“Έφτυσε” στην κυριολεξία ο βρετανικός λαός την Ε.Ε, αφού πρώτα είχε περιφρονήσει το ευρώ και την ευρωζώνη, πράγμα που έχουν πράξει χώρες όπως η Δανία και η Σουηδία, ενώ η Νορβηγία μπήκε και βγήκε γρήγορα από την ίδια την Ε.Ε, χωρίς να έχουν καταστραφεί.
Είναι λυπηρό ότι για το Brexit, αντί δυνάμεων με βαθύ κοινωνικό προσανατολισμό, πρωτοστάτησαν στις πρόσφατες εκλογές συντηρητικές και υπερδεξιές δυνάμεις. Και είναι λυπηρό γιατί αυτές οι δυνάμεις, με τη συναίνεση και της βρετανικής Κεντροαριστεράς τύπου Μπλερ, έχουν κατεδαφίσει σειρά από εργασιακές και κοινωνικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης και του βρετανικού λαού.
Δυστυχώς, όμως, κυρίως αυτές οι συντηρητικές και υπερδεξιές δυνάμεις πρωτοστάτησαν υπέρ του Brexit στο δημοψήφισμα, πριν περίπου τρία χρόνια, όπου “ανέλπιστα” ο βρετανικός λαός, παρά την προπαγάνδα και την τρομοκρατία, τάχθηκε υπέρ της εξόδου της Βρετανίας από την Ε.Ε.
Δυστυχώς, επίσης, κυρίως οι ίδιες αυτές δυνάμεις αντιτάχθηκαν επί 3 και πάνω χρόνια στις απίστευτες προσπάθειες Βρυξελλών και χρηματιστικών κύκλων του Λονδίνου να θάψουν, όπως έκαναν γρήγορα-γρήγορα στην Ελλάδα, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Είναι θλιβερό, ακόμα, ότι απέναντι στο Brexit, τάχθηκαν με ένα “λυσσασμένο”, σχεδόν, τρόπο, όχι μόνο οι Φιλελεύθεροι της Βρετανίας, όπως ήταν αναμενόμενο αλλά δυστυχώς και το Εργατικό κόμμα, με τον Τζ. Κόρμπιν, ηγέτη του κόμματος, να κρατάει μια ερμαφρόδιτη και “ακατανόητη” από τον λαό στάση, ενώ μόνο μια μικρή ηρωϊκή μερίδα στελεχών των Εργατικών πήρε το μέρος του Brexit, εκφράζοντας, όμως, τα αισθήματα ιδιαίτερα μεγάλου μέρους της εργατικής και της κοινωνικής βάσης του Εργατικού κόμματος, την οποία αγνόησαν και περιφρόνησαν οι ηγετικές μερίδες του.
Το δίλημμα στις πρόσφατες βρετανικές εκλογές ήταν σκληρό. Στην ουσία το δίλημμα που εκ των πραγμάτων επισκίαζε την εκλογική μάχη ήταν: Brexit ή παραμονή στην Ε.Ε!
Αν στις εκλογές κέρδιζαν οι Εργατικοί ή οι Τόρις του Τζόνσον δεν είχαν αυτοδυναμία, τότε ήταν, σχεδόν, βέβαιο ότι η υπόθεση του Brexit και του σχετικού δημοψηφίσματος που το ανέδειξε, θα πετάγονταν στον κάλαθο των αχρήστων. Η Βρετανία θα παρέμενε ουσιαστικά στην Ε.Ε, κάθε ίχνος λαϊκής ετυμηγορίας θα γελοιοποιείτο και παράλληλα εντός της Ε.Ε θα ήταν αδύνατο να εφαρμοσθεί έστω και ένα μικρό μέρος του προγράμματος των Εργατικών, αν υποθέσουμε ότι οι Εργατικοί θα επιθυμούσαν να εφαρμόσουν το θετικό σε γενικές γραμμές οικονομικοκοινωνικό τους πρόγραμμα.
Σε μια τέτοια περίπτωση στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο θα επικρατούσε κλίμα θριάμβου και πανηγυρισμών, η παγωνιά της νεοφιλελεύθερης Γερμανικής Ευρώπης θα ενισχύετο και παντού θα στέλνονταν ένα καταθλιπτικό μήνυμα της παντοδυναμίας της Ε.Ε, η οποία είναι αδύνατο να αμφισβητηθεί και ότι η “φυλακή” της “ενιαίας αγοράς” και του ολοκληρωτισμού των Βρυξελλών είναι αδιαπέραστη και απόλυτης ασφάλειας.
Με ηττημένο το δημοψήφισμα και το Brexit όλοι καταλαβαίνουμε ότι θα ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα αδύνατο να αμφισβητηθεί εκ νέου ο αδυσώπητος νόμος Βρυξελλών-Βερολίνου με ολίγον από Παρίσι, ενώ η Ελλάδα θα πιέζετο ακόμα περισσότερο να ακολουθήσει ακόμα πιο τυφλά την αποικιοκρατία των “Θεσμών“.
Η νίκη του Brexit αυτήν την ώρα, έστω με βαθιά συντηρητική σφραγίδα, και με τον συγκρουσιακό προς τις Βρυξέλλες τρόπο που πραγματοποιείται, κλονίζει συθέμελα την Ε.Ε, η οποία, έχοντας την ίδια ώρα απέναντι της ένα πιθανότατο άξονα Βρετανίας-ΗΠΑ και μια δύσμορφη σχέση με την ανερχόμενη Ρωσία, θα είναι δύσκολο αν όχι αδύνατο να επιβιώσει.
Μια νέα κατάσταση υπάρχει στην μετα-Brexit εποχή στην Ευρώπη. Έχουμε στην ήπειρο την μεγαλύτερη γεωπολιτική και οικονομική αλλαγή μετά την κατάρρευση του λεγόμενου “υπαρκτού σοσιαλισμού“.
Αυτή η ανατροπή στην ευρωενωσιακή τάξη πραγμάτων μπορεί να σπάσει τον ευρωπαϊκό πάγο Βρυξελλών-Βερολίνου και να δώσει νέες ευκαιρίες για προοδευτικές παρεμβάσεις από μια αριστερή-προοδευτική οπτική που θα μπορέσει να βγάλει συμπεράσματα από τις μέχρι τώρα αποτυχίες, να επαναθεμελιώσει τις στρατηγικές της και να συλλάβει την τρέχουσα συγκυρία.
Το Brexit ή θα γίνει αρχή για μια ακόμα πιο σκληρή συντηρητική αντεπίθεση και σφοδρότερους ανταγωνισμούς στην Ευρώπη και τον κόσμο ή ανακατεύοντας τη σημαδεμένη τράπουλα μπορεί να γίνει αφετηρία ανασυγκρότησης νέων αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων που θα εκφράσουν σύγχρονες ανάγκες σε σύγχρονη εναλλακτική προοπτική.
Το βέβαιον είναι ότι, αν ο βρετανικός λαός και κύκλοι του βρετανικού κατεστημένου και του βρετανικού ιμπεριαλισμού, αισθάνονται ότι έχουν μια φορά ανάγκη το Brexit, η εξαρτημένη Ελλάδα και ο δοκιμαζόμενος ελληνικός λαός έχουν χίλιες φορές ανάγκη το δικό τους Grexit με βαθύ ανεξαρτησιακό και προοδευτικό πρόσημο, προκειμένου να ανασάνει η χώρα, να βγει από την κρίση και να ανοίξει δρόμους ευημερίας του ελληνικού λαού, δικαιοσύνης, ασφάλειας και προάσπισης των κυριαρχικών της δικαιωμάτων.
Ν.Ζ
Υ.Γ: Φυσικά, ας μην έχουμε αυταπάτες για τον μετα-Brexit ρόλο της Βρετανίας σχετικά με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και τον ρόλο της στην περιοχή μας. Ο βρετανικός ιμπεριαλισμός δεν πρόκειται να αλλάξει χαρακτήρα και δύσκολα θα στραφεί προς μια δίκαιη και βιώσιμη λύση στην Κύπρο. Ακόμα δυσκολότερα θα παραιτηθεί από τις κυρίαρχες Βρετανικές βάσεις στην μεγαλόνησο και βέβαια είναι εξίσου δύσκολο να γυρίσει την πλάτη στην Τουρκία. Αν η Ελλάδα δεν αλλάξει η ίδια, δεν αποφασίσει η ίδια να υπερασπίσει αποφασιστικά τα νόμιμα συμφέροντά της και να εφαρμόσει μια διαφορετική ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, δεν πρόκειται να αποτραπούν επερχόμενες δυσμενέστατες εξελίξεις.