Η επανεμφάνιση των ταγμάτων εφόδου της νεοναζιστικής συμμορίας στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη καθώς σηματοδοτεί μια μια νέα περίοδο εμφυλιακών επιθέσεων.
Στη δίκη της εγκληματικής οργάνωσης έχει καταδειχθεί ότι οι ακραίες φράσεις και οι ακραίες ενέργειες των χρυσαυγιτών δεν διαχωρίζονται και δεν είναι παρεκτροπές, αλλά εκφράσεις μίας και ενιαίας πολιτικής. Και όπως κατέθεσε ο πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Παναγιώτης Ρήγας πρόκειται για «παραστρατιωτική οργάνωση» που έχει από τη μια τη βουλευτική της δομή και εκ παραλλήλου έχει και άλλες δομές, όπως τα τάγματα εφόδου.
Και για να μπαίνουν σε μια σειρά τα δεδομένα, άλλοτε εμφανίζεται η “βουλευτική” δομή, πιο μαζεμένη απ’ ό,τι παλιότερα, σε μια προσπάθεια να αποφευχθεί η καταδίκη της ηγεσίας της νεοναζιστικής οργάνωσης και άλλοτε παίρνουν την σκυτάλη τα τάγματα εφόδου, που ένα κάποιο διάστημα είχαν αποσυρθεί στα λαγούμια τους για να υποβαθμιστεί η δράση τους και να αποσυνδεθεί από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Σε κάποιες ειδικές περιπτώσεις πάντως, όλες οι δομές της οργάνωσης, δηλαδή τόσο η “βουλευτική δομή” όσο και τα τάγματα εφόδου, εμφανίζονται μαζί, για να διαφημίζεται το όλον της συμμορίας, η ενιαία και αδιαίρετη δράση της, ώστε να αποφευχθούν πλαγιοκοπήσεις από συγγενή πολιτικά μορφώματα που κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους για να μην φανούν οι συγγένειες και η ώσμωση. Μια τέτοια περίπτωση ήταν και το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης.
Αυτή η υπαρξιακή για την εγκληματική οργάνωση ανάγκη διαφοροποίησης, σε άμεση σχέση με την δίκη που συνεχίζεται και τα καταδικαστικά στοιχεία που πληθαίνουν, οδήγησε στις παραδειγματικές βίαιες ενέργειες που δεν έκρυβαν αλλά διατυμπάνιζαν την “ταυτότητά” τους.
Ο Κώστας Ζουράρις λχ ήταν σαφής: Η ομάδα που του επιτέθηκε ήρθε “από εκεί που βρίσκονταν οι χρυσαυγίτες”. Σαφής ήταν και η ανακοίνωση του Κινήματος Άρδην ότι μέλη του δέχτηκαν επίθεση από “ομάδα 30-35 μασκοφόρων χρυσαυγιτών με καδρόνια και επικεφαλής τους τον Α. Γκλέτσο της Χ.Α. Φθιώτιδας”. Και βέβαια η βεβήλωση του Μνημείου του Ολοκαυτώματος έγινε από συμμορίτες της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης που ανέλαβαν την ευθύνη υπογράφοντας φαρδιά πλατιά.
Το πρόβλημα είναι ότι παρότι όλα αυτά είναι σαφή, δεν υπήρξε -ούτε αυτή τη φορά- η αναγκαία αντίδραση της πολιτείας, και οι συμμορίτικες ενέργειες θα μείνουν ατιμώρητες.
Αν μάλιστα σε αυτά συνυπολογίσουμε την επίθεση “αγνώστων” στον κοινωνικό χώρο “Σχολείο” και τον εμπρησμό -επίσης από “αγνώστους”- της κατάληψης Libertatia η εικόνα μαυρίζει και άλλο. Γιατί οι ενέργειες αυτών των “αγνώστων” φέρνουν εύκολα στο μυαλό τις επιθέσεις άλλων “αγνώστων” σε κατειλημμένους χώρους σε γειτονιές της Αττικής και τους εμπρησμούς, πάλι από “αγνώστους”, αποθηκών με εφόδια αλληλεγγύης στους πρόσφυγες.
Και επειδή παραείμαστε γνωστοί για να παραμένουν όλοι αυτοί “άγνωστοι”, είναι καιρός οι αρμόδιοι πολιτικοί και υπηρεσιακοί παράγοντες να κάνουν τη δουλειά τους, χωρίς ναι μεν αλλά, μικροπολιτικούς υπολογισμούς και υπόγειες συναλλαγές.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι Διευθυντής Σύνταξης στο Έθνος
Σε κάποιες ειδικές περιπτώσεις πάντως, όλες οι δομές της οργάνωσης, δηλαδή τόσο η “βουλευτική δομή” όσο και τα τάγματα εφόδου, εμφανίζονται μαζί, για να διαφημίζεται το όλον της συμμορίας, η ενιαία και αδιαίρετη δράση της, ώστε να αποφευχθούν πλαγιοκοπήσεις από συγγενή πολιτικά μορφώματα που κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους για να μην φανούν οι συγγένειες και η ώσμωση. Μια τέτοια περίπτωση ήταν και το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης.
Αυτή η υπαρξιακή για την εγκληματική οργάνωση ανάγκη διαφοροποίησης, σε άμεση σχέση με την δίκη που συνεχίζεται και τα καταδικαστικά στοιχεία που πληθαίνουν, οδήγησε στις παραδειγματικές βίαιες ενέργειες που δεν έκρυβαν αλλά διατυμπάνιζαν την “ταυτότητά” τους.
Ο Κώστας Ζουράρις λχ ήταν σαφής: Η ομάδα που του επιτέθηκε ήρθε “από εκεί που βρίσκονταν οι χρυσαυγίτες”. Σαφής ήταν και η ανακοίνωση του Κινήματος Άρδην ότι μέλη του δέχτηκαν επίθεση από “ομάδα 30-35 μασκοφόρων χρυσαυγιτών με καδρόνια και επικεφαλής τους τον Α. Γκλέτσο της Χ.Α. Φθιώτιδας”. Και βέβαια η βεβήλωση του Μνημείου του Ολοκαυτώματος έγινε από συμμορίτες της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης που ανέλαβαν την ευθύνη υπογράφοντας φαρδιά πλατιά.
Το πρόβλημα είναι ότι παρότι όλα αυτά είναι σαφή, δεν υπήρξε -ούτε αυτή τη φορά- η αναγκαία αντίδραση της πολιτείας, και οι συμμορίτικες ενέργειες θα μείνουν ατιμώρητες.
Αν μάλιστα σε αυτά συνυπολογίσουμε την επίθεση “αγνώστων” στον κοινωνικό χώρο “Σχολείο” και τον εμπρησμό -επίσης από “αγνώστους”- της κατάληψης Libertatia η εικόνα μαυρίζει και άλλο. Γιατί οι ενέργειες αυτών των “αγνώστων” φέρνουν εύκολα στο μυαλό τις επιθέσεις άλλων “αγνώστων” σε κατειλημμένους χώρους σε γειτονιές της Αττικής και τους εμπρησμούς, πάλι από “αγνώστους”, αποθηκών με εφόδια αλληλεγγύης στους πρόσφυγες.
Και επειδή παραείμαστε γνωστοί για να παραμένουν όλοι αυτοί “άγνωστοι”, είναι καιρός οι αρμόδιοι πολιτικοί και υπηρεσιακοί παράγοντες να κάνουν τη δουλειά τους, χωρίς ναι μεν αλλά, μικροπολιτικούς υπολογισμούς και υπόγειες συναλλαγές.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι Διευθυντής Σύνταξης στο Έθνος
