Το τουρκικό κράτος συνεχώς ζητά κι από κάτι. Τη μία ζητά πετρέλαιο, την άλλη λεφτά από την ΕΕ για τους μετανάστες, την άλλη ζητά άδεια να μπει στη Συρία, μετά ζητά φυσικό αέριο στην Κύπρο, στην Ελλάδα, στη Λιβύη. Τις τελευταίες μέρες ο Τούρκος πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έχει “κλειδώσει” τον στόχο του σε ένα και μοναδικό πράγμα, σχεδόν αφήνοντας παράπλευρα όλα τα υπόλοιπα. Τη συριακή επαρχία της Ιντλίμπ.
Εκεί, με μία ευρεία επίθεση, ο στρατός της Συρίας, έχει απελευθερώσει σχεδόν το ένα τρίτο της επαρχίας, που συνορεύει με την τουρκική περιοχή του Ισκεντερούν. Μάλιστα, την Κυριακή το βράδυ, με μία επίθεση, οι δυνάμεις του Σύρου προέδρου, Μπασάρ αλ-Άσαντ, σκότωσαν επτά στρατιώτες του τουρκικού κράτους (στις 8 επίσημες απώλειες προστίθεται ένας Τούρκος οδηγός φορτηγού, που παραμένει άγνωστο το πώς και το γιατί βρέθηκε να πολεμά εκεί).
Η απάντηση στο “γιατί” φαίνεται να έρχεται από δύο άλλες ενέργειες του Τούρκου προέδρου και μάλιστα, στο πρόσφατο παρελθόν.
1. Η εισβολή στα βορειοδυτικά της Συρίας
2. Η προσπάθεια να στραφεί η διεθνής κοινότητα κατά της Κίνας για το θέμα των μουσουλμάνων Ουιγούρων.
Εισβάλλοντας στη Συρία, στα τέλη του 2019, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει κατηγορηθεί ότι δεν ενδιαφέρεται να εγκαθιδρύσει την αποκαλούμενη “ζώνη ασφαλείας”, ώστε να προστατεύσει το τουρκικό έδαφος, από τις επιθέσεις των Κούρδων του SDF και του YPG. Χρησιμοποιώντας πρώην αντικαθεστωτικούς Σύρους, λιποτάκτες του συριακού στρατού, φανατικούς Άραβες ισλαμιστές, τζιχαντιστές, Τουρκμένους και Ουζμπέκους, ως εμπροσθοφυλακή, η Τουρκία εισέβαλε στη Συρία, προκαλώντας τον εκτοπισμό εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, στην πλειονότητά τους Κούρδοι, από τα σπίτια και τις περιουσίες τους, με στόχο να στείλει στις περιουσίες τους Σύρους πρόσφυγες που βρίσκονται στο τουρκικό έδαφος, αλλά και τις οικογένειες φιλότουρκων μαχητών που έχουν κάνει συμφωνίες με το τουρκικό κράτος.
Την ώρα μάλιστα που άρχισε να διαφαίνεται ότι κανείς δεν στέκεται εμπόδιο στην εκκαθάριση, από μεριάς Τουρκίας, αυτής της μεγάλης έκτασης, στα βορειοδυτικά της Συρίας, ο Τούρκος πρόεδρος, μαζί με όλους τους αρμόδιους αυλικούς, που σπεύδουν σε κάθε θέμα να επαναλάβουν τα λεγόμενά του σε καθημερινή βάση, ώστε να δώσουν την πρέπουσα δημοσιότητα στο θέμα που επιθυμούν, άρχισε να μιλά για την άδικη και βάναυση μεταχείριση των Ουιγούρων, της επαρχίας Σιντζιάνγκ από το κράτος της Κίνας.
Διαφαίνεται ότι ο Τούρκος πρόεδρος, χρησιμοποιώντας τις οθωμανικές τακτικές του εκτοπισμού των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και της μετεγκατάστασης άλλων εθνοτήτων στα εδάφη τους, να εφαρμόσει ένα σχέδιο παρόμοιο με αυτό του εκτουρκισμού της Αλεξανδρέττας, όταν… καραβιές φιλότουρκων κατέφτασαν στα, συριακά τότε εδάφη του Ισκεντερούν και, με δημοψήφισμα παρωδία, αποφάσισαν ότι το έδαφος ήταν τουρκικό.
Στα βορειοδυτικά έχει ήδη καταφέρει να εκκινήσει το ένα μέρος του σχεδίου του.
Στην Ιντλίμπ αυτό το ρόλο παίζουν… Κινέζοι.
Ένα από τα κύρια γκρουπ που χρηματοδοτεί η Τουρκία είναι η Hayat Tahrir al-Sham (HTS), συμμαχία τζιχαντιστών, με κύριο κορμό τα μέλη της al-Nusra.
Συνεργάτης αυτών είναι το Ισλαμικό Κόμμα του Τουρκεστάν (TIP). Το γκρουπ αποτελείται κυρίως από Ουιγούρους που ξεκίνησαν να οργανώνονται από τα πρώτα κιόλας χρόνια του εμφυλίου και το καλοκαίρι του 2019, αριθμούσαν περί τις 30-40.000 μαχητές, σύμφωνα με τον Σύρο βουλευτή Fares Shehabi, ενώ το βρετανικό think tank τοποθετούσε τον αριθμό στις 20.000. Ανάμεσά τους φυσικά είναι και Τατζίκοι, Ουζμπέκοι, Τουρκμένοι. Πλέον εκτιμάται ότι οι Ουιγούροι με τις οικογένειές τους αριθμούν περί τα 10.000 άτομα.
Ο στρατός του Άσαντ, υποστηριζόμενος από τη Ρωσία, ξεκίνησε από τα νότια της επαρχίας Ιντλίμπ και απελευθερώνει σιγά σιγά, πόλεις και χωριά προχωρώντας προς τα σύνορα με την Τουρκία.
Ο Ερντογάν φυσικά και θέλει να το αποτρέψει αυτό. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να δεχτεί τόσες δεκάδες χιλιάδες τρομοκράτες και φανατικούς μαχητές στα εδάφη του. Θέλει πιθανώς να τους εγκαταστήσει εκεί ακριβώς που βρίσκονται δημιουργώντας μία μεγάλη κοινότητα φανατικών μουσουλμάνων, εγκατεστημένη μέσα στο συριακό έδαφος, έτοιμη να δράσει είτε ως buffer zone είτε ως βόμβα στα χέρια του Άσαντ, που θα εκραγεί όποτε επιθυμήσει το τουρκικό κράτος.
