Το λιγότερο απορίες και ερωτηματικά μπορεί να προκαλέσει η σπουδή της κυβέρνησης, μια μόλις βδομάδα μετά από την επίσκεψη και τις απαράδεκτες δηλώσεις Ερντογάν, να ανοίξει θέμα εκλογής των Μουφτήδων της Θράκης. Και όχι μόνο.
Από την ροή των γεγονότων και από ό,τι είχε ακροθιγώς λεχθεί από τους Κοτζιά, Γαβρόγλου το προηγούμενο διάστημα είναι εμφανές ότι το ζήτημα αυτό είχε κλείσει στην αλυσίδα των επισκέψεων με εναρκτήριο λάκτισμα την επίσκεψη Τσίπρα στις ΗΠΑ, και στην συνέχεια την επίσκεψη Κοτζιά στην Τουρκία και Τσαβούσογλου στην Αθήνα και την Θράκη. Είχε μάλιστα κατά δήλωση Τσίπρα συμφωνηθεί και στο Υπουργικό Συμβούλιο. Είναι απορίας άξιο γιατί τότε δεν ανακοινωνόταν.
Εκείνο πάντως που φάνηκε ότι δεν είχε κλείσει και το διαπραγματεύονταν η κυβέρνηση ως την τελευταία στιγμή ήταν το αν η απαίτηση αυτή της Άγκυρας θα ανακοινωνόταν, ως ένα είδος «στριπτήζ» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ενώπιον του Ερντογάν ή λίγες ημέρες αργότερα ώστε να κρατηθούν τα προσχήματα και να μπορέσει να ψελλίσει πως ήταν τάχα δική της επιλογή πως… δεν της υπαγορεύθηκε στην Ουάσιγκτον και την Άγκυρα!
Ωστόσο εκτός από ένα ακόμη μείζον θέμα επαναβεβαίωσης (μετά το ταξίδι στην Ουκρανία, την πώληση όπλων στους Σαούντ και την ματαίωση της προγραμματισμένης επίσκεψης στη Ρωσία) ενός κρεσέντο υποτέλειας και ραγιαδισμού που μόνο στα «έργα και τις ημέρες» του – αποδράσαντος νύχτα – Γ. Παπανδρέου μπορεί να παραπέμψει, τίθεται και ένα μείζον θέμα για την επόμενη ημέρα της εξωτερικής μας πολιτικής.
Δημιουργούνται οι προϋποθέσεις του ανοίγματος για την χώρα μας και μάλιστα οικεία βουλήσει «θέματος Θράκης» το οποίο είχε κλείσει διεθνώς οριστικά με τις δύο σχετικές Συνθήκες (Συνθήκη του Νειγύ 1919 και Συνθήκη της Λωζάνης 1923!)
Κατ΄ αρχάς δημιουργείται ένα μείζον θεσμικό – δημοκρατικό θέμα για την χώρα. Σύμφωνα με την νομοθεσία η οποία στα βασικά σημεία ισχύει αδιατάρακτα κοντά εκατό χρόνια (απ΄ την απελευθέρωση της Θράκης το 1920) και στηρίζεται στην ελληνοτουρκική συνθήκη του Νοέμβρη του 1913 που έλυνε αυτά τα θέματα, οι Μουφτήδες εκτός από τα θρησκευτικά τους καθήκοντα έχουν και καθήκοντα δικαστή.
Ασκούν καθήκοντα Ιεροδίκη – Καδή για την εφαρμογή της Σαρία σε οικογενειακές και σε κληρονομικές υποθέσεις, κηδεμονίες κ.ά καθώς και κρατικά – διοικητικά καθήκοντα του ελληνικού κράτους ένα από τα οποία είναι η διαχείριση της σημαντικής περιουσίας των Βακουφίων.
Εφόσον και με το σχέδιο νόμου που εισήχθη πρόσφατα και μετατρέπει την εφαρμογή της Σαρία σε προαιρετική παραμένει ο διττός αυτός ρόλος της Μουφτείας , είναι αδιανόητο και διαιρετικό για τη χώρα ένα καθεστώς σύμφωνα με το οποίο σε μια περιοχή της επικράτειάς της την ευθύνη για το ποιος κατέχει δικαστική εξουσία δεν θα την φέρει το ελληνικό κράτος αλλά μια… μειοψηφία του τοπικού πληθυσμού!
Άλλωστε, εκλογές για την ανάδειξη Μουφτή δεν γίνονται πουθενά στο Ισλάμ σε όλο τον κόσμο, ούτε στην Τουρκία. Επομένως η απαίτηση Ερντογάν για εκλογή του Μουφτή δεν μπορεί να στηριχθεί πολιτικά παρά μόνον στο ότι η Θράκη συνιστά μια περίπτωση «εθνικής» και όχι απλά θρησκευτικής καταπίεσης μιας μειονότητας από ένα κράτος.
Πρόκειται φυσικά για κάτι το οποίο αποτελεί βούτυρο στο ψωμί των ιμπεριαλιστικών κέντρων που διψούν σήμερα να νομιμοποιήσουν, μέσα απ΄ τα ελεγχόμενα διεθνή φόρα (ΟΗΕ, Ε. Ένωση κ.ά.) θέματα μειονοτικών δικαιωμάτων για να «αποσταθεροποιήσουν» και να αναφλέξουν ολόκληρες περιοχές. Ειδικά δε την Βαλκανική που καταβάλλονται συνεχείς προσπάθειες προς τούτο (Μεγάλη Αλβανία, Βοσνία Ερζεγοβίνη κ.ά.) .
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το κόμμα D.E.B. που «σέρνει τον χορό» στη Θράκη και διατηρεί από ιδρύσεώς του στενές σχέσεις με την εκάστοτε Τουρκική ηγεσία (ισλαμιστές, εθνικιστές, κεμαλικούς) αρχίζει σχεδόν πάντα τις ανακοινώσεις του απευθύνοντας εκκλήσεις προς την Ε. Ένωση κα προς τους διεθνείς Οργανισμούς να… παρέμβουν για να υπερασπίσουν τα δικαιώματα μιας καταπιεζόμενης μειονότητας.
Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) χρησιμοποίησε ένα «ιδεολογικό σκεπτικό» και όχι τις ισχύουσες Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Συνθήκες για να ανατρέψει αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων επί του μειονοτικού.
Αυτή είναι η καθαυτό πολιτική διάσταση που συμπληρώνει τη θεσμική – δημοκρατική με την οποία ξεκινήσαμε και θα πρέπει να την διαβάσει κανείς με τα «γυαλιά» της μεγάλης εικόνας της περιοχής για να την κατανοήσει.
Μιας εικόνας που όσον αφορά την Τουρκία δείχνει ότι, παρά τις προστριβές με την Δύση (οι οποίες σε έναν βαθμό υπήρξαν και πιο παλιά π.χ. με την άρνηση της χρήσης της βάσης του Ιντσιρλίκ στην πρώτη επέμβαση στο Ιράκ, την καταγγελία από τις ΗΠΑ της προεδρικής εκλογής του Γκιούλ κ.ά.) λειτουργεί ως μια χώρα που με την κάλυψη και την συνέργεια της Δύσης διεξάγει σήμερα ταυτόχρονα τρείς στρατιωτικές εισβολές (Συρία, Ιράκ, Κύπρος).
Μιας εικόνας που δείχνει την Τουρκία να λειτουργεί ως δύναμη «αναθεωρητική» των συνόρων και ως «περιφερειακή υπερδύναμη» της Δύσης και όχι ως… «νευρική δύναμη εναντίον όλων» όπως θέλει να τη δικαιολογήσει ο κ. Κοτζιάς. Ως μια δύναμη η οποία έχει υποστεί «μη αναστρέψιμες» γεωπολιτικές απώλειες(Κουρδικό), στον πόλεμο που έκανε με τις ΗΠΑ, Σαουδική Αραβία και Ισραήλ στα Ανατολικά της και διαπραγματεύεται τώρα «νέο ζωτικό χώρο» για να συμμετάσχει στον Μεγάλο Πόλεμο που προετοιμάζουν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ εναντίον του Ιράν. Έναν πόλεμο του οποίου ο Συριακός μπορεί να αποδειχθεί απλώς η… εισαγωγή του.
Φαίνεται, για να ξανα-εστιάσουμε στην Θράκη, ότι το γεγονός πως ότι η εκλογή Μουφτή θα αξιοποιηθεί για να στηθεί ένα παράλληλο – διχαστικό κέντρο εξουσίας μιας μειοψηφίας του τοπικού πληθυσμού έχει γίνει αντιληπτό και απ΄ την μειονότητα από καιρό. Το αποτέλεσμα ήταν να καταλήξουν σε φιάσκο οι δύο προσπάθειες εκλογών Μουφτή που στήθηκαν απ΄ το Τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής το 2000 και το 2006.
Σημειώνουμε, για να μην θεωρεί ο κ. Γιαβρόγλου ότι απευθύνεται σε αφελείς, πως και οι δύο «εκλογές» διεξήχθησαν με εκλέκτορες που είχαν προεπιλεγεί από το Προξενείο και όχι με τους εκλογικούς καταλόγους καθότι, οι κανονικοί ψηφοφόροι της μειονότητας δεν κινητοποιούνταν. Πολύ κατώτερη της προσπάθειας και των προσδοκιών των διοργανωτών της, αλλά όχι αμελητέα, ήταν και η περίφημη συγκέντρωση στην επίσκεψη – πρόκληση του Ερντογάν.
Να εξηγήσουμε εδώ ότι όταν αναφερόμαστε σε μια μειοψηφία του τοπικού πληθυσμού, δεν εννοούμε τους συμπατριώτες μας της μουσουλμανικής της μειονότητας της Θράκης, ενός πληθυσμού ο οποίος επί εκατονταετίες μετέχει σε μια «κοινή πορεία και κοινή τύχη» με τον υπόλοιπο ελληνικό λαό, παρότι αντιμετωπίσθηκε με ανεπίτρεπτες διώξεις από το μετεμφυλιακό ελληνικό κράτος και με συνεχείς διαχωρισμούς τουλάχιστον μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ΄90.
Αναφερόμαστε σε ένα πολιτικό στρώμα το οποίο συγκροτείται γύρω από την οικονομική και θρησκευτική ισχύ, την ευθεία συναλλαγή με τα κυρίαρχα κόμματα της χώρας μας και τις διεθνείς διασυνδέσεις του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής, που αποτελεί μαζί με την Τουρκική τράπεζα Ζιράτ «κράτος εν΄ κράτει» στην περιοχή. Για το πλέγμα αυτών των παρεμβάσεων στην Θράκη και τη δράση της Ζιράτ που αποκτά ιδιαίτερη σημασία λόγω και της οικονομικής κρίσης αναφέρεται αναλυτικά στο άρθρο του «Τι συμβαίνει στην Θράκη;» το οποίο αναρτήθηκε στην ΙΣΚΡΑ στις 1/4ου/2017 ο έγκριτος δημοσιογράφος Χ. Καπούτσης
