Η ονοματολογία της FYROM, οι πολιτικοί σχεδιασμοί και η Αριστερά

Η ξαφνική και με σφοδρότητα επαναφορά στην επικαιρότητα του προβλήματος της ονομασίας της FYROM μετά από είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια αφότου προέκυψε το πρόβλημα και την ολοκληρωτική αποτελμάτωση του μετά από τη σύνοδο του Βουκουρεστίου του ΝΑΤΟ το 2008 οδηγεί στο συμπέρασμα ότι συμφέροντα πέρα από τις δύο χώρες Ελλάδα και FYROM το προωθούν επίμονα.
Αναφερόμαστε κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, στους σχεδιασμούς των οποίων βρίσκεται η ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ, ως σημαντικού στοιχείου στα γενικότερα σχέδια τους για τα Βαλκάνια, την ανατολική Ευρώπη και την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, χωρίς να μένει αδιάφορη η ΕΕ που επιδιώκει την ένταξη της συγκεκριμένης χώρας και των δυτικών Βαλκανίων σε αυτή. Αυτή η κίνηση εντάσσεται στα πλαίσια του ανταγωνισμού των ΗΠΑ και της Ρωσίας για την επιρροή στην περιοχή με βάση τις αποδεδειγμένες προθέσεις των ΗΠΑ και τον συμμάχων τους να μην επιτρέψουν στη Ρωσία να παίξει έναν ευρύτερο ρόλο στην περιοχή και γενικότερα, αλλά να την περιορίσουν στα πλαίσια των συνόρων της και εκεί αντιμέτωπη με την υποδαύλιση εθνικιστικών προβλημάτων.
Αυτό αμέσως – αμέσως κάνει σαφές ότι οι όποιες διευθετήσεις και «λύσεις» προωθηθούν θα φέρουν τη σφραγίδα των αμερικανικών και γενικότερα των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και επιδιώξεων, τουλάχιστον αυτή είναι η πρόθεση και ο στόχος τους.
Στο πρόβλημα αυτό, όπως και σε όλα τα σημαντικά ζητήματα, εκδηλώνεται η «σφοδρή σύγκρουση» κυβέρνησης και αστικής αντιπολίτευσης προεξάρχουσας φυσικά της ΝΔ. Σύγκρουση, δηλαδή, έξω από το πραγματικό πρόβλημα και τους κινδύνους που εγκυμονεί, τους κινδύνους αποπροσανατολισμού, διχασμού και στοίχισης του λαού πίσω από τον έναν ή τον άλλο με κριτήριο ψεύτικα ή δευτερεύοντα διλήμματα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε ανοιχτά στην αποδοχή και την υλοποίηση όλων των απαιτήσεων του Βερολίνου και των Βρυξελλών, στην προώθηση των μνημονίων με εξαιρετικά μάλιστα αποτελεσματικό τρόπο και τη διαμόρφωση του κατάλληλου οικονομικού περιβάλλοντος για τις επόμενες δεκαετίες. Παράλληλα, στηρίζει με όσα μέσα διαθέτει την εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών στην ανατολική Μεσόγειο και την ευρύτερη περιοχή, έγινε η πιο φιλοαμερικανική και φιλοϊμπεριαλιστική κυβέρνηση που γνώρισε η χώρα μετά την μεταπολίτευση. Προχώρησε στη διαμόρφωση συμμαχίας με το κράτος του Ισραήλ- δολοφόνο του παλαιστινιακού λαού και χωροφύλακα των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στην περιοχή- με το αντιδραστικό καθεστώς της Αιγύπτου και την κυπριακή δημοκρατία, υπό τη στέγη και την καθοδήγηση φυσικά των αμερικανών. Παραδίδει τους ενεργειακούς πόρους της χώρας στις πολυεθνικές, διαπραγματεύεται πολυετή συμφωνία για την παραμονή της βάσης της Σούδας και την επέκταση και αναβάθμιση της, διαθέτει το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης στο ΝΑΤΟ και μια σειρά άλλες διευκολύνσεις, εμπλέκει δηλαδή τη χώρα πιο βαθιά στα πολεμικά σχέδια των αμερικανών και στους κινδύνους που ελλοχεύουν.
Δεν θα μπορούσε φυσικά να προβάλει την παραμικρή αντίσταση στις αμερικανικές απαιτήσεις για το κλείσιμο των εκκρεμοτήτων και ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ. Έτσι εξηγείται η μεγάλη προθυμία του. Πήρε την απαίτηση των αμερικανών και την έκανε σημαία. Στηριζόμενος στην υποστήριξη και ενίσχυση αμερικανών και ευρωπαίων εκτιμά ότι μπορεί να αξιοποιήσει ενδεχόμενη λύση ή προώθηση του προβλήματος του ονόματος για να στριμώξει τη ΝΔ και να αλλάξει τους συσχετισμούς δύναμης με το μάτι πάντα στραμμένο στις επόμενες εκλογές.
Η ΝΔ, συμφωνώντας σε όλα όσα οι αμερικανοί και το ΝΑΤΟ απαιτήσουν, αντιλαμβάνεται ότι ενδεχόμενη θετική εξέλιξη στο θέμα αυτό θα πυροδοτήσει εξελίξεις και μη μπορώντας να σταθεί αντιμέτωπη με τις απαιτήσεις των αμερικανών οχυρώνεται πίσω από τη διαφωνία που υπάρχει μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων και απειλεί ότι αν δεν υπάρχει πρόταση συνολικά της κυβέρνησης δεν πρόκειται να ψηφίσει οτιδήποτε έρθει από τη διαπραγμάτευση. Αφετέρου, πιεζόμενη από τα δεξιά της με κίνδυνο την απώλεια ενός τμήματος των ψηφοφόρων της ιδιαίτερα εθνικιστικού και σοβινιστικού, άλλαξε στάση, εγκωμίασε τα συλλαλητήρια, επέτρεψε στους βουλευτές και τα στελέχη της να πάρουν μέρος, αν δεν τους ενθαρρύνει κιόλας, με το επιχείρημα ότι εκεί συγκεντρώνεται ο λαός και φυσικά δεν ενοχλήθηκε καθόλου από το ανοιχτά εθνικιστικό και ακροδεξιό περιεχόμενο του συλλαλητηρίου.
Ο εθνικιστικούς και ακροδεξιός χώρος ξεσπάθωσε, θυμήθηκε το 1992 θεωρώντας ότι μπορεί να βρει πρόσφορο έδαφος για δράση. Παρόντες στο συλλαλητήριο απόστρατοι στρατηγοί με επικεφαλής τον Φ. Φράγκο, μητροπολίτες και κληρικοί, κάθε είδους εθνικιστικές και αντιδραστικές οργανώσεις και φυσικά η Χρυσή Αυγή που σε ένα βαθμό έδωσε και τον τόνο συλλαλητήριο. Η παλαιότερη επιδίωξη του συστήματος για δημιουργία εθνικιστικού κόμματος δεξιότερα της ΝΔ που φάνηκε να μην περπατάει το τελευταίο διάστημα ξαναμπήκε μπροστά.
Το αστικό πολιτικό σύστημα έχει ανάγκη από ένα κόμμα με εθνικιστικά και «πατριωτικά» χαρακτηριστικά μια και η ΧΑ έχει εκτεθεί ανεπανόρθωτα στη συνείδηση του λαού με τις ανοιχτά ναζιστικές θέσεις και τη δολοφονική πρακτική της και δεν μπορεί να αποτελέσει συνεργαζόμενη δύναμη για τη στήριξη κυβερνήσεων. Μετά τη δημιουργία του Κινήματος Αλλαγής στον κεντροαριστερό χώρο ένα κόμμα εθνικιστικό δεξιότερα της ΝΔ φαίνεται ότι μπορεί να συμπληρώσει το κομματικό σύστημα και να δίνει σταθερότητα και σιγουριά στην αστική τάξη και την ΕΕ.
Πολλή συζήτηση έγινε σχετικά με τις πολιτικές απόψεις και αντιλήψεις του ανθρώπων που συμμετείχαν στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης. Οπωσδήποτε οι εκατοντάδες χιλιάδες δεν ήταν εθνικιστές και ακόμη περισσότερο φασίστες, ούτε αναφέρονται όλοι σε «γυφτοσκοπιανούς». Το χαρακτήρα όμως του συλλαλητηρίου δεν τον έδωσαν οι απλοί άνθρωποι, αλλά οι ομιλητές και οι ομιλίες τους, το «ζήτω ο στρατός» που είπε ο Φράγκος θυμίζοντας την περίοδο μετά τον εμφύλιο και αυτήν της φασιστικής δικτατορίας του ‘67, τον έδωσε η όλη εικόνα με τους «Μακεδονομάχους» με στολές του τέλους του 19ου αιώνα καβάλα στα άλογα, κρητικούς με τα παραδοσιακά τους, αντιδραστικές οργανώσεις από πολλές περιοχές της χώρας, η Χρυσή Αυγή. Δεν πρέπει όμως να κρύψουμε ότι την πλειοψηφία των συγκεντρωμένων δεν την απωθούσε όλη αυτή η εθνικιστική ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε, ίσα – ίσα της «πήγαινε».
Στο χώρο του αντιϊμπεριαλισμού και της Αριστεράς δεν έλειψαν από διάφορους παράγοντες και πολιτικές οργανώσεις, οι τάσεις αποδοχής αυτών των εκδηλώσεων στο όνομα ότι συγκεντρώνεται ο λαός ή το θέλει ο λαός και ακόμη μια διάθεση αποστασιοποίησης, παράκαμψης της συγκεκριμένης έκφρασης που πήρε το πρόβλημα σε αυτή τη συγκυρία, δηλαδή το όνομα και ο αλυτρωτισμός και ο περιορισμός στη γενική καταγγελία του ιμπεριαλισμού και των σχεδίων του. Δεν είναι όμως δυνατόν να αγνοούνται τα συγκεκριμένα ζητήματα που τίθενται σήμερα, έστω και παραπλανητικά και γύρω από αυτά εξελίσσεται η επίσημη αντιπαράθεση και ενημερώνεται ο λαός. Πρέπει με βάση τις πάγιες θέσεις της, την ανάλυση που κάνει η Αριστερά και την αποκάλυψη του ρόλου του ιμπεριαλισμού και του ρόλου της κυβέρνησης, να διαμορφωθεί μια πρόταση για το συγκεκριμένο, το όνομα δηλαδή και τον αλυτρωτισμό. Αυτό όμως δεν θα προβάλλεται ξεκομμένα αλλά παράλληλα με την αποκάλυψη των σχεδιασμών, την καταγγελία των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και την προβολή αντιϊπεριαλιστικών στόχων και αιτημάτων, όπως η έξοδος από το ΝΑΤΟ, τα σταθερά σύνορα και την ανάγκη το εργατικό κίνημα να αντιπαλέψει αυτά τα σχέδια. Μόνο με έναν τέτοιο πλαίσιο μπορεί να υπάρξει επικοινωνία με ευρύτερα λαϊκά τμήματα και να διαμορφωθούν προϋποθέσεις ώστε να πεισθούν και να συσπειρωθούν ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις.
Θεωρούμε ότι η πείρα που αποκόμισε το εργατικό κίνημα και η Αριστερά από τις θέσεις και τη θαρραλέα στάση του ΚΚΕ το 1992 είναι σημαντική και χρήσιμη. Στο έξαλλο και επιθετικό κλίμα εκείνης της περιόδου το ΚΚΕ όρθωσε το ανάστημά του, τοποθετήθηκε αρνητικά και καταδίκασε τα συλλαλητήρια και τον εθνικισμό, αποκάλυψε το ρόλο του ιμπεριαλισμού και τον κίνδυνο του λυτρωτικών διαθέσεων στην ευαίσθητη αυτή περιοχή. Πρότεινε, με βάση την ιστορική αλήθεια, ότι ένα όνομα σύνθετο που θα περιείχε τη λέξη Μακεδονία με αυστηρά γεωγραφικό προσδιορισμό και δεν θα συνδέονταν καθόλου με την ιστορικότητα της Μακεδονίας μπορούσε να δώσει λύση.
Τότε το ΚΚΕ λοιδορήθηκε, κατηγορήθηκε για μειοδοσία, τα στελέχη του δέχθηκαν επιθέσεις, προσπάθησαν να στρέψουν πλατιά λαϊκά τμήματα εναντίον του, τελικά όμως δικαιώθηκε. Και για να μην ξεχνιόμαστε στις επιθέσεις εναντίον του ΚΚΕ τότε μεταξύ των άλλων πρωτοστάτησε ο ΣΥΝ με πιο χαρακτηριστική στιγμή τη δήλωση στη βουλή του Λεωνίδα Κύρκου, ότι «στο συλλαλητήριο ήταν παρόντες όλοι πλην Λακαιδεμονίων», εννοώντας το ΚΚΕ. Παρόμοια στάση από ολόκληρη την Αριστερά πρέπει να τηρηθεί σήμερα.
Καταδίκη των συλλαλητηρίων και αποκάλυψη των επιδιώξεων των διοργανωτών και των υποκινητών τους.
Καταδίκη του ιμπεριαλισμού και των σχεδίων του. Αποκάλυψη των τεράστιων ευθυνών της κυβέρνησης που προσφέρει τη χώρα στα πολεμικά σχέδια των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ, καταδίκη της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κάλεσμα στο λαό της FYROM και σε όλους τους βαλκανικούς λαούς για αντίσταση σ΄ αυτά τα σχέδια.
Να συνδεθεί παράλληλα η καταδίκη αυτή με την καταδίκη των μνημονίων, της φτώχειας που έφεραν, την εξουθένωση του λαού και της νεολαίας.
Να κατατεθεί σχετικά με το όνομα πρόταση στη βάση που προαναφέραμε και να συνοδεύεται με συγκεκριμένα μέτρα κατά του αλυτρωτισμού.
Υπάρχει, τέλος, ένα ακόμα θέμα. Θα περιοριστεί η Αριστερά και το εργατικό κίνημα στη διαμόρφωση θέσεων και την προβολή τους ή θα αναλάβει δράση; Και η δράση αυτή δεν πρέπει να είναι μικροσυγκεντρώσεις, μικροσυσκέψεις και ζύμωση, αλλά μια πλατιά ενωτική κινητοποίηση με το περιεχόμενο που περιγράψαμε και με συμβολή όλων των πολιτικών δυνάμεων και οργανώσεων. Μεγάλο τμήμα του λαού διαφωνεί με την πολιτική του ιμπεριαλισμού και με την κυβέρνηση και αντιτίθεται στα συλλαλητήρια. Όλο αυτό τον κόσμο η Αριστερά πρέπει να τον εκφράσει.
Πηγή: ergatikosagwnas.gr