Αντικομμουνισμός: Όσο πιο φαιός, τόσο πιο φαιδρός
Παρατήρηση 1η: Το άθροισμα των «θυμάτων του κομμουνισμού» δεν είναι «100 εκατομμύρια» όπως πληροφόρησε τους αναγνώστες της η «Εστία». Είναι 99.364.289… Ούτε ένας λιγότερος. Αλλά ούτε κι ένας περισσότερος.
Παρακαλούμε την «Εστία» να συγκρατήσει τον αριθμό, να μην ξανακάνει λάθος, γιατί σε αυτά τα θέματα πρέπει να είμεθα (ωραίο το λογιο-καθαρευουσιάνικο;) έγκυροι, έγκριτοι και ακριβείς.
Παρατήρηση 2η: Το πρωτοσέλιδο της «Εστίας» στηρίζεται, όπως διαπιστώσαμε, σε επιστολή αναγνώστη της. Αυτός είναι που «μέτρησε» τα «θύματα του κομμουνισμού», έστειλε γράμμα στην «Εστία» κι αυτή το έκανε πρώτο θέμα της. Αλλά δεν τα «μέτρησε» μόνος του. Όπως μας λέει ο αναγνώστης – επιστολογράφος της «Εστίας», ο αριθμός (που τον έκανε πρωτοσέλιδο η «Εστία») προκύπτει από τον «μελετητή Rodolf Rummel» (σσ: σε αυτόν θα ξανάρθουμε).
Και πάλι, όμως, ούτε ο επιστολογράφος μέτρησε σωστά, αλλά ούτε και οι υπεύθυνοι της «Εστίας». Τα «στοιχεία» του «μελετητή Rodolf Rummel» που καταγράφει η επιστολή – πρώτο θέμα της «Εστίας», όποιος έχει χρόνο για χάσιμο και τη διαβάσει θα διαπιστώσει ότι βγάζουν σαν «θύματα του κομμουνισμού» τον αριθμό 97 εκατομμύρια και κάτι ψιλά… Προς τι λοιπόν η στρογγυλοποίησις (ωραίο το καθαρευουσιάνικο;) και μάλιστα από ευγενικούς μαχητές κατά του ολοκληρωτισμού; Τι είναι οι άνθρωποι και τα εκατομμύρια θύματα, φιστίκια είναι να προσθέτουμε 2 και 3 εκατομμύρια για να βγει πιο πιασάρικος ο τίτλος; Θέλει μια προσοχή κι εδώ. Η εγκυρότητα που λέγαμε…
Παρατήρηση 3η: Αυτός ο Rodolf Rummel που ειδικευόταν, λέει, στην καταμέτρηση των θυμάτων κρατικής βίας (γενικώς), έβγαλε σε διάφορες εμβριθείς μελέτες του (μεταξύ αυτών το «The blue book of freedom») ότι στον 20ο αιώνα ο αριθμός των θυμάτων καθεστωτικής βίας ήταν 212 εκατομμύρια κι από αυτά τα 148 εκατομμύρια ήταν «θύματα του κομμουνισμού». Μετά, όμως, τα ξαναμέτρησε κι έβγαλε τα θύματα (γενικώς) στα 272 εκατομμύρια και του κομμουνισμού στα 110 εκατομμύρια. Στο επόμενο μέτρημα έβγαλε ότι τα θύματα (γενικώς) μπορεί να φτάνουν μέχρι και τα 400 εκατομμύρια (με τα «θύματα του κομμουνισμού» να παίζουν κάπου μεταξύ 110 και 148 – εντάξει τώρα, δεν χρειάζεται να είμεθα και τόσο λεπτολόγοι)…
Περιττό να πούμε ότι αυτός ο εξαίσιος «μελετητής» – και ουχί τενεκές- ήτο αναγνωρισμένος από όλα τα αντικομμουνιστικά ιδρυματο-παραρτήματα της CIA στις ΗΠΑ, είχε λάβει βραβείο μέχρι και από το American Political Science Association (ΑSPΑ) του οποίου διετέλεσε πρόεδρος ακόμα και ο Huntington (αυτός δηλαδή που επιχείρησε να αποδώσει την μεταψυχροπολεμική θηριωδία του καπιταλισμού όχι στον ιμπεριαλισμό, αλλά στην «σύγκρουση των πολιτισμών»).
Εν ολίγοις, αυτός που ενέπνευσε τον επιστολογράφο κι εκείνος με τη σειρά του θάμπωσε με τις γνώσεις του τους υπευθύνους της «Εστίας» είναι ένας από τους βασικούς κείθε του Ατλαντικού διακινητές μιας «επιστήμης» που δώθε του Ατλαντικού είχε για έμβλημά της εκείνο το έκτρωμα με τίτλο «Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού».
Παρατήρηση 4η: Μιας και το έφερε η κουβέντα, την επόμενη φορά που ο εκδότης της «Εστίας» κ.Φιλιππάκης (ο ίδιος που από τη «Δημοκρατία» μοιράζει βιβλία υπέρ των Χιτών και από την «Εσπρέσο» συνταγές ξεβρακώματος) θελήσει να επανέλθει από έντυπά του στα «θύματα του κομμουνισμού» ας πάει εκεί ακριβώς, στην πηγή, στην «Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού». Και μην του ξεφύγουν «στοιχεία» όπως:
Απόσπασμα πρώτο:
«Ο λαός προσκαλούνταν να παραβρεθεί στις δημόσιες δίκες των “αντεπαναστατών” οι οποίοι σχεδόν πανομοιότυπα καταδικάζονταν σε θάνατο. Παρακολουθούσαν τις εκτελέσεις φωνάζοντας “θάνατος – θάνατος” και παροτρύνοντας τους Ερυθροφρουρούς, που ασχολούνταν με το σταδιακό τεμαχισμό του θύματος. Συχνά έψηναν τα κομμάτια του και τα έτρωγαν ή υποχρέωναν την οικογένεια του θύματος να τα φάει, μπροστά στα μάτια του καταδικασμένου ο οποίος ζούσε ακόμα».
Όπως αντιλαμβανόμαστε, οι κομμουνιστές στην Κίνα, αφού έπιαναν το θύμα τους, του έκοβαν πχ το χέρι, φώναζαν μετά τον μπατζανάκη του (του θύματος) και τον έβαζαν (τον μπατζανάκη) να το φάει. Στις χειρότερες, δε, στιγμές, οι κομμουνιστές (πάντα αυτοί) έβγαζαν πχ το συκώτι του θύματος, κάθονταν απέναντι (από το θύμα), το έτρωγαν (μπλιαχ!) και κείνος (το θύμα) τους έβλεπε (που του έτρωγαν το συκώτι)…
Απόσπασμα δεύτερο:
«Επίσης απαγορεύτηκε το άναμμα της φωτιάς, ενώ πλησίαζε ο σκληρός χειμώνας. Οι ακρότητες της καταστολής είναι τρομακτικές: συστηματικοί βασανισμοί χιλιάδων κρατουμένων, παιδιά που δολοφονούνται και κατόπιν βράζονται για να χρησιμοποιηθούν σαν λίπασμα…»
Όπα! Να και τα παιδιά που βράζονται για να γίνουν λίπασμα! Αδίστακτοι αυτοί οι κομμουνιστές . Δε φτάνει που έβραζαν τα παιδιά. Απαγόρευαν και το άναμμα της φωτιάς (που προφανώς το επέτρεπαν μόνο για το βράσιμο των παιδιών)…
Απόσπασμα τρίτο:
«Οικογένειες αντάλλασσαν μεταξύ τους τα παιδιά τους για να τα φάνε (…) γονείς που μασούσαν το κρέας των παιδιών με τα οποία είχαν ανταλλάξει τα δικά τους (…) Ποιος τους είχε υποχρεώσει να καταβροχθίσουν, μες στα δάκρυα και τον πόνο άλλων γονιών, αυτό το ανθρώπινο κρέας (…)»;
Έλα μου ντε! Ποιός υποχρέωνε τους Κινέζους χωρικούς να τρώνε τα παιδιά τους (αφού πρώτα τα είχαν ανταλλάξει με τους γείτονές τους); Ο Μάο και οι κομμουνιστές , φυσικά…
Όσα διαβάσατε, είναι αποσπάσματα που περιέχονται στο εγκόλπιο του αντικομμουνισμού της ευήθειας, αυτό το ογκώδους βλακείας πόνημα, που κυκλοφόρησε προ 20ετίας ανά τον κόσμο υπό τον τίτλο «Η Μαύρη Βίβλος του κομμουνισμού».
Πρόκειται για το «ευαγγέλιο» μιας ομάδας πρωτόγονων αντικομμουνιστών, ανήκουσα στο είδος της «διανόησης» που σιτίζεται από τα ανάκτορα του εκάστοτε συστήματος (του ιδίου συστήματος που κάνει όμως μπίζνες με τους «κομμουνιστές» Κινέζους της Cosco…) με την υποχρέωση να υμνολογεί τους «Λουδοβίκους» και να λιβελογραφεί κατά των αντιπάλων τους.
Το «εγχειρίδιό τους» βρήκε οικονομική και πολιτική υποστήριξη απευθείας από τον κρατικό μηχανισμό της Γαλλίας και προωθήθηκε κατάλληλα σε όλες σχεδόν τις χώρες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Στην Ιταλία, ειδικά, εκδόθηκε από τον εκδοτικό οργανισμό του Μπερλουσκόνι. Κυκλοφοριακά πάτωσε, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τους ανά τον κόσμο χατζατζάρηδες να παραλαμβάνουν τη σκυτάλη από αυτό το «επιστημονικό χαμαιτυπείο» και να το διακινούν, αντιγράφοντας ολόκληρες παραγράφους από το περιεχόμενο αυτής της ανιστόρητης ιδεολογικής πανούκλας.
Παρατήρηση 5η: Πέραν της «Εστίας» τώρα, ο πόνος, εν γένει, των αστών δημοκρατών μας για τον «ολοκληρωτισμό» είναι γνωστός. Ποιος δεν γνωρίζει ότι – ειδικά αυτοί που θέλουν να συσχετίσουν τον κομμουνισμό με τον ναζισμό – έχουν απέραντη αγάπη στον άνθρωπο.
Όχι καλέ, δεν χρησιμοποιούν το σχήμα περί «ολοκληρωτισμού» ως πρόσχημα και όχημα του αντικομμουνισμού τους. Απλώς, παρότι ανθρωπιστές, δεν βρήκαν ακόμα χρόνο (δεν τους αφήνει, βλέπετε, ο ολοκληρωτικός και πλήρους απασχόλησης αντικομμουνισμός τους) να δαπανήσουν μια λέξη για να καταδικάσουν κανέναν άλλον (πλην του «κομμουνιστικού», βεβαίως) ολοκληρωτισμό. Πχ τον ολοκληρωτισμό που βρίσκεται πίσω από
- τον αφανισμό των εκατομμυρίων Ινδιάνων στην Αμερικανική ήπειρο,
- την αποικιοκρατία από τον Κολόμβο και την Ισαβέλλα, τον Ντε Γκολ και την Αλγερία , τον Λεοπόλδο του Βελγίου και το Κονγκό μέχρι το απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική,
- την δουλεία και την σκλαβιά των μαύρων σε μια χώρα που το 1955 ακόμα κυνηγούσε τη Ρόζα Παρκς γιατί παρότι μαύρη κάθισε στο κάθισμα του λεωφορείου,
- το ξεχέρσωμα των εκατομμυρίων αγροτών μαζί με τα κτήματά τους κατά τη φάση της πρωταρχικής καπιταλιστικής συσσώρευσης,
- τα εγκλήματα κατά εκατομμυρίων από την εταιρεία Ανατολικών Ινδιών,
- τον Μέτερχιχ, τον Βίσμαρκ, την Ιερά Συμμαχία, την Ιερά Εξέταση, την Οχράνα, τη CIA, τον Χούβερ, τον Μακάρθι και τις αγχόνες του Σικάγο,
- τις «δημοκρατικές» βόμβες στο Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα,
- τον… φιλελευθερισμό του Πινοσέτ, του Φράνκο, του Σομόζα, του Παπαδόπουλου, του Παττακού και του Μακαρέζου,
- τις Κρουπ και τις τράπεζες που έχρισαν τον Χίτλερ καγκελάριο, τις Ζήμενς που έφτιαξαν τα Άουσβιτς, τις Ντόιτσε Μπανκ που χρηματοδότησαν τα Άουσβιτς, τις Φάρμπεν/Μπάγερ που εφοδίασαν με κυκλώνιο Β τα κρεματόρια των Άουσβιτς,
- τις πολιτικές δολοφονίες από Κένεντι και Μάρτιν Λούθερ Κινγκ μέχρι Λουμούμπα και Λαμπράκη.
Ποιος δεν γνωρίζει αλήθεια πως όλοι αυτοί οι «χότζες» που κηρύττουν «δημοκρατία» πάνω στο «τείχος του Βερολίνου», που τους πνίγει ο πόθος για «ελευθερία» κόντρα στα σοβιετικά τανκς σε Πράγα και Βουδαπέστη, που νοιάζονται για το περιβάλλον και τον άνθρωπο μόνο όταν θυμούνται το Τσέρνομπιλ, έχουν διαπρέψει σε σιωπή όταν πρόκειται
- για τα Βιετνάμ και τα 200 πραξικοπήματα του «ελεύθερου κόσμου» ανά τον υπόλοιπο κόσμο ,
- για το παγκόσμιο πρόγραμμα μαζικών παρακολουθήσεων του Αμερικάνου και Ευρωπαίου «Μεγάλου Αδελφού» που αποκάλυψε ο Σνόουντεν και έχει φακελώσει όλο τον πλανήτη – σήμερα,
- για τους σημερινούς ναζί της Ουκρανίας και τους σημερινούς φασίστες από Βαλτικές χώρες και Βίζεγκραντ μέχρι Βραζιλία,
- για την Φουκουσίμα των Τζένεραλ Ελέκτρικ και τον πυρπολημένο από τις πολυεθνικές – σήμερα – Αμαζόνιο,
- για τον ολοκληρωτισμό της φτώχειας των 50 εκατομμυρίων που ζουν με συσσίτια στις ΗΠΑ, για τον 1 στους 2 που δεν μπορούν – σήμερα – στη Ρωσία να αγοράσουν φαγητό και ρούχα, για τα 120 εκατομμύρια των πεινασμένων και τα 30 εκατομμύρια των ανέργων – σήμερα – στην ΕΕ
- για τις σφαγές – σήμερα – σε Συρία, Λιβύη, Υεμένη, Ιράκ, Αφγανιστάν και για τις συμφωνίες πνιγμού και φυλάκισης χιλιάδων μεταναστών στο Αιγαίο και στην Ελλάδα – σήμερα.
***
Γνωστά λίγο πολύ τα παραπάνω. Εκείνο που αξίζει να τονιστεί είναι ότι ενώ το παρελθόν και το παρόν αυτού του συστήματος που λέγεται καπιταλισμός στάζει αίμα από όλους τους πόρους του, είναι σήμερα – κι ενώ υποτίθεται μάλιστα ότι «νίκησαν» – που τούτη η «ιστοριογραφία» του… «κονσερβοκουτιού» ή του «παιδομαζώματος» (για να θυμηθούμε και τα δικά μας) αποτελεί πλέον τον επίσημο λόγο των πολιτικών υπηρετών της πλουτοκρατίας σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Εκείνο που αξίζει να υπογραμμιστεί είναι ότι αυτό το αντικομμουνιστικό βρικολάκιασμα έφτασε να αποτελεί την πρώτη ύλη της πολιτικής της ΕΕ, από το Συμβούλιο της Ευρώπης μέχρι το Ευρωκοινοβούλιο. Το «αντικομμουνιστικό μνημόνιο» που ψηφίστηκε το 2006 βασίζεται πάνω ακριβώς στη λεγόμενη «Μαύρη Βίβλο».
Αυτό το πράγμα, που λέει ότι οι κομμουνιστές τρώνε παιδιά ή ότι τα βράζουν και τα κάνουν λίπασμα, το έκαναν απόφαση του Συμβουλίου της Ευρώπης τότε οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Σοσιαλδημοκράτες της ΕΕ. Μαζί. Σήμερα είναι οι ίδιοι που εκδίδουν ψηφίσματα για να συσχετίσουν τον ναζισμό με τον κομμουνισμό…
Τα παραπάνω θα ήταν απλώς γελοία (ιδίως όταν στο εσωτερικό της χώρας βλέπεις να «ιστοριογραφούν» σχετικώς οι «συγγενείς» και «φίλοι» των χιτών και των ταγματαλητών), αν δεν ήταν τραγικά. Τόσο τραγικά, όπως το περιέγραφε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης πριν από 25 χρόνια: «…η αντικομμουνιστική υστερία έκαμε τον ναζισμό να ξεχνιέται, και κάποτε και να αθωώνεται», έλεγε.
Σε κάθε περίπτωση (όσο κι αν ισχύει η παρατήρηση ότι αφού «νίκησαν», κι αφού αυτό είναι «τελεσίδικο», προς τι τόση πρεμούρα; ) ας μην ξεγελιόμαστε από το γεγονός ότι στην Ελλάδα υπάρχει ΚΚΕ, ότι υπάρχουν τόποι όπως η Καισαριανή, ο Χορτιάτης, το Κούρνοβο, το Χαιδάρι, η Μακρόνησος, η Γυάρος, ο Αη-Στράτης, η Ακροναυπλία, κι επομένως είναι αδύνατο η βρωμιά και η παραχάραξη να βρίσκει την απήχηση που κάποιοι θα επιθυμούσαν.
Η ουσία βρίσκεται στο γεγονός πως η ιδεολογία, η ιστορία και η πολιτική που διακινεί το Ευρωκοινοβούλιο, οι φαιοί εκπρόσωποι του παγκοσμίως λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου», τα έντυπα και τα ΜΜΕ τους, είναι οι ράγες πάνω στις οποίες κινείται συνολικά τόσο η «κεντροδεξιά» όσο και η «κεντροαριστερά» του κεφαλαίου. Ανεξάρτητα από τις στροφές της μιας ή της άλλης, αφού και οι δυο στην ίδια κατεύθυνση κινούνται, στον ίδιο Θεό πιστεύουν, με τα ίδια «εγχειρίδια» πορεύονται.
