Μακεδονικό: Όχι στη νατοϊκή «λύση»

Την ώρα που γρά­φο­νται αυτές οι γραμ­μές, φαί­νε­ται ότι ο Τσί­πρας και ο Ζάεφ κα­τα­λή­γουν στη συμ­φω­νία που θα διευ­κο­λύ­νει τη διεύ­ρυν­ση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Δυτ. Βαλ­κά­νια.

Είναι σαφές ότι οι δύο πλευ­ρές «τρέ­χουν» για να προ­λά­βουν πριν τη Σύ­νο­δο της ΕΕ στη Σόφια (28 Ιούνη) και τη Σύ­νο­δο Κο­ρυ­φής του ΝΑΤΟ μέσα στον Ιού­λιο. Οι ημε­ρο­μη­νί­ες είναι μια ακόμα από­δει­ξη ότι οι δυ­τι­κές Με­γά­λες Δυ­νά­μεις υπα­γο­ρεύ­ουν τους όρους της συμ­φω­νί­ας.

Ασφα­λώς δεν το κά­νουν «αμε­ρό­λη­πτα»: Οι ιμπε­ρια­λι­στές έχουν επί­γνω­ση των το­πι­κών συ­σχε­τι­σμών και ιε­ραρ­χούν τις συμ­μα­χί­ες τους. Τόσο το ΝΑΤΟ όσο και η ΕΕ έκα­ναν, με όλους τους τρό­πους, σαφές στον Ζάεφ ότι η «λύση» περ­νά­ει μέσα από την ικα­νο­ποί­η­ση των όρων της Αθή­νας, ανα­γνω­ρί­ζο­ντας στην ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά ρόλο «το­πάρ­χη», ρόλο συ­ντο­νι­στή της να­το­ποί­η­σης στα Βαλ­κά­νια.

Με την έν­νοια αυτή, η συμ­φω­νία απο­τε­λεί δι­πλω­μα­τι­κή και πο­λι­τι­κή νίκη του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού. Το «όνομα» (πι­θα­νό­τα­τα το Severna Makedonia – Βό­ρεια Μα­κε­δο­νία) είναι «σύν­θε­τη ονο­μα­σία, με γε­ω­γρα­φι­κό προσ­διο­ρι­σμό» όπως προ­έ­βλε­πε η «εθνι­κή γραμ­μή» εδώ και δε­κα­ε­τί­ες. Η συμ­φω­νία θα επι­κυ­ρω­θεί από τις Με­γά­λες Δυ­νά­μεις, θα αρ­χί­σουν τα βή­μα­τα υλο­ποί­η­σής της (με την πρό­σκλη­ση της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας στη Σύ­νο­δο της ΕΕ, αλλά όχι με την αναί­ρε­ση του ελ­λη­νι­κού «βέτο» στην εί­σο­δό της στο ΝΑΤΟ…), αλλά θα επι­κυ­ρω­θεί από την ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά εάν και όταν τε­λειώ­σει και τυ­πι­κά η απο­δο­χή της από τη μα­κε­δο­νι­κή πλευ­ρά (μετά το δη­μο­ψή­φι­σμα). Το «όνομα» θα ισχύ­ει «ένα­ντι όλων» και αυτό το erga omnes θα αφορά και τα εσω­τε­ρι­κά έγ­γρα­φα του γει­το­νι­κού κρά­τους. Η γλώσ­σα θα πε­ρι­γρά­φε­ται ως makedonski, όπως άλ­λω­στε έχει γίνει δεκτή στον ΟΗΕ από το 1977, χωρίς σο­βα­ρές αντιρ­ρή­σεις της Αθή­νας. Η εκ­κλη­σία θα με­το­νο­μα­στεί σε «της Αχρί­δας», για να κα­λυ­φθούν οι αντιρ­ρή­σεις της εδώ ιε­ραρ­χί­ας.

Η πε­ρι­γρα­φή αυτή ανα­δει­κνύ­ει με σα­φή­νεια τον κερ­δι­σμέ­νο και τον χα­μέ­νο. Είναι απο­τέ­λε­σμα της στε­νό­τε­ρης σύν­δε­σης της ελ­λη­νι­κής πλευ­ράς με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, στη βάση του ρήγ­μα­τος στην εμπι­στο­σύ­νη των Δυ­τι­κών απέ­να­ντι στην Τουρ­κία του Ερ­ντο­γάν. Είναι επί­σης απο­τέ­λε­σμα εσω­τε­ρι­κών με­τα­το­πί­σε­ων στη Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας: ο σλα­βο­μα­κε­δο­νι­κός εθνι­κι­σμός –όπως εκ­φρά­στη­κε με την πο­λι­τι­κή «αρ­χαιο­ποί­η­σης» του Γκρου­έφ­σκι– έφτα­σε σε αδιέ­ξο­δο, συ­να­ντώ­ντας την εξέ­γερ­ση της φτω­χής αλ­βα­νι­κής «συ­νι­στώ­σας» του πλη­θυ­σμού. Η επι­μο­νή σε νε­ό­τε­ρες εκ­δο­χές του «μα­κε­δο­νι­σμού» (στην ιστο­ρία του 19ου –20ού αιώνα) επα­νέ­φε­ρε έναν πα­λιό­τε­ρο αντί­πα­λο των ιδρυ­τών της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας: τον βουλ­γα­ρι­κό εθνι­κι­σμό. Αυτοί είναι πρα­κτι­κοί λόγοι που, μαζί με τις σχέ­σεις του Ζάεφ με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, σπρώ­χνουν με­γά­λο τμήμα του πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού στην όπως-όπως συμ­φω­νία με την Αθήνα. Αυτή η αγω­νιώ­δης ανα­ζή­τη­ση δρό­μου που θα ενι­σχύ­ει τις προ­ο­πτι­κές ενό­τη­τας και βιω­σι­μό­τη­τας της χώρας τους, με­τα­τρέ­πει σε αστεί­ους τους ισχυ­ρι­σμούς περί «αλυ­τρω­τι­σμού» της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας.

Όμως αυτά δεν απαλ­λάσ­σουν κα­θό­λου την ηγε­τι­κή ομάδα Τσί­πρα από τις κο­ρυ­φαί­ες πο­λι­τι­κές ευ­θύ­νες που ανα­λαμ­βά­νει. Ανέ­βη­καν στην κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία ως εκ­πρό­σω­ποι, τάχα, της Αρι­στε­ράς και προ­σπα­θούν να πα­ρα­μεί­νουν σε αυτήν ως η πιο φι­λο­α­με­ρι­κα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση στη μετά τη Με­τα­πο­λί­τευ­ση πε­ρί­ο­δο. Είναι γε­λοί­ος ο ισχυ­ρι­σμός ότι η επέ­κτα­ση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Δυτ. Βαλ­κά­νια θα έχει οτι­δή­πο­τε κοινό με την ανα­γκαία πο­λι­τι­κή ει­ρή­νης-φι­λί­ας και συ­νερ­γα­σί­ας στην πε­ριο­χή. Αντί­θε­τα, θα επι­φέ­ρει μια ρα­γδαία στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση (η Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας προ­ο­ρί­ζε­ται να γίνει μια γι­γα­ντιαία βάση στην «καρ­διά» των Βαλ­κα­νί­ων), θα εμπλέ­ξει τις το­πι­κές εκρη­κτι­κές αντι­θέ­σεις με τις ευ­ρύ­τε­ρες διε­θνείς (π.χ. με­τα­ξύ ΗΠΑ-Ρω­σί­ας), θα ανα­θερ­μά­νει πα­λιό­τε­ρα εθνι­κι­στι­κά σχέ­δια και, τε­λι­κά, θα φέρει ακόμα πιο κοντά τους πο­λε­μι­κούς εφιάλ­τες.

Υπο­χρέ­ω­ση της Αρι­στε­ράς είναι να πει ένα αντι­πο­λε­μι­κό-αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό-διε­θνι­στι­κό ΟΧΙ σε αυτή την κα­τά­πτυ­στη συμ­φω­νία. Άλ­λω­στε, η στάση της υπαρ­κτής Αρι­στε­ράς στη γει­το­νι­κή χώρα μας δεί­χνει το δρόμο. Ο συ­να­σπι­σμός Levica (Αρι­στε­ρά), έχο­ντας ένα ση­μα­ντι­κό ιστο­ρι­κό σύ­γκρου­σης με τον εθνι­κι­σμό στη δική του χώρα, απα­ντά: «Στο ΝΑΤΟ; Όχι, ακόμα και με το συ­νταγ­μα­τι­κό όνομά μας!».

Όμως αυτό το ΟΧΙ που οφεί­λου­με να αντι­τά­ξου­με στους Τσί­πρα, Κο­τζιά, Νί­μιτς και σία πρέ­πει απα­ραί­τη­τα να δια­χω­ρι­στεί απο­λύ­τως, χωρίς κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο σύγ­χυ­σης, με το εθνι­κι­στι­κό ΟΧΙ της Δε­ξιάς και της ακρο­δε­ξιάς. Οι οπα­δοί της θε­ω­ρί­ας «η μη λύση είναι η κα­λύ­τε­ρη λύση», παί­ζουν με τη φωτιά. Ο κίν­δυ­νος μιας δια­λυ­τι­κής κρί­σης στη γει­το­νι­κή χώρα είναι υπαρ­κτός και αυτό το εν­δε­χό­με­νο ση­μαί­νει ανα­κα­τα­νο­μές στα Βαλ­κά­νια, κρί­σεις που σχε­δόν ποτέ δεν λύ­νο­νται ει­ρη­νι­κά.

Ο απο­κλει­σμός αυτής της πο­λε­μι­κής προ­ο­πτι­κής απα­ντιέ­ται μόνο με αυ­θε­ντι­κή πο­λι­τι­κή ει­ρή­νης-συ­νερ­γα­σί­ας και φι­λί­ας με­τα­ξύ των λαών. Και αυτή, με τη σειρά της, δεν μπο­ρεί να «δια­με­σο­λα­βεί­ται» μέσω του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Το αρι­στε­ρό, αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό διε­θνι­στι­κό ΟΧΙ πρέ­πει να είναι σε ασυμ­βί­βα­στη εχθρό­τη­τα με τις ιδέες και τα πρό­σω­πα που πρω­το­στα­τούν στα εθνι­κι­στι­κά «συλ­λα­λη­τή­ρια». Οι ανα­φο­ρές σε έναν κά­ποιου τύπου «αλυ­τρω­τι­σμό» των γει­τό­νων μας είναι επι­κίν­δυ­νες, γιατί ανοί­γουν δρόμο για την ακρο­δε­ξιά επι­θε­τι­κό­τη­τα. Οι ομά­δες και τα πρό­σω­πα που συμ­με­τέ­χουν στην ορ­γά­νω­ση των συλ­λα­λη­τη­ρί­ων πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στούν ως αντί­πα­λοι, πρέ­πει να αντι­με­τω­πί­σουν «υγειο­νο­μι­κή ζώνη». Άλ­λω­στε, οι πρω­το­μά­στο­ρες του εθνι­κι­στι­κού ΟΧΙ στη Βό­ρεια Ελ­λά­δα είναι (ταυ­τό­χρο­να!) οι θερ­μό­τε­ροι υπο­στη­ρι­κτές των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, των μνη­μο­νια­κών αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων, της διά­λυ­σης όλων των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών κα­τα­κτή­σε­ων.

*Το άρθρο είναι προ­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά που κυ­κλο­φο­ρεί στις 13 Ιούνη, γραμ­μέ­νο αρ­κε­τά πριν το διάγ­γελ­μα Τσί­πρα. Οι όροι που ανα­κοι­νώ­θη­καν σε αυτό επι­βε­βαιώ­νουν ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο την “με­ρο­λη­ψία των ΝΑ­ΤΟ-ΕΕ” ως προς την “ικα­νο­ποί­η­ση των όρων της Αθή­νας” και τη “δι­πλω­μα­τι­κή και πο­λι­τι­κή νίκη του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού”. 

*Πηγή: rproject.gr