Μέχρι τώρα το μεγαλύτερο πρόβλημα με πολλούς πολιτικούς μας ήταν η ανυπαρξία έργου τους. Η αναποτελεσματικότητα ή ακόμη και η αδιαφορία που επεδείκνυαν. Ακόμα και η διαφθορά σε ορισμένες περιπτώσεις.
Αποτέλεσμα αυτού είναι να ταλαιπωρούμαστε και να μας ταλαιπωρούν τύποι χωρίς τη στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα. Πολιτικοί, που αναμασούν κουταμάρες και άλλα συναφή, απλώς για να κάνουν εντύπωση, για να πουν την παρόλα τους. Ακόμη και με αφορμή τις εθνικές επετείους! Νομίζουν ότι εάν πουν κάτι δήθεν διαφορετικό, αν προσθέσουν κάποια «εναλλακτική ερμηνεία» των ιστορικών γεγονότων θα κερδίσουν επικοινωνιακά και θα ξεχωρίσουν.
Πολιτική για πολλούς σημαίνει καριέρα και μόνο καριέρα. Προβολή και κοινωνική καταξίωση. Φιλοδοξία και εύκολη ζωή. Διαχείριση εξουσίας και απόλαυση προνομίων. Και επειδή έχουν την εύνοια ενός κομματικού συστήματος, που τους έχει εμποτίσει με μία κενή αυτοπεποίθηση, πιστεύουν ότι η πολιτική είναι βόλτα στα πράσινα λιβάδια με ξέπλεκες κοτσίδες. Παρασύρονται από το γεγονός ότι τα κόμματα θέλουν νέα, φρέσκα πρόσωπα, ή ισχυρούς ανθρώπους, που να βοηθούν ποικιλοτρόπως και έτσι φτιάχνουν μια άλλη ιδέα για τον εαυτό τους από αυτό που πραγματικά ισχύσει για την πολιτική τους επάρκεια.
Αποτέλεσμα αυτών είναι, μεταξύ όλων των άλλων, να έχουμε ένα δημόσιο λόγο στα όρια της γελοιότητας. Κι αν αντέχεται η ανικανότητα ως ένα βαθμό, η μπαρούφα δεν αντέχεται με τίποτα.
ΥΓ: Προς τι η παραίνεση κάποιων να ξεχάσουμε και να μην αναφερόμαστε στο ποιος προκάλεσε τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο; Να μην λέμε εναντίον ποιών και τίνος πράγματος πολεμήσαμε; Πολεμήσαμε ή όχι εναντίον του φασισμού και του ναζισμού; Φασίστες και ναζιστές δεν ήταν αυτοί που επιτέθηκαν στην Πατρίδα μας; Αν ήταν άλλοι οι επιτιθέμενοι θα κάναμε το ίδιο, ναι! Αλλά δεν ήταν άλλοι. Ούτε τότε, ούτε νωρίτερα, ούτε αργότερα. Φασίστες και ναζιστές ήταν. Τον φασισμό και τον ναζισμό πολεμήσαμε, δεν είναι ντροπή να το λέμε. Χρειάζεται να το λέμε για να μην ξαναζήσουμε τα ίδια, καθώς ο νεοφασισμός και ο νεοναζισμός εξακολουθούν να αποτελούν απειλή.
