Η ιστορία με τα εμβόλια, ή αλλιώς το ευρωπαϊκό φιάσκο με τις φαρμακοβιομηχανίες, επιβεβαίωσε ότι η Δύση απέτυχε στην αντιμετώπιση της μεγαλύτερης υγειονομικής και ανθρωπιστικής κρίσης των τελευταίων δεκαετιών.
Η ιστορία με τα εμβόλια, ή αλλιώς το ευρωπαϊκό φιάσκο με τις φαρμακοβιομηχανίες, επιβεβαίωσε ότι η Δύση απέτυχε στην αντιμετώπιση της μεγαλύτερης υγειονομικής και ανθρωπιστικής κρίσης των τελευταίων δεκαετιών.
Το πράγμα φαινόταν από πέρσι την άνοιξη, όταν ο κορωνοϊός ενέσκηψε στα μέρη της Ευρώπης – και των Ηνωμένων Πολιτειών. Αιφνιδιασμός, έπαρση, αλαζονεία, θλιβερά αντανακλαστικά, έλλειψη συντονισμού, συνεργασίας και αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών. Η κάθε χώρα έκανε ό,τι της ερχόταν, αρνούμενη να δει την πραγματικότητα, ότι δηλαδή επρόκειτο περί μίας νέας, άγνωστης εν πολλοίς, πανδημίας, παγκόσμιας πανδημίας, που θα έμενε για χρόνια στη ζωή μας.
Οι περισσότερες κυβερνήσεις κοίταξαν τα του εσωτερικού των χωρών τους, επιδεικνύοντας συγκλονιστική αδιαφορία ή άγνοια για το γεγονός ότι μία παγκόσμια πανδημία αντιμετωπίζεται με παγκόσμια συνεργασία, όχι μόνο της επιστημονικής κοινότητας, αλλά και των θεσμικών εκφράσεων κάθε κράτους ή ένωσης κρατών και όχι με άγονες περιχαρακώσεις.
Καμία ουσιαστικά δεν παραδειγματίστηκε από το μοντέλο της νοτιοανατολικής Ασίας, παρότι εκείνη η μακρινή σε μας περιοχή είχε την μεγαλύτερη εμπειρία και όπως αποδεικνυόταν με τον καιρό στην πράξη και την καλύτερη αποτελεσματικότητα έναντι του κορωνοϊού.
Δεν μιλάμε για ακραία παραδείγματα του δυτικού κόσμου, όπως ο παρανοϊκός Τραμπ, ο ακροδεξιός εξτρεμιστής Μπελσονάρου ή ο αμφιλεγόμενος Μπόρις Τζόνσον. Αλλά κυρίως για τα μεγάλα κράτη της Ευρώπης και κυρίως την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αρκεί μία σύγκριση ανάμεσα στις χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας για να δει την απελπιστικά κακή κατάσταση της Δύσης (σε κρούσματα, θανάτους, οικονομικά και κοινωνικά κόστη).
Ίσως μόνο η Γερμανία να είχε την πιο ορθολογική αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά και κείνη σχεδόν αποκλειστικά για τον εαυτό της.
Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση πλήρωσε και πληρώνει βαρύ τίμημα στην πανδημία, τόσο μεγάλο που είναι ανεπίτρεπτο αυτό που επέτρεψε να συμβεί με τα εμβόλια.
Μηδενική διαχειριστική ικανότητα στην Κομισιόν, διότι οι περισσότεροι ηγέτες (μέτριοι και οι ίδιοι) στέλνουν τους ιπποκόμους τους να κάνουν τους επιτρόπους.
Άκρως νεοφιλελεύθερη αντίληψη στην προσέγγιση και στις συνεργασίες με τις φαρμακοβιομηχανίες, οι οποίες πήραν λεόντειες συμφωνίες για να κερδοσκοπήσουν τελικά πάνω στις ανθρώπινες ζωές. Η ασυδοσία έγινε καθεστώς και η πανδημία πεδίο άθλιων ανταγωνισμών κρατών και εταιριών.
Έγινε ως και αυτό: Χρηματοδοτήθηκε με 330 εκατομμύρια ευρώ μία εταιρία (AstraZeneca) για να παράξει εμβόλιο, πάνω στο οποίο στηρίζεται σε καθοριστικό βαθμό το εμβολιαστικό πρόγραμμα ολόκληρης της Ευρώπης. Και εκείνη δεν βρήκε αρκετούς εθελοντές άνω των 65 ετών, ώστε να έχει επαρκή και πειστικά δεδομένα για την καταλληλότητα του εμβολίου σε αυτές τις ηλικίες. Το να μην έβρισκε τελικά εμβόλιο για άλλους λόγους, θα είχε ένα νόημα. Το να μην βρει εθελοντές, κάνει το νου του ανθρώπου να σταματάει.
Πρέπει να φτύσει αίμα και να λοιδορηθεί κάποιος για να καταφέρει να βάλει στο τραπέζι την ιδέα να τεθούν οι πατέντες στην υπηρεσία των κοινωνιών και να καλυφθούν οι ανάγκες, να προστατευθούν ανθρώπινες ζωές.
Οι εξυπνάδες που πετούν κάποιοι ότι αν ήμασταν εκτός του ευρωπαϊκού σχεδιασμού θα παρακαλάγαμε έστω και για ένα εμβόλιο, ας τις πουν στο Ισραήλ. Ή ακόμα καλύτερα, στους Γερμανούς που έστρεψαν το ενδιαφέρον τους για συνεργασία με τους Κινέζους και τους Ρώσους, αδιαφορώντας προφανώς για το ανύπαρκτο, τελικά, κοινό ευρωπαϊκό όνειρο.
Εδώ δεν κρίνονται οι διαφορές του είδους περί των ιδεολογικών συστημάτων. Αλλά η ίδια η επιβίωση εκατομμυρίων ανθρώπων. Και οι ιδεοληψίες κάποιων νεοφιλελεύθερων, που μηρυκάζουν χρόνια τώρα τα ίδια φληναφήματα δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική μάχη.
Ο μόνος δρόμος είναι η συνεργασία όλων, η πρόταξη του κοινωνικού συνόλου έναντι της «αξίας» του κέρδους και η ανάληψη των ευθυνών από τα κράτη και τους θεσμούς τους έναντι των πολιτών τους.
