H εφαρμογή της συμφωνίας Ευρωπαϊκής Ένωσης – Τουρκίας επιβεβαίωσε όλους τους φόβους στο να μπει και πολιτικά, με την σφραγίδα των ηγετών εκείνης της Συνόδου πέρσι τέτοιες μέρες, η ταφόπλακα στα ανθρωπινά δικαιώματα μεταναστών και προσφύγων ταυτόχρονα με τη δημιουργία μιας Ευρώπης-φρούριο. Mια συμφωνία κατάφωρης παραβίασής ανθρωπίνων δικαιωμάτων Για ποιο λόγο η χώρα μας δέχεται τη μετατροπή των νησιών της σε απέραντα στρατόπεδα κράτησης, παρανόμως, στερώντας από τους ανθρώπους που κατά τα άλλα δικαιούνται προστασίας τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια;
Φράχτες, συρματοπλέγματα, ΝΑΤΟ, FRONTEX, συνοριοφύλακες και στο βάθος το κλείσιμο των ευρωπαϊκών συνόρων και κάθε πύλης εισόδου προς τη Γηραιά Ήπειρο μέσα από τις βαλκανικές διόδους.
Η ξενοφοβική, ισλαμοφοβική, ρατσιστική λογική που επικράτησε σε βάρος των προσφύγων με «υπογραφή» του Ελληνικού Κοινοβουλίου, και τις ψήφους των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, κατάργησε ουσιαστικά, το άρθρο 14 της «Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου» του ΟΗΕ. Διακήρυξη όπου ήδη από το 1948 αναγνωρίζεται το δικαίωμα των ατόμων να ζητήσουν άσυλο από διώξεις σε άλλες χώρες, και άρθρο στο οποίο στηρίχθηκε η «Σύμβαση για το Καθεστώς των Προσφύγων», γνωστή ως «Σύμβαση του 1951 για τους Πρόσφυγες, ή Σύμβαση της Γενεύης» και καθορίζει τα δικαιώματα κατοχύρωσης του ασύλου. Ταυτόχρονα καθορίζει αρμοδιότητες και υποχρεώσεις των κρατών που χορηγούν άσυλο. Ας θυμίσουμε σε κάποιους, μάλιστα, ότι με το «Πρωτόκολλο του 1967» αφαιρέθηκαν οι όποιοι γεωγραφικοί ή χρονικοί περιορισμοί έθετε η αρχική Σύμβαση.
Και ενώ όλα αυτά αποτελούν ακρογωνιαίο λίθο του καθ’ ημάς πολιτισμού, βλέπουμε τον τελευταίο χρόνο το ίδιο το Ευρωπαϊκό Δίκαιο να αυτοκαταργείται ενώ εκφράζονται ανοιχτά πλέον φόβοι, θέτοντας ισχυρές αντιρρήσεις απέναντι στις αίολες προφάσεις που διατυπώθηκαν ως δήθεν νομικό πλαίσιο για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Την αντίθεση τους με το σχέδιο και την εφαρμογή της συμφωνίας εξακολουθούν να εκφράζουν δημόσια ανθρωπιστικοί φορείς, πολιτικά κόμματα, συλλογικότητες και διεθνείς οργανώσεις. Γενικότερη ανησυχία εκφράζουν πλήθος αριστερές, ριζοσπαστικές, προοδευτικές δυνάμεις αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες παγκόσμια. Η αναγνώριση, δε, της Τουρκίας ως «ασφαλούς τρίτης χώρας» μέσα από την συμφωνία, μόνο οργή προκαλούσε τότε, επιβεβαιώνοντας σήμερα τις καταγγελίες για τις πρακτικές του ερτογανικού καθεστώτος και την χρησιμοποίηση των προσφύγων για τα πολιτικά σχέδια του σε βάρος τους.
Τα επίδικα σημεία της συμφωνίας, πλέον, δεν αφορούν μόνο στην ανακοπή των προσφυγικών ροών κατά την εφαρμογή του σχεδίου όπου γίνεται λόγος για κλειστά κέντρα φύλαξης, κράτησης, διαχωρισμού ανθρώπινων ψυχών σε πρόσφυγες και παράτυπους μετανάστες, αλλά και στον τρόπο επαναπροώθησής τους.
Είναι σκόπιμο να θυμηθούμε σε αυτό το σημείο την ίδια τη Σύμβαση, όπου προβλέπονται τα δικαιώματα αυτών των ανθρώπων, μεταξύ των οποίων και η προστασία από την αναγκαστική επιστροφή ή απέλαση. Ουσιαστικά, απαγορεύεται η απέλαση, η βίαιη ή χωρίς θέληση επιστροφή, διατυπώνοντας το αναφαίρετο δικαίωμα του πολιτικού ασύλου, καθιστώντας σαφώς τα δικαιώματα αυτά αναφαίρετο τμήμα του διεθνούς δικαίου.
Η Ευρώπη του «ουμανισμού και του πολιτισμού»…
Ωστόσο, στη συντριπτική τους πλειονότητα τα ευρωπαϊκά κράτη αρνούνται, ελαφρά τη καρδία και με συνοπτικές διαδικασίες, την ολιστική λύση του προβλήματος μέσα από τις διαδικασίες μετεγκατάστασης των προσφύγων στην επικράτειά τους, στη βάση ενός συγκροτημένου και οργανωμένου σχεδίου.
Η Γηραιά Ήπειρος, η Ευρώπη του ουμανισμού και του πολιτισμού, απεμπόλησε η ίδια με τη στάση της τις αρχές από τις οποίες υποτίθεται εμφορείται. Αποδεικνύει στην πράξη ότι όχι μόνο την αποικιοκρατική της πολιτική δεν ξέχασε, άλλα και την πρακτική που εφάρμοζε επί αιώνες στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της σκοτεινής της περιόδου.
Ασκώντας κυβερνητική πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ απεμπόλησε στον μέγιστο βαθμό όλες τις ανθρώπινες αξίες που απορρέουν από τη Σύμβαση της Γενεύης. Επιδεικνύοντας μια εκ των ουκ άνευ αντιφατική πολιτική στο ανθρώπινο δράμα των προσφύγων σε αντίθεση με την πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, η οποία στέκεται πολιτικά και ανθρωπιστικά αλληλέγγυα, έμπρακτα, ηθικά αλλά και υλικά από το υστέρημά της στην εποχή της δικής της ανθρωπιστικής κρίσης, εκχωρώντας την διαχείριση της κρίσης του προσφυγικού στην Υπάτη Αρμοστεία και πλείστες όσες αμαρτωλές ΜΚΟ, προς ίδιον κομματικό όφελος. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ συναίνεσαι στη μετατροπή της χώρας σε ένα απέραντο παράνομο στρατόπεδο κράτησης – συγκέντρωσης, στερώντας από τους πρόσφυγες πολέμου και τους μετανάστες που κατά τα άλλα δικαιούνται προστασίας, την στοιχειώδη ελευθερία και αξιοπρέπεια.
Καταστώντας, έτσι, κενό γράμμα τις αρχές δικαίου που διέπουν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό όπως και την ίδια τη Σύμβαση της Γενεύης για την προστασία της ζωής και των δικαιωμάτων του ανθρώπου, κατά την κρίσιμη ώρα της εφαρμογής της, αποκλείοντας τη λύση των κλειστών συνόρων σε μια Ευρώπη-φρούριο.
Οι νεκροί της Μόριας, οι νεκροί σε όλους τους προσφυγικούς καταυλισμούς (69 καταγεγραμμένοι θάνατοι τον τελευταίο χρόνο), οι απόπειρες αυτοκτονίας (12 καταγεγραμμένοι μόνο στα hpot-spots), όσοι και όσες ξεπαγιάζουν στα κέντρα κράτησης, οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης ανήλικων παιδιών, ο υποσιτισμός και οι ανύπαρκτες υποδομές υγιεινής, η ανυπαρξία ιατρικής φροντίδας, αποτελούν την εικόνα μιας αβάσταχτης καθημερινότητας η οποία συνεχίζει να υφίσταται την ώρα που κατασπαταλιούνται προς άγνωστες ή υπόγειες διαδρομές εκατομμύρια ευρωπαϊκών κονδυλίων στο όνομα της δήθεν ανθρωπιστικής βοήθειας.
Ένα κράτος που αρνείται πεισματικά να επιλύσει το πρόβλημα για κάτι λιγότερους από εξήντα χιλιάδες συνανθρώπους μας, αφήνοντας τους να σαπίζουν στη τύχη τους μέσα στις αποθήκες ψυχών που εργολαβικά παραχώρησε, σε ιδιώτες ή στη νέα «ΜΟΜΑ» του στρατόκαυλου Καμμένου, να κατασκευάσουν χωρίς προδιαγραφές για ανθρώπινη φιλοξενία.
Η πολιτική αξία του κινήματος και της Αριστεράς στη πράξη
Όσοι εθελοντικά και αλληλέγγυα ενεργοποιούνται στο κίνημα για την προστασία της ζωής και των δικαιωμάτων του ανθρώπου, περιφρουρώντας τον σεβασμό στις αξίες της Αριστεράς για αξιοπρεπή ζωή με κατοχυρωμένα τα δικαιώματα που απορρέουν όχι μόνο από τον νομικό μας πολιτισμό άλλα και από την ίδια τη δύναμη του ριζοσπαστικού προοδευτικού κινήματος γνωρίζουν ότι βρισκόμαστε στην αφετηρία ενός αδιάκοπου αγώνα.
Οι αρχές που θεμελιώθηκαν μέσα από ανθρωπιστικούς, αντιπολεμικούς αγώνες υπεράσπισης των αδυνάτων, της θρησκευτικής ή πολιτιστικής διαφορετικότητας, ενάντια στον ρατσισμό, την ξενοφοβία, τη μισαλλοδοξία και τους πολιτικούς αγώνες των κινημάτων, καμία σχέση έχουν με το σχέδιο που επωάζεται από τη φοβική γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Απορρίπτουμε κατηγορηματικά την ανθρωποφαγική εξίσωση ένας πρόσφυγας προχωράει, ένας γυρίζει πίσω. Ένα κέντρο φιλοξενίας, για ένα κέντρο κράτησης. Μία απέλαση, για μία παραμονή.
Να τερματιστούν τα σχέδια των ευρωπαϊκών ηγεσιών στο παιχνίδι καταστρατήγησης των ανθρώπινων άξιων, των συνθηκών της διεθνούς νομιμότητας, και να απομονωθεί κάθε κατασταλτικός μηχανισμός που ενεργοποιείται μέσω στρατιωτικών σχεδίων στο όνομα της δήθεν φύλαξης των κλειστών συνόρων.
Στο όνομα της δήθεν ασφάλειας εξακολουθούν να θυσιάζονται εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές προσφύγων.
Η αδιαπραγμάτευτη πρόταση λύσης του προβλήματος για το τέλος του πόλεμου στη Συρία και τη σταδιακή ειρήνευση στην ευρύτερη περιοχή γύρω της, αποτελεί μονόδρομο απέναντι σε κάθε ιμπεριαλιστική μηχανή παραγωγής αθώων θυμάτων πόλεμου.
Οι αρχές στο αξιακό πεδίο αυτής της κρίσης παραμένουν αταλάντευτα μακριά από κάθε προσπάθεια που θα τις υποβιβάζει σε προϊόν πολιτικής ή οικονομικής διαπραγμάτευσης, καθώς γίνεται επιτακτική η ανάγκη ενός ευρύτερα διεθνιστικού μετώπου, μαζί με όλες τις δυνάμεις της αλληλεγγύης και τις συλλογικότητες των κινημάτων της Αριστεράς, αποτρέποντας δυναμικά κάθε σχέδιο που θα αντιτάσσεται στις άξιες για ειρήνη σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη.
Η καθημερινή απάντηση που δίνουν κοινωνία και συλλογικότητες από τον εθελοντισμό και την αλληλέγγυα δράση για την αξιοπρεπή φιλοξενία και παραμονή όλων των προσφύγων σε καταλήψεις, πολιτικά αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και αυτοοργανωμένες δομές από το ίδιο το κίνημα, θωρακίζει τη συνείδηση για έναν κόσμο πολιτικών αξιών, ενάντια σε κάθε τρομοκρατικό κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό, για την αδελφοσύνη των λαών, την ήττα της ακροδεξιάς φοβικής ρητορείας και τον εκμαυλισμό του ανθρώπινου ιδεώδους.
Φράχτης δικός μας είναι η αγκαλιά που καλοδέχεται κάθε ανθρώπινη υπόσταση, κάθε φυλής, κάθε χρώματος.
Φράχτης αξιοπρέπειας, ζωής και υπεράσπισης του ανθρώπου και των ελευθεριών του.
Στη διαχωριστική γραμμή που χαράζει η ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική αριστερά και το κίνημα συλλογικά απέναντι σε κάθε ξενοφοβική κραυγή, τα συρματοπλέγματα, οι φράχτες, παραμένουν η ντροπή του δυτικού πολιτισμού, σύνορο κλειστό που περιχαρακώνει τσακίζοντας εντός του κάθε νεοφιλελεύθερη, ακροδεξιά, νεοφασιστική, ρατσιστική εκδοχή.
