Στις 4 του Μάρτη θα έχουμε εκλογές στην γειτονική μας Ιταλία. Εκλογές καθοριστικές όχι μόνο για την Ιταλία αλλά και για όλη την Ευρώπη μιας και η Ιταλία είναι σήμερα η Τρίτη οικονομική δύναμη μέσα στην Ε.Ε μετά την αποχώρηση της Μ. Βρετανίας.
Η Ιταλία όμως στην πραγματικότητα είναι μια πληγωμένη χώρα. ‘Έχουν εκτοξευτεί οι κοινωνικές ανισότητες, η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών είδε τα εισοδήματά του να μειώνονται τα τελευταία χρόνια, να χάνονται οι ευκαιρίες για μια καλύτερη ζωή, να χάνονται οι υπηρεσίες που απολάμβαναν. Οι Ιταλοί έχασαν την πρόσβαση ακόμη και σε βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στην Υγεία. Η Υγεία στην Ιταλία αφορά διαρκώς και περισσότερο την οικονομική κατάσταση του κάθε πολίτη, αφού 12 εκατομ. άνθρωποι δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα Υγείας.
Το δικαίωμα στην μόρφωση συνεχώς περιορίζεται, στο δημόσιο σχολείο στο πανεπιστήμιο και στην επιμόρφωση. Είναι μια από τις τελευταίες χώρες στην Ευρώπη σε ότι αφορά τους πτυχιούχους και κινδυνεύει να γίνει και η τελευταία χώρα σε εγγραφές στα πανεπιστήμια.
Η ανεργία παραμένει σε υψηλό επίπεδο. Το πρεκαριάτο , οι ελαστικές μορφές εργασίας, έχουν μετατραπεί στη μοναδική ευκαιρία όχι μόνο για τη νέα γενιά, αλλά και για μια στρατιά εργαζομένων που απασχολούνται σε ευκαιριακές εργασίες, χωρίς εγγυήσεις και κακοπληρωμένες. Οι μεταφορές για τους απλούς πολίτες και κυρίως τα τρένα για τον κόσμο που εργάζεται γύρω από τις μεγάλες πόλεις βρίσκονται στα χάλια τους. Όλο και λιγότερα καταναλωτικά αγαθά καρπώνονται οι Ιταλοί εργαζόμενοι και φτωχοποιούνται πλατιά λαϊκά στρώματα.
Τα τελευταία χρόνια η οικονομία της Ιταλίας πήγε πολύ πίσω γιατί στο όνομα της λιτότητας υιοθετήθηκαν οι πλέον λαθεμένες πολιτικές, γιατί προστατεύοντας τα συμφέροντα των ισχυρών επλήγησαν τα δικαιώματα της μεγάλης πλειοψηφίας του κόσμου. Κατακτήσεις που έγιναν με αίμα και θυσίες δεκαετιών από τον κόσμο της εργασίας και το αριστερό προοδευτικό κίνημα στη Ιταλία κτυπήθηκαν αλύπητα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά. Κατ΄ αρχάς στην Ιταλία θα πάμε στις εκλογές με ένα νέο εκλογικό σύστημα μεικτό. Πλειοψηφικό με μονοεδρικές και αναλογικό με εκλογικές περιφέρειες πολυεδρικές. Αυτό το εκλογικό σύστημα περιορίζει κατά κύριο λόγο τα μικρά κόμματα και ενισχύει του μεγάλους συμμαχικούς σχηματισμούς.
Η κυρίαρχη εθνική αστική τάξη της Ιταλίας κατάφερε να λύσει οριστικά ή καλύτερα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα το πρόβλημα της κυβερνητικής διαχείρισης της χώρας, της αποκαλούμενης governance, γιατί ο εκλογικός νόμος που έκαναν δεν είναι ένας κλασικός εκλογικός νόμος πριμοδότησης του δικομματικού ή έστω του διπολικού συστήματος, αλλά ένας νόμος που επιβάλλει τη διαμόρφωση μεγάλων συνασπισμών μετά τις εκλογές.
Είναι σημαντικά τα γεγονότα που κατεγράφησαν στο θέμα αυτό αυτή την περίοδο όταν το Δημοκρατικό Κόμμα, το Κίνημα Πέντε Αστέρων, και η Δεξιά του Μπερλουσκόνι υπογράμμισαν ότι συμφωνούν να προχωρήσουν ακόμα και σε έναν μεγάλο συνασπισμό για τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης μετά από πρωτοβουλία και υπό τις οδηγίες του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις πάντως ο κεντροδεξιός συνασπισμός είναι μπροστά . Η Φόρτσα Ιτάλια του Silvio Berlusconi κερδίζει έδαφος . Η ξενοφοβική Λίγκα του Matteo Salvini, ο οποίος απομάκρυνε το «βορρά» από τον τύτλο, συνεχίζει να χάνει έδαφος λόγο του ότι έχει περιορισμένο στελεχικό δυναμικό αλλά και κοινωνική βάση στην Νότια και νησιωτική Ιταλία.
Η τελευταία δημοσκόπηση της 10 Φλεβάρη 2018 μας έδωσε τα παρακάτω στοιχεία.
Κεντροδεξιά 37% Κίνημα 5 Αστέρων 28% Κεντροαριστερά 27%
Αναλυτικά οι βασικές πολιτικές δυνάμεις παίρνουν
Κιν.5 Αστερ. 28% Δημ.Κόμμα 22% ΕκΙ ( Ελεύθεροι και Ισοι ) 5%,
Φόρτσα Ιταλία 16% ; Λίγκα 15%; FdI 5%
Στις 5 Φεβρουαρίου 2018 αντίστοιχα είχαμε.
Κιν.5 Αστ 24- 26,9%, Δημ.Κόμμα 22-23%, Φόρτσα Ιτάλια 16-17%, Λίγκα 11-13%, Ελ. Και Ισ. 5-7%
23 του Γενάρη 2018 είχαμε.
Κεντροδεξιά 37,7%, Κεντροαριστερά 28%, Κιν.5 Αστερ. 27%, Ελ. Και Ισ. με τον Pietro Grasso 6.1%
Από την Δεξιά
Casapound 0.6% ( Φασίστες) Φόρτσα Ιταλία 18%, Λιγκα 14%,
Φρατ.Ιταλ. 4%,
«Εμείς για την Ιταλια» + UDC ( Δεξιοί πρώην Χριστιανοδημοκράτες) 2,4%
Κέντρο – Κεντροαριστερά – Ριζοσπάστες – Πράσινοι
Δημ. Κόμμα ( Ευρ. Σοσιαλ. Κόμμα ) 24,%,
Λαικός Συνασπισμος με τον Lorenzin (Εναλακτική Λαικη + Ιταλια των Αξιών + Κεντρώοι για την Ευρώπη του Pierferdinando Casini + Λαικη Ιταλια με τον Giuseppe De Mita και Δημοκρατία της Αλληλεγγύης) 1,2%, (πρώην κεντρώοι Χριστιανοδημοκράτες.)
Ευρώπη με την Εμμα Μπονίνο και Μπρούνο Ταμπάκι ( Πρώην Ριζοσπάστες- Πανελα) 1,8%
Insieme-Ulivo ( Μαζί- Ελιά ) Σοσιαλιστικό Κόμμα + Πρασινοι + ομαδα του Προντι και του σημερινού πρωθυπουργού Τσεντιλόνι) 0,4%,
SVP-Südtiroler Volkspartei ( αυτονομιστές) 0,3%
Αριστερά
Ελεύθεροι και Ισοι με τον Pietro Grasso Grasso Boldrini 6%
Κομμουνιστικό Κόμμα με τον Μάρκο Ρίζο 0,6%
ΕΞΟΥΣΙΑ στον ΛΑΟ (Potere al popolo) – Κομμουνιστική Επανίδρυση με τον (Viola Carofalo) 1,5-2%
ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ (Per una Sinistra Rivoluzionaria) Claudio Bellotti – Τροτσκιστές 0,5-1 %
Σε όλες τις δημοσκοπήσεις το κίνημα 5 αστέρων φαίνεται να είναι σταθερά εδραιωμένο ως το πρώτο κόμμα στην Ιταλία. Δεν συμμετέχει μέχρι στιγμής ο Πέππε Γκρίλο ανοικτά στον προεκλογικό αγώνα. Το Ιδεολογικό και πολιτικό μίγμα αυτού του πολιτικού υποκειμένου θα δοκιμαστεί όμως σκληρά κύρια στις περιοχές όπου βρίσκεται ως δύναμη κυβέρνησης στην Τοπική Αυτοδιοίκηση μεγάλων αστικών κέντρων. Εκεί στην κυριολεξία τα έκανε «θάλασσα» και πολύ πιθανόν γι΄ αυτό και μόνο τον λόγο ίσως θα έχει σημαντικές απώλειες στις εκλογές.
Το Δημοκρατικό Κόμμα του Μ. Ρένζι σίγουρα θα πληρώσει την αιμορραγία της διάσπασής του από το Mdp ( Μπερσάνι – Ντ΄Αλέμα κ.λ.π) και τμημάτων που πήγαν στην Ιταλική ριζοσπαστική Αριστερά. Όλες αυτές οι δυνάμεις που εγκαταλείπουν το Δημοκρατικό Κόμμα ενώνονται μαζί με άλλες δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και έφτιαξαν το νέο πολιτικό υποκείμενο με το όνομα Ελεύθεροι και Ισοι με επικεφαλής τον πρώην πρόεδρο της Γερουσίας Piero Grasso
Στο μεγάλο ζήτημα της ευρωπαϊκής πορείας της Ιταλίας πρέπει να διευκρινιστεί ότι την ΕΕ και την Ευρωζώνη αμφισβητούν σήμερα στην Ιταλία με διαφορετική επιχειρηματολογία φυσικά κύρια στο θέμα των πολιτικών λιτότητας από τα δεξιά η Φόρτσα Ιτάλια του Σίλβιο Μπερλουσκόνι και η Λίγκα αλλά και από τα αριστερά ορισμένα στελέχη μέσα στο νέο πολιτικό υποκείμενο (Ελεφθ.και Ισ.) με την ομάδα Φασσίνα και δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς ( ΚΚΙ με το Ριτσο και Επαναστατική Αριστερά με τον Μπελλόττι) . Το σημαντικότερο πάντως είναι ότι αυτή την ευρωζώνη αμφισβητεί σήμερα και ένα μεγάλο μέρος της εθνικής αστικής τάξης στην Ιταλία που βλέπει ότι με τις πολιτικές της Γερμανίας έχει σημαντικές απώλειες στα κερδη της.
Στην Κομμουνιστική Επανίδρυση που συμμετέχει και στο ΚΕΑ η κατάσταση είναι αρκετά μπερδεμένη στα μεγάλα αυτά θέματα. Η Κομ.Επαν. πιθανόν να πληρώσει δυστυχώς τις λαθεμένες επιλογές συμμαχιών που έκανε τα προηγούμενα χρόνια υπό την ηγεσία του Πάολο Φερρέρο στο χώρο της Τ.Αυτοδ. και όχι μόνο. Πάντως σήμερα η Κ.Επαν. εχει δηλώσει κατηγορηματικά ότι δεν θα στηρίξει καμιά κυβέρνηση Κεντροαριστερού σχεδιασμού.
Γενικό συμπέρασμα
Αυτές οι εκλογές μέχρι αυτή την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι στην κυριολεξία βουβές, χωρίς μεγάλη λαϊκή συμμετοχή μέχρι τώρα. Υπάρχει φόβος η αποχή να είναι αρκετά μεγάλη.
Απ΄ ότι δείχνουν τα πράγματα πολύ πιθανόν με τις εκλογές του 2018 να επανέλθει η καθαρή ιστορική Δεξιά στην κυβέρνηση της Ιταλίας. Κύριος αίτιος αυτής της δεξιάς ανατροπής είναι η απαράδεκτη αντεργατική πολιτική όλων των κυβερνήσεων της Κεντροαριστεράς και του Ματέο Ρένζι ειδικότερα που υποτάχθηκαν πλήρως στην κυριαρχία της οικονομικής πολιτικής που επέβαλε η Γερμανία μέσα στην Ευρωζώνη. Θα ήταν όμως λάθος εάν δεν βλέπαμε και την ανεπάρκεια της ριζοσπαστικής ταξικής αριστεράς να αρθρώσει έναν ενωτικό και εναλλακτικό πολιτικό λόγο. Πολύ πιθανόν όλες οι δυνάμεις στην Ιταλία που δεν θέλουν να χάσουν τελείως την αριστερή τους διαφορετικότητα μετά τις εκλογές να επανεξετάσουν πολλά ζητήματα και προπαντός αυτό του πολιτικού πολυκερματισμού τους.
Ο Βασίλης Πριμικηρης είναι μέλος του Π.Σ. της ΛΑ.Ε.
