Μετά και την μεταψυχροπολεμική διάλυση της Γιουγκοσλαβίας η ανασφάλεια, η καχυποψία και η αποσταθεροποίηση έχουν επιστρέψει στα πολυβασανισμένα Βαλκάνια.
Η ανυπαρξία σταθεροποιητικών ηγεμονικών μοχλών, οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και επεμβάσεις, η έξαρση των ενδογενών εθνικισμών που ενισχύονται από τις άγριες και επεκτατικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές των αστικών συστημάτων, οι ανταγωνισμοί εξοπλισμών αλλά και των δρόμων και πηγών ενέργειας και οι περιφερειακές φιλοδοξίες ισχύος και επικυριαρχίας, τείνουν να καταστήσουν εκ νέου τα Βαλκάνια και ευρύτερα την Ανατολική Μεσόγειο διακεκαυμένη ζώνη και νέα πυριτιδαποθήκη δίπλα στην τυλιγμένη στις φλόγες Μέση Ανατολή.
Μια νέα βαλκανική εμπόλεμη έκρηξη, που θα σημάνει απόλυτη καταστροφή της χερσονήσου και των λαών της και ίσως γενικευμένο πόλεμο με ανάμιξη των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κέντρων καθόλου δεν μπορεί να αποκλειστεί αλλά αντίθετα θα είναι η αμείλικτη φορά των πραγμάτων τα επόμενα χρόνια, αν τα Βαλκάνια δεν αλλάξουν δραματικά πορεία.
Η καταστρεπτική Νατοϊκή και ευρωενωσιακή τάξη
Στην προϊούσα αυτή αποσταθεροποίηση των Βαλκανίων η ιμπεριαλιστική Δύση επιχειρεί να απαντήσει προσπαθώντας να ενισχύσει τον έλεγχό της την περιοχή και να επιβάλει την δική της πολιτική, οικονομική και στρατιωτική καπιταλιστική τάξη και πειθάρχηση.
Τα εργαλεία προς αυτήν την δυτική ιμπεριαλιστική τάξη είναι δύο: το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.
Θεμελιώδης όσο και διακαής για ΗΠΑ και γερμανογαλλικό άξονα στόχος σε αυτήν την φάση είναι η ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων πρώτα στο ΝΑΤΟ και μετά στην ΕΕ.
Η Νατοϊκή και στη συνέχεια ευρωενωσιακή ολοκλήρωση στα Βαλκάνια με κανέναν τρόπο, όμως, δεν μπορεί να διασφαλίσει σταθερότητα και πολύ περισσότερο ευημερία στην περιοχή.
Οι λόγοι γι’ αυτήν την αδυναμία των δυτικών μηχανισμών είναι πολλοί και ισχυρότατοι.
Πρώτον: διότι και οι δύο αυτοί μηχανισμοί, το ΝΑΤΟ, υπό την κυριαρχία των ΗΠΑ, και η ΕΕ, υπό την γερμανική μπότα, διανύουν βαθιά κρίση, η ισχύς τους βρίσκεται σε διαρκή και ραγδαία υποχώρηση, ενώ σπαράσσονται μεταξύ τους και στο εσωτερικό τους από βαθύτατες αντιθέσεις.
Δεύτερον: Διότι και οι δύο αυτοί ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί δεν μπορούν να βρουν κοινωνικές συγκαταθέσεις, αφού βλέπουν τα Βαλκάνια, ιδιαίτερα αυτήν την περίοδο, ως χώρο αποικιοποίησης. Αποσκοπούν στην εκμετάλλευση, την ληστεία και την λεηλασία χωρών, λαών και πλουτοπαραγωγικών πηγών της περιοχής, την επιβολή κηδεμονευόμενων ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών και βεβαίως την αξιοποίηση του βαλκανικού χώρου ως ατέλειωτη αγορά στρατιωτικού υλικού, οπλικών συστημάτων και εξοπλισμών.
Η «παράπλευρη» απώλεια της εφαρμογής αυτών των άγριων σχεδιασμών θα είναι, ήδη είναι, η ακύρωση της δημοκρατίας και κάθε ίχνους ανεξαρτησίας, με την ανακήρυξη των βαλκανικών χωρών σχεδόν στο σύνολό τους σε επαρχίες, οι οποίες θα έχουν αρκετές αναλογίες με εκείνες της περιόδου της παλαιάς Οθωμανικής κατοχής και αυτοκρατορίας στη φάση της αποσύνθεσής της.
Μια τέτοιου τύπου ”νεοθωμανική” κατοχή των ”καθυστερημένων” Βαλκανίων ως προκεχωρημένη ενδοχώρα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και σύνορο ενός νέου ψυχρού ή και θερμού πολέμου με την Ρωσία, τη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία, όχι μόνο δεν πρόκειται να επιφέρει κανενός είδους σταθερότητα αλλά και θα οξύνει στο έπακρο τις οικονομικοκοινωνικές κρίσεις στα Βαλκάνια και θα ενισχύσει δεσποτικά καθεστώτα και σκληρές εθνικιστικές εξάρσεις και ανταγωνισμούς, τους οποίους άλλωστε θα τροφοδοτούν οι ιμπεριαλιστικοί και ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί!
Η Ελλάδα και ένα νέο Βαλκανικό όραμα
Τα Βαλκάνια σήμερα βρίσκονται ξανά στην πλέον κρίσιμη καμπή τους μετά τον τελευταίο πόλεμο και χρειάζονται μια βαθιά ανατροπή, αν θέλουν να αποφύγουν την φρικτή εκμετάλλευση, τους αλληλοσπαραγμούς και την καταστροφή.
Η Ελλάδα, αντί να παίζει στην περιοχή το ρόλο του ευρωατλαντικού κηδεμονευόμενου προτεκτοράτου και να γίνεται το Βαλκανικό ”βαποράκι” για τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την Γερμανική ΕΕ, ενώ την ίδια ώρα θα πιέζεται σχεδόν πανταχόθεν στον περίγυρο της και κυρίως από την Τουρκία, σε σημείο που να απειλείται με ακρωτηριασμό και δουλοπρεπή δορυφοροποίηση, οφείλει να αναλάβει έναν πολύ διαφορετικό ρόλο στα Βαλκάνια και την περιοχή μας.
Σήμερα, η Ελλάδα οφείλει να πρωταγωνιστήσει για μια διαφορετική πορεία και ένα νέο μεγάλο όραμα ειρήνης, συνεργασίας και συνανάπτυξης στα Βαλκάνια.
Και είναι απόλυτα αναγκαίο και μπορεί να παίξει αυτό τον πρωταγωνιστικό ρόλο η Ελλάδα, διότι ο λαός της δεν έχει επεκτατικές βλέψεις προς καμιά άλλη Βαλκανική χώρα και διαθέτει πλούσιες δημοκρατικές παραδόσεις, ενώ η οικονομική και γεωστρατηγική της θέση στο μεταίχμιο διακεκαυμένων ζωνών, ως χώρας βαθιάς Βαλκανικής αλλά ταυτόχρονα Μεσογειακής, στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων, θαλάσσιων δρόμων και Μεσοανατολικής ανάσας, της δίνει μια ”προνομιακή” τέτοια δυνατότητα.
Σήμερα, όσο ποτέ το όραμα του Ρήγα Φεραίου για τα Βαλκάνια και τους βαλκανικούς λαούς αποχτά μια ανέλπιστη επικαιρότητα για τη διάσωση και την ευημερία τους όσο και αν το πολιτικό κλίμα μοιάζει απαγορευτικό.
Αυτό το όραμα εκφράζεται στο σήμερα με τη σφοδρή καταπολέμηση κάθε μορφής εθνικισμού, αλυτρωτικών ή επεκτατικών βλέψεων, καχυποψιών και ηγεμονισμού στα Βαλκάνια και την επιδίωξης μιας βαθιάς χειραφέτησης ελευθερίας και μιας καινούργιας βαθιάς συνεργασίας φιλειρηνικών χωρών και λαών, η οποία θα βασίζεται σε προωθημένες και ισότιμες πολιτικές, οικονομικές και πολιτιστικές σχέσεις και μια μεταξύ τους συμφωνία, ιδιαίτερου διεθνούς βάρους και δέσμευσης, για εγγύηση και σεβασμό συνόρων, για αμοιβαία ασφάλεια και αλληλοϋποστήριξη και δραστική μείωση των εξοπλισμών.
Μια τέτοια Βαλκανική συνεργασία θα βοηθήσει όλους τους Βαλκανικούς λαούς να αποτινάξουν τις ιμπεριαλιστικές εξαρτήσεις και επεμβάσεις και να συγκροτήσουν ένα μεγάλο πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό μπλοκ, χωρίς επικυριαρχίες, που θα διασφαλίσει την γρήγορη οικονομικοκοινωνική πρόοδο των Βαλκανίων, τα οποία από παραδοσιακός χώρος έριδων και διαιρέσεων, μπορεί να εξελιχθούν σε πρότυπο για νέες, πρωτότυπες και δημιουργικές μορφές διεθνιστικής συνεργασίας.
Αυτό το όραμα του Ρήγα Φεραίου οφείλει να υιοθετήσει η Ελλάδα με ένα νέο μέτωπο ριζοσπαστικών προοδευτικών λαϊκών δυνάμεων στην χώρα, που θα αναλάβει να προωθήσει την αποδέσμευση της από τους Νατοϊκούς και ευρωενωσιασκούς σχεδιασμούς και να φέρει παντού στο προσκήνιο το μήνυμα για ένα νέο ισχυρό Βαλκανικό Σύμφωνο φιλίας, αλληλεγγύης, ισότιμης συνεργασίας, ασφάλειας και συνανάπτυξης.
Στρατηγική προοπτική θα είναι μια νέα Βαλκανική Χερσόνησος χωρίς αντιπαραθέσεις, χωρίς το ΝΑΤΟ και την Γερμανική ΕΕ, η οποία μπορεί να συμβάλει, ταυτόχρονα και στον άλλο μεγάλο στόχο για μια άλλη Μεσόγειο ως θάλασσα μια νέας Μεσογειακής συνεργασίας ειρήνης και σταθερότητας, χωρίς ξένους στόλους, ανταγωνισμούς εξοπλισμών και με προστασία του περιβάλλοντος.
Η Ελλάδα μπορεί…
Σήμερα, η παλιά αμερικανο-νατοϊκή και ευρωενωσιασκή τάξη πραγμάτων στην περιοχή μας, κλονισμένη και σε πορεία φθοράς, καθίσταται όλο και πιο καταστρεπτική, αφήνοντας συνάμα χώρο για επεκτατικές ορέξεις και πειρατικές στρατιωτικές επεμβάσεις δυνάμεων όπως η Τουρκία, δίπλα στον παραδοσιακό χωροφύλακα του Ισραήλ.
Η Ελλάδα δεν είναι μοιραίο να συνθλιβεί ανάμεσα στους εθνικισμούς, στον νεοθωμανικό επεκτατισμό και τις πολεμικές συγκρούσεις των Βαλκανίων, της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.
Η Ελλάδα μπορεί να υπερασπισθεί την ασφάλεια και την ακεραιότητα της, να βγει από την κρίση και να αντεπιτεθεί προβάλλοντας ένα νέο όραμα ελπίδας και προοπτικής στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή μας που να αγγίζει και να συνεπαίρνει τους λαούς.
Χρειάζεται, όμως, γι’ αυτό μια νέα πολιτική ηγεσία με την συντριβή της σημερινής παρακμιακής και εξαρτημένης πολιτικής και οικονομικής τάξης και μια πραγματική επανάσταση ανεξαρτησίας, ελευθερίας και δικαιοσύνης στην χώρα.
Η Ελλάδα πρέπει να αποτινάξει μια πολύ κακή κληρονομιά, που στη σημερινή φάση σαπίζει και πνίγει την χώρα.
Χρειάζεται, όμως, γι’ αυτό μια νέα αφύπνιση των πολιτών και του λαού μας και μια νέα πρωτοπορία θυσίας, εντιμότητας και οράματος.
Ν.Ζ