Του Διονύση Φλαμιάτου
Βρισκόμαστε λίγες ημέρες μετά τις ευρωεκλογές, μετά τα απογοητευτικά αποτελέσματα για το χώρο της Αριστεράς, αλλά και όλου του «αντιμνημονιακού» χώρου.
Παρ΄ ότι η Αριστερά ηττήθηκε, αυτό δεν κεφαλαιοποιήθηκε από τις δυνάμεις που δεν ανήκουν στο χώρο της, αλλά έχουν ένα λόγο αντιμνημονιακό. Στην ουσία, δεν έτυχε αποδοχής η πρόταση για άρνηση της βαριάς λιτότητας και ξένης επιτροπείας, εκφραζόμενη με τους παραδοσιακούς τρόπους άσκησης της πολιτικής.
Αυτή την άρνηση, την εξέφρασε σε όχι μικρό ποσοστό μέσα από καινούριους τρόπους προσέγγισης και δια μέσου φορέων όπου είχαν αντιπολιτευτική -κατ΄ επίφαση- ρητορεία, αλλά επί της ουσίας εξυπηρέτηση του ίδιου συστήματος.
Έτσι, φθάσαμε, από την μια πλευρά να ψηφίζεται η «Ελληνική Λύση» του Κυρ. Βελόπουλου, με ακροδεξιά χαρακτηριστικά και εκχυδαϊσμένο φθηνό πατριωτικό λόγο, με αισθητική που ταίριαζε περισσότερο στην σκουπιδο-τηλεόραση (trash TV), εν μέσω τηλεπωλήσεων, απάτης και τσαρλατανισμού.
Από την άλλη πλευρά, το «Μέρα25» του Ι. Βαρουφάκη, με το σόουμαν επί σκηνής, να εισάγει την μαγγιά της μεγαλο-αστικής κοινωνικής του καταγωγής, όπου ως άλλος κεντρο-ευρωπαίος φεουδάρχης, θα σώσει τους υπηκόους του από τον λιμό (την πείνα), διεκδικώντας από το εσωτερικό του ευρωσυστήματος, τα απαραίτητα ψυχία επιβίωσης για τους σύγχρονους κολίγους.
Γιατί όμως αυτό το σώμα των ψηφοφόρων, διάλεξε να εκφράσει την αντίθεσή του με αυτό τον τρόπο; Η απάντηση βρίσκεται στο ότι οι δυνάμεις που θα μπορούσε να ψηφίσει -εκφράζοντας με καθαρό τρόπο την αντίθεσή του στην εξάρτηση και τα μνημόνια- ήταν πολυδιασπασμένες και ανήμπορες να υπερασπιστούν τα βασικά κριτήρια επιλογής του κοινωνικού σώματος.
Δεν έπεισαν το τμήμα του εκλογικού σώματος στο οποίο απευθύνονταν, ότι είναι ικανοί να αξιοποιήσουν χρηστικά την ψήφο που θα τους εμπιστεύονταν, προσφέροντας λύση. Απεναντίας δημιούργησαν την αίσθηση της χαμένης ψήφου.
Αυτά, συμπερασματικά, για να δούμε με πιο τρόπο μπορούμε να αντισταθούμε στις δυνάμεις του ευρω-μονόδρομου και της υποτέλειας.
Η αναγκαιότητα που εκφράζεται από ένα ισχυρό ρεύμα του εκλογικού σώματος και το διαπιστώσαμε κατά την περίοδο των ευρω-εκλογών, είναι: «Γιατί δεν κατεβαίνετε όλοι μαζί; Που είναι η Ζωή; Που είναι ο Λαφαζάνης, Γιατί δεν τα βρίσκουν, μαζί και με τα υπόλοιπα σχήματα τα αντιμνημονιακά, τα πατριωτικά;» Αλλά και το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ έβαζαν στο πλάνο των συνεργασιών. Συνήθως απαντούσαμε (εκ μέρους της ΛΑ.Ε) πως έχουμε προτείνει πολλές φορές την συμμαχία με αυτές τις δυνάμεις, προφανώς όμως δεν γινόμαστε πειστικοί και αυτό φάνηκε στο αποτέλεσμα.
Τώρα είμαστε μπροστά στις εθνικές εκλογές, οι οποίες είναι εξαιρετικά κρίσιμες και εν πολλοίς θα καθορίσουν την πορεία της χώρας σε βάθος χρόνου. Θα καθορίσουν επίσης την τύχη του λαού μας, ο οποίος μετά από μια δεκαετία καταστροφικής οικονομικής πολιτικής που ασκείται, είναι στην πλειονότητά του αποσαθρωμένος και δεν αντέχει μια εκ νέου επίθεση στα συμφέροντά του, είτε από την συνέχιση της διακυβέρνησης από τον Σύριζα, είτε με την ανάληψη της εξουσίας από τη Ν.Δ. Είναι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, όπου είτε ο ένας είτε ο άλλος ή και οι δύο μαζί (μην αποκλείουμε τίποτε) θα υπηρετήσουν τυφλά τις ντιρεκτίβες των Βρυξελλών, μέχρι την τελευταία λέξη.
Η πραγματικότητα αυτή, γεννά την αναγκαιότητα της συμπόρευσης των πολιτικών δυνάμεων, που μπορούν να συμφωνήσουν στα ελάχιστα αλλά σημαντικά, για την πατρίδα και το λαό.
Δεν υπάρχει ούτε χρόνος, ούτε δεύτερη ευκαιρία, για να συγκροτηθεί ένα μέτωπο αντίστασης στην επικείμενη επέλαση εναντίον των φτωχοποιημένων λαϊκών μαζών και των εθνικών συμφερόντων.
Μέσα στο 2019, είναι προγραμματισμένοι περίπου 19.000 πλειστηριασμοί. Το ανάλγητο πρόσωπο των τραπεζών, θα το νοιώσουν οι άνθρωποι αυτοί με τον χειρότερο τρόπο. Οι εξώσεις από τις κατοικίες θα είναι σαν παλιρροιακό φαινόμενο. Οι ελαστικές μορφές εργασίας, θα γίνουν κανόνας και οι στρατιές των ανέργων θα φθάσουν σε ποσοστά δυσθεώρητα. Οι ιδιωτικοποιήσεις στην παιδεία και στην υγεία θα εξαφανίσουν τις όποιες κρατικές δομές έχουν απομείνει. Οι εθνικοί κίνδυνοι, ορατοί και πολύ πιο έντονοι αυτή την περίοδο, όπου η αναθεωρητική δύναμη της Τουρκίας απειλεί πλέον με ένταση και στρατιωτική παρουσία στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Δεν είναι καταστροφολογία. Είναι μια απλή καταγραφή των όσων έχουν υπογράψει μέχρι σήμερα και των όσων προβλέπουν να υπογράψουν, με τους ξένους δανειστές, οι μνηστήρες της εξουσίας.
Η λύση είναι, έστω σ΄ αυτήν την ύστατη στιγμή, με τον χρόνο να κυλά αντίστροφα, να ομονοήσουν οι δυνάμεις που αναφέρθηκαν προηγουμένως, να κατέλθουν σε ενιαίο ψηφοδέλτιο ως ένα μέτωπο αντίστασης στην λαίλαπα που έρχεται.
Δεν είναι δυνατόν να αρνούνται, την έστω ευκαιριακή συμμαχία για την αναχαίτιση του «μαύρου μετώπου». Δεν είναι δυνατόν να κρύβονται πίσω από διαφορές που είναι υπαρκτές αλλά μικρής σημασίας σε σχέση με την ανάγκη.
Αλήθεια, πόσο μεγάλη απόσταση έχει η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου με τη ΛΑ.Ε. (σύμφωνα με το ιδρυτικό της κείμενο του 2015),του Παναγιώτη Λαφαζάνη;
Πόση άβυσσος χωρίζει τους δύο προηγούμενους με το ΕΠΑΜ του Δ. Καζάκη; Ποιες είναι οι διαφορές που δεν γεφυρώνονται με τον Νότη Μαριά, τον Αλέξη Μητρόπουλο, τη Χριστιανική Δημοκρατία, το ΑΚΚΕΛ;
Γιατί δεν χωράνε σ΄ αυτήν την αντιμνημονιακή ψηφοδελτιακή συμμαχία, μικρότερες δυνάμεις του ευρύτερου πατριωτικού κοινωνικού χώρου, όπως Πυρίκαυστος Ελλάς, Νέα Πολιτική, Άρδην, κ.ά;
Ο καθ΄ένας, θα πρέπει να πάρει την ευθύνη του σύμφωνα με το μπόϊ του και την προτίμηση που του έχει εκφράσει ο λαός.
Κάνοντας μια πρόχειρη πρόσθεση, οι δυνάμεις που αναφέρονται είναι πάνω από 10% και γνωρίζουμε πως αυτό στην πολιτική δρα πολλαπλασιαστικά από την δυναμική της ενότητας και της αίσθησης που δημιουργείται ως ικανός πόλος αντίστασης.
Έτσι, δεν υπάρχουν δικαιολογίες πλέον για κανέναν. Ο ελέφαντας δεν κρύβεται πίσω από την παπαρούνα. Είναι ώρα πράξης και με αυτή την έννοια θα κριθούμε όλοι.
Γι΄ αυτό, μη μιλάμε με μεγάλη ένταση για το λαό, διότι μπορεί να ξυπνήσει και τότε δεν σώζεται κανείς πίσω από το παραβάν.
*Ο Διονύσης Φλαμιάτος, είναι μέλος της Π.Γ. του ΔΗ.Κ.ΚΙ. και της ΛΑ.Ε.
