Η αντίθεση κεφαλαίου εργασίας δεν επαρκεί για να δώσει εξήγηση για το μέγεθος και την διάρκεια της ελληνικής κρίσης

Η αριστερά αρνήθηκε εξ αρχης -και αρνιέται  ακόμη και σήμερα- να θέσει την ανάγκη εξόδου από το ευρό στο προσκήνιο και να την επιβάλει ντε φάκτο ως κοινωνικό αίτημα με τις δυνάμεις που έχει.  Κι όμως αυτό το αίτημα σήμερα θα μπορούσε να κυριαρχήσει στα λαϊκά στρώματα και να χαράξει το αύριο με ορίζοντα τον σοσιαλισμό.
Όμως η ελληνική Αριστερα επέμενε σε όλη την διάρκεια της κρίσης  να αναλύει την κρίση με την κλασική «παραδοσιακή» ανάλυση και την βασική αντίθεση  του καπιταλισμού μεταξύ κεφαλαίου -εργασίας.  Σε αυτό το πλαίσιο θεώρησε την έξοδο ως εθνική αναδίπλωση και ως άνοδο του εθνικισμού.   Ακόμη και σήμερα το ΚΚΕ θεωρεί ότι η έξοδος θα βλάψει τα κατώτερα στρώματα  και άρα  δεν την υποστηρίζει.
Βάση αυτής της ανάλυσης παίζει απλώς άμυνα και περιμένει να βρει τα βήματα του ο καπιταλισμός και να λειτουργήσει εκ νέου ώστε η κρίση να λήξει!  Μετά από αυτό  -θεωρητικά- θα περάσουμε σε μια νέα διεκδικητική φάση από πλευράς εργαζόμενων.
Όμως κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί.
Η κρίση  στην Ελλάδα δεν είναι κυκλική καπιταλιστική αλλά δομική και απόλυτα καταστροφική για τον καπιταλισμό. Ο ελληνικός καπιταλισμός δεν αλλάζει χέρια αλλά αποσυντίθεται.
Η  κρίση οικοδομεί την Ευρώπη σε μια νέα μορφή. Η Ελλάδα και ο ελληνικός καπιταλισμός οδηγείται στην οικονομική και γεωγραφική της παραμεθόριο και όλη η χώρα μεταβάλλεται καθημερινά  σε άγονη γραμμή με ασύλληπτες συνέπειες για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.
Η αποσύνθεση του ελληνικού καπιταλισμού τον οδηγεί είτε στην καταστροφή είτε στο να μεταναστεύει. Ταυτόχρονα μεταναστεύει η εργατική τάξη και το επιστημονικό προσωπικό όπως έχει κάνει πολλές φόρες σε αυτή την χώρα.  Τέλος, η ελληνική οικονομία  τα μεροκάματα και οι παροχές «κινεζοποιούνται»  για να γιάνουν ανταγωνιστικά.
Είναι μάλλον αφελές να πιστεύει κανείς ότι η κρίση θα λήξει και θα περάσουμε σε μια  νέα  περίοδο εργατικών διεκδικήσεων. Το πιθανότερο είναιμ ότι όταν η κρίση θα τελειώσει δεν θα υπάρχει ούτε ελληνικός καπιταλισμός ούτε εργατική τάξη ούτε συνδικαλιστικοί φορείς ούτε πεδίο διεκδικήσεων και πιθανόν ούτε αριστερά.
Έτσι η αριστερά βρίσκεται σήμερα στο τεράστιο αδιέξοδο που η ίδια δημιούργησε και στο οποίο αυτό παγιδεύτηκε.
Μην θέτοντας το αίτημα της εξόδου -και προσπαθώντας να την αποτρέψει για να μην συμβούν τα χειρότερα -άφησε να συμβεί η 10ετης κοινωνική εξαθλίωση και αποσάθρωση που βιώνουμε.  Τα λαϊκά στρώματα «Καταπλακωμένα από το φόβο μην τυχόν και αλλάξει ριζικά η ζωή τους, παρακολούθησαν τη ζωή  τους να αλλάζει ριζικά»
Τελικά αναλύοντας την κρίση ως κυκλική:

• είτε έχασε την ευκαιρία να αποτελέσει  μια  λύση
• είτε οδήγησε μεγάλα τμήματα της αριστεράς στην αποστράτευση και στην Ήττα.

Αυτό  το  θεμελιωδώς λάθος ανάλυσης (της κρίσης ως κυκλική) έγινε τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και από ΚΚΕ και την αντικαπιταλιστική αριστερά ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όλοι αυτοί  έφτιαξαν άπλα γραμμές άμυνας σε κάθε θέμα  μην θέτοντας το αίτημα της εξόδου από το ευρώ ως κομβικό στοιχείο της λαϊκής πάλης.
Έχει ενδιαφέρον να δούμε που κατέληξαν για  οι άλλες δυο εκφράσεις της Αριστεράς  πλην του ΚΚΕ
Όταν μετά το δημοψήφισμα οι κυβερνώντες  βρέθηκαν με την πλάτη στο τοίχο  υπέκυψαν  για να μείνουν στο ευρώ που είχε και έχει παραμείνει ταυτισμένο με τον Διεθνισμό.  Η έξοδος ήταν κοινωνικά και πολιτικά ανέφικτη και η κοινωνία εντελώς ανώριμη. Σχέδιο εξόδου δεν υπήρχε και η έξοδος από το ευρό ήταν περισσότερο απειλή και φόβητρο στα χέρια τον ξενών παρά κοινωνικό και λαϊκό αίτημα αυτοδιάθεσης.
Την επόμενη μέρα της  συνθηκολόγησης αποκαλύφθηκε το τεράστιο έλλειμμα  αντι ευρωπαϊκής ανάλυσης του  αντιμνημονιακού κινήματος που είχε στηθεί. Για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού η  παραμονή στο ευρώ ήταν αυτονόητη.ι Η μόνη διέξοδος που είχε ο λαός- η έξοδος από το ευρώ-   φάνταζε μια τυχοδιωκτική ενέργεια με απρόβλεπτες συνέπειες .
Μεγάλα τμήματα της αριστεράς ήταν  και παραμένουν σε όλη την διάρκεια της κρίσης  φιλοευρωπαϊκα.  Κινήθηκαν θεωρώντας το αντιμνημονιο απλά γραμμή άμυνας στην αυθαιρεσία της άρχουσας τάξης και του κεφαλαίου  έναντι της εργασίας.   Κάποιοι βεβαίως το είδαν και  ως ευκαιρία  πολιτικής ανέλιξης.
Λίγοι  βρέθηκαν στην πρωτοπορία των ιδεών, όμως χωρίς στήριξη από το σύνολο της αριστεράς (ΚΚΕ ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ) όσοι μιλούσαν για έξοδο αντιμετωπίστηκαν από το σύστημα ως συμμορία και απομονώθηκαν εύκολα.
Αργότερα θα συγκροτήσουν την Λαϊκή ενότητα για την οποία θα αναφερθούμε παρακάτω.
Όλα αυτά έγιναν γιατί άπλα δεν είχε τεθεί το θέμα της εξόδου με απόλυτη  σαφήνεια.  Δεν είχε μπει στο κέντρο του νοητικού οικοδομήματος  του αντιμνημονίου  κυρίως γιατί η κυκλική «πατροπαράδοτη» ανάλυση της κρίσης οδηγούσε και οδηγεί σε  άμυνες και στάση αναμονής έως την λήξη της κρίσης.
Στην πραγματικότητα η ΕΕ πότε δεν απειλήθηκε  ουσιαστικά από το ΚΚΕ  και τις κομουνιστογενείς δυνάμεις  στο σύνολο τους.  Ο όρος λυκοσυμαχία δεν αποτελεί ανάλυση ούτε συνιστά απειλή εφόσον δεν ζητάς την έξοδο από αυτή αλλά επιλεγείς την άμυνα εντός αυτής.
Τελικά όλη αυτή η αριστερά κλονίστηκε με το δημοψήφισμα. Μην έχοντας αντιευρωπαική απάντηση ηττήθηκε και  εγκλωβίστηκε  στην ΤΙΝΑ ως προϋπόθεση συμμέτοχης στη ΕΕ.
Είχαμε μια συνθηκολόγηση της «πατροπαράδοτης»  ανάλυσης με την ΤΙΝΑ με στόχο  -κατά δήλωση των Συριζαίων- την  αναμονή για την υπέρβαση της κρίσης με το λιγότερο κόστος για τα λαϊκά στρώματα.
Από την συνθηκολόγηση και μετά ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ότι μπορεί  για να βοηθήσει την καπιταλιστική κρίση να εξελιχτεί και να τελειώσει και  ώρα αρχύτερα, θεωρώντας την ακόμη και σήμερα κυκλική.
Όμως αυτή η συνειδητοποίηση της «ΤΙΝΑ στο ευρώ»  είναι η αίτια που οδηγεί σήμερα  σε απογοήτευση που φτάνει για μεγάλα τμήματα κόσμου αλλά και σημαντικά κομμάτια αριστερών και σε φαινόμενα απελπισίας.
Η  συνειδητοποίηση ότι ευρωπαϊσμος-ευρώ και ΤΙΝΑ ταυτίστηκαν διαλύει την  φιλοευρωαπαϊκή Αριστερά και την αλλάζει δραματικά.
Τμήματα της μεταβάλλονται μπροστά στα μάτια μας σε σοσιαλδημοκρατία, ενώ άλλα τμήματα ακόμη βολοδέρνουν  στην πατροπαραδοτη ανάλυση αδύναμα να δώσουν λύσεις.Αδύναμα να ηγηθούν της χώρας άλλα ούτε καν της τάξης.
Ο λαός γνωρίζει πως η  αντίθεση  κεφαλαίου εργασίας δεν επαρκεί για να δώσει εξήγηση για το μέγεθος και την διάρκεια της ελληνικής κρίσης.
Η  συνθηκολόγηση  της πατροπαράδοτης ανάλυσης με την ΤΙΝΑ δεν έληξε την  κρίση όπως δεν έληξε αυτή με την Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ τα τελευταία 10 χρόνια που υιοθέτησαν τα προγράμματα και έκαναν ότι μπορούσαν για να «τρέξει»  πιο γρήγορα η κρίση
Η αναμονή έχει οδηγήσει  τα πάντα σε αποδόμηση. Οι συνθηκολόγηση  συμπαρασύρει τα πάντα ακόμη και την ίδια την αριστερά καθώς οι  δυνάμεις της αποστρατεύονται.
Για την υπέρβαση της δεν αρκεί η αναμονή ενώ η συντήρηση δυνάμεων δεν είναι εφικτή.
Απαιτείται  η μεγαλύτερη δυνατή ταξική και εθνική ενότητα.
Απαιτείται  ενα  κοινωνικό σύμφωνο  ώστε να βγούμε απ το ευρώ  και την κρίση και να χτυπηθούμε τη  παρασιτική ελίτ προκαλώντας την δημιουργία  κοσμογονίας.  Την δημιουργία ενός  νέου κόσμου  και μιας νέας πολιτικής τάξης πραγμάτων στην χώρα μας.
Η Λαϊκή Ενότητα είναι μετά δημοψηφισματικο κόμμα. Εξαρχής τοποθετημένη ως μέτωπο αριστερών δημοκρατικών και πατριωτικών δυνάμεων, μοιάζει σαν μια μια πρώτη προσπάθεια υπέρβασης της «πατροπαράδοτης ανάλυσης» της  κρίσης.
Μια προσπάθεια να δούμε την κρίση ως δομική και ίσως ως υπαρξιακή για την χώρα, τον λαό και την Αριστερά με αυτή την σειρά.   Μια προσπάθεια  να περάσματος στην αντεπίθεση με ιδεολογική,  και κατόπιν  πολιτική κυριαρχία.
Διότι πρώτα από όλα η αριστερά πρέπει να επανεφεύρει τον εαυτό της.
*Πηγή: papaioannou-giannis.net