Η Βόρεια Κορέα στο κέντρο του πιο σκληρού πόκερ!

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο αμερικανός πρόεδρος ξεπερνούσε τα όρια. Το έχει πράξει κατ’ επανάληψη όταν, για παράδειγμα, στο μέσο κοινωνικής δικτύωσης Twitter πληκτρολογεί άναρθρες ιαχές, απειλές και μεγαλοστομίες κενού περιεχομένου, που δεν συνάδουν καν σε ενήλικα.
Στην ομιλία του όμως στην ετήσια Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 20 Σεπτεμβρίου οι απειλές που εκτόξευσε και το ύφος του αποδοκιμάστηκαν όχι μόνο από κορυφαίους πολιτικούς χωρών όπως η Βενεζουέλα και το Ιράν, οι οποίοι διατηρούν εχθρικές σχέσεις με τις ΗΠΑ, αλλά ακόμη και από την υπουργό Εξωτερικών της Σουηδίας, Μάργκοτ Βάλστρομ η οποία μιλώντας στο τηλεοπτικό δίκτυο BBC δήλωσε πως «ήταν μια λάθος ομιλία, τη λάθος στιγμή, ενώπιον του λάθος ακροατηρίου». Πολύ πιο καυστικός ήταν όμως ο πρόεδρος της Αυστρίας (καθηγητής Οικονομικών και επικεφαλής του κόμματος των Πρασίνων πριν εκλεγεί στο ανώτατο αξίωμα της χώρας του) που τη χαρακτήρισε «ομιλία στους ψηφοφόρους της αμερικανικής επαρχίας». Καθόλου τιμητικό σχόλιο για έναν πρόεδρο που διεκδικεί και τον τίτλο του πλανητάρχη… Στο στόχαστρο του Τραμπ (πέραν του Ιράν κ.α.) βρέθηκε η Βόρεια Κορέα, την οποία ο αμερικανός πρόεδρος απείλησε με «ολοκληρωτική καταστροφή» αν αναγκαστεί να υπερασπιστεί τη δική του χώρα. Μάλιστα με μια κίνηση εντελώς ανοίκεια για τους κανόνες των διεθνών σχέσεων, που με βεβαιότητα  άφησε χιλιάδες διπλωμάτες με το στόμα ανοιχτό για την παροιμιώδη άγνοια που περιβάλλει τον 45^ο πρόεδρο των ΗΠΑ, ο Τραμπ πρόσβαλε προσωπικά τον ηγέτη της Βόρειας Κορέας χαρακτηρίζοντάς τον «rocket man». Επιλογή που εξόργισε ακόμη και την πρώην υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ και βασική του αντίπαλο στις περυσινές εκλογές  Χίλαρι Κλίντον η οποία αποδοκίμασε τη ρητορική του…
Η ομιλία του Τραμπ, ακόμη κι έτσι, έφερε στην επιφάνεια την ανησυχία αλλά κυρίως την αμηχανία που προκαλεί η Βόρεια Κορέα στη διεθνή κοινότητα με τις αλλεπάλληλες πυραυλικές δοκιμές της και το πυρηνικό της οπλοστάσιο. Η αμηχανία είναι αποτέλεσμα ενός πολύ απλού γεγονότος: Ότι κανένας πολιτικός, διπλωμάτης, ακαδημαϊκός ή επιστήμονας σήμερα δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά για τις επιδιώξεις του Κιμ Γιονγκ Ουν. Ποιοί είναι οι απώτεροι στόχοι του βορειοκορεάτικου καθεστώτος, είναι με άλλα λόγια το ερώτημα των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων (όση είναι η αξία των εξοπλισμών που πυροδοτούν οι ΗΠΑ αξιοποιώντας τις απειλές του Κιμ Γιονγκ Ουν) που όσο παραμένει αναπάντητο, τότε στο τραπέζι θα κατατίθενται τα πιο διαφορετικά σενάρια. Η σημασία που έχει η απόκριση σε αυτό το ερώτημα υπογραμμίζεται αν λάβουμε υπ’ όψη ότι εντελώς διαφορετική απάντηση αρμόζει σε ένα επιθετικό σχέδιο που στο τελικό του στάδιο θα είχε την κατάληψη της Νότιας Κορέας με τη χρήση στρατιωτικών μέσων και διαφορετική αντιμετώπιση χρήζει ένα σχέδιο που αναπτύσσεται με μοναδικό στόχο την αμυντική θωράκιση της ίδιας της χώρας, της Βόρειας Κορέας. Δεν είναι όμως μόνο η Πιονγκγιάνγκ που παίζει με κλειστά χαρτιά στο πόκερ της κορεατικής χερσονήσου, το οποίο έχει εξελιχθεί σε ένα από τα πιο σκληρά κι απρόβλεπτα διπλωματικά παιχνίδια της μετα-ψυχροπολεμικής εποχής. Με δεύτερες σκέψεις και κρυφά σχέδια κάθονται στο τραπέζι κι όλοι οι άλλοι παίκτες: Κίνα, Ρωσία, Νότια Κορέα και φυσικά οι ίδιες οι ΗΠΑ, που ενώ εμφανίζονται ως η εγγύηση απέναντι στον πυρηνικό όλεθρο είναι η μοναδική χώρα που έχει χρησιμοποιήσει πυρηνικές βόμβες, εναντίον μάλιστα άμαχου πληθυσμού στις 6 Αυγούστου 1945 κι ενώ η Ιαπωνία είχε παραδοθεί. Σαν να βάλαμε τον έμπορο ναρκωτικών διευθυντή σε κλινική αποτοξίνωσης ναρκομανών…
Σε θέση άμυνας η Βόρεια Κορέα
Η Βόρεια Κορέα ανεξαρτήτως των στρατηγικών σχεδίων που έχει κατά νου ο 33χρονος ηγέτης της και το επιτελείο του, ξεκινάει από ένα αλάνθαστο δεδομένο: Ότι βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα.  Οι ΗΠΑ κυρίως έχουν κατ’ επανάληψη και δημοσίως εντάξει τη χώρα στα μη αρεστά τους καθεστώτα. Και ξέρει όλη η υφήλιος ποια ήταν η τύχη των άλλων ηγετών που συμπεριλαμβάνονταν σε αυτή την κατηγορία, του Μουαμάρ Καντάφι της Λιβύης και του Σαντάμ Χουσεΐν του Ιράκ: Ατιμωτικός θάνατος και βίαιη ανατροπή του καθεστώτος τους, που το διαδέχτηκε εμφύλιος κι ένα απερίγραπτο χάος με την άνοδο των Σιιτών στο Ιράκ οι οποίοι διάκεινται φιλικά στην Τεχεράνη και τον διαμελισμό της Λιβύης που την καθιστά καταφύγιο του τζιχαντισμού και ασφαλές πέρασμα χιλιάδων μεταναστών που κατευθύνονται προς τη Μεσόγειο.
Οι Δυτικοί το γνώριζαν όλα αυτά πριν ανατρέψουν τα καθεστώτα και παρόλα αυτά δε δίστασαν. Το Ιράν που έχει γλιτώσει μέχρι στιγμής από την αμερικανική επιθετικότητα το οφείλει στην απροθυμία του να συνεργαστεί μαζί τους. Ξέφυγε επομένως επειδή δεν υποτάχτηκε. Γιατί επομένως ο Κιμ να επιδοθεί σε κινήσεις καλής θέλησης, όταν ξέρει ποια είναι η τύχη που τον περιμένει;
Μάλιστα, από τις ελάχιστες δημόσιες τοποθετήσεις της βορειοκορεάτικης ηγεσίας γίνεται εμφανές ότι η δραματική εμπειρία των άλλων χωρών που είχαν πέσει σε δυσμένεια από τη Ουάσινγκτον έχει ληφθεί καλά υπόψη από την Πιονγκγιάνγκ. Σύμφωνα με τη βρετανικής εφημερίδα Γκάρντιαν, (31 Ιουλίου 2017) ο Κιμ Γιονγκ Ιλ, πατέρας του σημερινού ηγέτη, όταν ρωτήθηκε γιατί δαπανά τόσα ποσά από τους ελάχιστους πόρους που διαθέτει η χώρα του είχε απαντήσει ότι «πρέπει να ξέρουν ότι έχω πυραύλους επειδή αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μου μιλήσουν οι Αμερικάνοι». Ενώ ο σημερινός ηγέτης της Βόρειας Κορέας έχει δηλώσει πώς «αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μην του επιτεθούν οι ΗΠΑ και ο μοναδικός τρόπος για να μη τον μετακινήσουν από την εξουσία». Κι η αλήθεια είναι πώς μέχρι στιγμής αυτές οι επιλογές, παρά την ανασφάλεια που προκαλούν σε εκατομμύρια ανθρώπους, έχουν αποδώσει πλήρως αποτρέποντας τα αμερικανικά αποσταθεροποιητικά σχέδια, που δεν τελείωσαν το 1953 με το τέλος του πολέμου, δεδομένου ότι ο τερματισμός των μαχών του πολέμου της Κορέας έγινε με ανακωχή. Έκτοτε δεν έχει υπογραφεί συμφωνία ειρήνης, με ευθύνη πρώτα και κύρια των ΗΠΑ και σε πολύ μικρότερο βαθμό της Ν. Κορέας.
Οι μνήμες δε από τον πόλεμο και συγκεκριμένα από την αμερικανική βαρβαρότητα (δεδομένου ότι η απόφαση εισβολής μπορεί να είχε την κάλυψη του ΟΗΕ αλλά το 88% των στρατιωτών προέρχονταν από τις ΗΠΑ) είναι τόσο συγκλονιστικές ώστε το σημερινό καθεστώς αντλεί νομιμοποίηση και κύρος από την αντίσταση που πρόβαλε απέναντι στους Αμερικανούς. Οι βομβαρδισμοί των Αμερικανών ήταν τόσο σαρωτικοί ισοπεδώνοντας το 75% της Πιονγκγιάνγκ και πολλών άλλων πόλεων ώστε στο τέλος οι πιλότοι δεν έβρισκαν όρθια κτίρια για στόχους. Οι ΗΠΑ μάλιστα, μετά την είσοδο και της Κίνας στον πόλεμο, είχαν επισήμως αποφασίσει να ρίξουν πυρηνικά αν υποστούν μεγάλες απώλειες ή δεχθούν επίθεση από άλλη, μη Κορεάτικη δύναμη… Δεν είναι επομένως η Βόρεια Κορέα η πρώτη που χρησιμοποιεί την πυρηνική απειλή…
Επιπλέον, αν ο κίνδυνος από τις δοκιμές της Βόρειας Κορέας είναι υποθετικός και μελλοντικός οι επιπτώσεις από τις αλλεπάλληλες κυρώσεις που ψηφίζει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ εναντίον της Β. Κορέας, πάντα με πρωτοβουλία των ΗΠΑ, (απαγορεύοντας πχ τις εξαγωγές με στόχο να χάσει η Πιονγκγιάνγκ τα έσοδα από το σκληρό συνάλλαγμα και να μην μπορεί να αγοράσει εξοπλισμό) είναι άμεσες και υπαρκτές. Επιβεβαιώνουν δε ότι οι ΗΠΑ συνεχίζουν να εποφθαλμιούν την ακεραιότητα της Β. Κορέας ενώ πλήττουν το επίπεδο ζωής των κατοίκων της. Όπως συνέβαινε δηλαδή και με το Ιράκ, απώτερη επιδίωξη των κυρώσεων είναι να στρέψουν τον πληθυσμό, που φτωχοποιείται ραγδαία, εναντίον της πολιτικής του ηγεσίας.
Αμερικανικές απειλές
Οι ΗΠΑ μέχρι στιγμής δεν στέκονται τόσο απαθείς παρατηρητές απέναντι στις εκτοξεύσεις πυραύλων που κάθε τρεις και λίγο πραγματοποιεί η Βόρεια Κορέα, όσο δημοσίως εμφανίζονται. Σύμφωνα με τους New York Times (βάσει ρεπορτάζ των Ντέιβιντ Σάνγκερ και Γουίλιαμ Μπρόουντ) οι συνεχείς αποτυχίες στην εκτόξευση βορειοκορεατικών πυραύλων μόνο τυχαίες δεν είναι. Αρκεί να αναφερθεί η συχνότητά τους: Όταν σύμφωνα με την ίδια εφημερίδα το σύνηθες ποσοστό ανέρχεται από 5% ως 10%  στη Β. Κορέα φθάνει το 88%! Η ερμηνεία που δίνεται γι’ αυτή την αποτυχία σχετίζεται με αδιάκοπα αμερικανικά σαμποτάζ που μπορεί να περιλαμβάνουν από τις πιο απαρχαιωμένες τεχνικές (αστοχία υλικών) μέχρι τις πιο σύγχρονες (με τη χρήση μεθόδων ηλεκτρονικού πολέμου). Σε κάθε περίπτωση η εντύπωση που δημιουργείται ότι οι ΗΠΑ είναι απροστάτευτες και στο έλεος του Κιμ ο οποίος μπορεί μόλις εντός 30 λεπτών να στείλει διηπειρωτικό βαλλιστικό πύραυλο εξοπλισμένο με πυρηνική κεφαλή στο Λος Άτζελες απέχει …έτη φωτός από την αλήθεια.
Το πιο σημαντικό προηγούμενο ωστόσο που αφορά τις ΗΠΑ δεν σχετίζεται με τα πεδία των μαχών αλλά με τα τραπέζια των διαπραγματεύσεων. Ελάχιστα συζητιέται, με ευθύνη των ΗΠΑ αλλά και μιας δημοσιογραφίας που θαμπώνεται από το εφήμερο, αλλά παραμένουν προς αξιοποίηση οι όροι της συμφωνίας που υπέγραψε η Ουάσινγκτον με τη Βόρεια Κορέα το 1994 κι ενώ πρόεδρος ήταν ο Μπιλ Κλίντον. Βάσει αυτής της συμφωνίας η Β. Κορέα πάγωσε το πυρηνικό της πρόγραμμα και σε αντάλλαγμα θα λάμβανε από τις ΗΠΑ 500.000 τόνους κατ’ έτος καύσιμα, ενώ οι ΗΠΑ θα την έβγαζαν από τη λίστα των χωρών χορηγών της τρομοκρατίας. Το σημαντικότερο ωστόσο μέρος της συμφωνίας αφορούσε την ομαλοποίηση των πολιτικών σχέσεων των δύο χωρών, που άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο υπογραφής συμφωνίας ειρήνης η οποία θα τερμάτιζε οριστικά τον πόλεμο. Παρότι οι βορειοκορεάτες υλοποίησαν τις δεσμεύσεις που είχαν αναλάβει, οι ΗΠΑ πριν καν αναλάβει ο Μπους ο νεότερος ξεκίνησαν να αθετούν τις υποσχέσεις τους, υπό την πίεση Ρεπουμπλικανών ιέρακων, όπως χαρακτηριστικά έγραφε ο βρετανικός Independent στις 4 Αυγούστου 2017.
Παρόλα αυτά ακόμη κι επί Μπους, τουλάχιστον για τα περισσότερα χρόνια που παρέμεινε στον Λευκό Οίκο, η αμερικανική εξωτερική πολιτική είχε αποκλείσει τις στρατιωτικές απειλές που αβίαστα εξαπολύει σήμερα ο Τραμπ συγκροτώντας μια διπλωματική γραμμή για τη Β. Κορέα που στηριζόταν στους εξής τρεις πυλώνες, όπως αναλύονταν στο περιοδικό Foreign Affairs, την 1^η Νοεμβρίου 2007: Πρώτο, δέσμευση για ειρηνική διπλωματική λύση, με τους αξιωματούχους του Λευκού Οίκου και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ να απέχουν συστηματικά από κάθε είδους αναφορά για αλλαγή καθεστώτος στη Β. Κορέα. Δεύτερο, προσήλωση σε πολυμερή λύση κι αποκλεισμός κάθε σχεδίου που διαχειριζόταν ή ακόμη κι επέλυε το πρόβλημα σε διμερή βάση, μεταξύ Β. Κορέας και ΗΠΑ, μόνο. Σε αυτό το πλαίσιο η Κίνα θεωρούταν αναπόσπαστο μέρος κάθε συμφωνίας και ταυτόχρονα ήταν υπόλογη. Τέλος, ακρογωνιαίος λίθος της αμερικανικής προσέγγισης ήταν η απόδειξη εκ μέρους της Πιονγκγιάνγκ της πρόθεσής της να καταστρέφει σταδιακά το πυρηνικό της οπλοστάσιο. Ακόμη δηλαδή και για να απελευθερωθούν ποσά που αυθαίρετα είχαν δεσμεύει οι ΗΠΑ, λειτουργώντας σαν παγκόσμιος χωροφύλακας, όπως συνέβη με τα 25 εκ. δολ. της τράπεζας Banco Delta Asia στο Μακό που κατέστησαν εν τέλει διαθέσιμα, η Β. Κορέα έπρεπε πρώτα να συμμορφωθεί με τους όρους της εξαμερούς συμφωνίας. Παρόλα αυτά, οι ΗΠΑ στο τέλος αποδείχθηκαν αφερέγγυες οδηγώντας στα βράχια μια συμφωνία που κατά γενική ομολογία δούλευε. Πρυτάνευσε ωστόσο η στρατηγική της έντασης…
Ισορροπία τρόμου για τη Ν. Κορέα
Οικτρή διάψευση όλων των προκατασκευασμένων εντυπώσεων επιφυλάσσει μια προσεκτική εξέταση της στάσης της Νότιας Κορέας, που έχει κάθε συμφέρον από την επίλυση της κρίσης. Οι ΗΠΑ πασχίζουν να δείξουν ότι αποτελούν τον φύλακα – άγγελο και προστάτη τους. Το δείχνουν κάθε χρόνο με αφορμή την ετήσια στρατιωτική άσκηση (με την κωδική ονομασία Ulchi – Freedom Guardian) που διοργανώνουν στο βόρειο τμήμα της χώρας, πολύ κοντά δηλαδή στα σύνορα με τη Βόρεια Κορέα, από κοινού φυσικά με τη Νότια. Φέτος διεξήχθη μεταξύ 21 και 31 Αυγούστου, όταν δηλαδή η κρίση βρισκόταν στο αποκορύφωμά της, και περιελάμβανε τη συμμετοχή όλων σχεδόν των αμερικανών στρατιωτών που εδρεύουν στη Ν. Κορέα και ανέρχονται σε 35.000 άτομα που είναι εγκατεστημένοι σε 83 διαφορετικές βάσεις. Η συγκεκριμένη άσκηση – επίδειξη δύναμης αποτελούσε ανέκαθεν σημείο τριβής στην χερσόνησο, με τη Β. Κορέα να ζητά τον τερματισμό τους. Να σημειωθεί ότι η Ν. Κορέα φιλοξενεί, μετά την Ιαπωνία και τη Γερμανία, την τρίτη μεγαλύτερη αμερικανική αποστολή, εκτός των πολεμικών μετώπων.
Οι ΗΠΑ αρέσκονται να ρίχνουν λάδι στη φωτιά για έναν απλό και πολύ προβλέψιμο λόγο: για να δημιουργούν πελάτες στην αμερικανική πολεμική βιομηχανία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η Ν. Κορέα, 11^η μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, συγκαταλέγεται στις πρώτες θέσεις της λίστας με τις χώρες που πληρώνουν τα περισσότερα χρήματα για αγορές όπλων. Οι περισσότερες εισαγωγές της δε, γίνονται από τις ΗΠΑ (77%) κι ένα πολύ μικρότερο τμήμα από τη Γερμανία (15%) και τη Γαλλία (5%). Η στρατηγική της έντασης επομένως ισοδυναμεί με πακτωλούς ρευστού που εισρέουν στα ταμεία των εταιρειών Lockheed Martin, Boeing, Northrop Grumann, General Dynamics, Raytheon και General Electric…
Το εντυπωσιακό ωστόσο είναι πώς παρότι οι Νοτιοκορεάτες έχουν εξελιχθεί στους καλύτερους πελάτες της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας βρίσκονται συνεχώς στο στόχαστρο του Τραμπ, εξ αιτίας του εμπορικού πλεονάσματος που διατηρούν στο διεθνές εμπόριο με τις ΗΠΑ, με τον Λευκό Οίκο να τους πιέζει συνέχεια σε δύο κατευθύνσεις: Να γίνουν  πιο επιθετικοί κατά της Β. Κορέας και να μειώσουν το εμπορικό τους πλεόνασμα. Ο Λευκός Οίκος είναι αδίστακτος και δεν υποχωρεί αν δεν τα πάρει …όλα!
«Αντίθετα με αρκετούς από τους προκατόχους του που ήταν σε θέση να πιέζουν χώρες για εμπορικά θέματα, ενώ συνεργαζόταν μαζί τους σε θέματα ασφάλειας, ο Τραμπ έχει ρητά συνδέσει αυτά τα δύο, με αποτέλεσμα να μπαίνει στη γωνία», έγραφαν με έκπληξη οι New York Times στις 3 Σεπτεμβρίου 2017. Αφορμή ήταν ένα tweet του αμερικανού προέδρου, μετά από μια πυρηνική δοκιμή της Β. Κορέας, με το οποίο αποδοκίμαζε τη χλιαρή αντίδραση του νοτιοκορεάτη προέδρου, τον οποίο κατηγορούσε ότι «χειροκροτεί» τον Κιμ Γιονγκ Ουν! Υπαγόρευε έτσι τη στάση που πρέπει να κρατήσει η Νότια Κορέα, με την οποία υποτίθεται έπρεπε να βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία για να αντιμετωπίσουν τον …κοινό εχθρό!
Το …πρόβλημα όμως είναι ότι οι Νοτιοκορεάτες δεν συμφωνούν με τη στρατηγική της έντασης, που υπαγορεύουν κι επιβάλλουν οι ΗΠΑ. Αντίθετα, προτιμούν την προσέγγιση με τη Βόρεια Κορέα και την επανένωση των δύο κρατών. Η επιλογή τους να αποτραπεί με κάθε τρόπο οποιοδήποτε πολεμικό σχέδιο (από το πιο απλό όπως είναι ένα προληπτικό πλήγμα στις πυρηνικές εγκαταστάσεις της Βόρειας μέχρι το πιο σαρωτικό όπως είναι ένας πυρηνικός πόλεμος) δε γεννάται μόνο από τους τεράστιους κινδύνους που δημιουργούνται για την ίδια τη Σεούλ, όπου στην μητροπολιτική της έκταση κατοικούν 25 εκ. άτομα (από τα 51 εκ. όλης της χώρας) λόγω του ότι απέχει μόλις 35 μίλια από τα σύνορα με τη Βόρια. Κι ως συνέπεια αρκούν οι βολές του πυροβολικού για να μετατραπεί η πόλη σε αμμοχάλικο. Δηλωτικό στοιχείο της επισφαλούς θέσης που βρίσκεται η Σεούλ είναι και το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου άλλαξε «χέρια» 4 φορές, περνώντας από το ένα στρατόπεδο στο άλλο…
Οι Νοτιοκορεάτες ωστόσο αντιτίθενται στα αμερικανικά σχέδια κλιμάκωσης για έναν επιπλέον λόγο, πολύ γήινο: Επειδή θεωρούν τους βορειοκορεάτες αδέρφια τους! Δε χάνουν δε ευκαιρία για να το εκδηλώσουν. Προς επίρρωση τέσσερα, μεταξύ πολλών άλλων, περιστατικά.
Πρώτο, η ανακοίνωση του υπουργείου Ενοποίησης της Νότιας Κορέας στις 21 Σεπτεμβρίου ότι αποστέλλει ανθρωπιστική βοήθεια για νήπια και εγκύους στη Βόρεια Κορέα ύψους 8 σχεδόν εκ. δολ. παρά την έντονη διαφωνία της Ιαπωνίας και των ΗΠΑ, με τον Τραμπ την ίδια ακριβώς ημέρα να εξαγγέλλει αμέσως μετά τη συνάντησή του με τον αφγανό πρόεδρο, στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, επιπλέον κυρώσεις κατά της Βόρειας Κορέας! Δεύτερο, η σφοδρότατη αντίδραση των Νοτιοκορεατών στην εγκατάσταση ενός προηγμένου αντιπυραυλικού συστήματος μεγάλου ύψους (THAAD) τον Απρίλιο που μας πέρασε με πανό που έγραφαν «Όχι THAAD, όχι πόλεμο». Προφανώς, οι Νοτιοκορεάτες που είναι οι πρώτοι οι οποίοι κινδυνεύουν δε συμμερίζονται την άποψη των Αμερικανών ότι τέτοιου είδους εξοπλισμοί απομακρύνουν τον πόλεμο. Τον φέρνουν εγγύτερα είναι η άποψή τους. Τρίτο, το πρόγραμμα του σημερινού προέδρου Μουν Γιάε-ιν που εκλέχτηκε τον Μάιο, υποσχόμενος αναβάθμιση των σχέσεων της χώρας του με την Κίνα και δηλώνοντας ότι από μόνες τους οι κυρώσεις δεν αρκούν για να σταματήσουν την Β. Κορέα. Σε ένα βιβλίο δε που εκδόθηκε μόλις τον Ιανουάριο του 2017 δήλωνε πώς η Ν. Κορέα «πρέπει να μάθει να λέει όχι» στους Αμερικανούς, ενώ αντιτιθόταν στην εγκατάσταση του αντιπυραυλικού συστήματος THAAD. Γι’ αυτό και οι Αμερικάνοι το εγκατέστησαν την προεκλογική περίοδο, λειτουργώντας σαν κατοχική δύναμη και δημιουργώντας τετελεσμένα στη νέα πολιτική ηγεσία… Ενδεικτικό στοιχείο επίσης για τις αποστάσεις που τελεί η Σεούλ από την Ουάσινγκτον είναι η έντονη αντίδραση του νοτιοκορεάτη προέδρου στις 15 Αυγούστου απέναντι στις απειλές του Τραμπ, λέγοντας ότι «κανένας δεν επιτρέπεται να αποφασίσει  στρατιωτική δράση στην κορεάτικη χερσόνησο χωρίς τη συμφωνία της Νότιας Κορέας»! Τέλος, είναι η ανησυχία που διακατέχει την συντριπτική πλειοψηφία των νοτιοκορεατών για τις ΗΠΑ. Ειδικότερα, με βάση έρευνα του  (…πέραν πάσης αμφιβολίας) αμερικανικού κέντρου ερευνών κοινής γνώμης Pew, η οποία δημοσιεύθηκε την 1^η Αυγούστου 2017, μετά τους Τούρκους με 72%, οι Νοτιοκορεάτες με 70% είναι ο δεύτερος στην παγκόσμια κατάταξη λαός που αντιμετωπίζει την αμερικανική δύναμη κι επιρροή ως τη μεγαλύτερη απειλή για τη χώρα του. Στην Ελλάδα, που ανέκαθεν υπήρχε ισχυρό αντιαμερικανικό αίσθημα, το αντίστοιχο ποσοστό ανέρχεται «μόλις» στο 44%.
Φαίνεται επομένως ότι οι Νοτιοκορεάτες δεν συμμερίζονται την εμπρηστική πολιτική του Τραμπ, γιατί κατανοούν ότι τα ζητούμενά της δεν είναι η δική τους ασφάλεια.
Ρωσία – Κίνα, η υψηλή προστασία
Μια ματιά στο χάρτη και δη στα βόρεια σύνορα της Β. Κορέας είναι αρκετή για να καταλάβουμε τι ακριβώς ζητά ο Τραμπ, ξεπερνώντας κάθε φορά τον εαυτό του σε προκλητικές δηλώσεις  κατά της Βόρειας Κορέας. Εν συντομία, να βρεθούν οι αμερικάνοι στρατιώτες πρόσωπο με πρόσωπο με τους Ρώσους και τους Κινέζους συναδέλφους τους. Στη συνοριακή γραμμή των 1.420 και μόλις 17 χιλιομέτρων που χωρίζει τη Βόρεια Κορέα από την Κίνα και τη Ρωσία αντίστοιχα βρίσκεται το …σκοτεινό αντικείμενο του αμερικανικού πόθου. Ομολογουμένως δεν υπάρχει άλλη χώρα στον πλανήτη που να προσφέρει στο αμερικανικό πεντάγωνο αυτή τη διπλή χαρά. Προϋπόθεση φυσικά είναι να …πέσει! Κι αυτό το ξέρει πολύ καλά η ηγεσία της Βόρειας Κορέας, όπως επίσης η Μόσχα και το Πεκίνο.
Ρωσία και Κίνα ωστόσο δεν ακολουθούν μια πολιτική τυφλής και άνευ όρων υποστήριξης του Κιμ Γιονγκ Ουν. Ψηφίζουν στο Συμβούλιο Ασφαλείας κάθε φορά τις κυρώσεις που εισηγούνται οι Αμερικάνοι με το ένα χέρι και με το άλλο σηκώνουν το χειρόφρενο, αποτρέποντας τα χειρότερα ώστε να διασφαλίσουν τη δική τους ασφάλεια, δεδομένου ότι δεν θέλουν να πάθουν όσα υπέστη η Ρωσία στα δυτικά της σύνορα τα οποία περιστοιχίζονται από κράτη βαθιά εχθρικά απέναντι στη Μόσχα, όπως η Εσθονία και η Λετονία.
Αξίζει να αναφερθεί πως μπορεί τώρα Κίνα και Ρωσία να στοιχίζονται πίσω από τον Κιμ, στο παρελθόν όμως και συγκεκριμένα στην ψυχροπολεμική εποχή οι σχέσεις τους ήταν ανταγωνιστικές. Μέχρι το 1989, αδιαμφισβήτητος νικητής στην επιχείρηση γοητείας προς την Πιονγκγιάνγκ ήταν η Μόσχα, ενώ μετά την πτώση του τείχους, νικητής αναγορεύτηκε το Πεκίνο, που συνέχιζε να αναπτύσσεται ραγδαία όσο η Ρωσία βούλιαζε οικονομικά και διαμελιζόταν εδαφικά. Η Μόσχα ξανακέρδισε την εμπιστοσύνη της Πιονγκγιάνγκ όταν ο Πούτιν διέγραψε το χρέος της Β. Κορέας προς τη Σοβιετική Ένωση, ύψους 10 δισ. δολ.
Η δε Κίνα έχει επίσης άμεσους κι όχι μόνο μακροπρόθεσμους σοβαρότατους λόγους ώστε η Βόρεια Κορέα να μην έχει την τύχη της Λιβύης ή ακόμη και της Συρίας. Αντιλαμβάνεται ότι αν οι Αμερικάνοι εφαρμόσουν όλα τα μέτρα που θέλουν, επιβάλλοντας για παράδειγμα ένα οικονομικό εμπάργκο που θα δημιουργήσει στρατιές προσφύγων τότε θα κληθεί το ίδιο το Πεκίνο (από το οποίο περνά το 90% του εξωτερικού εμπορίου της Β. Κορέας!) να αναλάβει από μόνο του το κόστος επίλυσης της ανθρωπιστικής κρίσης. Εκατομμύρια βορειοκορεατών θα εισέλθουν στα βορειοανατολικά κινέζικα εδάφη, ζητώντας στέγαση και διατροφή.
Ντε φάκτο αναγνώριση της πυρηνικής Βόρειας Κορέας, η λύση!
Οι βόρειοι γείτονες του Κιμ Γιονγκ Ουν που από κοινού χρησιμοποιούν τη Β. Κορέα ως ασπίδα προστασίας απολαμβάνοντας την ασφάλεια που τους παρέχει το μικροσκοπικό, σε σχέση με τα δικά τους μεγέθη, αυτό κράτος συμφωνούν ωστόσο και στο τι πρέπει να γίνει από δω και πέρα. Με λίγα λόγια ντε φάκτο αναγνώριση της Βόρειας Κορέας ως πυρηνική δύναμη κι ένταξή της στο κλαμπ των πυρηνικών δυνάμεων, χωρίς ωστόσο ποτέ να νομιμοποιηθεί ως πυρηνική δύναμη!  Κάτι ανάλογο συνέβη στο παρελθόν με την Ινδία και το Πακιστάν, που έχουν ξεκαθαρίσει επίσης ότι ποτέ δεν θα εμπορευτούν το πυρηνικό τους οπλοστάσιο. Υπάρχει δηλαδή ιστορικό προηγούμενο και μάλιστα επιτυχημένο…
Ο ρώσος πρόεδρος μάλιστα, Βλαντίμιρ Πούτιν, είχε προειδοποιήσει ότι η στρατιωτική υστερία στην κορεατική χερσόνησο οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε παγκόσμια καταστροφή κι επίσης ανέφερε ότι η Πιονγκγιάνγκ «θα προτιμούσε να τρώει γρασίδι» παρά να εγκαταλείψει το πυρηνικό της πρόγραμμα. Τούτων δοθέντων είχε προκρίνει την εν τοις πράγμασι αναγνώριση της Β. Κορέας ως την ασφαλέστερη λύση εξομάλυνσης της κρίσης. Το ίδιο έπραξε και η Μέρκελ, αφού καταδίκασε τις λεκτικές προκλήσεις του Λευκού Οίκου, προκρίνοντας την επανάληψη της συμφωνίας που υπογράφτηκε με το Ιράν.
Η ίδια στάση – ανοχής – προκρίνεται κι από σειρά διεθνών Μέσων Ενημέρωσης, όπως για παράδειγμα οι βρετανικοί Financial Times που έγραφαν στις 5 Σεπτεμβρίου: «Ο κόσμος δεν έχει άλλη επιλογή παρά να ζήσει με μια Βόρεια Κορέα εξοπλισμένη με πυρηνικά όπλα. Οι ΗΠΑ – εξ ορισμού και από επιλογή το κρίσιμο αντίβαρο στο καθεστώς παρία – δεν μπορεί να αλλάξει αυτό το γεγονός χωρίς να αναλάβει καταστροφικά ρίσκα».
Εν κατακλείδι, λύσεις υπάρχουν και είναι μάλιστα δοκιμασμένες. Μένει να αποδειχθεί κατά πόσο υπάρχει κι η πολιτική βούληση να υιοθετηθούν απομακρύνοντας οριστικά και διά παντός τον κίνδυνο μιας σύγκρουσης που αμέσως θα λάμβανε ανεξέλεγκτες διαστάσεις προκαλώντας χιλιάδες νεκρούς…
Πηγή: Περιοδικό Nexus, τεύχος Οκτωβρίου 2017