέρει καμιά πολιτική διέξοδο που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, αφού κυριαρχεί το μνημονιακό – νεοφιλελεύθερο στρατόπεδο. Ενώ ταυτόχρονα φαίνεται να εγκαθιδρύεται η παρουσία και η δημόσια παρέμβαση του εθνικισμού, του φασισμού και του ρατσισμού.
Αυτό το σκηνικό έρχεται να συμπληρώσει ένα κλίμα απογοήτευσης, έλλειψης πίστης, ελπίδας και αυτοπεποίθησης στους εργαζόμενους και στο λαό μας ότι μπορούν να ανατραπούν οι μνημονιακές πολιτικές και να ακολουθήσει μια διαφορετική πορεία η χώρα μας. Μια τεράστια κοινωνική υποχώρηση, απότοκο των πολιτικών εξελίξεων κυρίως από το 2015 και μετά.
Μπαίνουμε λοιπόν σε μια πραγματικότητα, μιας μακρόχρονης κοινωνικής διαδικασίας για τη διαμόρφωση όρων και προϋποθέσεων μιας πολιτικής ανατροπής όπου θα κυριαρχεί το κοινωνικό έναντι του γενικού πολιτικού.
Αυτό σημαίνει ότι για να πιάσουμε ξανά το νήμα των αγώνων για την πλήρη απαλλαγή από τις πολιτικές του κεφαλαίου, πρέπει ρίξουμε βάρος στα καθημερινά προβλήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους, για να μπορούμε να μιλάμε απευθυνόμενοι μαζικά, με όρους ηγεμονίας σε ευρύτερα στρώματα που συνενώνονται στη βάση των ταξικών τους συμφερόντων, αφού εμείς πέρα από το ειδικό και το καθημερινό μπορούμε να τα συνδέομαι με την ανάγκη των γενικότερων αιτημάτων για τη διαγραφή του χρέους, τις εθνικοποιήσεις και τη ρήξη με την ΕΕ, αλλά και την ανάγκη της ενωτικής δράσης, χωρίς διαχωρισμούς, ως βασικές προϋποθέσεις για την ουσιαστική αντιμετώπιση και λύση των προβλημάτων των εργαζομένων.
Συνδικαλιστικό Κίνημα
Όπως έχουμε εκτιμήσει και στο παρελθόν, από την μια υπάρχουν δυσκολίες στην ανάπτυξη μαζικών εργατικών και κοινωνικών αγώνων, από την άλλη όμως έχουμε αγώνες, κινητοποιήσεις και δράσεις για τα ιδιαίτερα κλαδικά ή επιχειρησιακά προβλήματα των εργαζομένων, που έχουν σχέση κυρίως με αγώνες ενάντια στην εργοδοτική και κρατική αυθαιρεσία, για τη βελτίωση των όρων αμοιβής και εργασίας, πράγμα που είναι λογικό σε αυτές τις συνθήκες, καθώς ναι μεν οι εργαζόμενοι έχασαν την πίστη τους ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, όμως τα προβλήματα υπάρχουν, οξύνονται και ο αγώνας για την επιβίωση είναι δύσκολος.
Στις συνδικαλιστικές ηγεσίες κυριαρχούν οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού και μεγαλώνει η απόστασή τους από την εργατική βάση και τα πραγματικά τους προβλήματα. Με τις επιλογές τους τελευταία για την «Κοινωνική Συμμαχία» εγκαταλείπουν ακόμα και φραστικά τις έννοιες τις ταξικής πάλης, των αντιτιθέμενων ταξικών συμφερόντων και της ανειρήνευτης πάλης μεταξύ τους, αμφισβητώντας ακόμα και τη χρησιμότητα της απεργίας, υποκλινόμενοι στις δυσκολίες που υπάρχουν σήμερα.
Από την άλλη οι λεγόμενες ταξικές δυνάμεις του κινήματος είναι διάσπαρτες και ασυντόνιστες, με ανταγωνισμό μεταξύ τους και πολλές φορές για να εμφανίσουν ένα διαφορετικό στίγμα, που είναι αναγκαίο, κάνουν τις επιθυμίες τους πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να ξεκόβονται από τις πραγματικές ανάγκες και διαθέσεις των εργαζομένων και να μην επικοινωνούν και αυτές με την πλειοψηφία τους.
Απέναντι σ’ αυτή την πραγματικότητα δεν αποτελεί λύσει η διάσπαση, ο διαχωρισμός και ο ξεχωριστός δρόμος του καθένα. Η ανάγκη της συγκρότησης ενός ταξικού πόλου μέσα στο κίνημα είναι όσο ποτέ αναγκαία, όμως πρέπει να στηριχθεί με βασανιστική δουλειά στη βάση. Η απεργία στις 30 του Μάη του 2018 θα μπορούσε με όλα τα προβλήματα της να αποτελέσει μια αρχή σε αυτή την κατεύθυνση.
Στα πλαίσια αυτά πρέπει να ανοίξει διάλογος με όλες τις ταξικές συνιστώσες του κινήματος, σε μια προσπάθεια διαμόρφωσης ενός πόλου με στόχο την ανάπτυξη μαζικών τοπικών, επιχειρησιακών και κλαδικών αγώνων για την υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης.
Οι διεκδικήσεις την επόμενη περίοδο
Η τακτική του συνδικαλιστικού κινήματος την επόμενη περίοδο πρέπει να είναι διεκδικητική και όχι αμυντική για τη διατήρηση των όποιων κατακτήσεων έχουν παραμείνει. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να οργανωθούν καλά προετοιμασμένοι αγώνες με στόχο την μεγαλύτερη και ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων για:
– Την άμεση επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751€ και επαναφορά της υποχρεοτικότητας και της επεκτασιμότητας των ΣΣΕ.
– Την αύξηση του κατώτατου μισθού από τα 780€ στα 860€ στον κατώτατο εισαγωγικό μισθό των δημοσίων υπαλλήλων.
– Την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού και την καταβολή το Δεκέμβρη του δώρου Χριστουγέννων, για να σταματήσουν οι μαζικές δικαστικές προσφυγές.
– Την επαναφορά του αφορολόγητου στα 12.000€ και την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ.
– Την αύξηση του επιδόματος ανεργίας στα 600,8€ και καταβολή του σ’ όλους τους ανέργους και για όλη τη διάρκεια της ανεργίας.
– Να μη γίνει καμία νέα μείωση των συντάξεων, την κατάργηση του νόμου Κατρούγκαλου, την επαναφορά του τρόπου υπολογισμού με βάσει την καλύτερη 5ετεία της τελευταίας 10ετίας και αναπλήρωση στο 80%. Την επαναφορά της 35ετίας και του ορίου ηλικίας στα 60 και του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος των τριών πυλώνων με καθορισμένες εισφορές και παροχές.
– Τη μείωση του ωραρίου εργασίας άμεσα στις 37,5 ώρες εβδομαδιαίως με προοπτική το 35ωρο.
– Την κατάργηση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και της εργολαβικής, ενοικιαζόμενης και εκ περιτροπής εργασία.
– Τη μετατροπή όλων των συμβάσεων ορισμένου σε αορίστου χρόνου για εργασίες και υπηρεσίες που έχουν πάγιο και σταθερό χαρακτήρα στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα.
– Την υπεράσπιση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα των υπηρεσιών του δημοσίου και της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας. Η επιτάχυνση των πλειστηριασμών το επόμενο διάστημα εξηγεί και το γεγονός ότι, παίρνουν και αυταρχικού χαρακτήρα μέτρα, με διώξεις και δίκες αγωνιστών.
– Τέλος είναι ανάγκη να δυναμώσει η αντιπολεμική, αντιιμπεριαλιστική πάλη και η πάλη ενάντια στο φασισμό και το ρατσισμό, γιατί και σύννεφα πολέμου πυκνώνουν στην περιοχή μας και οι φασίστες επανεμφανίζονται στο δρόμο.