Τίποτα δεν δείχνει πιο παραστατικά τον ξεπεσμό της κυρίαρχης πολιτικής ζωής αλλά και τα φοβικά εθνικά σύνδρομα που επικρατούν στη χώρα μας, όσο η εκτός πραγματικότητας αντιπαράθεση που έχει ξεσπάσει γύρω από το άρθρο 2 της πρόσφατης ελληνογαλλικής συμφωνίας.
Οι μεν, κυρίως η κυβερνητική πλευρά, διατείνονται περήφανα ότι το άρθρο 2 εξασφαλίζει πλήρως την ουσιαστική και έγκαιρη στρατιωτική εμπλοκή της Γαλλίας σε έμψυχο δυναμικό και εξοπλιστικό υλικό υπέρ της Ελλάδας σε περίπτωση που η τελευταία δεχθεί ένοπλη επίθεση στην επικράτειά της (έννοια που χρειάζεται ίσως περαιτέρω διευκρίνηση).
Οι δε, από την άλλη πλευρά, κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, αρπάχτηκαν από τη μυωπική γραμμή Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος προβοκατόρικα βλέπει το δέντρο και χάνει το δάσος και κατά τ’ άλλα έδωσε συγχαρητήρια για τη συμφωνία στην κυβέρνηση (!), για να υπογραμμίσουν ότι η Συμφωνία είναι κατά τ’ άλλα επαρκής αλλά δεν πρόκειται να την ψηφίσουν αν η “γαλλική στρατιωτική ομπρέλα” δεν καλύψει ρητά την ελληνική υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ. Υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ τις οποίες η Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένης και της κυβέρνησης Τσίπρα, δεν έχουν οριοθετήσει, την τελευταία δεν την έχουν καν ανακηρύξει, ενώ και τις δύο η Τουρκία τις έχει κάνει εμπράκτως σουρωτήρι, χωρίς ποτέ οι κυβερνήσεις της χώρας μας να τις υπερασπίσουν έναντι των τουρκικών προσβολών.
ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ χτυπάνε το σαμάρι αντί για το γάιδαρο
Τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν και οι δύο άδικο στους εν πολλοίς προπαγανδιστικούς, προσχηματικούς ισχυρισμούς τους και τις στείρες αντιπαραθέσεις τους που άκριτα ακολουθούν και παρακολουθούν σχεδόν σύσσωμα τα μέσα ενημέρωσης , πλην ελαχίστων σοβαρών αναλυτών.
Δυστυχώς σε ένα πολύ κρίσιμο και ζωτικό εθνικό θέμα τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να προσυζητήσουν και να προσυνεννοηθούν αν είναι δυνατόν, λειτουργούν με τις πιο ανεύθυνες, ευτελείς και εθνικά εγκληματικές μικροκομματικές σκοπιμότητες, οι οποίες βασίζονται στο ψεύδος και την παραπληροφόρηση.
Ελάχιστοι στη δημόσια ζωή, έχουν “τολμήσει” να χαρακτηρίσουν την ελληνογαλλική Συμφωνία ως αυτό που επί της ουσίας είναι: ένα διάτρητο, αβέβαιο και μετέωρο βήμα!
Το μόνο πολύ σαφές και χειροπιαστό είναι το προαπαιτούμενο της ελληνογαλλικής Συμφωνίας και αυτό που έκαιγε κυριολεκτικά τη Γαλλία να κατοχυρωθεί και να καταστεί τελεσίδικο για τη Γαλλία: Η παραγγελία των ακριβών φρεγατών Belhara και η κατοχύρωση περίπου της αγοράς των κορβετών Gowind, από μια χώρα καθημαγμένη και υπερχρεωμένη όπως η Ελλάδα, της οποίας η κοινωνία διανύει τραγική περίοδο φτωχοποίησης και εξαθλίωσης.
Και εδώ που τα λέμε είναι “εντυπωσιακό” ότι οι περίφημοι “θεσμοί”, για ένα συνολικό εξοπλιστικό πρόγραμμα από τη Γαλλία ύψους 12 δισ. ευρώ, το οποίο τινάζει στα ουράνια το δημόσιο χρέος της χώρας μας, που ήδη κατέχει τα πρωτεία στον κόσμο, όχι μόνο δεν υπέβαλαν κάποια ένσταση αλλά δεν είπαν το παραμικρό! Βλέπετε οι στρατιωτικές δαπάνες δεν είναι κοινωνικές δαπάνες ή δαπάνες για στήριξη των εργαζομένων και κρίσιμων τομέων Υγείας, Παιδείας κλπ προκειμένου οι θεσμοί να φέρουν τα πάνω κάτω.
Όλα τ’ άλλα πλην της αγοράς πολεμικών πλοίων, στην ελληνογαλλική Συμφωνία είναι περισσότερο δυνατότητες και εκφράζουν δυνητικές προθέσεις αλλά δεν συνιστούν απαρέγκλιτες δεσμεύσεις που επισύρουν συνέπειες από τη μη τήρηση τους.
Ειδικότερα η λεγόμενη “αμυντική στρατιωτική ομπρέλα” της Γαλλίας προς την Ελλάδα, με τα κρίσιμα και ανορθόδοξα “εάν” και “εφόσον” που, πέραν των άλλων ασαφειών, περιέχει το άρθρο 2, αφήνει ορθάνοιχτες τις πόρτες για ποικίλες πολιτικές ερμηνείες αλλά και δικλείδες διαφυγής της Γαλλικής πλευράς από τις επιβαλλόμενες στρατιωτικές υποχρεώσεις συνδρομής της προς την αμυνόμενη Ελλάδα.
Τα απαράδεκτα “εάν” και “εφόσον” του άρθρου 2
Πιο συγκεκριμένα η πολεμική επίθεση που ενδεχομένως δεχθεί η Ελλάδα (κατά πάσαν πιθανότητα από την Τουρκία) δεν θα θεωρηθεί, κατά το άρθρο 2 της Συμφωνίας, αυτόματα προφανής και αυταπόδεικτη, ώστε να επιβάλλει ακαριαία και αμελλητί ουσιαστική στρατιωτική συνδρομή και άμεση εμπλοκή της Γαλλικής πλευράς αλλά θα πρέπει αυτή η επίθεση σε βάρος της χώρας μας “να διαπιστωθεί από κοινού” (!) με τη Γαλλική πλευρά. Η διατύπωση δεν είναι καθόλου τυχαία ή “αθώα” και μπορεί να προκαλέσει κωλυσιεργίες στη γαλλική στρατιωτική συνδρομή η και ματαίωση της. Πολύ περισσότερο που καμιά επιτιθέμενη πλευρά σε ένα πόλεμο δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της ως τέτοια αλλά προβάλλει σειρά δικαιολογιών και άλλων προφάσεων που αναλόγως της συγκυρίας μπορούν να γίνουν άλλοθι από τρίτους για κρίσιμες καθυστερήσεις ή και στάσεις Ποντίου ειρηνευτή Πιλάτου, ενώ στο μεταξύ θα έχουν διαμορφωθεί τετελεσμένα.
Αλλά και αν, σύμφωνα με το άρθρο 2, διαπιστωθεί από “κοινού” ότι η Ελλάδα δέχεται ένοπλη επίθεση και τότε πάλι η στρατιωτική εμπλοκή της Γαλλίας στον πόλεμο δεν είναι αυτόματη. Αυτή θα υπάρξει, αν υπάρξει, κατά τις διατυπώσεις του άρθρου 2, “εφόσον υφίσταται ανάγκη”, λες και αν η Ελλάδα δεχθεί πολεμική επίθεση μπορεί να θεωρήσει περιττή την ένοπλη βοήθεια από συμμάχους! Και ποιος ή ποιοι θα κρίνουν ότι υφίσταται ανάγκη πολεμικής συνδρομής προς τη χώρα μας και σε ποιο χρονικό ορίζοντα; Η Γαλλία; Η ΕΕ; Το ΝΑΤΟ; Τα συγκυριακά Γαλλικά συμφέροντα εκείνης της στιγμής; Εδώ δεν υπάρχει απλώς ένα τεράστιο κενό και μια προκλητική ασάφεια αλλά μια μεγάλη “μαύρη τρύπα” στη Συμφωνία, η οποία επιπροσθέτως αν δεν συνειδητοποιηθεί μπορεί να καταστεί μεγάλη “παγίδα” για τη χώρα.
Και όμως επ’ αυτών δεν γίνεται καμιά συζήτηση στην Ελλάδα, αντίθετα η ευτελής αντιπαράθεση που εκτυλίσσεται επί της Συμφωνίας αποτελεί αποπροσανατολισμό και συνιστά όνειδος και εσκεμμένος υποτελής στρουθοκαμηλισμός.
Το άρθρο 2 σε καμιά περίπτωση δεν διασφαλίζει αμυντικά την ουσιαστική και έγκαιρη στρατιωτική συνδρομή στην χώρα μας, αν δεχθεί στρατιωτική επίθεση. Το τι θα γίνει εκείνη την στιγμή δεν θα εξαρτηθεί τόσο από το άρθρο 2 αλλά από τα συμφέροντα και τις καταστάσεις που θα υπάρχουν σε εκείνη τη συγκυρία.
Με αυτά τα κριτήρια θα ενεργήσει αναλόγως και η Γαλλία, έχοντας όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά. Η κυβέρνηση έκανε μια πολύ κακή άρον-άρον διαπραγμάτευση και κατέληξε σε μια πολύ κακή συμφωνία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, εκτός τόπου και χρόνου, ουρά του Ευάγγελου Βενιζέλου
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκτός τόπου και χρόνου. Βρήκε αφορμή από την “προβοκατόρικη” τοποθέτηση του Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος πέταξε την μπάλα στην εξέδρα, κάνοντας ότι δεν βλέπει την γιγάντια “μαύρη τρύπα” της Συμφωνίας και στέφοντας την προσοχή του αποπροσανατολιστικά στην υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ. Κατάπιε την κάμηλο για να διυλίσει τον κώνωπα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έψαχνε αφορμή για να μη ψηφίσει τη Συμφωνία. Παρέκαμψε την ουσία της που είναι “επικίνδυνη” και βρήκε ένα πρόσχημα για να διαφωνήσει. Στην ουσία ο ΣΥΡΙΖΑ έψαχνε τρόπο για να μην ταχθεί υπέρ της αγοράς φρεγατών και αυτό για πολλούς λόγους αλλά και για λόγους ενός πολύ κακώς εννοούμενου “πασιφισμού” που στο βάθος παραπέμπει στη λογική το “Αιγαίο ανήκει στα ψάρια”.
Ελλάς-Γαλλία Συμμαχία;
Από παιδί, σχεδόν, ακούω κατά καιρούς να επαναλαμβάνεται το σύνθημα “Ελλάς-Γαλλία συμμαχία”. Καμιά ελληνογαλλική συμμαχία, όμως, δεν υπήρξε ποτέ και πολύ περισσότερο καμμιά ελληνογαλλική σχέση δεν απέτρεψε να οδηγούνται οι εξελίξεις των εθνικών μας θεμάτων από το κακό στο χειρότερο.
Δεν είμαι αντίθετος στην στενή ανάπτυξη των ελληνογαλλικών σχέσεων ούτε φυσικά στους απαραίτητους εξοπλισμούς της χώρα μας και κυρίως στην συγκρότηση, αντί της διάλυσης, μιας σύγχρονης τεχνολογικά και παραγωγικά αμυντικής βιομηχανίας. Οι γαλλικές φρεγάτες, οι κορβέτες και τα Rafale θα μπορούσαν να συμβάλλουν θετικά στην άμυνα της χώρας και δεν θεωρώ ότι μια αλλεργική στάση της Αριστεράς γενικά απέναντι σε εξοπλιστικά προγράμματα για την αντιμετώπιση κρίσιμων απειλών, αντέχει σε σοβαρή επιχειρηματολογία. Το κύριο πρόβλημα, όμως, της Ελλάδας δεν ήταν απλώς η έλλειψη των κατάλληλων εξοπλισμών. Δεν υστερούσαμε τόσο δραματικά σε εξοπλισμούς ώστε να έχουμε υποστεί τις ταπεινωτικές ήττες στην Κύπρο και στα Ίμια, για να υφιστάμεθα το εξευτελιστικό “casus beli”, για να υπάρχει σε ισχύ το επαίσχυντο “Πρωτόκολλο της Βέρνης”, για να έχουν ρευστοποιηθεί τα θαλάσσια δικαιώματα της χώρας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο κλπ, κλπ. Το κύριο πρόβλημα της χώρας για την αντιμετώπιση των κρίσιμων απειλών σε βάρος της είναι πρώτα από όλα ΠΟΛΙΤΙΚΟ.
Η Ελλάδα χρειάζεται Δημοκρατική Ανατροπή
Δυστυχώς όλα τα προηγούμενα και άλλα δεινά που μας περιμένουν, είναι απόρροια της υποτέλειας που διαπερνά το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της χώρας καθώς και της συναφούς πολιτικής φόβου και κατευνασμού που το διακατέχει και η οποία αγγίζει και σχεδόν παραλύει και την κοινωνία μας.
Πολύ φοβούμαι ότι μόνο με καλές φρεγάτες και σύγχρονα μαχητικά δεν θα πάψει η χώρα να οπισθοχωρεί και να διατρέχει κινδύνους μεγάλων οπισθοχωρήσεων, αν δεν υπάρξει μια μεγάλη δημοκρατική ανατροπή της σημερινής φαυλότητας και υποτέλειας στην πολιτική ζωή.
Αν περιμένουμε να μας “σώσει” η Γαλλία ή όποια άλλη τρίτη χώρα, είμαστε χαμένοι από χέρι!
Αν ο ελληνικός λαός με μια έντιμη, ανεξάρτητη και αποφασισμένη ηγεσία δεν μπει μπροστά, τίποτα δεν σώζεται. Και αν αποκτήσουμε την πολιτική βούληση να μπούμε μπροστά, τότε είναι βέβαιο ότι θα βρούμε πολλούς και πολύτιμους συμμάχους. Το άρθρο 2 της ελληνογαλλικής Συμφωνίας δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα θετικό πολιτικό μήνυμα. Θα μπορούσε να ήταν κάτι πολύ πιο ουσιαστικό και αποτελεσματικό αν η Ελλάδα ήταν διαφορετική και όχι η Ελλάδα του Μητσοτάκη και του Τσίπρα. Δεν πρέπει όμως να έχουμε την αυταπάτη ότι κάποιοι Γάλλοι ή Ρώσοι, αν χρειαστεί, θα πολεμήσουν για μας, γιατί νομίζω ότι πολλοί σε αυτή τη χώρα έχουν μια τέτοια υστερόβουλη προσδοκία.
Η Ελλάδα όταν τα πάντα ανατρέπονται γύρω μας και στον κόσμο, πρέπει να αλλάξει κι αυτή ριζικά. Να βρει τη δύναμη για τη μεγάλη ανατροπή. Χρειαζόμαστε μια Ελλάδα ανεξάρτητη και όχι προτεκτοράτο. Χρειαζόμαστε μια Ελλάδα παραγωγική με σύγχρονη τεχνολογία και με ισχυρή αμυντική βιομηχανία. Χρειαζόμαστε μια χώρα βαθιά δημοκρατική και όχι αυταρχική, ολιγαρχική, και πελατειακή. Χρειαζόμαστε μια Ελλάδα της ανάπτυξης και της κοινωνικής δικαιοσύνης, έτοιμη να υπερασπίσει με νύχια και με δόντια την ασφάλεια, την ακεραιότητα και τα δίκια της.
Και όμως στη Βουλή η συζήτηση για την ελληνογαλλική Συμφωνία πολύ φοβούμαι ότι θα επιβεβαιώσει τον κατήφορο και την κατάντια μας.