Ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου περίμενα να δω την Αντωνία. Δεν την είδα και δεν την άκουσα ούτε στο τηλέφωνο.
Όλοι οι αγαπημένοι φίλοι της, την ψάχναμε όλες τις ημέρες και τελικά το Σάββατο διαπιστώσαμε αυτό που φοβόμασταν.
Η Αντωνία είχε φύγει από κοντά μας.
Ένας από τους πιο αξιόλογους ανθρώπους. Μορφωμένη, με μεγάλη παιδεία, κοινωνική ευαισθησία, κοινωνική δράση. Άνθρωπος της Αριστεράς επί δεκαετίες.
Την θυμούνται οι πάρα πολλοί φίλοι της, οι σύντροφοι, οι συνάδελφοί της στο Υπουργείο Εμπορίου, οι άνθρωποι που μαζί τους πορεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια σε κινητοποιήσεις, σε συζητήσεις για την Αριστερά και μοιράστηκε μαζί τους την αγωνία για ένα καλύτερο μέλλον.
Η Αντωνία αγαπούσε την τέχνη και την ποίηση, λάτρευε κυριολεκτικά τον Μανώλη Αναγνωστάκη.
Στο πρόσωπο της μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι παρά τις απογοητεύσεις μας, τις πικρίες ή τις ήττες που έχουμε υποστεί, μέσα από την Αριστερά γνωρίσαμε και τους καλύτερους ανθρώπους.
Υπήρξα κι αισθάνομαι πολύ περήφανη για αυτό, προσωπική της φίλη που μοιραστήκαμε μαζί χαρές και πίκρες.
Θα σε θυμάμαι πάντα, αγαπητή συντρόφισσα και φίλη.
Δ.Σ