Ένας φίλος πριν από καιρό είχε κάνει την εξής πρόβλεψη: «Η αντίσταση του ελληνικού λαού θα καμφθεί, αλλά θα εμπνεύσει και θα δώσει τη σκυτάλη στην Αγγλία. Θα γίνει όπως στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο».
Η αλήθεια είναι ότι τότε οι έλληνες «χάσαμε» αλλά δείξαμε τεράστιο θάρρος και τόλμη. Η Αγγλία τότε παρά τις δυσμενείς για αυτήν συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί στο πεδίο των μαχών -όλη σχεδόν η ηπειρωτική Ευρώπη βρέθηκε κάτω από τη μπότα των Ναζί-, συνέχισε τον πόλεμο. Εκείνη την στιγμή η απόφαση της Αγγλίας ήθελε τεράστιο Θάρρος και το επέδειξε. Σήμερα η ήττα μας και η απελπιστική κατάσταση του λαού μας οφείλεται στον φόβο, στο ότι δείξαμε απίθανη ατολμία στη μοναδική μάχη που είχαμε μπροστά μας, στο να εγκαταλείψουμε το ευρώ και να ξαναδημιουργήσουμε μια οικονομία στηριγμένη στη Δραχμή και στη Λαϊκή Κυριαρχία. Θα είναι η μεγάλη Νίκη του Βρετανικού Λαού ένα σήμα για να ξεπεράσουμε τον φόβο μας; Η Επόμενη περίοδος θα δείξει. Το βέβαιο είναι, ότι η ελληνική συντριβή έδωσε σήμα στο Ηνωμένο Βασίλειο να κάνει το ιστορικό βήμα, όπως αποδεικνύεται από τα λεγόμενα του ίδιου του Μπόρις Τζόνσον, σε παλιό του άρθρο, που αντιγράφουμε πιο κάτω. Στην ιστορία τελικά, τίποτε δεν πάει χαμένο, οι μεγάλες νίκες μετατρέπονται σε ήττες και οι ήττες σε νίκες. Η επέλαση των Πάντσερ της Ε.Ε. στην Ελλάδα οδήγησε στο Στάλινγκραντ της Ε.Ε., στην αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου. Αν τελικά θα πέσει το Βερολίνο, θα το δείξει η ιστορική συνέχεια, που μετά την Νίκη στην Αγγλία αναμένεται συναρπαστική.
Σημερινό Γράμμα από την Αγγλία:
Ο παραπάνω φίλος μου έλαβε από μια Αγγλίδα αρχαιολόγο που λατρεύει την χώρα μας το παρακάτω γράμμα, που μιλάει για την τόλμη των Βρετανών και τον φόβο των Ελλήνων:
«Τις επόμενες εβδομάδες, οι σχολιαστές θα χύσουν χείμαρρους μελάνι πάνω από τα αποτελέσματα. Αλλά αν θέλετε μια πολύ απλή εξήγηση για τις εκλογές, είναι αυτό:
Κατά βάθος, είμαστε ένα πατριωτικό, (σ)υντηρητικό έθνος –το γράμμα σ το τονίζω με μικρό-. Είμαστε επιφυλακτικοί, γκρινιάρηδες και ύποπτοι στην αλλαγή, αλλά είμαστε επίσης ειλικρινείς, ρεαλιστές και ανεκτικοί στη διαφορά. Μισούμε να μας πατρονάρουν, και να μας λένε τι να κάνουμε. Περιφρονούμε την ιδεολογία, δεν μας αρέσει να μας δωροδοκούν και δεν μας αρέσει να μας παίρνουν για ηλίθιους. Περιφρονούμε τους φανατικούς και τους τραμπούκους, ακόμα και όταν ντύνονται σαν υπέρμαχοι μάρτυρες. Και παρόλο που μας αρέσει να γκρινιάζουμε, κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλλει ότι αγαπάμε τη χώρα μας.
Ο Τζέρεμι Κόρμπιν δεν το κατάλαβε ποτέ αυτό. Αλλά ο Μπόρις Τζόνσον το έκανε. Και αυτό, πάνω απ ‘ όλα, είναι ο λόγος που κέρδισε.
Ένα πράγμα που έχει αυτή η χώρα είναι τολμηροί άνθρωποι, αυτό σημαίνει ότι έχουν το θάρρος να δράσουν σε ό, τι πιστεύουν, σωστό ή λάθος. Εδώ έκαναν λάθος οι Έλληνες. Έτρεξαν φοβισμένοι και πληρώνουν το τίμημα.»
Ας δούμε όμως τι έλεγε, ο σπουδαίος -όπως αποδεικνύεται από την ιστορία- Μπόρις Τζόνσον, που δείχνει ξεκάθαρα ότι η Αγγλία πήρε το μάθημα από την Ελλάδα.
Ο Μπόρις Τζόνσον έγραφε στην εφημερίδα Τέλεγκραφ -δικαιώνοντας την άποψη ότι η Αγγλία διδάχτηκε από την Ελλάδα (https://www.telegraph.co.uk/politics/2018/08/26/state-greece-shows-us-crucial-chuck-chequers-deal/) :
«Μπορεί βλέποντας τις πολύβουες μαρίνες και τα γεμάτα εστιατόρια, να έχεις πειστεί ότι η κρίση του ευρώ έχει φτάσει στο τέλος της. Ότι ο καλός κύριος Ντράγκι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας βρήκε τη λύση, το ευρώ πλέον είναι υγιές, και οι χώρες της Μεσογείου είναι στον δρόμο της ανάκαμψης.
Και τότε ίσως αναρωτηθείς αν έχουν δίκιο όταν λένε ότι η προσωρινή ανάκαμψη του ευρώ αποδεικνύει ότι το Ηνωμένο Βασίλειο πρέπει να ποντάρει στο να μείνει πιστό στις Βρυξέλλες, κάνοντας ακριβώς ό,τι μας πει η ΕΕ, ακόμη κι όταν δεν θα έχουμε επιρροή στις όποιες αποφάσεις.
Αν αυτό είναι το συμπέρασμα σου μετά από μία εβδομάδα στο ήλιο, τότε ήπιες πολλή ρετσίνα. Η κρίση του ευρώ είναι μακριά από το να τελειώσει. Το ενιαίο νόμισμα παραμένει καταστροφικό και είναι πολύ πιθανό μία μέρα να καταρρεύσει»…..
«Η περίπτωση της Ελλάδας αποτελεί μάθημα για την τρέλα κάθε χώρας που επιτρέπει να δέχεται μπούλινγκ από τους διαπραγματευτές της ΕΕ. Αν οδηγήσεις σε οποιαδήποτε μεγάλη ελληνική πόλη μακριά από τα τουριστικά σημεία, θα δεις σε κάθε κτήριο που έχει μπει λουκέτο και σε κάθε σπασμένο τζάμι την απελπισία και την απόγνωση της ελληνικής βιομηχανίας, η οποία σε τρία χρόνια, από το 2010 γνώρισε μείωση από 80.000 εργοστάσια, σε 57.000.
Στα γκράφιτι στους τοίχους μπορείς να δεις την οργή μιας χαμένης γενιάς νέων ανθρώπων που ακόμη αισθάνονται ότι δεν έχουν καμία ελπίδα να βρουν δουλειά. Η ανεργία είναι ακόμη στο 20%, η οικονομία είναι ακόμη 25% χειρότερη από το 2008 και υπάρχει ένα απίστευτο 35% ανθρώπων που ζουν στην απόλυτη ανέχεια»…..
«Η τραγωδία των Ελλήνων ήταν ότι ποτέ δεν είχαν τα κότσια να πουν στους Ευρωπαίους αξιωματούχους να πάνε στα τσακίδια»….
«όταν η Ευρώπη αποφάσιζε να επιβάλει το μνημόνιο στην Ελλάδα, δεν σκεφτόταν τη χώρα και τους πολίτες της. Σκεφτόταν μόνο την ΕΕ. Έτσι η Ελλάδα βρέθηκε στην τρομακτική θέση να διαπραγματεύεται με ανθρώπους που δεν νοιάζονταν για τα συμφέροντά της, αλλά θεωρούσαν ότι θα ήταν πολιτικά χρήσιμο να κάνουν την Ελλάδα παράδειγμα για τις υπόλοιπες χώρες, και με το να κάνουν τη χώρα να υποφέρει θα απέτρεπαν οποιονδήποτε μελλοντικά θα έμπαινε σε πειρασμό να διαφοροποιηθεί από τις Βρυξέλλες»…..
«Κοιτώντας στη Μεσόγειο, θα δεις στοιχεία της ίδιας ιστορίας. Πώς το ευρώ όχι μόνο απέτυχε στον σκοπό του, αλλά κατέληξε στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό για το οποίο προοριζόταν», …«Κοιτάξτε τον εξευτελισμό της Ελλάδας, μέλους της ΕΕ, και αναρωτηθείτε πώς θα νομοθετήσει η Ένωση με τον Ηνωμένο Βασίλειο εκτός, όταν δεν θα μπορούμε πια να κάνουμε τίποτα για να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας από το βάρος αυτών των κανονισμών.
Η ελληνική ταλαιπωρία συνεχίζεται και το μάθημα είναι ξεκάθαρο, η τραγωδία των Ελλήνων ήταν ότι ποτέ δεν μπόρεσαν να πουν στους Ευρωπαίους να πάνε στα τσακίδια….
Δεν μπόρεσαν ποτέ να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους για να τρέξουν την οικονομία προς όφελος των ψηφοφόρων. Αυτό θα ισχύσει και για τη Βρετανία. Ετοιμαζόμαστε να κάνουμε ένα ιστορικό λάθος και να μετατρέψουμε τη χώρα μας σε κάποια που απλά θα δέχεται εντολές από τις Βρυξέλλες, χωρίς λόγο στις αποφάσεις και τους κανονισμούς. Με παράδειγμα την Ελλάδα, αναρωτηθείτε:
Η ΕΕ θα δρα προς όφελος δικό μας και της Βρετανίας ή της ίδιας της Ένωσης; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Είναι γραμμένη σε γκράφιτι σε όλη την Ελλάδα. Γιατί, λοιπόν, προτείνουμε να μετατρέψουμε το Ηνωμένο Βασίλειο στον παντοτινό μαλ… των Βρυξελλών;» .
Κλείνοντας, επειδή πολλοί θα πουν ότι αυτός είναι «δεξιός», ο Μπόρις Τζόνσον, ένας άλλος φίλος μου, μου επεσήμανε το παρακάτω απόσπασμα της WIKI που ίσως δείχνει ότι οι εκλογές αυτές ίσως αποτελούν και Μεγάλη Νίκη μίας μακράς τελικά προοδευτικής παράδοσης, στον αγγλικό συντηρητικό χώρο :
( Στα τέλη του 19ο αιώνα ο τότε ηγέτης των Συντηρητικών Μπέντζαμιν Ντισραέλι διαμόρφωσε τη θεωρία του “Συντηρητισμού του Ενός Έθνους” (One-nation conservatism). Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, το βρετανικό έθνος ταξικά διακρίνεται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: τους προνομιούχους και την εργατική τάξη. Παρόλα αυτά αποτελεί έναν ενιαίο θεσμό και η βρετανική κοινωνία λειτουργεί οργανικά, δηλαδή η ευημερία όλου του έθνους προϋποθέτει καλές συνθήκες διαβίωσης όλων των πολιτών. Εάν η εργατική τάξη ζει υπό δυσχερείς οικονομικές συνθήκες, τότε και οι προνομιούχες ομάδες θα επηρεαστούν αρνητικά λόγω των αναταραχών και του κινδύνου ξεσηκωμού και επανάστασης. Αυτό το αλληλένδετο σχήμα που διέπει την οργάνωση της κοινωνίας υποχρεώνει τις προνομιούχες ομάδες να ενδιαφέρονται και να προωθούν “πατερναλιστικές” πολιτικές που θα στοχεύουν στην εξομάλυνση των συνθηκών ζωής των μη-προνομιούχων και συνολικά στην εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας. Στα πλαίσια αυτής της θεωρίας, μεγάλη μερίδα του Συντηρητικού Κόμματος παραδοσιακά υποστηρίζει πατερναλιστικές και κεϋνσιανές πολιτικές στην Οικονομία. Αυτή η πτέρυγα των Συντηρητικών του Ενός Έθνους ήταν η επικρατούσα ομάδα εντός του κόμματος από την διαμόρφωσή της κατά τα τέλη του 19ου αιώνα έως την εκλογή της Μάργκαρετ Θάτσερ στην ηγεσία του Κόμματος το 1975. Σημαντικές προσωπικότητες που ασπάζονταν αυτές τις αντιλήψεις του Ντισραέλι ήταν για παράδειγμα οι πρώην πρωθυπουργοί Χάρολντ Μακμίλαν και Έντουαρντ Χηθ, ο πρώην υπουργός Άμυνας Μάικλ Χέσελταϊν, ενώ σήμερα σημαντικός εκπρόσωπος της πτέρυγας αυτής είναι ο πρώην υπουργός Οικονομικών Κέννεθ Κλαρκ. Κατά το παρελθόν ο Ντέιβιντ Κάμερον και ο Μπόρις Τζόνσον έχουν αυτοπροσδιοριστεί ως ασπαστές, έστω και εν μέρει, αυτών των αρχών. Το παρατσούκλι των υποστηρικτών αυτής της οικονομικής παράδοσης που προσομοιάζει στο ευρωπαϊκό μοντέλο της Οικονομίας της Κοινωνικής Αγοράς (Social Market Economy) είναι “wets” (wet = υγρός, και ως εκ τούτου “μαλακός”). Ο όρος αυτός προκύπτει από την ηπιότητα που προσδίδεται στις επιπτώσεις των πολιτικών αυτών στις δομές του Κράτους Πρόνοιας και του Κοινωνικού Κράτους. Σήμερα το εσωκομματικό αυτό ρεύμα εκπροσωπείται από το “Tory Reform Group”. Αντιθέτως, με την εκλογή της Μάργκαρετ Θάτσερ στην ηγεσία των Συντηρητικών ήρθε στο προσκήνιο η πτέρυγα των λεγόμενων “dries” (dry = ξηρός, και κατά συνέπεια “σκληρός”). Η Θατσερική ιδεολογία ασπάζεται τις αρχές του κλασικού φιλελευθερισμού, όπως εκφράστηκε από τον Άνταμ Σμιθ και τον Φρίντριχ Χάγιεκ, και του μονεταρισμού στην οικονομία όπως διαμορφώθηκε από τον Μίλτον Φρίντμαν. Οι πολιτικές αυτές ταυτίστηκαν με τις αρχές της μείωσης των κρατικών δαπανών, της χαμηλής φορολόγησης, του στενού ελέγχου της ροής των χρημάτων στην αγορά ώστε να αποφεύγεται ο πληθωρισμός και της μείωσης του ρυθμιστικού ρόλου του κράτους στην αγορά. Αυτές οι πολιτικές χαρακτήρισαν τις πολιτικές των κυβερνήσεων της Θάτσερ (1979-1990) που ακολουθήθηκαν ως αποτέλεσμα της διαρκούς και μόνιμης ύφεσης που βίωνε η Βρετανία από τις αρχές της δεκαετίας του 1970)
Για να τελειώσουμε πάλι με την Ελλάδα, είναι αυτονόητο αλλά δυστυχώς ακατανόητο (για πλειάδα αριστερών) ότι οποιαδήποτε πολιτική κεϋνσιανού τύπου που είναι απαραίτητη για να βγει η Ελλάδα από την κρίση και να εξομαλυνθούν τελικά οι συνθήκες ζωής των μη προνομιούχων, είναι ασύμβατη με την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Τελικά αν η σχετική ευημερία μας προϋποθέτει την Δραχμή ή και την αποδέσμευση από την Ε.Ε. , τότε η κύρια πολιτική διαίρεση στην Ελλάδα είναι αυτή ανάμεσα σε ένα κίνημα απελευθέρωσης και στην πολιτική του να μείνουμε τα υπάκουα σκυλάκια των Βρυξελλών. Και για αυτό η Νίκη του Μπόρις Τζόνσον είναι και δική μας Νίκη.
