Η πτώση της κυβέρνησης Κόντε και η ιταλική πολιτική κρίση ήρθαν ως αποτέλεσμα, πρώτο, της παταγώδους αποτυχίας του πειράματος Ντι Μάιο – Σαλβίνι, και δεύτερο και κυριότερο, της συνεχιζόμενης βαθιάς παρακμής του ιταλικού καπιταλισμού εντός της Ευρωζώνης και της Ε.Ε., ο οποίος γνωρίζει, αλά Ελλάδα, για δεκαετίες, αύξηση του χρέους, συνεχή παραγωγική αποδυνάμωση και οικονομική στασιμότητα.
Ασφαλώς, το ιταλικό πρόβλημα δεν είναι το μεταναστευτικό, επί του οποίου κάνει επίδειξη αγριότητας και λαϊκισμού προς άγρα δημοτικότητας ο Σαλβίνι και η Ε.Ε. παχυδερμική επίδειξη έλλειψης κάθε έννοιας αλληλεγγύης απέναντι στις χώρες υποδοχής. Το πρόβλημα της Ιταλίας, πρωτίστως, είναι οικονομικοκοινωνικό και δείχνει το πλήρες αδιέξοδο του νεοφιλελεύθερου και γερμανοκαθοδηγούμενου ευρωενωσιακού εγχειρήματος.
Η Ιταλία, από τη μια, και η Βρετανία, από την άλλη, συνιστούν, η καθεμιά με τον τρόπο της, ωρολογιακές βόμβες για το ευρωενωσιακό κατασκεύασμα, το οποίο όλα δείχνουν ότι από το φθινόπωρο θα γνωρίσει νέα έξαρση της βαθιάς κρίσης του.
Το δράμα στην εποχή μας είναι ότι σήμερα ζητείται Αριστερά και στις δύο αυτές χώρες και συνολικά στην Ευρώπη, η οποία, με προοδευτικό ανορθωτικό πρόγραμμα και ευρωπαϊκό σχέδιο θα αμφισβητήσει με αποφασιστικότητα και τόλμη το εξάμβλωμα του ευρώ και της ενιαίας νεοφιλελεύθερης αγοράς, που ως συμπλήρωμα μιας φρικτής χρηματιστικής παγκοσμιοποίησης πνίγουν την Ευρώπη και της λαούς της, έχοντας μετατρέψει την Ελλάδα σε πελατειακό προτεκτοράτο, με ένα ξενόδουλο πολιτικό σύστημα δικτατορίας του χρήματος, άλωσης και λαφυραγώγησης του κράτους.
