Και στα χειρότερα και πιο αδίστακτα χρόνια της αποικιοκρατίας δεν πρέπει να έχει ξανασυμβεί. Δυο ”σιδηρές” κυρίες, Merkel και Lagarde, που κρύβουν τον κυνισμό τους πίσω από ένα τεχνητό μειλίχιο προσωπείο, να καθορίζουν στην πρωτεύουσα του ευρωπαϊκού νεοϊμπεριαλισμού, το Βερολίνο, το μέλλον μιας χώρας, λες και είναι το νοτιοανατολικό παράκτιο εξ ημισείας οικόπεδο τους.
Η Ελλάδα ήταν ο λαχταριστός ”μεζές” της συνάντησης Merkel – Lagarde, με το υπηρετικό ελληνικό πολιτικό προσωπικό σε θέση παρατηρητή, να αναμένει τις εντολές που θα εκτελέσει.
Είναι πιθανόν, αν και αμφισβητείται εντόνως από τους πιο βαθείς γνώστες, ότι ανάμεσα σε Merkel και Lagarde υπήρξε μια ατμόσφαιρα συμβιβασμού. To μέγα θύμα αυτού του συμβιβασμού, στο βαθμό που είναι πραγματικός και όχι εικονικός, ήταν η Ελλάδα και κυρίως ο ελληνικός λαός.
Η Lagarde μοιάζει να απεδέχθη κάποιες κόκκινες γραμμές της Γερμανίας.
Τα τρισμέγιστα πρωτογενή, μετά το 2019, πλεονάσματα ύψους 3.5% του ΑΕΠ, παρ’ όλον ότι είναι άπιαστα.
Μάλλον δέχθηκε, επίσης, να παραμερίσει την αδήριτη ανάγκη για κούρεμα του χρέους, έναντι ελάφρυνσης ”μαϊμού” (μείωση επιτοκίων, επιμήκυνση) που θα αρχίσει να συζητείται μετά την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης και πάντως όχι πριν τις Γερμανικές εκλογές.
Από την άλλη, η An. Merkel απεδέχθη πλήρως όλες τις απαιτήσεις του ΔΝΤ για σκληρά μέτρα και σαρωτικές ”μεταρρυθμίσεις” (νεοφιλελεύθερες απορρυθμίσεις), τις οποίες μόνο αν ερημώσει η χώρα μπορούν να εφαρμοσθούν.
Παράδειγμα, φέρεται πως συμφωνήθηκε η δραστική μείωση του αφορολόγητου και η νέα μείωση των κύριων συντάξεων, πράγματα που αν εφαρμοστούν θα εξαθλιώσουν πλήρως την κοινωνία, γιατί θα πλήξουν τα πιο φτωχά στρώματα της χώρας.
Με δυο λόγια, ο ”μεζές” της συνάντησης υπήρξε ο ελληνικός λαός και η χώρα μας , την ώρα που το κυρίαρχο πολιτικό μνημονιακό μπλοκ, άβουλο και μοιραίο, επιδίδετο σε ανούσιες αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της χώρας για την καρέκλα της εξουσίας στην παρακμασμένη νεοαποικία, μοντέλο των προτεκτοράτων του 21ου αιώνα.
Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΥ
Η γελοιότητα αυτών των εσωτερικών αντιπαραθέσεων αναδείχθηκε από το γεγονός ότι η αξιοθρήνητη αντιπολίτευση αναγόρευσε ως μείζον θέμα την ”εξαφάνιση” του Τσακαλώτου από το προσκήνιο.
Το δυστύχημα για τον τόπο ήταν ότι ο Ευκλ. Τσακαλώτος δεν εξηφανίσθη, σιγά μην εξαφανιζόταν, και έκανε αισθητή την παρουσία του, επιβεβαιώνοντας τις πιο αρνητικές σκέψεις μας για τα όσα συνομολόγησε στο Eurogroup.
Ο Ευκλ. Τσακαλώτος δεν διέψευσε κανένα μέτρο απ’ όσα το ΔΝΤ ζητούσε και πρόβαλλε ως κατ’ αρχήν συμφωνηθέντα στο Eurogroup.
Παρέπεμψε απλώς άτεχνα και ένοχα στις αποφάσεις που θα ληφθούν στις διαπραγματεύσεις.
Απολύτως περιφρονητικά της νοημοσύνης μας, ο Ευκλ. Τσακαλώτος παρέπεμψε στον Moskovici για να επιβεβαιώσει πως το πακέτο των μέτρων (μέτρα και ”αντίμετρα”) θα είναι net, δηλαδή δημοσιονομικά ουδέτερο.
Ο κατά τ’ άλλα καθηγητής ξέχασε να μας πει ότι το πακέτο θα είναι, αν είναι (!), δημοσιονομικά ουδέτερο, αφού η Ελλάδα πιάσει τον υπέρογκο στόχο του 3,5% του ΑΕΠ πρωτογενές πλεόνασμα και μόνο για το επιπλέον ποσό, ενώ δεν διευκρίνισε ότι το δημοσιονομικά ουδέτερο σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει και κοινωνικά και ταξικά ουδέτερο.
Αντίθετα, μπορεί να υπάρχει δημοσιονομική ουδετερότητα (πράγμα μάλλον ευχολόγιο τύπου παράλληλου προγράμματος) με την πιο φτωχή κοινωνική πλειοψηφία, όχι μόνο να επιβαρύνεται αλλά και να εξαθλιώνεται στην κυριολεξία.
Και εκεί οδηγούνται τα πράγματα με ταχύτητα και δουλικότητα, αν δεν αποφασίσουμε να κινηθούμε μετωπικά για να τους ανατρέψουμε.
ΜΑΡΙΑ ΒΛΑΣΣΗ
ΥΓ1: Η κυβέρνηση με την ”συμφωνία” του Eurogroup έκανε ένα νέο και το μεγαλύτερο μέχρι τώρα πραξικόπημα, μια κίνηση χωρίς καμιά νομιμοποιητική βάση και ασφαλώς μια κίνηση χωρίς να ρωτήσει το λαό και ερήμην του.
Χωρίς καμιά λαϊκή εξουσιοδότηση.
Συνομολόγησε αντιλαϊκά μέτρα πέραν και αυτής της θητείας της.
Στην ουσία συνομολόγησε τέταρτο αντισυνταγματικό, πραξικοπηματικό μνημόνιο με σκληρά μέτρα και μάλιστα χωρίς καν χρηματοδότηση.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κατά το Σύνταγμα πρέπει να φυλάττει το δημοκρατικό πολίτευμα και την δημοκρατική νομιμότητα και όχι να αποτελεί την ομπρέλα κάλυψης μιας νέας μνημονιακής χούντας.
Μιλάμε για μείζονα πολιτικά εγκλήματα, συνέχεια των προηγούμενων για τα οποία θα στηθούν Ειδικά Δικαστήρια. Να είναι βέβαιοι!
ΥΓ2: Παρά τα επιφαινόμενα, ας μην θεωρούμε απόλυτα δεδομένη και ας μην προεξοφλούμε την συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα.
Το ΔΝΤ ζητά για να υποχωρήσει, σχεδόν, τα μαλλιά της κεφαλής του από μέτρα και μεταρρυθμίσεις.
Ο δρόμος για μια τελική συμφωνία μπορεί να αποδειχθεί πολύ μακρύς και περιπετειώδης, αν το ΔΝΤ φουσκώνει κάθε τόσο στην πράξη το λογαριασμό, έχοντας δεύτερες σκέψεις και αποβλέποντας σε σκοπιμότητες.
Το ΔΝΤ μπορεί να κάνει τακτική, έχοντας περίπου προδιαγράψει την στρατηγική του για εγκατάλειψη του προγράμματος και διάλυση της ευρωζώνης ή μπορεί να κρατάει στάση αναμονής μέχρι την τελική του απόφαση.