του Ismail Shabanov*
Οι Ιρανοί βλέπουν σήμερα να διαγράφονται συγκεκριμένες απειλές για τα εθνικά τους συμφέροντα. Η επιθυμία της Τουρκίας να θέσει τρεις χώρες της περιοχής υπό τον έλεγχό της έχει σοβαρές συνέπειες για το Ιράν. Αυτός ο τουρκικός ελιγμός μεταμφιέζεται σε μεγάλο βαθμό ως «συνεργασία», αλλά οι Ιρανοί γνωρίζουν πώς θα εξελιχτούν τα πράγματα στο μέλλον. Με τη σειρά τους προετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν διαφορετικά πιθανά σενάρια. Ταυτόχρονα, το Ιράν θέλει να δημιουργήσει καλές σχέσεις με όλες τις χώρες της Υπερκαυκασίας, συμπεριλαμβανομένου του Αζερμπαϊτζάν και της Γεωργίας.
Ωστόσο, δεδομένου ότι όλα αυτά τα χρόνια το Αζερμπαϊτζάν ακολούθησε μια πολιτική διπλού παιγνιδιού έναντι του Ιράν, υπό την αδιαμφισβήτητη επιρροή του Ισραήλ, της Τουρκίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, είναι στρατηγικά σημαντικό για τους Ιρανούς να έχουν καλές και στενές σχέσεις με την Αρμενία. Και εάν η Τουρκία, καθώς και το Αζερμπαϊτζάν, είναι ήδη ανυπόμονα να εισέλθουν σε στρατηγικές περιοχές του αρμενικού κράτους, το Ιράν έχει κάθε συμφέρον να πάρει τα πρωτεία. Το Ιράν είναι το κράτος που μπορεί να αλλάξει την ισορροπία στην περιοχή. Ο ρόλος της Αρμενίας σε αυτόν τον τομέα θα μπορούσε να μην είναι αμελητέος.
Τα τελευταία οκτώ χρόνια της κυβέρνησης του Χασάν Ρουχανί άφησαν το Ιράν με σημαντικές απώλειες θέσης στον Νότιο Καύκασο. Οι Ιρανοί, υπό την ηγεσία του νέου προέδρου Ιμπραήμ Ραΐσι, είναι βέβαιο ότι θα διορθώσουν την κατάσταση.
Η Δημοκρατία της Αρμενίας είναι μια χώρα όπου δεν υπάρχει αντιιρανικό συναίσθημα και όπου δεν έχει επιβληθεί, όπως στο Αζερμπαϊτζάν. Ενώ στο Αζερμπαϊτζάν, αυτό το συναίσθημα, εχθρικό προς την Τεχεράνη, βρισκόταν στο επίπεδο μιας κρατικής πολιτικής που ήταν κάπως μυστική, στην Αρμενία, υπό όλους τους αρχηγούς κρατών, οι σχέσεις με το Ιράν διατηρήθηκαν προσεκτικά. Οι αρμενικές πολιτικές δυνάμεις, τόσο οι φιλοδυτικές όσο και οι φιλο-ρωσικές, έχουν κάτι περισσότερο από θετική στάση απέναντι στο Ιράν. Όλοι στην Αρμενία κατανοούν τη στρατηγική σημασία των φιλικών σχέσεων με το Ιράν. Στο Αζερμπαϊτζάν, είναι το αντίθετο. Το Αζερμπαϊτζάν δεν θα επιτραπεί ποτέ να πλησιάσει το Ιράν στο σημείο που οι Ιρανοί να μπορούν να επηρεάσουν την εσωτερική πολιτική της χώρας. Η ίδια η φύση του σημερινού Αζερμπαϊτζάν είναι ακριβώς η ίδια. Στην ουσία, αυτή η δημοκρατία δημιουργήθηκε για να ενισχυθεί ένα αντί-ιρανικό σχέδιο.
Κατά συνέπεια, κατά τη γνώμη μας, αυτός ο ζωτικός προσανατολισμός προς το Ιράν πρέπει να προστατευτεί στην Αρμενία από οποιοδήποτε τορπιλισμό. Και αυτή η κατεύθυνση είναι βέβαιο ότι θα υποστεί πίεση, καθώς είναι μια από τις πιο σημαντικές αρτηρίες που υποστηρίζουν το καθεστώς του κράτους και την κυριαρχία της Αρμενίας. Η συλλογική Δύση έχει απλώς ανάγκη να δημιουργήσει ένα μονολιθικό αντι-ιρανικό μέτωπο στον Νότιο Καύκασο. Ωστόσο, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το ενδιαφέρον του Ιράν για την επιβίωση και την ενίσχυση της Αρμενίας εξαρτάται από ζητήματα στρατηγικής ασφάλειας.
Για να εμβαθύνουμε το θέμα της ενίσχυσης των σχέσεων μεταξύ της Αρμενίας και του Ιράν, το οποίο έχουμε ήδη αγγίξει, πρέπει επίσης να σημειωθεί το ενδιαφέρον του Ιράν να τεντώσει το χέρι προς τη Γεωργία μέσω της μεσολάβησης της Αρμενίας. Κανείς δεν έχει ακυρώσει ποτέ το ενδιαφέρον του Ιράν για πρόσβαση στον Εύξεινο Πόντο. Και φυσικά, το Ιράν θα κατασκευάσει αυτόν τον διάδρομο μέσω του εδάφους της Αρμενίας. Και δεν είναι μόνο το ερώτημα ποιος δρόμος είναι ο φθηνότερος, αλλά το Ιράν ενδιαφέρεται φυσικά για αυτόν τον δρόμο που περνά μέσω της Αρμενίας, επειδή είναι, για το ίδιο, ένας εναλλακτικός δρόμος.
Η σιδηροδρομική γραμμή Βορρά-Νότου που διασχίζει την περιοχή του Talysh στο Ιράν και στο Αζερμπαϊτζάν θα έχει τη δική της χρησιμότητα. Ορισμένες δυνάμεις πίσω από τα παρασκήνια προσπάθησαν να τορπιλίσουν αυτή τη γραμμή, προσπαθώντας να εμποδίσουν με κάθε τρόπο την προσέγγιση του εμπορίου μεταξύ Ρωσίας και Ιράν. Επιπλέον, τίθεται το ερώτημα γιατί να πηγαίνει κανείς στο Ιράν κάνοντας μια παράκαμψη μέσω ολόκληρης της συνοριακής περιοχής μεταξύ του Αζερμπαϊτζάν και του Ιράν, περνώντας από την Αρμενία και το Ναχιτσεβάν Τζούλφα, εάν υπάρχει σιδηροδρομική γραμμή που οδηγεί απευθείας στο Αστάρα του Ιράν; Επιπλέον, δεν είναι ακόμη σαφές πώς και πότε θα επιλυθεί το ζήτημα του διαδρόμου μέσω της Αρμενίας προς την Τουρκία.
Όσον αφορά την έξοδο προς τη Γεωργία μέσω της Αρμενίας, πρόκειται ήδη για μια άλλη διαδρομή, η οποία δεν εξαρτάται ούτε από την Τουρκία ούτε από το Αζερμπαϊτζάν. Η ενίσχυση των δεσμών με το Ιράν είναι επίσης απαραίτητη προκειμένου η Γεωργία να εξισορροπήσει την τουρκική επιρροή μακροπρόθεσμα. Το ιρανικό παρακλάδι μέσω της Αρμενίας και της Γεωργίας προς τον Εύξεινο Πόντο και πέρα προς την Ευρώπη μπορεί επίσης να γίνει μια εναλλακτική διέξοδος προς τη Ρωσία, και ιδίως προς τον Βόρειο Καύκασο.
Η Αρμενία, από την πλευρά της, ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για αυτές τις περιφερειακές υποδομές, όταν θα γίνει μια εναλλακτική χώρα-κλειδί για το Ιράν (και όχι μόνο) για την πρόσβαση στην Ευρώπη και τη Ρωσία. Ένας δρόμος που συνδέει τον Εύξεινο Πόντο με τον Περσικό Κόλπο και τον Ινδικό Ωκεανό θα έχει μεγάλη σημασία για το Ιράν, την Αρμενία και τη Γεωργία.
Το κύριο πρόβλημα της Αρμενίας είναι η γεωγραφική της θέση. Επομένως, δεν έχει πρόσβαση στη θάλασσα, γεγονός το οποίο μειώνει σημαντικά το καθεστώς της ως παράγοντα και τις εμπορικές και οικονομικές δυνατότητές της. Η πρόσβαση του Ιράν στον Εύξεινο Πόντο μέσω της Γεωργίας θα συμβάλει στην αύξηση του εμπορικού κύκλου εργασιών της Αρμενίας, διαφοροποιώντας την ενδεχόμενη εξάρτησή της από τα τουρκικά προϊόντα. Η Αρμενία πρέπει επομένως να διαθέτει τις κατάλληλες υποδομές για τη διαμετακόμιση των εμπορευμάτων.
Λόγω της ιστορίας και της γεωγραφίας, το Ιράν περιβάλλεται σήμερα από χώρες όπου ο βρετανικός παράγοντας είναι ισχυρός – Τουρκία, Αζερμπαϊτζάν, Καζακστάν και Πακιστάν. Η προηγούμενη ιρανική διοίκηση φλέρταρε ενεργά με τους Βρετανούς, υπονομεύοντας έτσι τη συντηρητική γραμμή και προδίδοντας τα ιδανικά της Ισλαμικής Επανάστασης, ανταλλάσσοντας την κυριαρχία της χώρας για προσωπικούς μπόνους.
Το ζήτημα της «πυρπόλησης» της βρετανικής γραμμής αποτελεί προτεραιότητα για τους συντηρητικούς του Ιράν, για τη νέα κυβέρνηση. Η Τουρκία, έχοντας πάντα ενεργήσει ως πολιορκητικός κριός για λογαριασμό των βρετανικών ελίτ, άσκησε, συνεπώς, την πίεση στα ιρανικά συμφέροντα στην περιοχή. Στη προκειμένη περίπτωση, αναφερόμαστε στο σχέδιο «Το Μεγάλο Τουράν» (σ. μτφ. μια χώρα από την Τουρκία ως την Κεντρική Ασία), μέσω του οποίου όχι μόνο το Ιράν, αλλά και η Ρωσία περιθωριοποιούνται ως περιφερειακοί παράγοντες.
Πρέπει να σημειωθεί ότι η αποδυνάμωση των βρετανικών περιφερειακών δικτύων θα προκύψει κυρίως από τη θραύση της κατασκευής του παντουρκισμού κατευθείαν στο ιρανικό έδαφος και με την τιμωρία όλων των ανθρώπων που εργάστηκαν άμεσα για τη Βρετανία στο κόρο του ιρανικού συστήματος. Αυτό θα οδηγήσει σε πίεση από το εξωτερικό, μεταξύ άλλων σύμφωνα με εθνοτικά κριτήρια, αλλά θα είναι βραχύβια. Σύμφωνα με Ιρανούς εμπειρογνώμονες, το ενεργειακό σύστημα του Ιράν χρειάζεται πλήρη εκκαθάριση και επαναφορά από το μηδέν, γεγονός το οποίο αναμένεται να συμβεί υπό τη νέα διοίκηση του Ιμπραήμ Ραΐσι.
Η Κασπία Θάλασσα παίζει επίσης σημαντικό ρόλο για το Ιράν, τόσο όσον αφορά την ασφάλεια όσο και την οικονομία – είναι μια άμεση θαλάσσια σύνδεση, κυρίως προς τη Ρωσία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα πέντε κράτη που συνορεύουν με την Κασπία Θάλασσα υπέγραψαν τη Σύμβαση για το καθεστώς της Κασπίας Θάλασσας, προκειμένου να αποτρέψουν την είσοδο εξωτερικών παραγόντων σε αυτά τα ύδατα. Με την Άγκυρα που προωθεί ενεργά τα συμφέροντά της προς τα ανατολικά, στην Κεντρική Ασία, το ζήτημα της ασφάλειας ανακύπτει ξανά.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ και ότι η εμφάνιση οποιασδήποτε τουρκικής στρατιωτικής μονάδας στις παράκτιες περιοχές της Κασπίας απειλεί άμεσα την ασφάλεια της Ρωσίας και του Ιράν. Η Τουρκία προσπαθεί επί του παρόντος να διαπραγματευτεί με το Τουρκμενιστάν, μέσω του Αζερμπαϊτζάν, την κατασκευή αγωγού φυσικού αερίου στην κοίτη της Κασπίας Θάλασσας, ο οποίος θα μπορούσε να διέλθει μέσω του Αζερμπαϊτζάν στην Τουρκία, γεγονός το οποίο θα ενίσχυε το καθεστώς ενεργειακού κόμβου της Τουρκίας (Turkish Stream, TAP, TANAP ).
Εάν υπάρχει συμφωνία, η τουρκική πλευρά θα μπορούσε να εγείρει το ζήτημα της προστασίας του κοιτάσματος ή της ίδιας της ασφάλειας κατά την κατασκευή του αγωγού, ή να αρχίσει να πραγματοποιεί κοινές ασκήσεις με το στρατό του Αζερμπαϊτζάν για την προστασία των ίδιων πετρελαϊκών πλατφορμών σε περίπτωση τρομοκρατικών επιθέσεων, κάτι που συνεπάγεται κοινές προσπάθειες.
Για το Ιράν, υπάρχει επίσης το πρόβλημα του ισραηλινού παράγοντα στις γειτονικές ή περιφερειακές χώρες. Περαιτέρω, η κατάσταση δείχνει ότι οι Ισραηλινοί συνεργάζονται με τους Βρετανούς. Για παράδειγμα, το Ισραήλ αγοράζει πολλά από τους Καζάκους, μέχρι και το 25% των συνολικών εισαγωγών το 2009 (αριθμός που συνεχίζει να κυκλοφορεί στις ισραηλινές αφηγήσεις και ειδήσεις) και είναι ο πέμπτος μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος του Καζακστάν· το εμπόριο μεταξύ των δυο χωρών αναπτύσσεται ενεργά. Ακόμη και το σκάνδαλο όπλων, όταν πουλήθηκαν στο Καζακστάν μεγάλες ποσότητες χαμηλότερης ποιότητας και ελαττωματικών όπλων, δεν περίπλεκε τις σχέσεις.
Το Ισραήλ διατηρεί μια ειδική σχέση με το Αζερμπαϊτζάν, γείτονα του Καζακστάν στην άλλη πλευρά της Κασπίας Θάλασσας. Εκτός από το 40% των εισαγωγών αζερικού πετρελαίου, το Ισραήλ πωλεί επίσης ενεργά τα όπλα του στο Μπακού, συμπεριλαμβανομένων αυτών των περίφημων ντρον (γύρω από τα οποία ξέσπασε επίσης ένα σκάνδαλο, αλλά δεν δημοσιοποιήθηκε από τα αζερικά ΜΜΕ). Αλλά το Ισραήλ, πρώτα απ ‘όλα, στοιχηματίζει στο Αζερμπαϊτζάν και το συζητά ανοιχτά για να το καταστήσει αντι-ιρανική πλατφόρμα. Ο παντουρκισμός, ως αντι-ρωσικό και αντι-ιρανικό σχέδιο, είναι απολύτως σύμφωνος με τα συμφέροντα του Ισραήλ στην περιοχή. Επιπλέον, το Ισραήλ ενισχύει τη θέση του στις χώρες του Τουράν – Τουρκία, Αζερμπαϊτζάν και Καζακστάν -, οι οποίες θα μπορούσαν στο μέλλον να αποτελέσουν μια διαδρομή για το σχέδιο του Μεγάλου Δρόμου του Μεταξιού (Great Silk Road). Το Ισραήλ διέθετε στο παρελθόν μια βάση ντρον στο Αζερμπαϊτζάν ια να συλλέξει πληροφορίες στο ιρανικό έδαφος.
Το Ισραήλ προσπαθεί λοιπόν να πάρει μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: να σφραγίσει την εμπορική οδό, η οποία μπορεί να γίνει πολύ κερδοφόρα μακροπρόθεσμα, και να διεισδύσει στην κοιλιά του Ιράν αποδυναμώνοντας τη θέση της περιμέτρου του.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν πάντα η κύρια υποστήριξη του Ισραήλ, διασφαλίζοντας την οικονομική και στρατιωτική του ασφάλεια. Ωστόσο, ένα χάσμα διευρύνθηκε πρόσφατα μεταξύ των αμερικανικών εβραϊκών ελίτ και του ίδιου του Ισραήλ λόγω διαφορετικών ιδεολογιών και οραμάτων για σχέδια στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η διάσπαση ήταν ήδη εμφανής υπό τον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, όταν η ιδέα του τερματισμού του ισραηλινού σχεδίου άρχισε να εμφανίζεται σε κύκλους ειδικών, ενώ οι φιλελεύθεροι αμερικανικοί εβραϊκοί κύκλοι προσπαθούσαν να δελεάσουν το Ιράν για να το καταστρέψουν από μέσα. Οι διαδηλώσεις στο Ιράν το 2009 συνέπεσαν με την εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα ως προέδρου. Από τότε, ξεκίνησε μια ενεργή προώθηση των φιλελεύθερων αξιών στο Ιράν, που οδήγησε τελικά στη νίκη του μεταρρυθμιστή Χασάν Ρουχανί το 2013.
Το ιρανικό σύστημα και η κοινωνία υπέστησαν σημαντικές αλλαγές κατά τη διάρκεια των δύο θητειών του προέδρου, αλλά η ιρανική κοινωνία διατήρησε την πίστη της στα ιδανικά της ισλαμικής επανάστασης. Τι ειρωνεία! Αφού οι Δημοκρατικοί (Φιλελεύθεροι) άφησαν τις ηγετικές θέσεις, ο Ρεπουμπλικανός Ντόναλντ Τραμπ ήρθε στην εξουσία και αντιτάχθηκε στους Ιρανούς μεταρρυθμιστές. Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει, με την άφιξη των συντηρητικών στην εξουσία στο Ιράν και την επιστροφή των δημοκρατών στην εξουσία στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες εξακολουθούν να επικεντρώνονται στη διάλυση του Ισραήλ.
Η κατάσταση είναι τέτοια που οι Ηνωμένες Πολιτείες χαλαρώνουν έμμεσα τα χέρια του Ιράν στο ζήτημα του Ισραήλ. Επιπλέον, η Ουάσιγκτον έχει ήδη δηλώσει ανοιχτά ότι δεν θα βοηθήσει το Ισραήλ σε περίπτωση πολέμου. Χωρίς εξωτερική υποστήριξη, το σχέδιο του Ισραήλ (και είναι ακριβώς ΤΟ σχέδιο!) Θα σταματήσει· είναι απλά ζήτημα χρόνου.
Η διάλυση της υποστήριξης προς το Ισραήλ δεν σημαίνει τη φυσική καταστροφή, αλλά απλώς την αποσύνθεση του κράτους ως συστήματος, με όλες τις συνέπειές του. Αλλά αναπόφευκτα θα υπάρξει μετανάστευση του πληθυσμού προς το εξωτερικό σε περίπτωση κρίσιμης απειλής, όταν το κράτος δεν θα μπορεί να εκτελέσει ορισμένες από τις λειτουργίες του.
Φυσικά, τίθεται το ερώτημα: πού να μετακινηθούν; Οι εβραϊκές ελίτ υπήρχαν πάντα με τη μορφή δικτυωμένων ελίτ (η διασπορά), αλλά όσοι δεν θέλουν το κλείσιμο του Project Israel επιθυμούν σήμερα να το μεταφέρουν σε άλλη περιοχή.
Και υπάρχει μια τέτοια περιοχή. Εδώ και αρκετό καιρό, οι «ομιλούντες κεφαλές» – ειδικοί, αναλυτές κ.λπ. – αναπτύσσουν και προωθούν ενεργά την ιδέα της εθνοτικής εγγύτητας μεταξύ των αζερικού και εβραϊκού λαών μέσω των νομαδικών Χαζαροτούρκων, που αλλαξοπίστησαν στον Ιουδαϊσμό (είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι κάποτε το Ισραήλ ανέπτυξε επίσης ενεργά την ιδέα των εθνικών δεσμών με τους Τσετσένους), ισχυριζόμενοι ότι οι αδελφικοί λαοί που δένονται από αιώνιες παραδόσεις, οι Αζέροι και η πολυπολιτισμικότητα είναι ίδιοι, και ούτω καθεξής, ως μέρος μιας προπαγάνδας που αποσκοπεί στη θετική εικόνα του Ισραήλ και των συμφερόντων του στην περιοχή. Πρέπει να θυμίσουμε ότι αυτές οι κοινότητες, μεταξύ των οποίων βρίσκονται απόγονοι των Κοέν και των Λευιτών, θεωρούνται αληθινοί Εβραίοι. Δεν υπάρχουν τέτοιοι στο Αζερμπαϊτζάν.
Αν κοιτάξετε τον φερόμενο χάρτη της Χαζαρίας, το έδαφος του Αζερμπαϊτζάν δεν καταλαμβάνει παρά μόνο ένα μικρό μέρος του, το μεγαλύτερο μέρος του Χαγανάτου των Χαζάρων κάλυπτε τον Βόρειο Καύκασο, την περιοχή του Βόλγα, την Κριμαία, μέρος της Ουκρανίας, μέρος του Καζακστάν. Γιατί το Αζερμπαϊτζάν;
Επειδή το Αζερμπαϊτζάν βρίσκεται στο σταυροδρόμι των δρόμων, επειδή είναι το βασικό σημείο των σχεδίων του δρόμου Βορρά-Νότου και του Μεγάλου Δρόμου του Μεταξιού, επειδή έχει πρόσβαση στην Κασπία Θάλασσα, επειδή έχει σύνορα με το Ιράν και τη Ρωσία, επειδή απολαμβάνει τις καλύτερες κλιματικές συνθήκες και επειδή είναι το ισχυρότερο κράτος στον Νότιο Καύκασο.
Αλλά ακόμη και αν το σχέδιο «Χααρία» μπορεί να λειτουργήσει παρά την αντίθεση της Ρωσίας και του Ιράν, για μια πλήρη επανεγκατάσταση των Ισραηλινών, ακόμη και σε μερικά κύματα, απαιτούνται προϋποθέσεις, συμπεριλαμβανομένης της επιθυμίας των περισσότερων Αέρων να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο σχέδιο. Και αυτό είναι αδύνατο χωρίς να δημιουργηθεί αστάθεια και να σπάσει τις κρατικές δομές της χώρας. Για να γίνει αυτό, θα ήταν απαραίτητο να δημιουργηθεί στο Αζερμπαϊτζάν μια κατάσταση κοντά στην αποσύνθεση ή την ομοσπονδία, η οποία θα απαιτούσε τη συμμετοχή εξωτερικών από τη χώρα ριζοσπαστικών δυνάμεων.
Ένα τέτοιο έργο είναι δύσκολο να εφαρμοστεί, αλλά πολύ αποτελεσματικό από την άποψη των εβραϊκών ελίτ στην έξοδο, το οποίο θα τους επιτρέψει να ελέγχουν τις οικονομικές και εμπορικές ροές σε ένα ευχάριστο κλίμα.
Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, και αφού εξετάσαμε τη διάθεση των Ιρανών πολιτικών και εμπειρογνωμόνων, μπορεί να συναχθεί το συμπέρασμα ότι το Ιράν, υπό τη νέα κυβέρνηση, θα αναδιαμορφώσει την πολιτική του στην περιοχή και το κόστος περνά σε δεύτερο πλάνο. Είναι θέμα στρατηγικής ασφάλειας. Και κάθε συμπαιγνία φέρνει μεγαλύτερες απώλειες. Πρέπει να αποκατασταθεί μια ισορροπία στον Νότιο Καύκασο και είναι αναμφισβήτητο ότι έχει σπάσει. Το Ιράν απλώς αναγκάζεται να ενισχύσει τη θέση του στην Αρμενία και τη Γεωργία, καθώς και να αποκαταστήσει τη θέση του στο Αζερμπαϊτζάν, και είναι πιθανό να ενεργήσει έτσι σαν καταστροφέα της τουρκο-βρετανο-ισραηλινής κατασκευής με αυτόν τον τρόπο. Και είναι πιθανό ότι η Ρωσία θα υποστηρίξει αυτήν την ιρανική πολιτική προκειμένου να εξισορροπήσει την εξουσία στην περιοχή ή ότι θα παραμείνει απλώς στο περιθώριο. Υπό τον νέο πρόεδρο του Ιράν, οι διμερείς σχέσεις αναμένεται να ενταθούν γρήγορα. Βλέπουμε ήδη κάποια σημάδια, συμπεριλαμβανομένης της ρωσικής υποστήριξης προς το Ιράν στη διεθνή σκηνή.
*O Ισμαήλ Σαμπάνοφ είναι πρόεδρος της ρωσικής ΜΚΟ των Ταλίσς της διασποράς [Οι Talysh (επίσης ονομάζονται Talishi , Taleshi ή Talyshi ) είναι ιρανική εθνοτική ομάδα αυτόχθονες του Αζερμπαϊτζάν, που ομιλούν μία από τις ιρανικές γλώσσες Ζουν σε τμήματα του βόρειου Ιράν και στα νότια τμήματα της Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν].
Μετάφραση: Κριστιάν Ακκυριά
