Ομολογουμένως, η έρευνα του Γ. Μαυρή http://www.mavris.gr/4943/political-ideology/ για τις τάσεις σε πολιτικό, κοινωνικό και ιδεολογικό επίπεδο που συντελούνται στην ελληνική κοινωνία έχει ενδιαφέρον.
Η διαπίστωση ότι η κοινωνία μετατοπίζεται προς τα δεξιά, πως ο πολίτης συντηρητικοποιήθηκε παραπέρα στην επταετία της κρίσης 2009-2017, όπως φαίνεται στους πίνακες που παραθέτει, είναι η ωμή πραγματικότητα που όλοι αντιλαμβανόμαστε στην καθημερινότητα μας, στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές.
Η έρευνα υπογραμμίζει τις κυρίαρχες πολιτικές αξίες και τη θέση κατάταξης τους στην ελληνική κοινωνία. Διαπιστώνεται ότι κυριαρχούν οι έννοιες οικολογία, ιδιωτικός τομέας και φεμινισμός. Οι έννοιες σοσιαλισμός, αριστερά, κομουνισμός υποχωρούν έναντι των εννοιών Δεξιά και νεοφιλελευθερισμός.
Ακόμη και η φορτισμένη με τόσο αναθέματα παγκοσμιοποίηση είναι σε άνοδο.
Βέβαια η έρευνα θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρουν αν στις ερωτήσεις συμπεριλαμβάνονταν έννοιες όπως εργατικό κίνημα, συνδικάτα και άλλα κινήματα, που είναι θεμελιώδεις κοινωνικές και πολιτικές αξίες.
Οι τάσεις και οι συνθήκες που περιγράφονται και αποκαλύπτονται δεν είναι οι ιδανικές για την Αριστερά, συμπυκνώνουν ωστόσο την κοινωνικοπολιτική της κατάσταση.
Παράλληλα προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα. Ως γενικές πολιτικές αξίες τι είναι αυτό που κυριαρχεί; Ο «σοσιαλισμός που γνωρίσαμε» ή ο σοσιαλισμός της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας; Για το ποιο μοντέλο σοσιαλισμού-κομμουνισμού απάντησαν όσοι συμμετείχαν στην έρευνα; Οι έννοιες σοσιαλισμός και κομμουνισμός μπορεί να αντιμετωπίζονται ως ταυτόσημες;
Επιπλέον, κατά πόσο υπάρχει πολιτική αντιστοίχηση της πολιτικής αξίας Δεξιά με τις κομματικές εκφάνσεις της Δεξιάς όλου του φάσματος; Επίσης, τι συμπεριλαμβάνει μετά το 2015 ο όρος Αριστερά; Μετά δηλαδή από την εφαρμογή και από το ΣΥΡΙΖΑ δεξιών πολιτικών στο όνομα μάλιστα μιας -κατά το ΣΥΡΙΖΑ- Αριστεράς.
Στην ανάλυση του Γ. Μαυρή συμπεραίνεται πως «δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επικράτηση του συντηρητισμού οφείλεται κατά βάση στην αρνητική έκβαση που είχε τελικά το πείραμα της αριστερής διαχείρισης της λιτότητας. Η εγκατάλειψη της πολιτικής εκπροσώπησης των κυριαρχούμενων τάξεων άνοιξε το δρόμο στη συντηρητική στροφή της κοινωνίας και την πολιτική επάνοδο της Δεξιάς».
Το συμπέρασμα του αναλυτή είναι γενικά σωστό. Όμως αρκεί αυτή η εξήγηση;
Το αφήγημα «φταίνε οι προδότες του Τσίπρα» που προβάλεται απ’ όσους αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 15 έχει φυσικά βάση.
Από μόνο του όμως δεν εξηγεί γιατί αυτοί οι «προδότες» αποκαλύφθηκαν τόσο αργά και κανείς δεν τους είχε αντιληφτεί μέχρι το καλοκαίρι του ‘15.
Για την έλλειψη πολιτικής εκπροσώπησης των κυριαρχούμενων τάξεων έπαιξε και παίζει σημαντικό ρόλο η μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ σε μνημονιακό κόμμα. Όχι μόνο γιατί προωθεί νεοφιλελεύθερη πολιτική, όχι μόνο γιατί καλύπτει τους Σαμαρο-βενιζέλους, αλλά κυρίως γιατί σπέρνει την άποψη πως «δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο».
Αλλά οι ευθύνες γι’ αυτό μετά από δυο χρόνια δεν μπορούν να περιοριστούν πια μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ. Από εντελώς διαφορετική σκοπιά πρέπει να σκύψουμε εντός μας.
Οι ενδογενείς αδυναμίες όλης της άλλης Αριστεράς συναρτώνται ευθέως με το μεγάλο μερίδιο ευθύνης στην καθυστέρηση διατύπωσης εναλλακτικής πρότασης για την δημιουργία όρων που θα ανοίξουν τον δρόμο για μια πραγματικά νέα Μεταπολίτευση.
Αλλά αυτό απαιτεί καλή γνώση της εποχής και των αλλαγών που υφίσταται ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός, απελευθερωτική προσέγγιση της ιστορίας. Απαιτεί επίσης και προϋποθέτει, πρωτίστως, η ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική κομμουνιστική Αριστερά να υπερβεί τον κατακερματισμό και την διάσπαση συγκροτώντας το απαραίτητο κοινωνικό πολιτικό μέτωπο που δεν θα περιορίζεται σε μια απλώς κοινοβουλευτική εκπροσώπηση των κάτω. Αλλά θα εκτείνεται και θα αγκαλιάζει τον οργανωμένο λαό με τα συνδικάτα και την εργατική τάξη σε δημοκρατικό ηγεμονικό ρόλο.
Σε τούτο και μόνο σε τούτο το έδαφος θα υλοποιείται η βασική επιδίωξή μας για μια νέα Αριστερή Συμμαχία για την Ανατροπή (ΑΣΑ). Στην ΑΣΑ δεν θα αρκεί το «Δεν πάει άλλο» αλλά θα αναζητά και θα επιδιώκει το να «πάει αλλιώς»! Με προγραμματική σαφήνεια των σκοπών του κινήματος και του μετώπου αλλά και με θέληση για υπερβάσεις και ξεβολέματα.
Η ανάγκη για νέα Αριστερή Συμμαχία για την Ανατροπή δεν προϋποθέτει την διάλυση των υπαρχόντων μετωπικών πολιτικών σχηματισμών που έχουν στρατηγικό πολιτικό περιεχόμενο. Δεν έχει σχέση με πρακτικές του είδους «εμείς ήμαστε ο κύριος κορμός», συνεπώς …υποταχτείτε. Δεν αποτελεί όχημα κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης και επιβίωσης.
Κτίζεται κατά πρώτον για να αντισταθεί αποτελεσματικά, να αντιστρέψει την κατάσταση οπισθοχώρησης και ήττας. Και επομένως να δημιουργηθούν οι όροι για να περάσει το εργατικό κίνημα στην αντεπίθεση.
Η πολιτική αυτή συγκέντρωσης δυνάμεων σέβεται και προϋποθέτει την οργανωτική και πολιτική αυτοτέλεια κάθε δύναμης. Ακόμη και της πιο μικρής. Συγκροτείται στη βάση της ισότιμης δράσης στο μαζικό κίνημα. Δεν έχει ιεραρχήσεις που προέρχονται από παλιότερες εκπροσωπήσεις στο κοινοβούλιο, παλιότερες ή και τωρινές κομματικές ιεραρχίες κλπ.
Προϋπόθεση λοιπόν είναι η ισότιμη οργανωτική και πολιτική αυτοτέλεια των δυνάμεων που συγκροτούν την Αριστερή Συμμαχία για την Ανατροπή.
Οι πρόσφατες εμπειρίες δείχνουν ότι προσπάθειες που επεδίωκαν την προσχώρηση και διάχυση σε «υπάρχοντα» μέτωπα καλλιεργεί την καχυποψία, δίνει τροφή στις δυνάμεις του σεχταρισμού και της διάσπασης.
Η συγκρότηση της Αριστερής Συμμαχίας για την Ανατροπή θα πραγματώνεται μέσα από προτάσεις για κινηματικές και πολιτικές συμφωνίες για κοινή δράση πάνω στα φλέγοντα προβλήματα του λαού και της νεολαίας. Με πρωτοβουλίες για αγώνες, συγκροτώντας σε κάθε γειτονιά και τόπο δουλειάς εκείνες τις αντιστάσεις στην μνημονιακή επίθεση που θα δημιουργούν όρους ανασυγκρότησης των οργάνων του λαϊκού κινήματος με την δημιουργία επιτροπών, σωματείων κλπ.
Εκεί λοιπόν, στα πεδία των υπαρκτών κοινωνικών αναμετρήσεων και τολμηρών αναζητήσεων μπορεί να υπάρξει ξανά ένα αναταγμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα, που θα ανοίξει τον δρόμο για μια πραγματική Νέα Μεταπολίτευση με τις δυνάμεις της μαχητικής αριστεράς, τις αντικαπιταλιστικές και κομουνιστικές δυνάμεις σε πρωταγωνιστικό ρόλο αυτή τη φορά και όχι στο περιθώριο της αστικής πολιτικής όπως το 1974 .
