Σε διαφθορείο και πολιτικό παραεμπόριο έχει εξελιχθεί η κατεστημένη πολιτική ζωή, στην οποία έχει χαθεί κάθε ίχνος αρχών και αξιών και απουσιάζει οποιαδήποτε διαφορά πολιτικής ανάμεσα στα κόμματα και τα πολιτικά πρόσωπα που την συναπαρτίζουν, ενώ τα πάντα πωλούνται και αγοράζονται για τις κυβερνητικές, υπουργικές και βουλευτικές καρέκλες.
Σε αυτό το εκτροφείο βρομιάς και δυσωδίας ενός παρακμιακού πολιτικού κατεστημένου, η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ στην χειρότερη εκδοχή του ΠΑΣΟΚ προωθείται στο όνομα τάχα της «προοδευτικής συμμαχίας» με τα ορφανά της αθλιέστατης κυβέρνησης του Σημίτη και της καταστροφικής μνημονιακής κυβέρνησης του ΓΑΠ, όπως ο Γιάννης Ραγκούσης, ο Στέφανος Τζουμάκας, ο Νίκος Μπίστης.
Αυτός, όμως, που ξεπερνάει τους πάντες σε καρεκλοθηρία, συναγωνιζόμενος επάξια τον πολιτικό του μέντορα, Φώτη Κουβέλη, είναι ο ανεκδιήγητος Θαν. Θεοχαρόπουλος, ο οποίος διέλυσε και τα τελευταία απολειφάδια της ΔΗΜΑΡ για να μεταγραφεί στον ΣΥΡΙΖΑ, με αντάλλαγμα προφανώς κάποια βουλευτική έδρα, καταδεικνύοντας ότι ο τελευταίος είναι μόνο ένα άθυρμα αδίστακτων εξουσιομανών, έτοιμων να πουλήσουν ό,τι τους ζητηθεί, από την ψυχή και τη συνείδησή τους μέχρι και ό,τι πιο «ιερό» έχει απομείνει απούλητο σε αυτήν τη χώρα.
Ίδια και απαράλλαχτη η ΝΔ του Κυρ. Μητσοτάκη, μετά την προσάρτηση – εμπορική καρεκλοθηρική μεταγραφή βουλευτών του «Ποταμιού», δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να γλείφει εκεί που έφτυνε, προκειμένου αυτή και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, να μεταφέρει αδίστακτα στους κόλπους της, έναντι περίοπτων ανταλλαγμάτων, τμήματα του – μεταμφιεσμένου σε ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ, την ώρα που άλλα μεγάλα στελέχη της ΝΔ μεταπηδούν ή έχουν μεταπηδήσει στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε ξεροσταλιάζουν στην πόρτα του.
Όλα αυτά τα κόμματα της γενικής απαξίωσης και του εξευτελισμού της δημόσιας και κοινωνικής ζωής, τα κόμματα-«απατεώνες» που έχουν λάβει χαριστικά δάνεια εκατοντάδων εκατομμυρίων και είναι βουτηγμένα μέχρι το λαιμό στα σκάνδαλα, την ίδια ώρα εκπλειστηριάζουν ανελέητα πρώτες κατοικίες για μερικές χιλιάδες ευρώ ή δεσμεύουν και κατάσχουν κυνικά μισθούς και συντάξεις επιβίωσης και πείνας.
Και όμως αυτά τα κόμματα του βούρκου, της αδικίας, της αποφοράς, της ξενοδουλίας και της άγριας εκμετάλλευσης, τα κόμματα που πτώχευσαν και βούλιαξαν τον τόπο και τον έδεσαν χειροπόδαρα επ’ αόριστον, υπόσχονται ότι θα μας «σώσουν» και το τραγικό είναι ότι εμείς οι πολίτες τα «πιστεύουμε» και σκοπεύουμε να τα ψηφίσουμε ή, ακόμα πιο ευνοϊκά γι’ αυτά, να κάνουμε αποχή για να διευκολύνουμε την άδικη και βρόμικη εξουσία τους.
Μας αξίζουν συγχαρητήρια!
Όσα περισσότερα εγκλήματα κάνουν οι ιθύνοντες και όσο περισσότερο αυξάνονται και πληθύνονται τα κόμματα, τα κομματίδια και τα πολιτικά πρόσωπα που πλαισιώνουν το κατεστημένο μπλοκ, τόσο, δυστυχώς, μοιάζει να διευρύνεται η στάση παθητικής ανοχής και παθητικής διαμαρτυρίας απέναντί τους ή και το αίσθημα του «αναγκαίου μικρότερου κακού» που ακυρώνει και εκμαυλίζει την κοινωνία!
Ο ραγιαδισμός ως στάση ζωής κράτησε κάποτε 400 χρόνια σε τούτον τον τόπο!
Εμείς, άραγε, πόσο χρειαζόμαστε για τη δική μας επανάσταση;
Κ.Μ
