Τα «σφουγγαρόπανα» είναι ενίοτε πολύ πιο χρήσιμα
Χωρίς καμιά αμφιβολία η κυβέρνηση του Τσίπρα αποδεικνύεται όχι μόνο ανίκανη να υπερασπισθεί τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας στα θέματα της οικονομίας αλλά και επικίνδυνη στα μεγάλα ζητήματα που αφορούν την εξωτερική πολιτική της χώρας.
Παρακολουθώντας τις τοποθετήσεις του Υπουργού εξωτερικών κυρίου Ν. Κοτζιά όπως και συνολικά τις διπλωματικές κινήσεις της κυβέρνησης από την πολυσυζητημένη συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ μέχρι την ρωσοϋστερία των τελευταίων ημερών με τις απελάσεις Ρώσων διπλωματών, διαπιστώνουμε την αναζήτηση «πιστοποιητικών φρονημάτων» και υποταγής στο Αμερικανο-νατοϊκό κατεστημένο.
Ο Νίκος Κοτζιάς πέρα από τον βερμπαλιστικό ναρκισσισμό που τον διακατέχει από παλιά δεν είναι κανένας τυχαίος, δεν είναι κανένας αμόρφωτος και τυχάρπαστος πολιτικός όπως τόσοι άλλοι σ΄ αυτή την κυβέρνηση και είναι οπωσδήποτε πολύ ικανότερος και ενημερωμένος από τον πολιτικό του προϊστάμενο στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Είναι ίσως από τα σημαντικότερα φιλοαμερικάνικα στελέχη στην περιοχή. Αυτό έχει διαπιστωθεί και από την θητεία του σαν σύμβουλος δίπλα στον Γιώργο Παπανδρέου τα προηγούμενα χρόνια. Άρα αυτά που λέει αλλά και αυτά που πράττει σήμερα οφείλουν να προβληματίσουν όλες τις φιλειρηνικές, πατριωτικές, αριστερές και ριζοσπαστικές δυνάμεις της Ελλάδας, γιατί εκ των πραγμάτων αφορούν βαθιές και μακροπρόθεσμες επιλογές και σχεδιασμούς της αστικής τάξης στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής.
Η Συμφωνία των Πρεσπών όπως και η διπλωματική επίθεση στην Ρωσία του Πούτιν και με φραστικούς παλικαρισμούς της πεντάρας αναμφίβολα στοχεύουν στην ενίσχυση του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Στόχος φυσικά είναι η Ρωσία και κάθε χώρα που δεν δέχεται να ενταχθεί στην εξυπηρέτηση των γεωστρατηγικών σχεδίων των Η.Π.Α.
Η δυναμική προώθηση των Αμερικάνων μαζί με την Γερμανία στα δυτικά Βαλκάνια συμπληρώνεται και από την επιθετικότητα εθνικιστικών δυνάμεων στην περιοχή όπως για παράδειγμα η Αλβανία με τους Ουτσεκάδες της. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, τα μαύρα σύννεφα του πολέμου ξαναπυκνώνουν στην πολύπαθη περιοχή των Βαλκανίων.
Μετά τις Πρέσπες, το αλλοπρόσαλλο και τυχοδιωκτικό παζλ της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής υπάρχει κίνδυνος να γίνει πιο επιβλαβές για τα ελληνικά συμφέροντα μέσα και από την διαφαινόμενη «Ελληνο-Αλβανική διευθέτηση» των συνόρων, όπως με απαράδεκτο τρόπο αναφέρθηκε από παράγοντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο αλβανικός εθνικισμός, στην ένοπλή του ιδιαίτερα μορφή των UCK, με την ενθάρρυνση των ΗΠΑ, είναι άκρως επικίνδυνος για όλους τους λαούς των Βαλκανίων και των Αλβανών συμπεριλαμβανομένων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τον κρίσιμο και βρόμικο ρόλο που έπαιξε στα προηγούμενα επεισόδια των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην πρώην Γιουγκοσλαβία με στόχο τον διαμελισμό της.
Σε κάθε περίπτωση πάντως η ελληνική κυβέρνηση διαδραματίζει δυστυχώς έναν ξεχωριστό ρόλο μέσα στον καταμερισμό «εργασίας» που της έχει αναθέσει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, όπως έχει αναθέσει και στους διάφορους «παίκτες» στην ευρύτερη περιοχή. Το ρόλο της αυτό η κυβέρνηση του Τσίπρα τον παίζει με απαράμιλλο ζήλο, αποδεικνύοντας για μια φορά ακόμη ότι τα «σφουγγαρόπανα» είναι ενίοτε πολύ πιο χρήσιμα από τις παραδοσιακές δυνάμεις της αστικής τάξης. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι το ίδιο καλά προώθησαν τις αντιδραστικές, αντιλαϊκές πολιτικές, δυνάμεις όχι μόνο της παραδοσιακής δεξιάς, αλλά και αυτές που προωθούν «περιστασιακά» την δεξιά αντιδραστική πολιτική. Απ΄ ότι όμως δείχνουν τα πράγματα την ίδια πολιτική υποτέλειας ως καλό προτεκτοράτο θα ακολουθήσει και μια πιθανή αυριανή κυβέρνηση της Ν. Δ.
Σ΄ αυτή την περίπλοκη και δύσκολη πραγματικότητα, που γίνεται ακόμα πιο δύσκολη, πρώτον από την όξυνση των ελληνο-τουρκικών σχέσεων, λόγω και των επεκτατικών πολιτικών που θέλει να προωθήσει ο Ερντογάν και η αστική τάξη της Τουρκίας, γκριζάροντας για συνεκμετάλλευση υδρογονανθράκων μεγάλες ζώνες του Αιγαίου και κατά δεύτερο λόγο από την έλλειψη μιας δυναμικής πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τα αδιέξοδα των Τσίπρα –Κοτζιά – Καμένου είναι εμφανέστατα. Το δραματικό της υπόθεσης, όμως, είναι ότι υπάρχει μεγάλος κίνδυνος τα σπασμένα να τα πληρώσει ο ελληνικός λαός.
Οι αυταπάτες ότι τα σύνορα της Ελλάδας θα τα εξασφαλίσουν η Ε.Ε και το ΝΑΤΟ αρχίζουν να ξεφτίζουν και στους απλούς Έλληνες πολίτες. Το ζητούμενο, όμως, είναι η ανατροπή αυτών των άκρως επικίνδυνων επιλογών για τον λαό μας και όλους τους λαούς των Βαλκανίων από την δυναμική ενός πλατιού και μαζικού αντι-ιμπεριαλιστικού και φιλειρηνικού κινήματος.
