Πόσα και πόσα δεν γράφτηκαν πριν και μετά το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Καταλονία ς, σχετικά με την αποφασιστικότητα της καταλανικής αστικής τάξης και της κυβέρνησης του Πουιγκντεμόντ να προχωρήσει σε ρήξη, πέραν των όποιων συνεπειών! Στη βάση αυτής της εκτίμησης στηρίχτηκε άλλωστε και η πεποίθηση ακόμη και πολλών αριστερών ότι η διεκδίκηση της καταλανικής ανεξαρτησίας δεν είναι παρά υπόθεση της τοπικής αστικής τάξης, που νιώθει εξαιρετικά ισχυρή ώστε ν’ απαλλαγεί από τα βαρίδια των περιορισμών που ορίζει η σχέση με τη Μαδρίτη.
Να, όμως, που, πριν αλέκτορα φωνήσαι, η καταλανική πολιτική ηγεσία ανέκρουσε πρύμναν. Με εκφρασμένη τη θέληση της τεράστιας πλειοψηφίας των καταλανών ψηφοφόρων για εθνική ανεξαρτησία, η ματαίωσή της με τη μετάθεσή της στο μέλλον μετά από συνομιλίες και συμβιβασμούς, δεν έδειξε παρά ότι το καταλανικό κεφάλαιο και η πολιτική του εκπροσώπηση έχει άλλη προτεραιότητα, πιο μεγάλη και πιο σοβαρή για το ίδιο και τα συμφέροντά του.
Πρόκειται για τη σταθερή προσήλωση στον ευρωπαϊκό δρόμο της Καταλονίας, όπως ορίζεται από τη σχέση της με την Ε.Ε. Η βεβαιότητα πως μια ανεξάρτητη Καταλονία θα βρισκόταν εκτός Ε.Ε., εξαιτίας ενός επίσης βέβαιου ισπανικού βέτο, υποχρεώνει σε υπαναχώρηση, παρά την εκδήλωση της λαϊκής θέλησης, που συνοδεύτηκε μάλιστα και από ηρωικές εκδηλώσεις αντίστασης στην απόπειρα βίαιης ματαίωσης του δημοψηφίσματος.
Για το καταλανικό κεφάλαιο και την πολιτική του εκπροσώπηση, τα άμεσα συνδεδεμένα με την Ε.Ε. ιδιαίτερα ταξικά συμφέροντα τίθενται υπεράνω των συμφερόντων του καταλανικού λαού. Ο οποίος, εντούτοις, εξακολουθεί να έχει τον λόγο. Διαθέτοντας και την πολιτική του έκφραση, καθώς η καταλανική Αριστερά (με την κύρια δύναμή της, τη Λαϊκή Ενότητα –CUP) φαίνεται αποφασισμένη να δώσει μέχρι τέλους τον αγώνα για την εθνική αποκατάσταση.
Που όλο και περισσότερο συνδέεται άμεσα με τα συμφέροντα των κυριαρχούμενων λαϊκών τάξεων και με την προοπτική μιας διαδικασίας ρήξης όχι μόνο με το Βασίλειο της Ισπανίας αλλά και με την Ε.Ε.