Κίνηση 1-1-4: Υπάρχει ακόμη χρόνος;

Έχουν περάσει σχεδόν έξι μήνες από τη μέρα που η κίνηση των 1-1-4 έδωσε στη δημοσιότητα ένα κείμενο δέκα σημείων για τη Συνεργασία, την Κοινή Δράση και την Ενότητα. Μια διακήρυξη η οποία για κάθε καλοπροαίρετο αριστερό και για κάθε πολίτη που αγωνιά για το μέλλον της χώρας άνοιγε έναν εναλλακτικό δρόμο εξόδου από την κρίση. Και ενώ θα περίμενε κανείς η πρωτοβουλία αυτή να προχωρήσει και να οργανώσει, όπως αναφέρεται στο δέκατο σημείο, ευρείες συναντήσεις σε όλη τη χώρα, εξαφανίστηκε και σιώπησε. Είναι προφανές ότι κάτι σοβαρό προέκυψε.

Οι ψηφοφόροι, οι απογοητευμένοι από το πολιτικό σύστημα και τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν στη χώρα τα τελευταία χρόνια πολίτες, εκείνοι που αναζητούν ένα άλλο δρόμο και είδαν θετικά το εγχείρημα έχουν άγνοια για τα αίτια αυτής της απουσίας και αναρωτιούνται τι ακριβώς να συμβαίνει. Δικαιολογημένα αγωνιούν, πολύ περισσότερο δε αφού δεν υπάρχει πληροφόρηση παρά μόνο φημολογία. Διαπιστώνουν με σκεπτικισμό   ότι καμιά εκδήλωση της κίνησης των 1-1-4 δεν προγραμματίστηκε, αν και βρισκόμαστε σε άτυπη προεκλογική περίοδο. Εκφράζονται, λοιπόν, ανησυχίες και πολλά ερωτήματα. Ποιες διαφωνίες εμποδίζουν, άραγε, την εξέλιξη αυτής της πρωτοβουλίας; Ποιοι, από όσους είχαν προσυπογράψει το αρχικό κείμενο, διαφωνούν σήμερα; Ποιοι την οδηγούν σε καχεξία. Γιατί δε βγαίνουν δημοσίως να εξηγήσουν τις ενστάσεις που έχουν;

Είναι, νομίζω, ξεκάθαρο ότι χρειάζεται να δοθούν γρήγορα απαντήσεις. Να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Να γίνει σοβαρός και καλοπροαίρετος διάλογος να ξεπεραστούν τα εμπόδια για να μην εξατμιστεί και αυτή η απόπειρα. Για να μην πέσει θύμα των μηχανισμών, των ισορροπιών και της ιδεολογικής καθαρότητας που πολλές φορές υπερισχύουν στα κόμματα και τις κινήσεις της αριστερά. Αν πάλι κάποιοι δεν επιθυμούν να ακολουθήσουν, ας προχωρήσει η κίνηση με τους υπόλοιπους που συμφωνούν. Η στασιμότητα πρέπει να γίνει αντιληπτό από όλους προσθέτει βαρίδια και δεν επιλύει προβλήματα…

Το μέτωπο αυτό έτσι κι αλλιώς πρέπει να στηριχθεί σε στέρεες βάσεις. Νομίζω ότι το κείμενο των δέκα σημείων αποτελεί μια καλή αφετηρία. Χωράει πλατιά στρώματα της ελληνικής κοινωνία και ξεφεύγει από τον ξύλινο, τον ξεπερασμένο και απωθητικό, κυρίως, για τη νεολαία λόγο που εκφωνείται τα τελευταία χρόνια από πολιτικούς και κόμματα. Θίγει τα βασικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα και θέτει τις βάσεις για τη συσπείρωση αριστερών, πατριωτικών και άλλων δυνάμεων. Ένα κείμενο που μπορεί να ενώσει και να εμπνεύσει. Για όλους αυτούς και για πολλούς άλλους λόγους χρειάζεται εξ αρχής να ξεκαθαριστεί ότι το μέτωπο δεν έχει ευκαιριακό χαρακτήρα, ούτε διακατέχεται από το άγχος μια πρώτης ενδεχόμενης εκλογικής αποτυχίας. Χτίζεται για να πάει μακριά και δημιουργείται για να μείνει. Αν ο στόχος του είναι καθαρά εκλογικός, τότε και η πολιτική του ζωή θα είναι βραχύβια, θα αποτύχει και θα απογοητεύσει γι΄ αυτό σε μια τέτοια περίπτωση καλύτερα να μη δημιουργηθεί.

Σε καιρούς κινηματικά δίσεκτους, που η χώρα κατασπαράσσεται από τους δανειστές, που βρίσκεται σε πολυεπίπεδη και βαθιά κρίση(οικονομική, πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική), που η δημοκρατία έχει δεχτεί αλλεπάλληλα και καίρια χτυπήματα, με το λαό ταπεινωμένο και την κοινωνία να παραμιλά και να αναζητά διέξοδο είναι τουλάχιστον απογοητευτικό οι δυνάμεις εκείνες, μικρές ή μεγάλες, οι οποίες προτείνουν παραπλήσιους εναλλακτικούς δρόμους για την έξοδο από την κρίση να μη μπορούν να συνεννοηθούν σε βασικά ζητήματα. Η εικόνα που εμφανίζουν οδηγεί τους ψηφοφόρους στο να επιλέξουν παλαιές και δοκιμασμένες πολιτικές και τους στέλνει στην αγκαλιά της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ και δυστυχώς ακόμη χειρότερα της ακροδεξιάς. Οι στιγμές είναι κρίσιμες και καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του. Ούτε οι πολίτες, ούτε η ιστορία θα δικαιολογήσουν τρικλοποδιές και τακτικισμούς, κοντόφθαλμες πολιτικές και μικρόψυχους ανθρώπους.

*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 5^ο ΓΕΛ Καλαμάτας.

**Πηγή: sxedio-b.gr