(δια του Διον. Φλαμιάτου, μέλους της Π.Γ. του ΔΗ.Κ.ΚΙ. και της ΛΑ.Ε.)
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Γεγονός αδιαμφισβήτητο είναι, ότι στις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου 2019, η Αριστερά στο σύνολό της, υπέστη βαριά ήττα. Η δε ΛΑ.Ε. συντριπτική. Σε βαθμό, που θα μπορούσε να θεωρηθεί «τιμωρητική απαξίωση».
Βέβαια, η Αριστερά καταβαραθρώθηκε σε όλη την Ε.Ε., έναντι ανόδου των δεξιών και ακροδεξιών ευρωσκεπτικιστικών δυνάμεων.
Για το τι φταίει, γι΄ αυτή τη μεγάλη ήττα, έχει χυθεί ποτάμι από μελάνι, τις τελευταίες μέρες. Τόσο εντός ΛΑ.Ε., όσο και εκτός.
Ορισμένες διαπιστώσεις, ειδικά από συνιστώσες της ΛΑ.Ε., εντοπίζουν ως αιτία της βαριάς αυτής ήττας, την εκφορά πατριωτικού λόγου και θέσεων, κυρίως από το ΔΗΚΚΙ και τον Γραμματέα της ΛΑ.Ε. Εκτίμηση σαφώς λανθασμένη και εν πολλοίς κατευθυνόμενη, για εξυπηρέτηση των μετεκλογικών τους αφηγημάτων και επιδιώξεων.
Παίρνοντας το νήμα από την αρχή, βλέπουμε ότι η ΛΑ.Ε. αμέσως μετά την ίδρυσή της (Αύγουστος 2015), ποτέ και σε καμία απόφαση του Πολιτικού της Συμβουλίου και της Πολιτικής της Γραμματείας, δεν υπηρέτησε την ιδρυτική της διακήρυξη και δεν εργάστηκε επάνω στα συμφωνηθέντα των δυνάμεων που την συγκρότησαν.
Μόνιμη επωδός, ήταν η προσπάθεια να ισορροπήσουν οι αποφάσεις μεταξύ των αντιθετικών αντιλήψεων των συνιστωσών, με περισσότερη κάθε φορά την επικράτηση απόψεων από την πλευρά της μειοψηφίας (όπως αυτή είχε διαμορφωθεί κατά την συνδιάσκεψη του Μάη του 2016), και όλα αυτά χάριν της ενότητας και της μη αντιπαράθεσης, όπου υπήρχε ο φόβος αποχωρήσεων ή αδρανοποιήσεων.
Ο δημόσιος λόγος της ΛΑ.Ε., ήταν μονίμως θολός, λέγοντας πολλά, αλλά επί της ουσίας μη λέγοντας τίποτε. Γινόταν με όρους εσωτερικού κομματικού συνδικαλισμού και όχι με όρους κοινωνικής απεύθυνσης.
Στο κοινωνικό σώμα (όσο μπορούσε να επικοινωνηθεί ο λόγος της ΛΑ.Ε.), περνούσε η αίσθηση, πως δεν υπήρχε οριστικός απογαλακτισμός από το Σύριζα.
Τα ζητήματα της εξόδου από το ευρώ και η σύγκρουση με την Ε.Ε., ως βήματα της κατάκτησης της Εθνικής Ανεξαρτησίας της χώρας, της κοινωνικής απελευθέρωσης και της αναγκαίας σεισάχθειας υπέρ των πολλών, δεν ετίθεντο με τρόπο πειστικό και ξεκάθαρο από το σύνολο των δυνάμεών μας. Χανόταν, ανάμεσα σε διστακτικές αναφορές και στο αφήγημα μιας ασαφούς αντιλιτότητας. Αυτό, γινόταν αντιληπτό από τους πολίτες που μας παρακολουθούσαν και ζητούσαν, ματαίως από εμάς, την ξεκάθαρη τοποθέτησή μας επί των κυρίαρχων ζητημάτων.
Στα 4 χρόνια ύπαρξης της ΛΑ.Ε., ουδέποτε τέθηκε ξεκάθαρα και με σαφήνεια ένας δημοκρατικός αριστερός και πατριωτικός λόγος. Ένας λόγος της ΕΑΜικής καταγωγής της Ελληνικής Αριστεράς, ο οποίος έχει πλατιά απήχηση σε μεγάλα ακροατήρια, όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά.
Απεναντίας, κυριαρχούσε ο λόγος μιας ιδιότυπης νεο-διεθνιστικής αντίληψης των πραγμάτων, ο οποίος ήταν ασύνδετος με την ιστορική διαδρομή και καταγωγή του κινήματος και με απήχηση σε πολύ μικρά ακροατήρια, κυρίως σε αμφιθέατρα πανεπιστημίων, αποκομμένος από τις ανάγκες και αντιλήψεις των μεγάλων κοινωνικών μαζών.
Με λίγα λόγια, δεν ηττήθηκε ο λόγος και τα προτάγματα του δημοκρατικού πατριωτικού αριστερού ΕΑΜογενούς χώρου, διότι ως τέτοια, δεν έδωσαν την μάχη.
Είναι αδιανόητο, το να μην αντιλαμβανόμαστε ότι είναι καταστροφικό για τη χώρα, το λαό και για την ύπαρξη του παραδοσιακού χώρου της Αριστεράς, η αποσύνδεση από τα ιδανικά του δημοκρατικού πατριωτισμού ως μόνη και αναγκαία κατεύθυνση για την διεκδίκηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Λαϊκής Απελευθέρωσης.
Πόσο μάλλον, μέσα σε ένα περιβάλλον που ζούμε, όπου οι δυνάμεις της αντίδρασης και του ιμπεριαλισμού απειλούν την ύπαρξη των εθνών – κρατών (που είναι το μόνο ασφαλές περιβάλλον του φτωχού λαού και της εργατικής τάξης, προκειμένου να επικρατήσουν στη μάχη ως κυρίαρχη τάξη), ως εμπόδιο για την επίτευξη των σχεδίων τους, για την επικράτηση της παγκοσμιοποιητικής ολοκλήρωσης.
Είναι επίσης αδιανόητο, το να μην αντιλαμβανόμαστε, ότι η συμφωνία των Πρεσπών, είναι σαφώς εναντίον των λαών της περιοχής, εναντίον της χώρας μας, ο προάγγελος της επαναχάραξης των συνόρων, σύμφωνη με τα νατοϊκά συμφέροντα και τη δημιουργία κράτους – δορυφόρου (ΠΔΓΜ) των ΗΠΑ, για την διασφάλιση της κυριαρχίας τους σε Βαλκάνια και Μέση Ανατολή.
Ούτε καν σε αυτό το κομβικό σημείο μπορέσαμε να έχουμε συναντίληψη, βγάζοντας κοινή θέση ως ΛΑ.Ε. και όσοι από εμάς το έπραξαν, κατηγορηθήκαμε σαν … εθνικιστές.
Πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι ο μόνος δρόμος για την ύπαρξη και επανασύσταση, με όρους νίκης και ηγεμονικού ρόλου, μέσα στην Ελληνική κοινωνία, των δυνάμεων της εργασίας, και της Αριστεράς, είναι η επιστροφή στις ρίζες μας. Δηλαδή, στις ρίζες του ΕΑΜ, που ιστορικά επιβεβαιώθηκε ως μόνη γνήσια ξεκάθαρη πηγή δύναμης, του λαϊκού κινήματος.
Ο γνήσιος πατριωτισμός, είναι η μήτρα του διεθνισμού. Δεν μπορεί να υπάρχει σεβασμός στην διαφορετικότητα των άλλων λαών (γλώσσα, χρώμα, ήθη, έθιμα, δικαιώματα) εάν δεν σέβεσαι και δεν τιμάς τον ίδιο σου τον εαυτό, εάν δεν σέβεσαι και δεν τιμάς το χώμα που σε γέννησε.
Αλήθεια, το σύνθημα που ακούγεται από όλη την Αριστερά στις κινητοποιήσεις «Λαέ θυμήσου το χώμα που πατάς, λευτέρωσε ο Άρης και το ΕΑΜ ΕΛΛΑΣ», πόσο εθνικιστικό είναι;
Στην κατάσταση που έχουμε περιέλθει με τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, απαιτείται η συστράτευση όλων των δυνάμεων που μάχονται: κατά των μνημονίων, ενάντια στη αποικιοποίηση της χώρας, για την υπεράσπιση της εδαφικής μας ακεραιότητας, για την κοινωνική και οικονομική ανάταξη των πολιτών και για την διεκδίκηση της αξιοβίωτης ζωής για όλους.
Με αυτά τα προτάγματα και τους όρους, μπορούμε να προχωρήσουμε προς τις εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου και στη συνέχεια στην επανίδρυση του πολιτικού μας χώρου.
