Του Νίκου Μπογιόπουλου
«Αν καταλαβαίνετε τι ψηφίζετε καλώς. Αλλά αν δεν καταλαβαίνετε, τότε υπάρχει θέμα, γιατί ψηφίσατε ενάντια στην εισήγησή μου»…
Mε αυτό τον γλυκό και απολύτως συντροφικό τρόπο απευθύνθηκε ο κ.Τσίπρας στους συνέδρους του κόμματός του, όταν στην ψηφοφορία που διεξήχθη για τη σύνθεση της νέας Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, η πρότασή του μειοψήφησε…
Το αποτέλεσμα ήταν τελικά – και μετά την παρέμβαση Τσίπρα – η ψηφοφορία να επαναληφθεί. Και τότε βγήκε το… σωστό αποτέλεσμα. Δηλαδή εγκρίθηκε εκείνο που είχε εισηγηθεί ο κ.Τσίπρας. Το οποίο, όμως, αρχικά, είχε απορριφθεί…
Φυσικά ο τρόπος με τον οποίο ψηφίζουν, ξεψηφίζουν και ξαναψηφίζουν οι σύνεδροι του ΣΥΡΙΖΑ, είναι απολύτως δική τους, κομματική τους υπόθεση.
Δική τους, κομματική τους υπόθεση, είναι να τους κατσαδιάζει ο πρόεδρός τους ότι δεν καταλαβαίνουν. Δική τους, κομματική τους υπόθεση, να υφίστανται τις συνέπειες όταν τολμούν να ψηφίζουν εναντίον του. Δική τους, κομματική τους υπόθεση, να επικυρώνουν με την ψήφο τους την κατηγορία – του προέδρου τους – ότι κάποιο θεματάκι υπάρχει με την αντιληπτική τους ικανότητα.
Σε κάθε περίπτωση το δημοκρατικό μήνυμα εστάλη: Όποτε στο ΣΥΡΙΖΑ κάνουν την αποκοτιά να ψηφίζουν κάτι που δεν εγκρίνει ο κ.Τσίπρας, θα… ξαναψηφίζουν. Έτσι. Για να μάθουν να φέρονται. Και για να μάθουν να ψηφίζουν «όπως πρέπει».
Είπαμε. Αυτά είναι εσωκομματικά τους θέματα. Όμως, όπως είπε ο κ.Τσίπρας μετά τη λήξη των εργασιών του συνεδρίου, «η ολοκλήρωση του Συνεδρίου μας είναι η αρχή μιας νέας σχέσης του ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνία».
Κι από δω και πέρα είναι που ξεκινά το πρόβλημα. Γιατί τι είδους «νέα αρχή» στη σχέση του με τηνκοινωνία να περιμένει κανείς από ένα κόμμα του οποίου οι συνεδριακές αρχές καθορίστηκαν από συνέδρους οι οποίοι αποδέχτηκαν με τη στάση τους ότι «δεν καταλαβαίνουν» ορισμένα, τουλάχιστον, απ’ όσα ψηφίζουν;
