Από τα σύνορα Τουρκίας – Συρίας ως τη Γάζα και από την Ουκρανία ως την Καταλονία.
Αναλυτικότατα εξηγούσε προσφάτως το γερμανικό Σπίγκελ πώς και γιατί το ευρωπαϊκό διευθυντήριο βολεύεται με τη βάναυση αντιμετώπιση την οποία επιφυλάσσουν οι τουρκικές αρχές στους πρόσφυγες από τη Συρία. Ανέφερε μεταξύ άλλων ότι άφθονα χρήματα της ΕΕ, που υποτίθεται πως προορίζονταν για υποδομές ανθρώπινης φιλοξενίας προσφύγων, διατίθενται για επέκταση των μηχανισμών φύλαξης των συνόρων. Με τη συναίνεση Βερολίνου Βρυξελλών, φυσικά. Κι ακόμη: Ότι η «σκοποβολή» Τούρκων στρατιωτών επί ανθρώπινων στόχων, δηλαδή προσφύγων εκ Συρίας, είναι από τα «αποτρεπτικά» μέσα που η «θεσμική Ευρώπη» γνωρίζει ότι επιστρατεύονται. Και δεν λέει κουβέντα. Διότι βολεύεται…
Υπομονή, όμως. Αυτά συμβαίνουν διότι η ΕΕ –του αγριανθρωπισμού και του άγριου νεοφιλελευθερισμού συνάμα– έχει κάπως… ξεστρατίσει. Κάποια στιγμή «οι συσχετισμοί θα αλλάξουν» και θα ξαναβρεί το νήμα που τη συνδέει «με τον ουμανισμό και τον διαφωτισμό»…
Έως ότου συμβεί αυτό, θα μπορούσαμε ίσως να εκτιμήσουμε ως «καλή αρχή» την επίδειξη κάποιου πνεύματος «ισότητας». Ακριβέστερα, ισορροπημένης αντιμετώπισης των εν ψυχρώ δολοφονιών. Τσακώνονται ο Ερντογάν με τον Νετανιάχου; Ε, όπως κάνουμε ότι δεν ξέρουμε τίποτε για τις εξολοθρεύσεις προσφύγων στα τουρκο-συριακά σύνορα, αρκούμαστε σε με μία «ξέπνοη» δήλωση της Μογκερίνι για τη θανάτωση των 16 Παλαιστινίων που διαδήλωναν άοπλοι στη Λωρίδα της Γάζας. «Δυσφορία», όσο πατάει η γάτα…
Κι ας είπαν… κανονικότατα τα φασιστοειδή του Τελ Αβίβ πως θεωρούν αναφαίρετο δικαίωμά τους να σκοτώνουν Παλαιστίνιους διαδηλωτές. Κι ας ξεκαθάρισαν πως γράφουν εκεί που δεν πιάνει μελάνι το αίτημα για διενέργεια «ανεξάρτητης και διαφανούς έρευνας». Κι ας έχει λιώσει πλήρως η καραμέλα, σύμφωνα με την οποία το Ισραήλ θα πρέπει να κρίνεται (αιωνίως!) με κάποια επιείκεια, είτε εξολοθρεύει γυναικόπαιδα στη Γάζα και στο Λίβανο είτε κατατρώει με εποικισμούς την παλαιστινιακή γη, διότι τελεί –λένε– υπό μόνιμη γεωπολιτική ανησυχία… Λες και το ασταμάτητο έγκλημα σε βάρος των Παλαιστινίων μπορεί να εκληφθεί ως ανεκτό, εθνικό «προζάκ», αντίδοτο στην ανασφάλεια ενός «περικυκλωμένου Δαβίδ»…
Αλλά ποια εξωτερική «ανασφάλεια» και «περικύκλωση»; Σήμερα το Ισραήλ συνεργάζεται αρμονικότατα (αν κι όχι πάντα… σε κοινή θέα) με το καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας και τη δικτατορία Σίσι στην Αίγυπτο. Δεν έχει να φοβηθεί τίποτε από τα αμερικανόφιλα κράτη του Κόλπου, η δε συμφωνία Δύσης-Τεχεράνης το απάλλαξε κι από την ανησυχία ότι ίσως αποκτούσε πυρηνικά όπλα το Ιράν. Η μόνη ανασφάλεια που μπορεί να νοιώθουν τα «αφεντικά» του απαρτχάιντ της Μέσης Ανατολής είναι σύμφυτη με αυτήν τους ακριβώς την ιδιότητα: Ότι δεν διαρκούν αιωνίως τα απαρτχάιντ σε βάρος αρνούμενων να παραδοθούν.
Και η ΕΕ… στο ύψος της. Στο προσφυγικό, στο παλαιστινιακό, στο ουκρανικό αλλά και στο καταλανικό ζήτημα, για το οποίο σχεδόν έβαλε τη σφραγίδα της σε ημι- αναβίωση του «φρανκισμού». Αλλά, πού θα πάει… Δεν θα ξυπνήσει κάποια στιγμή η κοιμώμενη «διαφωτισμένη» της συνείδηση; Εκεί να δείτε «ουμανιστική» παλινόρθωση…
*Πηγή: prin.gr
