Ο Κέινς, ο μεγάλος αυτός οικονομολόγος του εναλλακτικού καπιταλισμού, και σήμερα κόκκινο πανί για τους συναδέλφους του του αρπακτικού καπιταλισμού, υποστήριζε: Η μεγάλη δυσκολία δεν βρίσκεται στο γεγονός πως ο κόσμος δεν μπορεί να αποδεχθεί τις νέες ιδέες, έγκειται στη σκληρή πραγματικότητα, που δεν τον αφήνει να απαλλαγεί από τις παλιές.
Αυτό είναι μεγάλη αλήθεια. Οταν ο κόσμος αποκτήσει μια πίστη, όποια και να είναι αυτή, όσο παράλογη και να είναι, και ενίοτε επικίνδυνη, δεν αφήνει καμία πραγματικότητα να τον διαψεύσει.
Αντίθετα, θεωρεί λάθος την πραγματικότητα που δεν επιβεβαιώνει τη δική του αλήθεια. Είναι να μην πέσεις σε τέτοιους ανθρώπους. Θα σε βγάλουν βλάκα και θα σου χαλάσουν την ημέρα. Αλλά πώς θα τους αποφύγεις, όταν η τεράστια πλειονότητα αυτού του λαού έχει εδραιωμένες πεποιθήσεις που συχνά αγγίζουν τα όρια της ηλιθιότητας, την απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημιουργία φασιστικού κινήματος;
Αυτό φάνηκε με τις κινητοποιήσεις για το «Μακεδονικό». Μια μερίδα της Αριστεράς ταυτίστηκε μαζί τους, στη βάση του αλάθητου κριτηρίου του λαού. Ο μεν Μίκης Θεοδωράκης θέλησε να το εκφράσει ως ηγεμόνας παντός καιρού, ο δε Μανώλης Γλέζος από τις στήλες της «Καθημερινής» (11.2.18) στέλνει μια άτυπη επιστολή «Προς Σκοπιανούς» (όπως Προς Κορινθίους) και τους νουθετεί: «Βγάλτε λοιπόν από τον νου σας τη λέξη Μακεδονία με οποιαδήποτε μορφή».
Ας κάνω εδώ μια διευκρίνιση για τους αγαπητούς ηλιθίους αυτής της στήλης, που δεν ξέρω για ποιο λόγο με διαβάζουν. Η προσφορά και το έργο αυτών των δύο εμβληματικών προσωπικοτήτων της Αριστεράς είναι ένα ιστορικό γεγονός που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Και οι δύο, παρά το προκεχωρημένο όριο της ηλικίας τους, είναι ενεργοί πολίτες αυτής της κοινωνίας και δραστηριοποιούνται ως έφηβοι. Η άποψή τους κρίνεται και όχι η ζωή τους και το έργο τους.
Και εδώ μπαίνει ένα πρόβλημα για τη σκέψη της Αριστεράς. Ποια Αριστερά, θα μου πείτε. Αυτή μέσα στο υπάρχον πολιτικό σύστημα μοιάζει σαν μαγική εικόνα. Εννοώ εδώ την ιστορική Αριστερά που δημιουργήθηκε πριν από εκατό χρόνια, το ΣΕΚΕ, μετέπειτα ΚΚΕ και από κει όλες τις διασπάσεις και διακλαδώσεις (πλην αναρχικών) που διαμορφώθηκαν στο πνεύμα της «Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης» (και αργότερα με την Γ’ Διεθνή, τα Κ.Κ. έγιναν όργανα της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ).
Ο βασικός πυρήνας της αριστερής σκέψης ήταν να πάρουμε την εξουσία και μέσω του κράτους να αλλάξουμε τον κόσμο, με τη δικτατορία του προλεταριάτου. Στην αρχή η κατάκτηση της εξουσίας ήταν με ένοπλη πάλη, αργότερα έγινε «πέρασμα στον σοσιαλισμό με ειρηνικά μέσα αλλά, αν χρειαστεί, μπορεί να χρησιμοποιηθούν και άλλοι τρόποι». Και στην ΕΣΣΔ η δικτατορία μιας τάξης γίνεται δικτατορία του κόμματος, όχι μόνο επί του προλεταριάτου, αλλά σε όλη την κοινωνία. Και αυτή η απόλυτη εξουσία ήταν ο φάρος που καθοδηγούσε τα ΚΚΕ. Αλλά πώς εννοούσε ο Μαρξ τη δικτατορία του προλεταριάτου;
Από όσο φτάνει η γνώση μου, δεν υπάρχει καμιά αναπτυγμένη θεωρία του Μαρξ για το θέμα αυτό. Και δεν έχω υπόψη μου κανένας από τους χιλιάδες μελετητές του Μαρξ να έχει ασχοληθεί με το θέμα, γιατί απλά τέτοια θεωρία ουδέποτε ανέπτυξε ο Μαρξ. Υπάρχει μόνο μια επιστολή του προς τον Γουιντεμέγερ (5.5.1852) η οποία μιλάει για την ύπαρξη των τάξεων, που αρνείται πως είναι δική του ανακάλυψη και πως η πάλη των τάξεων θα οδηγήσει αναγκαστικά στη δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή από την εξουσία της αστικής τάξης, πάμε στην εξουσία της εργατικής τάξης, και αυτό ως μεταβατικό στάδιο μέχρι να φτάσουμε στην αταξική κοινωνία.
Και όλα αυτά σε τρεις γραμμές, σε μια προσωπική αλληλογραφία. Ο Ενγκελς στον πρόλογό του στο βιβλίο του Μαρξ «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία» (που αφορούσε την Παρισινή Κομμούνα, μοναδικό ιστορικό επίτευγμα για το πώς είναι μια ελεύθερη κοινωνία, άσχετα αν κράτησε λίγο, και αποτελεί ακόμα και σήμερα τη μεγάλη αναφορά και το ιστορικό υπόδειγμα για το πώς μπορούν να είναι οι κοινωνίες του μέλλοντος) αυτή την επανάσταση θεωρούσε «δικτατορία του προλεταριάτου» και έτσι την εννοούσε και ο Μαρξ. Η Κομμούνα, κατά την άποψή μου, είναι βασικός εμπνευστής όλων των κινημάτων που υπάρχουν σήμερα ανά τον κόσμο και βρίσκονται σε ρήξη με τον σταλινισμό-λενινισμό.
Γιατί αυτή είναι η σωστή ορολογία. Ο Λένιν λίγα πράγματα είχε καταλάβει από τον μαρξισμό. Και ο Πλεχάνοφ, που εισήγαγε τον μαρξισμό στη Ρωσία, ήταν με τους μενσεβίκους. Με άλλα λόγια, ο μπολσεβικισμός είναι μια θεωρία εξουσίας και όχι η κατάργησή της. Και ο λεγόμενος ευρωκομμουνισμός, μακαρίτης πλέον, δεν ήταν τίποτε άλλο από σοσιαλδημοκρατία απέξω και σταλινισμός από μέσα, όπως το είδαμε και στα καθ’ ημάς από Κύρκο μέχρι Τσίπρα. Εξουσία για την εξουσία, άσχετα αν αυτή είναι στην υπηρεσία του συστήματος.
Και έτσι μπορούμε να καταλάβουμε πώς το σύστημα έκανε μια χαψιά τον Τσίπρα και την παρέα του. Εξουσία θέλαν, εξουσία πήραν, άσχετα αν είναι οι κλητήρες του συστήματος. Εν τούτοις πρέπει να δούμε και τα θετικά. Το σύστημα απέκτησε ένα νέο στήριγμα που έχει ένα παραπάνω εφόδιο από τους άλλους συνεταίρους. Κατόρθωσε να διαλύσει την Αριστερά ως κοινωνικό κίνημα, που κανείς άλλος δεν μπορούσε να το κάνει. Ακόμα και στη ναζιστική κατοχή είχαμε συλλαλητήρια. Σήμερα ο κόσμος διαμαρτύρεται μπροστά από την τηλεόραση. Στον καναπέ βέβαια και Άγιος ο Θεός.
*Πηγή: efsyn.gr
**Το άρθρο, όπως γίνεται ευνόητο, εκφράζει τις απόψεις του γράφοντα και όχι αυτές της σύνταξης της Iskra.
