Στη ζωή (και στην πολιτική σε όλες τις εκφάνσεις της) δεν υπάρχουν κενά, ούτε προβλήματα χωρίς λύση. Η αγνόηση των ζητημάτων, καθιστά τα ζητήματα ανύπαρκτα και άνευ σημασίας.
Ακόμη και αν δεν δοθεί «λύση» στο Σκοπιανό – περί αυτού η συζήτηση – η ίδια η ζωή θα δώσει την απάντηση. Και δυστυχώς μέχρι τώρα το έχει πράξει με τρόπο ανεπιθύμητο για τις επιδιώξεις όσων χάραξαν τη στρατηγική της χώρας, πιστεύοντας ότι οι «προσωρινές ονομασίες» και η διαρκής μετάθεση στο μέλλον, λειτουργεί προς όφελος της Ελλάδας.
Όπως είπε ξεκάθαρο ο μεσολαβητής του ΟΗΕ Νίμιτς, υπό την εποπτεία του οποίου ξεκινούν πάλι οι συζητήσεις των δύο πλευρών, ο όρος «Μακεδονία» είναι μέρος της εξεταζόμενης λύσης, καθότι περιλαμβάνεται ήδη στην προσωρινή ονομασία, ενώ με αυτό το όνομα έχουν αναγνωρίσει περισσότερες από 100 χώρες το βόρειο γείτονά μας.
Υπό αυτή την έννοια υπάρχουν δύο προοπτικές και μία ευχάριστη πλην απίθανη έκπληξη: Να συζητήσουμε όντως και να δεχθούμε μία τέτοια λύση – με το «Μακεδονία» μέσα. Ή να μην κάνουμε καμία κουβέντα, αφού το πλαίσιο περιλαμβάνει το «Μακεδονία». Η θετική έκπληξη θα ήταν να παρέμβαινε με τέτοιο τρόπο ο αμερικανικός παράγοντας, που να ικανοποιούσε θεαματικά την Ελλάδα, επιβάλλοντας στα Σκόπια ένα όνομα χωρίς το «Μακεδονία». Πέρα από απίθανο, αυτό θα γεννούσε ερωτηματικά και για τα ανταλλάγματα.
Αυτό λοιπόν είναι το πλαίσιο.
Το ερώτημα είναι: θα πάει όλος μαζί ο πολιτικός κόσμος (εξαιρουμένης φυσικά της ΧΑ) σε μία συμφωνία για τη λύση κι ας έχει το όνομα Μακεδονία ή θα επιλέξουν κάποιοι να πετροβολούν απ’ έξω για να εισπράξουν κομματικά οφέλη. Αν είναι μάλιστα κάποιο κόμμα της αντιπολίτευσης που θα διαφωνήσει, πάει κι έρχεται. Αλλά, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι ένα κόμμα που κυβερνά, όπως οι ΑΝΕΛ, που θα επιλέξουν το αντάρτικο, ήτοι την πατριδοκαπηλεία για λόγους καθαρά κομματικής επιβίωσης. Δεν γίνεται να τα έχεις όλα στη ζωή: να απολαμβάνεις την εξουσία, κάνοντας μόνο τα εύκολα και τα ευχάριστα και αφήνοντας τα δύσκολα όχι μόνο για τον συνεταίρο του στην κυβέρνηση, αλλά και στην αντιπολίτευση.
Εάν θέλεις να κυβερνάς παίρνεις τις ευθύνες σου. Εάν όμως διαφωνείς σε τόσο βασικά πράγματα – δικαίωμά σου φυσικά – τότε παίρνεις πάλι τις ευθύνες που προκύπτουν: άρεις την εμπιστοσύνη στου στην κυβέρνηση, αποχωρείς από αυτή και αφήνεις τα πράγματα να εξελιχθούν αναλόγως. Κατανοητό και σεβαστό. Δεν γίνεται όμως να απαιτείς να κυβερνάς με τις ψήφους των αντιπάλων του. Εκτός κι αν το επιτρέψει η αντιπολίτευση φυσικά. Η οποία πιάνεται συχνά κορόιδο, όταν προκύπτουν τέτοια θέματα. Έχει συμβεί στο παρελθόν, ίσως ξανασυμβεί. Αλλά εάν δεν προσφερθεί αυτή τη φορά, τα γάλατα θα σφίξουν για τους συγκυβερνώντες.
