Είχα την τύχη να επισκεφτώ αρκετές φορές το Άγιο Όρος, την εποχή μάλιστα της ακμής της συζήτησης για την νεορθοδοξία. Λόγω και κάποιας έμμεσης γνωριμίας με τον Κωστή Μοσκώφ, βρέθηκα σε ενδιαφέρουσες συζητήσεις με τους ιδιαίτερα φιλόξενους μοναχούς. Ομολογώ ότι το ήρεμο περιβάλλον, ο τρόπος μιας ζωής έξω από την πραγματική ζωή και η θεωρητική ενασχόληση για την επόμενη μέρα, την μετά-θάνατον και την επικοινωνία με τα θεία, η και το «άγγιγμα του αρχαγγέλου» στο σήμερα, σε έκαναν να αναζητάς τακτικά, το τότε σχετικά ήσυχο, από επισκέπτες Άγιο Όρος.
Όμως μια δεύτερη σκέψη ερχόταν πάντα στο μυαλό μας. Πόσο μεταφυσική και μυστικισμό φέρνουν απάνω τους και οι διάφορες τάσεις της αριστεράς και της κοινωνικής επανάστασης; Το ΚΚΕ τότε, μάλλον ήταν πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα από ότι σήμερα.
Σήμερα, μετά την αποτυχία -τουλάχιστον μέχρι τώρα- του λεγόμενου αντιμνημονιακού χώρου και αριστεράς να συγκροτήσει ένα Λαϊκό Μέτωπο και μια πειστική εναλλακτική λύση στην Ευρω-Ενωσιακή βαρβαρότητα, πολλοί -ιδίως παλιά μέλη του ΚΚΕ- προτείνουν την ενίσχυσή του, ως μοναδική απάντηση. Το ίδιο το ΚΚΕ έχει ως γραμμή την απεύθυνση σε πρόσωπα (ποτέ σε συλλογικότητες), της αριστεράς, με την γραμμή όχι της κυβερνητικής λύσης, αλλά της αντιπολίτευσης.
Σε μια πατρίδα, που βρίσκεται στην μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση που έχει γνωρίσει ποτέ χώρα μέσου ή υψηλού βαθμού κεφαλαιοκρατικής ανάπτυξης, το να μην έχει άμεση απάντηση ένα κομμουνιστικό κόμμα συνιστά σίγουρα απόδραση στο Άγιο Όρος. Είναι σαφές, λόγω της οικονομικής και της συνεπακόλουθης δημογραφικής καταστροφής ότι η χώρα και ο λαός της, δεν έχουν μεγάλα χρονικά περιθώρια. Σύντομα, η κατάσταση θα είναι μη αναστρέψιμη.
Ένα κομμουνιστικό κόμμα θα έπρεπε να γνωρίζει-κάτι που το ίδιο ανέλυε από τη δεκαετία του 50– ότι η παρούσα κρίση στην Ελλάδα είναι αποτέλεσμα της συμμετοχής της στην ευρωπαϊκή ενοποίηση. Επίσης ότι, η παραμονή της χώρας στις παρούσες ευρωπαϊκές συντεταγμένες, είναι, που απαγορεύει την υπέρβαση της κρίσης, γιατί στερεί την χώρα από τα απαραίτητα μέσα οικονομικής πολιτικής (που έχουν εκχωρηθεί στην ΟΝΕ και στην Ε.Ε.) . Τέλος, χωρίς έξοδο από τους σιδερένιους κανόνες του ευρώ, καμία βελτίωση δεν είναι εφικτή, όση αντιπολίτευση και να κάνει ή να πουλάει κανείς, αλλά αναμένεται επιδείνωση των συνθηκών επιβίωσης, σε όλα τα επίπεδα. Συνεπώς, αυτά που λέει σήμερα το ΚΚΕ, είναι ευχολόγια και αέρας κοπανιστός. Αν θέλεις να βελτιώσεις την κατάσταση της «εργατικής τάξης» πρέπει τουλάχιστον, να κόψεις τον γόρδιο δεσμό της ευρωζώνης.
Τι έκανε άλλωστε το ΚΚΕ την τελευταία δεκαετία για να «επιβραβευτεί» με την ψήφο μας; Γιατί άφησε τον ΣΥΡΙΖΑ να καπηλευτεί το αγωνιστικό αίσθημα του λαού και να το καταστρέψει; Γιατί δεν έγινε το ίδιο το κέντρο του αγώνα;
Αντίθετα το 2008, στην εξέγερση της νεολαίας, θα πήγαινε στον σοσιαλισμό χωρίς μια σπασμένη βιτρίνα. Όταν ξέσπασε η κρίση στον Νότο της ευρωζώνης, δήλωσε δια της Αλέκας Παπαρήγα, ότι η μοναδική δι-έξοδος που υπήρχε για την Ελλάδα, η έξοδος από το ευρώ, θα ήταν καταστροφή. Προσπάθησε έτσι, να ακυρώσει κάθε εναλλακτική δυνατότητα. Στην μεγάλη έξαρση του Λαϊκού Παράγοντα στην πλατεία Συντάγματος, ήταν απέναντι. Όταν τέθηκε το θέμα της αντιμνημονιακής-αριστερής κυβέρνησης έκανε το «κουνέλι» και οδηγήθηκε στις εκλογές του 2012 σε ποσοστό 4,5%. Αντί τότε, να δεχθεί την πρόσκληση Τσίπρα για κυβερνητική συνεργασία, βάζοντας τους όρους του αυτό, που σε περίπτωση «σκληρής», δηλαδή της αναμενόμενης στάσης, από την Ε.Ε., σε ζητήματα χρέους-λιτότητας-οικονομικής πολιτικής, θα φεύγαμε από το ευρώ, απάντησε: «δεν με ενδιαφέρει η λύση της κρίσης», δηλαδή η κυβέρνηση. Ούτε προσπάθησε να ξεσκεπάσει τότε τον Τσίπρα, ούτε προσέφερε σε ένα εναλλακτικό σχέδιο αλλάζοντας τους πολιτικούς συσχετισμούς, γιατί ένα από τα δύο θα συνέβαινε. Στο δημοψήφισμα απείχε και δεν οργάνωσε μια δυναμική απάντηση όταν καταλύθηκε για μια ακόμη φορά η ελληνική δημοκρατία με την μετατροπή του 62% του ΟΧΙ σε ΝΑΙ. Ακόμη και σήμερα δεν καταλαβαίνουμε τι εννοεί όταν λέει ότι η έξοδος από το ευρώ και την Ε.Ε. μπορεί να είναι υπέρ του ελληνικού κεφαλαίου και εις βάρος των εργαζομένων. Ο κατάλογος της συμβολής στην «μη εναλλακτική», στο δόγμα του ΤΙΝΑ, είναι μακρύς για το ΚΚΕ. Γιατί λοιπόν να τους επιβραβεύσουμε με την ψήφο μας;
Δεν ξέρω αν η εσωκομματική ζωή του ΚΚΕ έχει την ομορφιά των αγιορειτών μοναχών. Πολύ αμφιβάλλω, γιατί υπάρχει ο μηχανισμός των επαγγελματικών και κομματικών στελεχών, που ως αυτοτελής μηχανισμός σκέφτεται περισσότερο την αναπαραγωγή του, παρά την ζωή και το συμφέρον της κοινότητας. Η σύγχρονη πολιτική του στάση του παραπέμπει σε αίρεση της ορθοδοξίας και στη μετά-θάνατον σοσιαλιστική ζωή αποδεχόμενο τα καθημερινά μαρτύρια των εργαζομένων και της νεολαίας . Μπορεί κάποιοι σύντροφοι να έλκονται από την ατμόσφαιρα του Αγίου Όρους, όμως πιστεύω ότι, είναι καλύτερα να πάνε ένα ταξίδι στο Άγιο Όρος, και να το επισκεφτούν πραγματικά. Στις 7 Ιουλίου ιδιαίτερα, θα έχει και πολύ ησυχία…..
Και όμως (κάποτε;) το ΚΚΕ και η ελληνική αριστερά είχε στις τάξεις της ανθρώπους που πάταγαν στη Γη, με άρτιες αναλύσεις και ως άνθρωποι έκαναν φυσικά και πρακτικά λάθη. Αλλά είναι καλύτερα να κάνεις σοβαρό λάθος, παρά να μην ασχολείσαι με τα επίγεια. Τέτοιος κομμουνιστές και αριστερούς μας θυμίζει, η έκδοση παλαιών κειμένων του Ν. Ζαχαριάδη, Ν. Κιτσίκη, Γ. Ιμβριώτη, Δ. Μπάτση, Η. Ηλιού, υπό τον τίτλο: «Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟΝ ΛΑΚΚΟ ΤΩΝ ΛΕΟΝΤΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑϊ ΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ», υπό την επιμέλεια του «Ινστιτούτου Κοινωνικών Ερευνών Δημήτρης Μπάτσης», εκδόσεις Matura. Στην Εισαγωγή μάλιστα του Θ. Μαριόλη, υπό τον τίτλο «Η Αντίδραση στην Ελλάδα» εκτίθεται συνοπτικά και το περίγραμμα μιας Νέας Οικονομικής Πολιτικής, που θα μπορούσε να εφαρμοστεί σήμερα, για έναν Ελεύθερο Λαό σε μια Ελεύθερη Ελλάδα, δένοντας την «παλαιά» ανάλυση με την σύγχρονη, εμφανίζοντας την συνέχεια.
Από αυτές τις εκλογές, δεν φαίνεται ότι θα προκύψει κανένα κόμμα στο κοινοβούλιο, που να διαθέτει κάποιο ουσιαστικό εναλλακτικό πρόγραμμα για την υπέρβαση της κρίσης, Δυστυχώς, όποιο και να είναι το αποτέλεσμα των εκλογών, όπως διαμορφώθηκαν οι συνθήκες, ο ελληνικός λαός και όλοι μας θα δώσουμε ραντεβού στις 8 Ιουλίου, στα γουναράδικα. Εκτός αν εκεί που ελλοχεύει η απόλυτη καταστροφή, αναδυθεί η σώζουσα ισχύς. Αν φυτρώσουν δηλαδή, κάποιοι παγωμένοι σπόροι του ΕΑΜ.
Κλείνοντας, δεν μπορώ να μην κλέψω όλο το παρακάτω απόσπασμα από ένα παλαιότερο άρθρο του Θ. Μαριόλη που περιγράφει συνοπτικά την α-συνέχεια που επικρατεί: Από τότε μέχρι σήμερα μεσολάβησαν πολλά. Ωστόσο, από μία, ορισμένη άποψη, τίποτε δεν μεσολάβησε. Ήδη το 1881, ο Karl Marx, σε μία απάντησή του σε Ολλανδούς Σοσιαλιστές, τόνιζε: «Καμία εξίσωση δεν μπορεί να λυθεί, εκτός εάν τα στοιχεία της λύσης της ενέχονται στους όρους της. […] Η δογματική και κατ’ ανάγκην φανταστική αναμονή του προγράμματος δράσης μίας μελλοντικής επανάστασης απλώς μας εκτρέπει από εκείνον τον αγώνα, ο οποίος πρέπει να γίνει σήμερα. […] Τα συνέδρια των εργαζομένων ενός έθνους, ιδίως τα σοσιαλιστικά, τα οποία δεν συνδέονται με τις άμεσες δεδομένες συνθήκες σε αυτό το έθνος, δεν είναι απλώς άχρηστα αλλά επιβλαβή. Πάντα θα ξεθωριάζουν σε αμέτρητες, μπαγιάτικες κοινοτοπίες».
Ό,τι πράγματι μεσολάβησε αποτυπώνεται ως εξής: Οι αλλοπρόσαλλες συλλήψεις μίας οιονεί-ομάδας οιονεί-τροτσκιστών της Κατοχής (εκείνης του Ά. Στίνα) αφενός επικράτησαν και σε ανοίκειους, ως προς αυτές, χώρους, κόμματα και οργανώσεις (γιατί και πώς;), και αφετέρου συν-ολοκληρώθηκαν με εκείνες τις συλλήψεις, οι οποίες πάντοτε παλινδρομούσαν ανάμεσα στη «Θεωρία της Ψωροκώσταινας» και στην «Ιδεολογία της Μεγάλης Ιδέας». Έτσι, διαμορφώθηκε το θέαμα μίας ψευδο-αντιπαράθεσης ανάμεσα σε δύο φαινομενικά ασυμβίβαστους πόλους.
Ώστε, «Ούτε ευρώ, ούτε δραχμή. Επανάσταση σοσιαλιστική» ή, έστω, «Επίτευξη μίας διαφορετικής συμφωνίας με την Ευρωζώνη προς όφελος των λαϊκών τάξεων»; Πολύ ωραία. Αφού, όμως, τόσο τα περί «σοσιαλιστικής επανάστασης» όσο και τα περί «διαφορετικής συμφωνίας με την Ευρωζώνη» αποδείχθηκαν διαρκείς κενολογίες, γιατί ήταν, εξαρχής, ανυπόστατα, τι απέμεινε; Και ευρώ, με κλειστά καλοριφέρ, και βαθιά υποτίμηση μισθών και περιουσιών, και υπερ-δεκαετής οικονομική, κοινωνική και πολιτειακή αποσάθρωση, σε ζημία – και – των «λαϊκών τάξεων». Εν τέλει, τι άλλο; Προφανώς, και «Πρέσπες».
*Μονή Σταυρονικήτα
