“H Ελλάδα φοβάται την αναβίωση της ακροαριστερής βίας” εκτιμά ο αρθρογράφος της εφημερίδας Politico, φιλοξενώντας δηλώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη που κάνει λόγο για «κίνδυνο για τη δημοκρατία». Πιο συγκεκριμένα, ο πρόεδρος της ΝΔ (κι «εν αναμονή πρωθυπουργός» σύμφωνα με πολλούς αναλυτές) υποστηρίζει ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που έχει εσωτερική τρομοκρατία, προερχόμενη από την άκρα αριστερά». Προχωρώντας μάλιστα ένα βήμα παρακάτω, διατυπώνει με περίσσια σιγουριά τον ισχυρισμό ότι «τα τελευταία χρόνια η βία προέρχεται αποκλειστικά από την αριστερά».
Δεν αξίζει να σταθεί κανείς μόνο στη σκόπιμη αποσιώπηση της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής, δεκάδες στελέχη της οποίας εξακολουθούν να είναι υπόδικοι για δολοφονίες, άγριους ξυλοδαρμούς κι άλλες υποθέσεις του κοινού ποινικού δικαίου. Άλλωστε, στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχουν αποδείξει πως αξιολογούν πολύ διαφορετικά τη βία που μπορεί ενδεχομένως να δει κανείς πέριξ της πλατείας Εξαρχείων σε σχέση με τα όσα έχουν συμβεί στον Άγιο Παντελεήμονα, το Ωραιόκαστρο ή οπουδήποτε αλλού.
Σε κάθε περίπτωση όμως, η εν λόγω αναφορά είναι απολύτως ενδεικτική του επιπέδου της πολιτικής ρητορείας αλλά και των πραγματικών προθέσεων ενός σημαντικού τμήματος του πολιτικού κόσμου. Άλλωστε, όπως κι αν το δει κανείς, είναι το μόνο πεδίο στο οποίο μπορεί να αντιπαρατεθεί πραγματικά σε πολιτικό επίπεδο η ΝΔ απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ.
Κι αυτό γιατί στα υπόλοιπα πεδία άσκησης πολιτικής είναι σαφές πως η διαχείριση της σκληρής μνημονιακής λιτότητας έχει ουσιαστικά εξαλείψει τις βασικές πολιτικές διαφορές μεταξύ των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων. Τι μπορεί να αντιπαραθέσει άραγε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, την περιστολή κοινωνικών επιδομάτων κι άλλες σχετικές προβλέψεις του επταετούς μνημονιακού προγράμματος; Ότι ο ίδιος θα τα έκανε καλύτερα, γρηγορότερα αλλά κυρίως «πιο πρόθυμα»; Σύμφωνοι, αλλά κάτι τέτοιο δε στήνει επ’ ουδενί πολιτικό αφήγημα.
Φυσικό επακόλουθο είναι, λοιπόν, να εφευρίσκονται πεδία αντιπαραθέσεων. Όπως, λόγου χάρη, αυτό που απασχολεί εσχάτως την επικαιρότητα με αφορμή τις συνομιλίες του Πάνου Καμμένου με ισοβίτη καταδικασμένο για την υπόθεση του Noor 1 και «μπαλαντέρ» έναν οικονομικό παράγοντα του βεληνεκούς του Βαγγέλη Μαρινάκη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, βέβαια, ότι ο συγκεκριμένος εφοπλιστής, πρόεδρος μεγάλης ποδοσφαιρικής ομάδας αλλά κι εκκολαπτόμενος μιντιάρχης είχε υπάρξει στο πρόσφατο παρελθόν προνομιακός συνομιλητής τόσο της κυβέρνησης όσο και της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όπως επίσης, καλό είναι να αντιληφθούν κάποιοι πως μια υπόθεση τόσο σκοτεινή, όπου εμπλέκονται δυο «ορφανοί» τόνοι ηρωίνης, 8 ύποπτοι θάνατοι σημαντικών μαρτύρων και μια τόσο προβληματική λειτουργία της Δικαιοσύνης, μάλλον δεν προσφέρεται για πολιτικές κοκορομαχίες. Αλλά είπαμε, κάπως πρέπει να «ανέβουν οι τόνοι στη Βουλή».
Μετά από όλα αυτά, είναι σαφές για ποιο λόγο θα αποτελεί για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τους συν αυτώ εσαεί «η ακροαριστερή βία κίνδυνο για τη Δημοκρατία». Αποτελεί ανέξοδη ρητορεία, είναι κάτι απολύτως εύπεπτο για το συντηρητικό κοινό ενώ ταιριάζει γάντι σε μια σειρά από αστικούς μύθους για τις «εστίες ανομίας» στα Εξάρχεια κι όπου αλλού. Άσε που είναι πιθανότατα το μόνο ζήτημα , για το οποίο δε θα χρειαστεί ποτέ «έγκριση» των δανειστών.
