Στην Ελλάδα επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή και μια κομπραδόρικη διαπλεκόμενη, μέχρι μυελού των οστέων, μεγαλοαστική τάξη, μαζί με μια προδοτική κατεστημένη πολιτική «συμμορία», εφαρμόζουν τυφλά τις υποδείξεις των γραφειοκρατών των Βρυξελλών μέχρι τελικής πτώσης της χώρας.
Την ίδια ώρα, στην Ιταλία, το πολιτικό σκηνικό αυτής της χώρας διασχίζεται από τεκτονικές αλλαγές.
Στην Ιταλία υπήρχε μια Αριστερά – ζήτημα τι υπάρχει τώρα – πιο ευρώπληκτη σχεδόν και από τον ίδιο τον Ζ.Κ. Γιούνκερ. Το γεγονός αυτό και πολλά άλλα φυσικά, επέδρασαν στην κατάρρευση της ιταλικής Αριστεράς και επέτρεψαν να έρθουν στο προσκήνιο «λαϊκιστικές» (ας το πούμε έτσι άβολα) δυνάμεις όπως τα «Πέντε Αστέρια» με τον Ντι Μάιο και κόμματα ακροδεξιά όπως η «Λέγκα» με τον Σαλβίνι.
Τα δύο τελευταία συνομολογούν τώρα κυβέρνηση υπό τον καθηγητή Νομικής Τζιουζέπε Κόντε, έναν άπειρο πολιτικά «τεχνοκράτη», μετρίων, μάλλον, δυνατοτήτων και ένα πρόγραμμα ακόμα πιο ρευστό και αντιφατικό, το οποίο, όμως, στην ρίζα του, αν εφαρμοστεί, αμφισβητεί την τάξη και τους κανόνες της ευρωζώνης, βάζει βόμβα στο ευρώ και θέτει την Ιταλία σε τροχιά λιρέτας.
Σύμφωνα με τα όσα μέχρι τώρα λέγονται και υπονοούνται στο κοινό πρόγραμμα «Πέντε Αστεριών» και «Λέγκας», περιλαμβάνονται μέτρα που αμφισβητούν ευθέως το «Σύμφωνο Σταθερότητας» της ευρωζώνης, εξαιρούν τις δημόσιες επενδύσεις από τον υπολογισμό του χρέους, μειώνουν την φορολογία των επιχειρήσεων στο 15% από 20%, καθιερώνουν εθνικό εισόδημα για τους αποκλεισμένους ύψους 780 ευρώ, καταργούν τις κυρώσεις στην Ρωσία κ.ά.
Στο ίδιο πρόγραμμα περιλαμβάνονται αντιμεταναστευτικά μέτρα αναθεώρησης της Συνθήκης του Δουβλίνου και σκληρότερης αντιμετώπισης των μεταναστών, ακροδεξιάς απόκλισης.
ΘΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΙ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ;
Το ερώτημα που αβίαστα προκύπτει από την παράθεση των πρώτων, ρευστών ακόμα, προγραμματικών καταθέσεων είναι: Αυτές οι προγραμματικές καταθέσεις στο σύνολό τους, ιδιαίτερα στον οικονομικοκοινωνικό τομέα, που όπως είπαμε αμφισβητούν, μέσα από την αντιφατικότητά τους, θεμελιώδεις κανόνες της ευρωζώνης και του ευρώ, θα εφαρμοστούν κιόλας από τη νέα κυβέρνηση;
Μήπως η νέα κυβέρνηση «Πέντε Αστεριών» και «Λέγκας» επαναλάβει το άθλιο πείραμα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και θέσει, υπό άλλο πολιτικό πρόσημο, σε διαπραγμάτευση τους «αδιαπραγμάτευτους», τάχα, προγραμματικούς στόχους της;
Θα το πούμε ευθέως.
Ένα πρόγραμμα εξόδου της Ιταλίας από την κρίση ή θα είναι ένα συνεκτικό και προοδευτικό πρόγραμμα εξόδου από το ευρώ ή δεν μπορεί να υπάρξει. Τελεία και παύλα.
Η Ιταλία καταρρέει και πολλά από τα προβλήματά της ανάγονται στη μοιραία απόφασή της να συμμετάσχει στο ευρώ το 1999.
Δεν χρειαζόταν μια αυστηρή ερμηνεία κανόνων που ισχύουν για τα μέλη για να συμπεράνει κανείς ότι η Ιταλία δεν θα έπρεπε να είχε εισέλθει στο καθεστώς του ενιαίου νομίσματος. Το χρέος της ανερχόταν στο διπλάσιο από το όριο του 60% επί του ΑΕΠ όπως προβλεπόταν από τη συνθήκη του Μάαστριχτ. Ωστόσο, εκείνη την περίοδο ήταν αδιανόητο να αποκλειστεί ένα από τα ιδρυτικά μέλη του πλέον φιλόδοξου εγχειρήματος της Ε.Ε. Σήμερα το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της χώρας είναι κατώτερο σε σχέση με το 1999. Οι ημέρες της βιομηχανικής υπερδύναμης (Γερμανία και Ιταλία αντιπροσώπευαν το ήμισυ της βιομηχανικής ευρωπαϊκής παραγωγής) αποτελούν πλέον μακρινή ανάμνηση. Ενώ η Γερμανία ευημερούσε η Ιταλία φτώχαινε και η ηγετική της θέση ως παραγωγού λευκών οικιακών συσκευών χάθηκε.
Η Fiat δεν κυριαρχεί πια στην ευρωπαϊκή αγορά αυτοκινήτου και η ανεργία της χώρας κυμαίνεται στο 11% με την ανεργία των νέων να κινείται στο 32%.
Το ευρώ είναι θανατηφόρα θηλιά στο λαιμό της Ιταλίας.
ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΔΗΜΑΓΩΓΙΚΗ Η ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ
Η κυβέρνηση, όμως, «Πέντε Αστεριών» και «Λέγκας», όπως παλιότερα και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι έτοιμη, ούτε αποφασισμένη και δεν διαθέτει αυτήν την αναγκαία συνεκτική προοδευτική λογική για να χαράξει έναν δρόμο επιστροφής με νέους όρους στην λιρέτα.
Η κυβέρνηση «Πέντε Αστεριών» και «Λέγκας» θα κάνει, όμως, κάτι άλλο: θα οξύνει στο έπακρο την βαθιά, αξεπέραστη και πολύπλευρη κρίση της ευρωζώνης και της ΕΕ.
Η ευρωζώνη και η ΕΕ της καταστρεφόμενης Ελλάδας, της παρακμάζουσας Ιταλίας, του Brexit, της Καταλανικής κρίσης, της «ακροδεξιάς» αντεπανάστασης στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και του αναδυόμενου νεοφασισμού, αποτελούν ολοκληρώσεις χωρίς μέλλον, που διανύουν φάση προχωρημένης αποσύνθεσης και αντίστροφης μέτρησης.
Η Ελλάδα πρέπει να πετάξει αμέσως την σαβούρα των Τσιπρο-Μητσοτάκηδων, των Καμινο-Μπουτάρηδων και των ακροδεξιών νεοναζιστικών αποφύσεών τους και να πάει μπροστά με ένα νέο δημοκρατικό ριζοσπαστικό μέτωπο ανασυγκρότησης και μετασχηματισμού που θα βάλει την χώρα στον ανοιχτό δρόμο της ανεξάρτητης ανάπτυξης και ανεξάρτητης πολιτικής.
Ν.Ζ