Ο «Βαλκανικός Δρόμος» και η επικαιρότητα του σαν εναλλακτικό σχέδιο.
1. 11 Μαρτίου 2006, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς πεθαίνει στις φυλακές της Χάγης. Είχε επανειλημμένα καταγγείλει ότι τον οδηγούσαν στο θάνατο, αρνούμενοι να του παράσχουν ιατροφαρμακευτική αγωγή για τα καρδιακά προβλήματα που αντιμετώπιζε.
«Χασάπης», «εγκληματίας», «δολοφόνος»… που έκανε «γενοκτονία» και «εθνοκάθαρση».
Ή μήπως όχι;
Δολοφονήθηκε ο Μιλόσεβιτς? Ή δολοφονήθηκε μια ολόκληρη χώρα (Γιουγκοσλαβία) και τα Βαλκάνια στο σύνολό τους;
2. 1999. Ο Μιλόσεβιτς, μετά από μια σειρά ελιγμών, αρνείται να υπογράψει τη Συμφωνία του Ραμπουγέ.
Η συμφωνία (άρθρο 8), που ζητούσε η Ολμπράιτ, προέβλεπε ότι:
«Το προσωπικό του ΝΑΤΟ θα απολαμβάνει, μαζί με τα οχήματα, σκάφη, αεροσκάφη και υλικά του, ελεύθερη και απεριόριστη διάβαση και ανεμπόδιστη πρόσβαση σε όλη την ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, περιλαμβανομένου του εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων. Αυτό θα περιλαμβάνει (αλλά δεν περιορίζεται σε αυτά) τα δικαιώματα σε στρατοπέδευση, γυμνάσια, καταυλισμούς και χρήση οποιασδήποτε περιοχής ή διευκολύνσεων, όπως απαιτείται, για υποστήριξη, εκπαίδευση και επιχειρήσεις».
3. Ακολουθεί ο , επί 78 μέρες, βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας.
1.000 βομβαρδιστικά, πραγματοποίησαν 35.788 (!) αεροπορικές επιδρομές εναντίον 200 (!) γιουγκοσλαβικών πόλεων
Από τις 2.500.000 βόμβες που έπεσαν στη Γιουγκοσλαβία, οι 500.000(!) περιείχαν εξασθενημένο ουράνιο. Που δολοφονεί ακόμη και σήμερα…
Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ κατέστρεψε τόσες μεγάλες παραγωγικές μονάδες, ώστε 600.000 εργάτες έχασαν την δουλειά τους.
Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ δολοφόνησαν χιλιάδες άμαχους και κυρίως παιδιά.
Και όλα αυτά στο όνομα της τιμωρίας της «εθνοκάθαρσης»…
Σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία, στις 78 μέρες των βομβαρδισμών, οι πρόσφυγες Κοσσοβάροι που είχαν καταφύγει ειδικά στην Αλβανία ανέρχονταν στις 778.500. Αντίθετα, ο αριθμός των προσφύγων, μέχρι τις 24 Μάρτη, την ημέρα που ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί, ήταν 18.500…
Και όλα αυτά στο όνομα της «γενοκτονίας¨…
4. Ο Ισπανός ιατροδικαστής Πουγιόλ, που στάλθηκε να τεκμηριώσει τις κατηγορίες,στις 12 Σεπτέμβρη 1999 ανακοίνωσε ότι στην περιοχή βρέθηκαν 187 θύματα, ως αποτέλεσμα των εχθροπραξιών όμως και όχι κάποιας «γενοκτονίας».
Κι ενώ ο κεντροαριστερός υπουργός Εξωτερικών Φίσερ υπερθεμάτιζε των βομβαρδισμών (και μαζί του σύσσωμη η ευρωπαϊκή «νατοϊκή αριστερά») τα ίδια τα δικαστήρια της χώρας του δήλωναν (Απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου της Βαυαρίας, της 29/10/1999, με αριθμό πρωτοκόλλου ΑΖ: 22 ΒΑ 94,34252):
«Οι αποφάσεις του υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας της 6/5, 8/6 και 13/7 του 1998, δεν επιτρέπουν την εξαγωγή του συμπεράσματος ότι υπάρχει ομαδικός διωγμός εθνοτικών Αλβανών από το Κόσσοβο… Ένα (γιουγκοσλαβικό) κρατικό πρόγραμμα διωγμών που έχουν ως στόχο ολόκληρη την εθνοτική ομάδα των Αλβανών ούτε υπάρχει τώρα ούτε υπήρξε νωρίτερα…».
5. Ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία δεν έχει γίνει ούτε σήμερα αντιληπτός το τι σηματοδοτούσε
Στόχος δεν ήταν ένας «δικτάτορας»
Στόχος δεν ήταν απλά μια χώρα. (Η Γιουγκοσλαβία)
Στόχος ήταν η ευρύτερη περιοχή της Βαλκανικής. Που προηγήθηκε χρονικά της Μέσης Ανατολής. Το σχέδιο για μια «Νέα Μέση Ανατολή» είχε δοκιμαστεί πρώτα σαν «Σχέδιο Νέα Βαλκάνια». Και τα είχε όλα…
«Δικτάτορες», «εθνοκαθάρσεις», «τρομοκρατία», «πορτοκαλί εξεγέρσεις», τον επικοινωνιακό πόλεμο και την παραπληροφόρηση σαν βασικό συστατικό, αεροπορικές επιδρομές και επεμβάσεις, αλλαγές καθεστώτων και δημιουργία θυλάκων «μη κρατών» (Κόσσοβο).
Ήταν όλα εκεί…
Ο ρόλος του νομίσματος σαν εργαλείο στη Βαλκανική περίπτωση …
1. Μετά από δυο(και..) δεκαετίες βαλκανικής περιπέτειας ( οικονομικής καταστροφής και νέο-αποικιακής εξάρτησης, ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ή μετάβασης προς την αγορά…)
…ακόμη και οι εξελίξεις στη χώρα μας τη «μνημονιακή» περίοδο, δε μπορούν να ιδωθούν ξεκομμένες από τη συνολική βαλκανική ιστορία και τον ρόλο του ιμπεριαλισμού σε αυτή.
Και αν αυτός ο ρόλος είναι ξεκάθαρος στον 19ο αιώνα ή τη μεταπολεμική περίοδο, η διαχρονικότητα του θα πρέπει να ανιχνευθεί και στη συνέχεια…
2. Το μοντέλο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης βρίσκεται στη ρίζα τόσο της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας όσο και της παρούσας κρίσης της περιοχής.
Η ενσωμάτωση στην ΕΟΚ-ΕΕ, που άρχισε στη δεκαετία του 1970 με τις εμπορικές συμφωνίες μεταξύ ΕΟΚ και Γιουγκοσλαβίας, τη δεκαετή εμπορική συμφωνία μεταξύ της Ο.Δ. Γερμανίας και της Βουλγαρίας, και τις εισαγωγές τεχνολογίας από τη Ρουμανία, οδήγησε αυτές τις χώρες στη παγίδα του χρέους. Μέχρι το 1989, η Γιουγκοσλαβία χρωστούσε 20 δις. δολάρια και η Βουλγαρία 12, με τις πληρωμές να ισοδυναμούν με τα μισά κέρδη που απέφεραν οι εξαγωγές στη περίπτωση της Βουλγαρίας.
Η «μετάβαση στην οικονομία της αγοράς» μετά το 1989 ήταν στη πραγματικότητα ο δεύτερος κύκλος της οικονομίας του χρέους. Το χρέος υποχρέωσε τις οικονομίες των Βαλκανίων να ανοιχτούν σε ροές ξένου κεφαλαίου και χρηματιστικού κεφαλαίου προκειμένου να αποπληρωθεί το ίδιο χρέος.
3. Καθοριστικός ήταν ο ρόλος της νομισματικής πολιτικής και ειδικότερα ο ρόλος των ισχυρών νομισμάτων –που συνδέονται με το Μάρκο (παλιότερα) ή το Ευρώ στη συνέχεια.
Η μετατροπή όλου του βαλκανικού χώρου σε αποικία χρέους ήταν παράλληλη με την πολιτική και στρατιωτική νέο-αποικιοποίηση.
Και η απάντηση στο ελληνικό πρόβλημα δε μπορεί να παραβλέπει τη παράμετρο Βαλκάνια.
4. Ο απαραίτητος πολιτικός, στρατιωτικός και οικονομικός αναπροσανατολισμός της χώρας από τη Δυτική φυλακή εμπεριέχει και τη δυνατότητα για μια άλλη σχέση με τη βαλκανική ενδοχώρα (ή τουλάχιστον με εκείνες της χώρες που μπορούν σε πρώτο χρόνο να παρακολουθήσουν μια τέτοια πορεία).
Και εάν η ιδέα του Ρήγα ή η της ιδέα της Βαλκανικής Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας, του Hristo Botev ή του Dimitar Blagoev φαντάζει ακόμη ουτοπική, η δημιουργία ενός αντι-ευρωατλαντικού άξονα στα Βαλκάνια, θα ήταν μια πρώτη απάντηση σαν μοντέλο περιφερειακής συνεργασίας που δεν εξαρτάται από το εισαγόμενο ακριβό κεφάλαιο αλλά θα αποτελέσει τη βάση για την ανάπτυξη των δημόσιων επενδύσεων, της βιομηχανίας και των ανταλλακτικών δικτύων στα Βαλκάνια.
Που θα μπορεί να δημιουργήσει μια διεθνιστική εναλλακτική λύση στις –υποκινούμενες από τον ιμπεριαλισμό-εθνικιστικές συγκρούσεις στο Κόσσοβο, στη Βοσνία ή στη FTROM.
Η δημιουργία ενός τέτοιου περιφερειακού βαλκανικού άξονα θα πρέπει να ενσωματωθεί σε ένα πλαίσιο πολιτικής ζύμωσης θα ξεπερνάει το στενά «εθνικό» και μέσω της βαλκανικής διάστασης θα επανατοποθετεί το κρίσιμο θέμα της εξάρτησης, σαν καθήκον-κρίκο όλων των βαλκανικών λαών.
