Στη δεκαετία του 1980 ο ανεπτυγμένος κόσμος μάθαινε έκπληκτος για ένα άγνωστο κράτος, το νησί Ναούρου, με προκλητικό πλούτο, συγκρίσιμο μόνο με το σημερινό Ντουμπάι.
Υπερπολυτελή αυτοκίνητα, ο αρχηγός της αστυνομίας είχε μια Λαμποργκίνι, μοτοσικλέτες μεγάλου κυβισμού, ιδιόκτητα ελικόπτερα για ρομαντικές βόλτες και άφθονα ταχύπλοα και γιοτ.
Το νησί αυτό είχε ονομαστεί από τους Ευρωπαίους επισκέπτες του «Νησί της Ευτυχίας», γιατί ήταν ένας πραγματικός παράδεισος, πριν βέβαια από την ανάπτυξή του.
Μια τροπική όαση με κοκοφοίνικες και πλούσια παραγωγή σε μπανάνες, μάνγκο και άλλα τροπικά φρούτα.
Η γη ήταν εξαιρετικά γόνιμη και απέδιδε πλούσιες σοδειές. Το νησί είχε πλήρη αυτάρκεια. Αφθονο ήταν το κυνήγι και το ψάρεμα.
Τα σπίτια ήταν καλύβες αχυρένιες, φτιαγμένες με τέτοια δεξιοτεχνία που άντεχαν σε όλα τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Ζεστές τον χειμώνα, δροσερές το καλοκαίρι.
Δεν υπήρχαν αρρώστιες και οι άνθρωποι πέθαιναν από βαθιά γεράματα. Ολα αυτά πριν από την ανάπτυξη.
Το νησί αυτό έχει εμβαδόν μόλις 21 τετραγωνικά χιλιόμετρα και οι κάτοικοί του δεν ξεπερνούν τους 10.000.
Είναι ανεξάρτητο κράτος αλλά προτεκτοράτο της Αυστραλίας. Γι’ αυτό και δεν έχει στρατό. Την άμυνά του την έχει αναλάβει η Αυστραλία. Εχει μόνο αστυνομία, που διαθέτει 50 υπαλλήλους.
Τι συνέβη και το νησί αυτό έγινε τόσο πλούσιο; Υπήρχε εκεί αμιγής φωσφορίτης, ένα πολύτιμο γεωργικό λίπασμα. Και οι εταιρείες εξόρυξης επένδυσαν.
Το νησί άρχισε να αναπτύσσεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και παράλληλα αυτοκτονούσε.
Αυτός ο παράδεισος αποψιλώθηκε ολοσχερώς και έγινε ένα σουρωτήρι, ένα νεκρό κέλυφος ακατοίκητο και άγονο.
Οι κάτοικοι μεταφέρθηκαν στα παράλια, σε μοντέρνες πολυκατοικίες όπου όλα τα δωμάτια είχαν κλιματισμό. Ολα τα τρόφιμα έρχονταν επεξεργασμένα και κανείς δεν μαγείρευε.
Αποτέλεσμα, οι κάτοικοι να γίνουν υπέρβαροι και διαβητικοί και ο μέσος όρος ζωής πολύ χαμηλός. Και όταν εξαντλήθηκαν τα κοιτάσματα του φωσφορίτη και έμειναν χωρίς εισόδημα, δημιούργησαν ένα ταμείο για να επενδύσουν σε ακίνητα στην Αυστραλία και στη Χαβάη. Και έπαθαν καταστροφή.
Και όπως είχαν μάθει να ζουν παρασιτικά, έκαναν το νησί τους βιομηχανία για ξέπλυμα μαύρου χρήματος.
400 τράπεζες είχαν την έδρα τους στο νησί. Δηλαδή μία τράπεζα ανά 25 κατοίκους. Ξεπλύθηκε ό,τι ήταν να ξεπλυθεί και σταμάτησε και αυτή η μπίζνα.
Το 90% του νησιού, εξαιτίας των εξορύξεων, είναι πλέον άγονο και ακατοίκητο. Αρα, παραγωγή μηδέν. Ολα πρέπει να εισαχθούν, ακόμα και το πόσιμο νερό.
Το εξωτερικό χρέος έχει αγγίξει τα 800 εκατομμύρια δολάρια. Και η χώρα, δηλαδή ό,τι έχει απομείνει από αυτήν, βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Δίπλα σε αυτές τις συμφορές, έρχεται και μια καινούργια: η στάθμη της θάλασσας ανεβαίνει και οι απάνεμες και γραφικές αμμουδιές με τους κοκοφοίνικες βυθίζονται.
Και οι ντόπιοι, εκεί που οι παππούδες τους ζούσαν σε έναν παράδεισο, βρίσκονται ναυαγοί σε έναν βράχο στον ίδιο τους τον τόπο.
Ετσι όπως είχε γίνει το νησί, ήταν κατάλληλο μόνο για στρατόπεδο συγκέντρωσης-εξόντωσης. Κάτι σαν τη δική μας Γυάρο. Και αυτό έκανε η κυβέρνηση.
Μίσθωσε στην Αυστραλία εκτάσεις της για να γίνουν στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Το Πολεμικό Ναυτικό και η Ακτοφυλακή της Αυστραλίας περιπολούν συνεχώς και οδηγούν τα πλοιάρια των μεταναστών με προορισμό την Αυστραλία κατευθείαν στο Ναούρου, που απέχει 3.000 χιλιόμετρα από την Αυστραλία.
Οι μετανάστες, που προέρχονται κυρίως από Αφγανιστάν, Σρι Λάνκα, Ιράκ, Ιράν και Πακιστάν, στοιβάζονται σε σκηνές, σε τόσο άθλιες συνθήκες που η κυβέρνηση της Αυστραλίας απαγόρευσε την πρόσβαση δημοσιογράφων.
Υπάρχουν πληροφορίες για εξεγέρσεις και συμπλοκές, λεηλασίες και πυρπολήσεις δημόσιων κτιρίων.
Και αυτό που δημιουργεί θλίψη είναι πως οι ντόπιοι, μελλοντικοί κλιματικοί πρόσφυγες, δέχονται οι ίδιοι να γίνουν δεσμοφύλακες των σημερινών οικονομικών και πολιτικών προσφύγων.
Το Ναούρου είχε προπαγανδιστεί από την αυστραλιανή κυβέρνηση ως υπόδειγμα ανάπτυξης, ως μια χώρα που τα έκανε όλα σωστά και όπως πρέπει, πάντα σύμφωνα με τους νόμους της αγοράς και τις αρχές του νεοφιλελευθερισμού.
Δεκάδες προπαγανδιστικές ταινίες γυρίστηκαν και προβλήθηκαν στις τηλεοράσεις όλου του κόσμου για το πώς ένας πρωτόγονος λαός, εν μιά νυκτί, μετατράπηκε σε ευρωπαϊκό λαό, με κριτήριο την κατανάλωση, που ήταν από τις υψηλότερες του κόσμου.
Μια τέτοια ανάπτυξη δοκιμάστηκε σε όλες τις αποικίες, αλλά χωρίς τις παροχές του Ναούρου.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αφρική, η οποία πριν γίνει αποικία ευημερούσε και η πείνα εκεί ήταν άγνωστη. Η παραγωγή της ήταν σύμφωνη με τις ανάγκες της.
Με τους αποικιοκράτες η παραγωγή άλλαξε, σύμφωνα με τις ανάγκες των Ευρωπαίων αποικιστών και τα κέρδη τους φυσικά.
Λαοί αναλώσιμοι, χωρίς προοπτική και μέλλον. Η σημερινή μαζική μετανάστευση από την Αφρική στην Ευρώπη έχει τις ρίζες της στην «ανάπτυξη» της αποικιοκρατίας.
Και η Ελλάδα -στον «κόσμο» της- ζητάει επενδύσεις. Σκουριές ίσον Ναούρου. Περιμένετε…
*Πηγή: efsyn.gr
