Τα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών προσθέτουν ακόμα λίγο σκοτάδι στο σκηνικό της Ευρώπης.
Το ακροδεξιό «Εναλλακτική για την Γερμανία», στο οποίο συμπεριλαμβάνονται οι ναζί, αναδείχτηκε τρίτο κόμμα μαζεύοντας το 13% των ψήφων και καταλαμβάνοντας 96 έδρες από τις 709 της γερμανικής Βουλής. Μόλις 59 λιγότερες από τους Σοσιαλδημοκράτες που αποτελέσαν για δεκαετίες κυβέρνηση, είτε μόνοι είτε σε συνασπισμό.
Αυτή η άνοδος των ακροδεξιών, που δεν είχε προβλεφτεί, μαζί με την καθίζηση των Σοσιαλδημοκρατών (SPD), της Ένωσης Χριστιανών Δημοκρατών (CDU) και της Κοινωνικής Ένωσης Χριστιανών (CSU), που μαζί συγκυβέρνησαν κάτω από τη Μέρκελ τα τελευταία τέσσερα χρόνια, δημιουργούν ένα σημαντικά διαφορετικό σκηνικό στην πιο μεγάλη οικονομική δύναμη της Ευρώπης.
Η «επίδοση» του κυβερνητικού συνασπισμού ήταν σχεδόν χωρίς προηγούμενο. Των Σοσιαλδημοκρατών ήταν η χειρότερη και του συνασπισμού CDU/CSU η δεύτερη χειρότερη από το 1949.
Η Γερμανία γυρίζει και αυτή σελίδα. Το γερμανικό μοντέλο λειτουργίας της κοινωνίας και συμπεριφοράς στις εκλογές, που λειτούργησε σταθερά από το 1949, μετά το ολοκαύτωμα του Μεγάλου Πολέμου, έφτασε στο τέλος του.
Η ευρωπαϊκή κρίση πού είναι πια και γερμανική, αφήνει φανερά τα σημάδια της και στην Γερμανία. Καταστρέφοντας το είδωλο της ήρεμης αλλά αποφασιστικής δύναμης που εκπροσωπούσε η Μέρκελ και βάζοντας στο σκηνικό, με ένα αποφασιστικό τρόπο, την ακροδεξιά και τους ναζί –στην χώρα που καταλαμβάνοντας την εξουσία το 1933, οδήγησαν τον κόσμο αλλά και την χώρα στην πιο σκοτεινή σελίδα της ιστορίας.
Δεν της βγήκε της Μέρκελ η πολιτική που είχε ακολουθήσει στις προηγούμενες δύο αναμετρήσεις –να αποφεύγει την αντιπαράθεση και να παραμένει ουσιαστικά βουβή σε θέματα κλειδιά που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η γερμανική κοινωνία βρίσκεται σε κρίση, στα πρώτα ίσως στάδια συγκρινόμενη με την Ελλάδα, αλλά βρίσκεται σε κρίση. Και η κοινωνία απαιτεί εξήγηση της κατάστασης και πάνω όλα προτάσεις για έξοδο από αυτήν.
Η Μέρκελ δεν έδωσε. Όπως δεν έδωσαν οι Σοσιαλδημοκράτες, που αντί να καταγράφουν εξηγήσεις και προτάσεις για έξοδο από την κρίση, κατέγραφαν επαίνους από νεοφιλελεύθερους και συντηρητικούς για την «υπεύθυνη» στάση τους στα οικονομικά ζητήματα, για τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που στήριζαν, την ίδια στιγμή που οι εργαζόμενοι κατέγραφαν στασιμότητα στους μισθούς για δεκαετίες και ατένιζαν το μέλλον με αυξανόμενη ανασφάλεια.
Ο ακροδεξιός/ ναζιστικός συνασπισμός ήταν αυτός που έδωσε εξηγήσεις: φταίνε οι άλλοι, οι ξένοι, οι τεμπέληδες του ευρωπαϊκού νότου, με κύριους τους Έλληνες, οι πρόσφυγες από Ασία και Αφρική. Και πρότεινε την έξοδο από το Ευρώ, την διάλυση της ΕΕ. Στην έλλειψη άλλης καθαρής τοποθέτησης, ορθής ή λανθασμένης, κέρδισε μέρος του εκλογικού σώματος.
Το αριστερό Die Linke κατέγραψε 9.2%. Αυτό το κόμμα που στήριξε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μέσα στη γερμανική Βουλή και κοινωνία, όσο αυτή συγκρουόταν με τους ευρωπαϊκούς καπιταλιστικούς θεσμούς, και που κατέγραφε άνοδο μέχρι την συνθηκολόγηση ΣΥΡΙΖΑ, επηρεάστηκε αρνητικά με την υπογραφή του ελληνικού μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Στη Γερμανία τώρα επαναλαμβάνεται το στήσιμο του σκηνικού, με εξαίρεση τη Βρετανία, που βλέπουμε στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες: άνοδος του ξενοφοβικού συνδρόμου, του εθνικισμού, της ακροδεξιάς και τους φασισμού.
Σε όλη την Ευρώπη η αριστερά αποτυγχάνει να δώσει πιστικιές απαντήσεις πάνω στο πως ξεπερνιέται η κρίση. Αντί αυτού έχει ταυτιστεί, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, με την εθνικιστική/ ξενοφοβική προσέγγιση της εξόδου από το ευρώ και της διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό όμως, ακόμα και αν συνδυάζεται με προτάσεις για κρατικοποίηση τραπεζών και μονοπωλίων, για τον απλό εργαζόμενο σημαίνει ότι η εναλλακτική στην Ενωμένη Ευρώπη είναι η επανασύσταση του εθνικού χώρου και η αναζήτηση λύσης για το έθνος, σε ανταγωνισμό με τους άλλους, και κύρια την Γερμανία που υποσκάπτει την εθνική πρόοδο όλων των υπολοίπων –ότι καλύτερη υπηρεσία στην ακροδεξιά και τον εθνικισμό.
Όσο η αριστερά δεν στέκεται στον αντίποδα της συνθηματολογίας της ακροδεξιάς, όσο δεν διατυπώνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι το πρόβλημα της εποχής δεν είναι η Ενωμένη Ευρώπη, αλλά οι ιδιωτικές της τράπεζες και τα μονοπώλια που την ελέγχουν, που ανεξάρτητα εθνικής προέλευσης είναι το ίδιο αντίπαλοι στον Έλληνα εργαζόμενο όσο και στον Γερμανό, όσο η αριστερά της κάθε χώρας δεν διατυπώνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι ο πιο αξιόπιστος, ο μόνος σύμμαχος στην μάχη για έξοδο από την κρίση είναι ο ευρωπαίος εργαζόμενος, το ευρωπαϊκό κίνημα, και πάνω από όλα ίσως το πανίσχυρο γερμανικό, τόσο θα συμβάλει στην ενίσχυση της ακροδεξιάς.
Συνεισφέροντας στην προετοιμασία διάλυσης της Ευρώπης μέσα στην βαρβαρότητα της εθνικής αντιπαράθεσης, της κυριαρχίας του εθνικισμού και του φασισμού, με όλα όσα αυτά συνεπάγονται για το μέλλον και την τύχη των ευρωπαϊκών λαών.
Ο Σωτήρης Βλάχος αρθρογραφεί στην εφημερίδα Χαραυγή Κύπρου και στο Θάρρος της Καλαμάτας και είναι στέλεχος της Αριστερής Πτέρυγας Κύπρου
