Τελευταία σε όλες τις μετρήσεις για το πολιτικό ενδιαφέρον των πολιτών κυριαρχεί η πολιτική αδιαφορία και η αποχή στα κοινά.
Η ιστορία είναι γεμάτη από αποχές, αποστασίες, πράξεις εγκατάλειψης του πεδίου του αγώνα, για να συνεχιστεί το παιχνίδι αλλού ή για να αλλάξουμε βαθιά τους κανόνες του ήδη διεξαγόμενου θολού παιχνιδιού.
Είναι η πολιτική εκείνων που δεν συμμετέχουν , που μένουν απέξω από τους αγώνες. Και υπήρξαν πολλοί, ακόμη αν ανατρέξουμε στους πληβείους της αρχαίας Ρώμης που κατέφευγαν στον Αβεντίνο Λόφο ή για να παραμείνουν σε πιο κοντινούς καιρούς σε πιο οικείους τρόπους, ήταν εκείνοι που έμεναν μακριά από τις κάλπες των αντιπροσωπευτικών δημοκρατιών για διαφορετικούς λόγους.
Την απόρριψη τη συναντάμε σε πλούσιες κοινωνίες, σε κοινωνίες της αφθονίας, οι πολίτες των οποίων έχουν σε τέτοιο βαθμό εθιστεί στην κατανάλωση υλικών αγαθών, ώστε να μην έχουν πλέον κίνητρα για να συμμετέχουν ενεργά στην πολιτική.
Πρόκειται για μια αδιαφορία που πηγάζει από βουλιμία, για μια αδράνεια που πηγάζει από απληστία. Στις Δημοκρατίες της Δύσης θεωρείται εδώ και πολύ καιρό φυσιολογικό να είναι μεγάλη η αποχή από την εκλογική διαδικασία. Η εύπορη και ικανοποιημένη μάζα είναι περισσότερο επιρρεπείς στην αδράνεια και την απάθεια και λιγότερο ικανή για ενεργητικότητα και δυναμισμό.
Υπάρχει και η οργισμένη αποχή εκείνων που θεωρούν ότι διαθέτουν μόνο αυτό το μέσο για να διαμαρτυρηθούν εναντίον των ανυπόληπτων πολιτικών και κομματικών μηχανισμών και εναντίον των αφερέγγυων θεσμών. Είναι δηλαδή η αδιαφορία – αποχή εκείνων που πεινάνε για πολιτική, αλλά δεν βρίσκουν ψωμί για τα δικά τους δόντια και εξαντλούνται από αδυναμία μέχρι ότου κάποιοι μαγειρέψουν το νόστιμο φαγητό που θα τους ανοίξει ξανά την όρεξη του κινητικού και ταλαντευόμενου τμήματος του εκλογικού σώματος, που προς το παρόν κάνει απεργία πείνας.
Με απλή σκέψη, οι λόγοι της εξόδου , της αποσκίρτησης, από την πολιτική , φτάνει στην απάθεια, εξαιτίας του κορεσμού της νηστείας, εξαιτίας έλλειψης οράματος για να ξεφύγουν από τον ενεργό ασκητισμό και να ενταχτούν στον ανταγωνισμό και να σπάσει – αυτή η σημερινή κατάσταση του πολιτικού σκηνικού της χώρας μας – τη στείρα σιωπή απέναντι στα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια. Αφού επί χρόνια είχε ευάρεστα επιδείξει υψηλά ποσοστά συμμετοχής στα κοινά και σ’ όλα τα κοινωνικά επίπεδα. Σήμερα καταγράφει ποσοστά ρεκόρ αδιαφορίας. Η κριτική στην πολιτική, στα κόμματα και στους πολιτικούς, έχει μετατραπεί σε συνολική αδιαφορία και στον Ωχ αδερφισμό.
Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση πρέπει να αναρωτηθούμε πολίτες – πολιτικοί, αν η αδιαφορία στη χώρα μας είναι μια πολιτική στάση ή ένα αίτημα αλλαγής του πολιτικού σκηνικού και προσωπικού ή αν είναι ένδειξη της εξάντλησης της αντίληψης περί της αναγκαιότητα των λαϊκών εκπροσωπών για την επανεκλογή τους και όχι ποια είναι τα αιτήματα των πολιτών; Το ερώτημα είναι θεμιτό, καθώς η αδιαφορία – αποχή στη χώρα μας δεν είναι πλέον η εσωτερική ιδιώτευση στην οποία αποσύρεται μια σημαντική μερίδα των πολιτών, ή είναι το τέλος κάθε πολιτικής δραστηριότητα ή μαζική αποσκίρτηση και βουβή παθητική διαμαρτυρία, προκαλώντας έτσι, σ’ ένα μελλοντικό ορίζοντα της κατάρρευσης ολόκληρου του πολιτικού συστήματος ή σε μια οργή εναντίον του εξουσιαστικού κατεστημένου.
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι μια κοινωνία χωρίς πολιτική είναι μια κοινωνία – ζόμπι, η οποία απαρνιέται τον εαυτό της, απαρνιέται τα δικαιώματα της, την ελευθερία της, τις επιλογές της για αλλαγές.
Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία της απουσίας. Αυτό το φοβερό πολιτικό κενό που μπορεί να δημιουργηθεί θα καλυφθεί, πιθανότητα από ολοκληρωτικές εξουσίες, που ήδη σιγά, σιγά, ξανά κάνουν την παρουσία της με τον ψεύτικο κοινοβουλευτικό μανδύα και πίσω τους κρύβουν τα ναζιστικά – φασιστικά σύμβολα.
Μπορεί αυτό να το βλέπουμε σε βόρειες Ευρωπαϊκές χώρες σήμερα, αλλά και η χώρας μας να βρεθεί μπροστά σε τέτοια ενδεχόμενα.
Όσο οι πολιτικοί μας θυσιάζουν ιδεολογικές θέσεις, πολιτικούς κανόνες ηθικής και αξιοπρέπειας στα μικρό κομματικά ή ατομικά τους συμφέροντα και αγνοώντας τους κανόνες του Δημοκρατικού πολιτεύματος.
