Η Γερμανία και το Γερμανικό ευρωπαϊκό κατεστημένο, μετά από μια περίοδο φόβου και άγχους, μοιάζουν στη σημερινή συγκυρία να πετάνε στα ουράνια γεμάτοι υπεροψία και αλαζονεία.
Στην Γαλλία “θριάμβευσε” ο νεοφιλελεύθερος “κεντρώος” “ευρωπαϊστής” Macron, μακρύ χέρι της Γερμανίας στο Παρίσι, φανατικός ακόλουθος του Γερμανο-Γαλλικού άξονα. Στην Ιταλία Merkel και Shaeuble ελπίζουν στην επάνοδο του γλοιώδους παρακόλουθου Matteo Renzi.
Από την άλλη μεριά οι κυρίαρχοι στο Βερολίνο βλέπουν με μόλις υποκρυπτόμενη χαρά την “αποδυνάμωση” του Brexit στο Λονδίνο, μέσα από το εκλογικό ράπισμα που εδέχθη η May, ενώ εκφράζουν ανοικτά τον ενθουσιασμό τους για τις αποτυχίες και τους κλυδωνισμούς του “αντιγερμανού” Trump στις ΗΠΑ.
Στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες έχουν ήδη αρχίσει να ανοίγουν σαμπάνιες και έχουν βάλει τις ορχήστρες να παιανίζουν εύθυμα. Τα σύννεφα και οι μπόρες για την ευρωζώνη και την ΕΕ μοιάζουν να ανήκουν στο παρελθόν και οι ευτυχισμένες μέρες νομίζουν ότι βρίσκονται μπροστά.
Οι αλαζόνες υπερόπτες του ευρώ και της ΕΕ, χορεύοντας αμέριμνοι, ξεχνάνε την τραγωδία του Τιτανικού και παραδομένοι στην εφήμερη γλυκιά μουσική και τις πρόσκαιρες “επιτυχίες”, δεν μπορούν να δουν το παγόβουνο που προσεγγίζουν.
Όπως λέει στις διπλανές στήλες στο εξαιρετικό άρθρο του ο Serge Halimi, μια παρόμοια ανακούφιση ένοιωθαν και οι κυρίαρχοι κύκλοι στην Ευρώπη προς τα τέλη της δεκαετίας του ‘20.
Ένα χρόνο μετά, το κραχ της Wall Street συγκλόνιζε τον πλανήτη!
